fabiusia

Prezent
Ulubiony
Wiadomość

Kobieta Lucyna K

widziany: 14.02.2017 19:15

107
185
7608
72

8051 plików
56,89 GB

Ukryj opis Rozwiń

Ostatnio pobierane pliki

Po stronie Hitlera.doc

IMG(5).jpg

IMG_0001.jpg

IMG_0006.jpg

IMG_0007.jpg

IMG_0001(3).jpg

IMG.jpg

IMG_0002(4).jpg

„Święci” czy bóstwa orisza? Zarówno w katolicyzmie, jak ...

IMG_0008.jpg

1 Koryntian 6:9-10"Czyż nie wiecie,że niesprawiedliwi ni ...

IMG.jpg

CIEKAWE WYDARZENIA

Galeria

banknoty

KRZYŻOHOLIK

sortuj według:
nazwa
typ pliku
rozmiar
data dodania

« poprzednia stronanastępna strona »

160 KB
22 paź 11 3:24

Urodziny to dzień urodzin lub rocznica tego dnia. W niektórych rejonach świata w rocznicę urodzin, zwłaszcza dziecka, urządza się przyjęcia i wręcza prezenty.W Biblii są doniesienia o obchodzeniu urodzin. ❤ Księga Rodzaju 40:20-22: „A trzeciego dnia były urodziny faraona i urządził on ucztę (...). Przełożonego podczaszych przywrócił na jego stanowisko podczaszego (...). Ale przełożonego piekarzy powiesił”.
❤ Ew. Mat. 14:6-10: „Gdy obchodzono urodziny Heroda, zatańczyła na nich córka Herodiady i tak bardzo się spodobała Herodowi, że pod przysięgą obiecał jej dać, o cokolwiek poprosi. Wtedy za namową matki powiedziała: ‚Daj mi tu na półmisku głowę Jana Chrzciciela’. (...) Posłał i kazał ściąć Jana w więzieniu”.
.❤❤❤ Słowo Boże nie pochwala obchodzenia urodzin, więc należy stronić od tego zwyczaju.Pierwsi chrześcijanie i Żydzi w czasach biblijnych nie obchodzili urodzin -
„W tym okresie wszelka myśl o świętowaniu urodzin była chrześcijanom zupełnie obca” (August Neander, Allgemeine Geschichte der christlichen Religion und Kirche, 1842, t. 1, s. 518).
„Późniejsi Hebrajczycy uważali obchodzenie urodzin za element bałwochwalczego kultu. Słuszność ich poglądu aż nadto potwierdzały ówczesne zwyczaje związane z tym dniem” (The Imperial Bible — Dictionary, red. Patrick Fairbairn, Londyn 1874, t. 1, s. 225).
❤❤❤ „Przeróżne zwyczaje, które się upowszechniły wśród ludzi świętujących urodziny, mają długą historię. Wywodzą się ze sfery magii i religii. Składanie życzeń, dawanie prezentów i świętowanie przy zapalonych świecach miało — jak wierzono w starożytności — chronić solenizanta przed demonami i zapewniać mu bezpieczeństwo w nadchodzącym roku. (...) Aż do IV wieku chrześcijaństwo odrzucało obchodzenie urodzin jako zwyczaj pogański” (Schwäbische Zeitung, dodatek do czasopisma Zeit und Welt z 3/4 kwietnia 1981, s. 4).
„Grecy wierzyli, że każdy ma swego opiekuńczego ducha, czyli demona, który był obecny przy jego narodzeniu i czuwa nad nim przez całe życie. Ten duch zachowywał mistyczny związek z bogiem, w którego urodziny ów człowiek przyszedł na świat. Również Rzymianie przyswoili sobie takie wyobrażenie. (...) Pogląd ten przetrwał w ludzkiej wyobraźni i znajduje odbicie w wierze w anioła stróża, dobrą wróżkę i świętego patrona. (...) Zwyczaj zapalania świec na ciastach zapoczątkowali Grecy. (...) Okrągłe niby księżyc miodowniki, ozdobione zapalonymi cienkimi świeczkami, stawiano na ołtarzach świątyń [Artemidy]. (...) W ludowych wierzeniach świeczki urodzinowe mają szczególną siłę magiczną w spełnianiu życzeń. (...) Odkąd człowiek zaczął budować ołtarze dla swych bóstw, zapalone świeczki i ogień ofiarny miały specjalne znaczenie mistyczne. Świeczki urodzinowe są zatem wyrazem czci i hołdu dla solenizanta i zapewniają szczęście. (...) Istotnym elementem tego święta są urodzinowe powinszowania i życzenia pomyślności. (...) Pogląd ten zakorzeniony jest w magii. (...)
Urodzinowe życzenia wychodzą na dobre albo na złe, ponieważ człowiek jest w tym dniu bliżej świata duchów” (Ralph i Adelin Lintonowie, The Lore of Birthdays, Nowy Jork 1952, ss. 8, 18-20).

z chomika Szelamitka

151 KB
22 paź 11 3:23

STROIK..(1).5

Skąd się wywodzi tradycja stawiania choinki, tak popularna wśród katolików?
Już od czasów starożytnych wiecznie zielonym roślinom, takim jak „ostrokrzew, myszopłoch, laur, sosna czy jodła, przypisywano właściwości magiczne lub lecznicze, mające strzec przed chorobami”. Na łamach watykańskiego dziennika L’Osservatore Romano.
napisano: „W wigilię Bożego Narodzenia, 24 grudnia, popularna historia o Drzewie z ziemskiego Raju przypomina nam o Adamie i Ewie. (...) Co prawda drzewem tym powinna być jabłoń, ale ponieważ ta zimą nie ma liści, na podwyższeniu stawiano jodłę. Na jej gałęziach wieszano jabłka lub — jako symbol przyszłego nadejścia Odkupienia i Eucharystycznej obecności Jezusa — opłatki przygotowane z odpowiednio uformowanych ciasteczek, a także słodycze i prezenty dla dzieci”. A co się działo w późniejszych czasach?
Nadmieniwszy, że tradycja związana z choinką została zapoczątkowana w XVI wieku w Niemczech, L’Osservatore Romano zauważa: „Włochy były jednym z ostatnich krajów, w których przyjęto choinkę. Powszechnie uważano, że jest to zwyczaj protestancki, który należy zastąpić szopką”. „Tradycję ustawiania dużej choinki przy ogromnej szopce [na placu Świętego Piotra w Rzymie] zainicjował” papież Paweł VI.
Czy wydaje ci się słuszne, żeby przywódca religijny nadawał rzekomo chrześcijańskie znaczenie uroczystościom i symbolom wywodzącym się ze starożytnego pogaństwa? Prawdziwi chrześcijanie pamiętają o wymownym pytaniu zawartym w Piśmie Świętym: „Cóż wspólnego ma prawość z bezprawiem? Albo jakaż jest wspólnota światła z ciemnością?” (2 Koryntian 6:14-17).

z chomika Marysia239

16 KB
22 paź 11 3:23

rodzina.jpg

W New Catholic Encyclopedia przyznano: „Data narodzin Chrystusa jest nieznana. W Ewangeliach nie podano ani dnia, ani miesiąca (...). Według hipotezy H. Usenera (...), uznawanej obecnie przez większość uczonych, narodziny Chrystusa przesunięto na dzień zimowego przesilenia dnia z nocą (25 grudnia według kalendarza juliańskiego, 6 stycznia — według egipskiego), ponieważ w dniu, w którym słońce rozpoczyna swój powrót na północ, pogańscy czciciele Mitry obchodzili dies natalis Solis Invicti (narodziny Słońca Niezwyciężonego). Dnia 25 grudnia 274 roku Aurelian ogłosił boga-słońce naczelnym patronem cesarstwa i poświęcił mu świątynię na Polu Marsowym. Boże Narodzenie pojawiło się w czasie, gdy kult słońca był w Rzymie szczególnie rozpowszechniony” (1967, t. 3, s. 656).
Rzymskie Saturnalia,święto ku czci boga rolnictwa Saturna oraz odnawiającej się potęgi słońca trwały od 17 do 24 grudnia.Następowało wtedy zbratanie się stanów,a nawet odwrócenie ról społecznych-rzymscy panowie usługiwali niewolnikom.Stąd zwyczaj zapraszania służby do wigilijnego stołu.Świętu temu towarzyszyło wystawne ucztowanie,obdarowywanie się prezentami i palenie świec. stołu

z chomika Booguusia

121 KB
30 wrz 11 9:50

Mikołaj.gif

Dzisiejsze zwyczaje związane z płodnością Wiele innych zwyczajów związanych ze „świętym” Mikołajem nosi na sobie piętno pogańskiego pochodzenia. Na przykład 4 grudnia w północnej Europie wylegają na ulice chłopcy w wieku od 12 do 18 lat. Są dziwacznie poprzebierani, ustrojeni w pióra, muszelki i inne regionalne ozdoby, a na twarzach mają maski. To Sunne Klaezjen — „święci Mikołajkowie”. Następnego wieczora przychodzi kolej na osiemnastolatków i dorosłych mężczyzn. Wyposażeni w miotły, pałki i krowie rogi przeganiają z ulic kobiety, dziewczęta i młodszych chłopców. Dziewczynkom każą tańczyć lub skakać przez kij.
Co się za tym kryje? Te zabawy także wiążą się z płodnością, do której stale nawiązywano w dawnych kulturach. Mroczna zima napawała lękiem i często uważano, że jest okresem, gdy bóstwo płodności śpi lub nie żyje. Wierzono, iż różnymi sposobami można je ocucić albo przynajmniej trochę mu pomóc. Dary, tańce, hałas, uderzenia rózgą — wszystko to miało odpędzać złe duchy oraz zapewniać płodność ludziom, zwierzętom i roli.
Dziewczynki skaczące przez kij naśladują więc swoje prababki, które wierzyły, że im wyżej podskoczą, tym wyżej urośnie im len. A młodzi mężczyźni, przeganiający kobiety i dzieci, odtwarzają rytuał wypędzania złych duchów.

z chomika JEDYNA0101

41 KB
30 wrz 11 9:49

Mikołaj.jpg

Pogańskie obrzędy wkradły się do chrześcijaństwa, ponieważ setki lat temu misjonarze z ramienia kościoła nie nalegali, żeby nowo nawróceni przestrzegali biblijnego nakazu: „Wydostańcie się spośród nich i odłączcie się (...) i przestańcie dotykać nieczystego” (2 Koryntian 6:17). Misjonarze chrześcijaństwa nie tylko nie położyli kresu pogańskim praktykom, ale wręcz przyczynili się do ich utrwalenia, gdyż przejęli je po wprowadzeniu niewielkich zmian. Z czasem rozpowszechniły się one po całym świecie.
Osadnicy holenderscy przywieźli zwyczaj obchodzenia dnia „świętego” Mikołaja do Ameryki Północnej. Potem zmieniono mu imię na „Santa Claus”. Dostojny biskup przeobraził się w rumianego, zażywnego poczciwca w jaskrawoczerwonym ubiorze. Zamiast infuły ma czapkę krasnala, a białego wierzchowca zastąpiły sanie zaprzężone w renifera. W dalszym ciągu jednak przynosi prezenty, chociaż jego wizytę przesunięto na Wigilię.

z chomika JEDYNA0101

315 KB
30 wrz 11 9:48

św Mikołaj.gif

„Święty” Mikołaj a Odyn
Dzień „świętego Mikołaja”! W USA i w innych krajach „święty Mikołaj”, albo „Santa Claus”, pojawia się podczas Bożego Narodzenia. Brodaty Sinterklaas lub Sint Nikolaas, któremu poświęcono 6 grudnia, należy do najpopularniejszych „świętych” w Belgii i Holandii. Jego imieniem nazwano wiele kościołów, kaplic, ulic i dzielnic. Znany jest w tradycji jako „wielki przyjaciel dzieci”, który podczas swego święta hojnie rozdaje im upominki.
W dziele Oosthoeks Encyclopedia wyjaśniono: „Obchody [dnia świętego Mikołaja] w gronie rodzinnym wzięły początek od święta kościelnego (obejmującego również przygotowywanie niespodzianek dla dzieci), które z kolei wywodziło się z pierwiastków przedchrześcijańskich. Święty Mikołaj, pędzący konno po dachach, to pogański bóg Wodan [Odyn]. (...) Święty Mikołaj wiódł też za sobą w szaleńczej gonitwie dusze zmarłych, odwiedzające ziemię”.
Teutoni istotnie wierzyli, że w ciągu „dwunastu złych dni”, między Bożym Narodzeniem a świętem Trzech Króli (6 stycznia), ich najważniejszy bóg Odyn (Wodan) prowadzi przez pola wściekłą szarżę dusz zmarłych. Rozpętuje ona zawieruchę, która niesie ze sobą nasiona płodów ziemi, zapewniając obfity urodzaj. A co powiedzieć o jabłkach, orzechach i innych jesiennych owocach rozdawanych w dniu „świętego Mikołaja”? Są to symbole płodności. Niegdyś uważano, iż podczas mroźnej i mrocznej zimy można sobie zjednać przychylność bogów, składając im dary. Miało to podnosić płodność ludzi, zwierząt i pól.
Osadnicy holenderscy przywieźli zwyczaj obchodzenia dnia „świętego” Mikołaja do Ameryki Północnej. Potem zmieniono mu imię na „Santa Claus”. Dostojny biskup przeobraził się w rumianego, zażywnego poczciwca w jaskrawoczerwonym ubiorze. Zamiast infuły ma czapkę krasnala, a białego wierzchowca zastąpiły sanie zaprzężone w renifera. W dalszym ciągu jednak przynosi prezenty, chociaż jego wizytę przesunięto na Wigilię.
Katolickiego „świętego” Mikołaja gdzieniegdzie wyparł „Dziadek Mróz”. Niemniej po dziś dzień bez trudu można rozpoznać jego pogańskie pochodzenie.

z chomika GraYa

30 KB
28 sie 11 22:15

Czy naprawdę można żyć wiecznie.docx

z chomika krucha

48 KB
23 sie 11 13:32

O czym 95% katolików nie wie a powinno wiedzieć.rtf

z chomika Seewald

39 KB
21 sie 11 5:09

spowiedź.jpg

Publiczne wyznanie wiary.
Rzym. 10:9, 10: „Jeśli publicznie wyznasz to ‛słowo w twoich ustach’, że Jezus jest Panem, i w swoim sercu uwierzysz, że Bóg wskrzesił go z martwych, to będziesz wybawiony. Gdyż sercem wierzy się ku prawości, lecz ustami składa się publiczne wyznanie ku wybawieniu”.
Mat. 10:32, 33 (Bw): „Każdego więc, który mię [Jezusa Chrystusa] wyzna przed ludźmi, i Ja wyznam przed Ojcem moim, który jest w niebie; ale tego, kto by się mnie zaparł przed ludźmi, i Ja się zaprę przed Ojcem moim, który jest w niebie”.
❤❤❤ Gdy ktoś grzeszy przeciwko Bogu
Mat. 6:6-12: „Gdy się modlisz, wejdź do swego pokoju i zamknąwszy drzwi, módl się do twego Ojca, który jest w ukryciu (...) ‚Nasz Ojcze w niebiosach, niech będzie uświęcone twoje imię (...) i przebacz nam nasze winy, jak i my przebaczyliśmy winnym wobec nas’”.
Ps. 32:5: „Grzech mój w końcu wyznałem tobie [Boże], a mego przewinienia nie zakryłem. Rzekłem: ‚Wyznam swe występki Jehowie’. A ty odpuściłeś winę moich grzechów”.
1 Jana 2:1: „Gdyby jednak ktoś popełnił grzech, to mamy wspomożyciela u Ojca: Jezusa Chrystusa, prawego”.
W razie wyrządzenia krzywdy bliźniemu lub gdy on zawini wobec nas
Mat. 5:23, 24: „Gdybyś więc przyniósł swój dar do ołtarza, a tam sobie przypomniał, że twój brat ma coś przeciwko tobie, zostaw swój dar tam przed ołtarzem i odejdź; najpierw zawrzyj pokój ze swym bratem, a potem, wróciwszy, złóż swój dar”.
Mat. 18:15: „Jeśli zaś twój brat popełni grzech, idź i jego winę odsłoń między tobą a nim samym”.
Łuk. 17:3: „Jeśli twój brat popełni grzech, udziel mu nagany, a jeśli okaże skruchę, przebacz mu”.
Efez. 4:32: „Stańcie się jedni dla drugich życzliwi, tkliwie współczujący, wspaniałomyślnie przebaczając sobie nawzajem, jak i wam Bóg przez Chrystusa wspaniałomyślnie przebaczył”.
❤❤❤ Gdy ktoś dopuścił się poważnego przewinienia i szuka pomocy duchowej
Jak. 5:14-16: „Choruje ktoś [duchowo] wśród was? Niech przywoła starszych zboru i niech się modlą nad nim, nacierając go oliwą w imię Jehowy. A modlitwa wiary uzdrowi niedomagającego i Jehowa go podniesie. Jeśli zaś popełnił grzechy, będzie mu to przebaczone [przez Boga]. Dlatego otwarcie wyznawajcie jedni drugim swe grzechy i módlcie się jedni za drugich, abyście zostali uzdrowieni”.
Prz. 28:13: „Kto zakrywa swe występki, temu się nie powiedzie, lecz kto je wyznaje i porzuca, temu będzie okazane miłosierdzie”.
❤❤❤A jak postąpić, gdy ktoś grzeszy i nie szuka pomocy?
Gal. 6:1: „Bracia, jeśli nawet jakiś człowiek uczyni fałszywy krok, zanim to sobie uświadomi — wy, którzy macie kwalifikacje duchowe, próbujcie skorygować takiego w duchu łagodności, bacząc każdy na samego siebie, żebyś czasem i ty nie był kuszony”.
1 Tym. 5:20: „Tych, którzy trwają w grzechu, upominaj wobec wszystkich obserwatorów [to znaczy tych, którzy o nim wiedzą], aby pozostali też odczuwali bojaźń”.
1 Kor. 5:11-13: „Piszę wam, żebyście przestali się zadawać z każdym, kto jest zwany bratem, a jest rozpustnikiem albo chciwcem, albo bałwochwalcą, albo człowiekiem rzucającym obelgi, albo pijakiem, albo zdziercą — żebyście z takim nawet nie jadali.

39 KB
21 sie 11 5:08

Czy podczas spowiedzi odpuszczone a grzechy.jpg

Czy sakrament pokuty, w zakres którego według nauki Kościoła katolickiego wchodzi spowiedź indywidualna (wyznanie grzechów kapłanowi), jest zgodny z Biblią?
❤ Sposób zwracania się do księdza
Ciągle jeszcze używa się tradycyjnej formuły: „Za wszystkie te grzechy i inne, których nie pamiętam, serdecznie żałuję, przyrzekam poprawę, ciebie zaś, ojcze duchowny, proszę o pokutę i rozgrzeszenie” (ks. dr M. Dybowski, Liturgika, 1945, s. 56).
Mat. 23:1, 9 (Bp): „Wtedy Jezus przemówił (...): I nikogo na ziemi nie nazywajcie ojcem, bo macie tylko jednego Ojca — w niebie”.
❤ Grzechy, które mogą być odpuszczone
„Kościół zawsze nauczał, że każdy grzech, bez względu na to, jak jest ciężki, może być odpuszczony” (R. C. Broderick, The Catholic Encyclopedia [opatrzona nihil obstat oraz imprimatur], Nashville, Tennessee 1976, s. 554).
Hebr. 10:26 (BT): „Jeśli bowiem dobrowolnie grzeszymy po otrzymaniu pełnego poznania prawdy, to już nie ma dla nas ofiary przebłagalnej za grzechy”.
Marka 3:29 (BT): „Kto by jednak zbluźnił przeciw Duchowi Świętemu, nigdy nie otrzyma odpuszczenia, lecz winien jest grzechu wiecznego”.
❤ Jak powinno się odprawiać pokutę?
Spowiednik często każe penitentowi odmówić dla pokuty szereg razy „Ojcze nasz” lub „Zdrowaś Maryjo”.
Mat. 6:7 (BT): „Na modlitwie nie bądźcie gadatliwi [bezmyślnie coś powtarzając] jak poganie. Oni myślą, że przez wzgląd na swe wielomówstwo będą wysłuchani”.
Mat. 6:8-12 (BT): „Wy zatem tak się módlcie: Ojcze nasz, który jesteś w niebie, (...) przebacz nam nasze winy”. (Biblia nigdzie nie nakazuje modlić się do Marii lub za jej pośrednictwem. Zobacz Filipian 4:6;
Rzym. 12:9 (BT): „Miłość niech będzie bez obłudy. Miejcie wstręt do złego, podążajcie za dobrem”. Czy Jezus upoważnił apostołów do odpuszczania grzechów?
Jana 20:21-23 (BT): „‚Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam’. Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: ‚Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane’”.
Jak apostołowie to rozumieli i stosowali? W Biblii nie ma ani jednej wzmianki, żeby któryś apostoł wysłuchał na osobności czyjejś spowiedzi i udzielił rozgrzeszenia. Niemniej wyłuszczono w niej wymagania, które trzeba spełnić, żeby uzyskać przebaczenie od Boga. Pod kierownictwem ducha świętego apostołowie potrafili rozeznać, czy ktoś spełnia te wymagania, i na tej podstawie orzec, czy Bóg mu przebaczył. Zobacz na przykład Dzieje 5:1-11, 1 Koryntian 5:1-5 oraz 2 Koryntian 2:6-8.

19 KB
18 sie 11 22:28

Katolicki dogmat - Wniebowzięcie.jpg

Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny w Polsce zwane także Świętem Matki Boskiej Zielnej Jedno z kościelnych Świąt nakazanych (świąt, w których wierni zobowiązani są do uczestnictwa w Mszy Świętej ) obchodzone w Kościele Katolickim na całym świecie.
Święto Wniebowzięcia wiążę się z wiarą Chrześcijan, że Matka Boska nie umarła śmiercią naturalną lecz została wzięta do nieba. W 1950 roku Papież Pius XII w konstytucji apostolskiej Munificentissimus Deus (łac. Najszczodrobliwszy Bóg) ustanowił Wniebowzięcie jednym z dogmatów Kościoła Katolickiego.

Geneza
Jako, że w Nowym Testamencie nie ma słowa o śmierci Maryi Panny, Kościoły Wschodu już od V wieku obchodziły Święto Zaśnięcia Matki Boskiej (gr. koimesis) od VII wieku święto to zostało przejęte przez Stolicę Apostolską i przemianowane na Święto Wniebowzięcia. Zwyczaje
W Polsce Święto Wniebowzięcia zwane jest także Świętem Matki Bożej Zielnej i często łączone jest ze świętem plonów. Bardzo popularnym zwyczajem było święcenie i składanie darów z ziół, zbóż, warzyw, kwiatów. Poświęcone plony trzymano w domu co miało zapewnić bezpieczeństwo i harmonie ogniska domowego.

Obchody Święta Wniebowzięcia
We wszystkich kościołach obchodzone są uroczyste Msze Święte.

z chomika pablo1812cz

19 KB
16 sie 11 0:58

sen.aspx

Komu zależy na rozpowszechnianiu kłamstwa,że po śmierci istnieje inne życie?
Jaki jest stan umarłych?
Kazn. 9:5: „Żyjący są świadomi tego, że umrą, lecz umarli nie są świadomi niczego”.
Psalm 146:4: „Duch jego uchodzi, a on wraca do swej ziemi; w tymże dniu giną jego myśli [„myśli”, Bg; „zamysły”, Bw, Miłosz; „plany”, BWP]”.
Ew.Jana 11:11-14: „‚Łazarz, nasz przyjaciel, udał się na spoczynek, ale ja tam idę, aby go obudzić ze snu’. (...) Jezus rzekł im wtedy otwarcie: ‚Łazarz umarł’” (również Ps. 13:3).
Kiedy Jehowa ostrzegł naszych prarodziców, że następstwem nieposłuszeństwa będzie śmierć, kto temu zaprzeczył? „Wąż [którym posłużył się Szatan,Diabeł- inteligentna postać duchowa,która wywiera wpływ nie tylko na ludzi; zob. Apokalipsa 12:9] rzekł do niewiasty: ‚Z całą pewnością nie umrzecie’” (Rodz. 3:4). Oczywiście Adam i Ewa potem umarli. Kto w takim razie wymyślił pogląd, że duchowa część człowieka żyje dalej po śmierci ciała? Jak się już przekonaliśmy, Słowo Boże tego nie uczy. W prawie Bożym danym starożytnemu Izraelowi potępiono praktykę porozumiewania się ze zmarłymi jako ‛nieczystość’ i „obrzydliwość” (Kapł. 19:31; Powt. Pr. 18:10-12; Izaj. 8:19). Czy Bóg miłości potępiłby ten zwyczaj, gdyby żywi po prostu komunikowali się ze swymi zmarłymi krewnymi? Jeżeli natomiast duchy demoniczne podszywają się pod zmarłych i wprowadzają ludzi w błąd, wywołując wrażenie mające poprzeć kłamstwo, to czy chronienie sług Bożych przed takim oszustwem nie jest wyrazem miłości Bożej? (Efez. 6:11, 12).

z chomika jerzy3711

41 KB
16 sie 11 0:56

4toj801.jpg

Czy zobaczymy kiedykolwiek naszych zmarłych?
Smutek z powodu śmierci kogoś bliskiego jest normalny i można go stosownie wyrażać
Po śmierci bliskiego przyjaciela Łazarza „Jezus począł ronić łzy” (Jana 11:35). Niekiedy czyjaś śmierć wywołuje u sług Bożych głęboki smutek (2 Sam. 1:11, 12).
Chrześcijanom powiedziano jednak w związku z nadzieją zmartwychwstania: „Nie chcemy, żebyście byli w niewiedzy co do zasypiających w śmierci; abyście się nie smucili jak pozostali, którzy nie mają nadziei” (1 Tes. 4:13).
Greckie słowo anástasis, tłumaczone na „zmartwychwstanie”, znaczy dosłownie „ponowne powstanie” i dotyczy wskrzeszenia z martwych. W Piśmie Świętym wiele razy użyto pełniejszego wyrażenia „zmartwychwstanie (spośród) umarłych” (Mat. 22:31; Dzieje 4:2; 1 Kor. 15:12). Odpowiada mu hebrajskie wyrażenie techiját hammetím, które znaczy „ożywienie umarłych” (Mat. 22:23, przypis w NW). Zmartwychwstanie wiąże się z odtworzeniem danego człowieka wraz z całą jego osobowością i doświadczeniem — szczegółami przechowywanymi w pamięci u Boga. Zależnie od woli Bożej człowiek może być przywrócony do życia w ciele ludzkim albo w ciele duchowym, dalej pozostaje jednak tą samą osobą, to znaczy ma te same cechy osobowości i pamięć, co przed śmiercią.
Jana 11:11-14: „‚Łazarz, nasz przyjaciel, udał się na spoczynek, ale ja tam idę, aby go obudzić ze snu’. (...) Jezus rzekł im wtedy otwarcie: ‚Łazarz umarł’” (również Psalm 13:4 BT).Śmierć przyrównano do snu,a to dlatego, bo ze snu możemy się obudzić.Dzięki naszemu,Bogu i ofierze Mesjasza ludzkości nastąpi zmartwychwstanie Ew Jana 5:28-29"Nie dziwcie się temu! Nadchodzi bowiem godzina ,w której wszyscy,którzy spoczywają w grobach ,usłyszą głos Jego (Syna Bożego)...."Dzieje Apostolskie 24:15"Mam też w Bogu nadzieję,którą również oni mają,że nastąpi zmartwychwstanie sprawiedliwych i niesprawiedliwych ".

Czy zmarli mogą w jakiś sposób pomagać lub szkodzić żywym?
Kazn. 9:6: „Przeminęła też ich miłość i ich nienawiść oraz ich zazdrość i już po czas niezmierzony nie mają udziału w niczym, co ma się dziać pod słońcem”.

zachomikowany

26 KB
16 sie 11 0:55

sen śmierci.jpg

Czy istnieje życie po życiu?
Jak się odnieść do relacji ludzi uznanych za zmarłych, którzy zostali odratowani i opowiadali o innym życiu?
Siła życiowa zaczyna stopniowo zanikać w komórkach organizmu zwykle dopiero kilka minut po ustaniu oddechu i pracy serca. Przez poddanie ciała silnemu oziębieniu proces ten można opóźnić o całe godziny. Dlatego nieraz możliwe jest przywrócenie człowieka do życia przez zastosowanie sztucznego oddychania i masażu serca. Ludzie tacy byli w stanie „śmierci klinicznej”, ale komórki ich ciała pozostawały jeszcze żywe.
Wiele osób odratowanych ze „śmierci klinicznej” nic nie pamięta. Niektórzy opowiadają, że mieli uczucie unoszenia się w powietrzu. Jedni mówią, że oglądali piękne rzeczy, drudzy są przerażeni swymi doznaniami.
Czy jest jakieś medyczne wyjaśnienie takich przeżyć?
Redaktor medyczny czasopisma The Arizona Republic napisał: „Gdy sprawność fizyczna skrajnie się obniża, na przykład pod wpływem narkozy lub w wyniku choroby czy obrażeń, odpowiednio do tego maleje też samoczynna kontrola funkcjonowania ustroju. Wytwarzane są wtedy i uwalniane w niekontrolowany sposób neurohormony oraz katecholaminy systemu nerwowego. Następstwem tego są między innymi halucynacje, które po odzyskaniu świadomości przypisuje się śmierci i powrotowi do życia” (28 maja 1977, s. C-1; zob. też niemieckie czasopismo lekarskie Fortschritte der Medizin nr 41, 1979; Psychology Today, styczeń 1981).

zachomikowany

17 KB
4 sie 11 17:01

imie_b6.jpg

z chomika Milidek

107 KB
4 lip 11 4:08

inkwizycja.jpg

z chomika Seewald

16 KB
29 maj 11 2:14

Jan_Pawel_II.jpg

Zwodniczy urok filozofii
Historyk Will Durant wyjaśnia: „Kościół przyswajał sobie niektóre zwyczaje religijne i formy kultu charakterystyczne dla przedchrześcijańskiego [pogańskiego] Rzymu — noszenie stuły i szat pogańskich kapłanów, używanie kadzidła i święconej wody podczas rytualnego oczyszczenia, palenie świec, utrzymywanie wiecznego ognia przed ołtarzem, kult świętych; przejął też architekturę bazyliki, prawo rzymskie jako podstawę prawa kanonicznego, tytuł pontifex maximus przysługujący najwyższemu kapłanowi, a w IV wieku łacinę (...) Wkrótce stróżami porządku i przedstawicielami władzy miejskiej zostali biskupi, nie zaś prefekci rzymscy, namiestników prowincji wsparli — jeśli nie zastąpili — metropolici (arcybiskupi), a miejsce zgromadzenia prowincjalnego zajął synod biskupów. Kościół rzymski szedł krok w krok za państwem rzymskim” (The Story of Civilization: Part III—Caesar and Christ).
Wchodzenie w kompromisy ze światem rzymskim rażąco odbiegało od nauk Chrystusa i apostołów. Apostoł Piotr radził: „Umiłowani, (...) chcę przez przypominanie utrzymać w czujności prawe umysły wasze, abyście pamiętali na słowa, jakie poprzednio wypowiedzieli święci prorocy, i na przykazanie Pana i Zbawiciela, podane przez apostołów waszych. Wy tedy, umiłowani, wiedząc o tym wcześniej, miejcie się na baczności, abyście, zwiedzeni przez błędy ludzi nieprawych, nie dali się wyprzeć z mocnego swego stanowiska”. Paweł otwarcie przestrzegał: „Nie chodźcie w obcym jarzmie z niewiernymi; bo co ma wspólnego sprawiedliwość z nieprawością albo jakaż społeczność między światłością a ciemnością? (...) Dlatego wyjdźcie spośród nich i odłączcie się, mówi Pan, i nieczystego się nie dotykajcie; a Ja przyjmę was” (2 Piotra 3:1, 2, 17; 2 Koryntian 6:14-17; Objawienie 18:2-5).

27 KB
29 maj 11 2:14

JPII.0008.jpg

Piotr a papiestwo
Jak donosi Ewangelia według Mateusza 16:18, Jezus oświadczył apostołowi Piotrowi: „A Ja ci powiadam, że ty jesteś Piotr [po grecku: Pe′tros], i na tej opoce [po grecku: pe′tra] zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie przemogą go”. Powołując się na te słowa, Kościół katolicki twierdzi, że Jezus zbudował swój kościół na Piotrze, który zapoczątkował nieprzerwaną linię biskupów rzymskich, będących jego następcami.
Kto był opoką, o której mówił Jezus w myśl Ewangelii według Mateusza 16:18 — Piotr czy Jezus? Z kontekstu wynika, że rozmowa dotyczyła rozpoznania w Jezusie „Chrystusa, Syna Boga żywego”, co wyznał sam Piotr (Mateusza 16:16). Logika podpowiada, iż skałą czy opoką tworzącą niewzruszony fundament kościoła musiał być Jezus, a nie Piotr, który później trzykrotnie zaparł się Chrystusa (Mateusza 26:33-35, 69-75).
Skąd wiemy, że Chrystus jest owym kamieniem fundamentalnym? Potwierdził to sam Piotr, gdy napisał: „Przystąpcie do niego, do kamienia żywego, przez ludzi wprawdzie odrzuconego, lecz przez Boga wybranego jako kosztowny. (...) Dlatego to powiedziane jest w Piśmie: Oto kładę na Syjonie kamień węgielny, wybrany, kosztowny, a kto weń wierzy, nie zawiedzie się”. Paweł zaś oświadczył: „[Zostaliście] zbudowani na fundamencie apostołów i proroków, którego kamieniem węgielnym jest sam Chrystus Jezus” (1 Piotra 2:4-8; Efezjan 2:20).
Ani Pismo Święte, ani historia nie dostarcza najmniejszego dowodu, że Piotr był stawiany wyżej niż jego współtowarzysze.On sam nie wspomina o tym w żadnym ze swoich listów,a pozostałe trzy Ewangelie -łącznie z Ew. Marka(najprawdopodobniej opartą na relacji Piotra)-nawet nie przytaczają owych słów Jezusa skierowanych do Piotra (Łukasza 22:24-26;Dzieje 15:6-22;Galacjan 2:11-14). Co więcej, brak jakiegokolwiek niepodważalnego dowodu na to, iż Piotr kiedykolwiek przebywał w Rzymie (1 Piotra 5:13). Gdy Paweł zjawił się w Jeruzalem, poparli go „Jakub i Kefas [Piotr], i Jan, (...) uważani za filary”. A zatem w tamtych czasach Piotr należał do grona co najmniej trzech osób stanowiących filary zboru. Nie był „papieżem”. Nie znano go ani w tej roli, ani jako najwyższego „biskupa” w Jeruzalem (Galacjan 2:7-9; Dzieje 28:16, 30, 31).

29 KB
29 maj 11 0:59

Jan-Pawel-II-papież.jpg

Władza i autorytet papieża.
Do zborów wczesnochrześcijańskich, uznających przewodnictwo apostołów i starszych w Jeruzalem, należał zbór w Rzymie, do którego prawda chrześcijańska dotarła zapewne w jakiś czas po dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 (Dzieje 2:10). Podobnie jak w innych ówczesnych zborach usługiwali tam starsi tworzący grono nadzorców, z których żaden nie dominował nad drugimi. Na pewno nikt z pierwszych nadzorców w zborze rzymskim nie był przez współczesnych traktowany jako biskup czy papież, ponieważ w Rzymie nie powstał jeszcze episkopat monarchiczny. Trudno dokładnie ustalić, kiedy zaczęła się kształtować ta instytucja jednoosobowej funkcji biskupiej. Fakty wskazują, że nastąpiło to w II wieku (Rzymian 16:3-16; Filipian 1:1, NW). Przez pierwsze dwa stulecia nie znano tytułu „papież” (z greckiego pa′pas — ojciec). Były jezuita Michael Walsh objaśnia: „Wydaje się, że po raz pierwszy nazwano biskupa Rzymu ‚papieżem’ dopiero w III wieku; tytuł ten nadano Kalikstowi (...) Do końca V wieku słowo ‚papież’ na ogół oznaczało tylko biskupa Rzymu. Wyłączne prawo do tego tytułu papież mógł sobie rościć dopiero w XI stuleciu” (An Illustrated History of the Popes).
Do pierwszych biskupów rzymskich, którzy zmusili innych do posłuchu, należał papież Leon I (sprawujący urząd w latach 440-461). Michael Walsh wykazuje dalej: „Leon przywłaszczył sobie dawny pogański tytuł pontifex maximus, używany po dziś dzień przez papieży, a mniej więcej do końca IV stulecia noszony przez cesarzy rzymskich”. Oparł się przy tym na katolickiej wykładni słów Jezusa z Ewangelii według Mateusza 16:18, 19. „Oświadczył, że skoro św. Piotr był pierwszym między apostołami, to kościołowi św. Piotra należy się prymat wśród innych kościołów”. W ten sposób dał do zrozumienia, że cesarz dzierży świeckie rządy w Konstantynopolu na Wschodzie, a on pełni władzę duchową z Rzymu na Zachodzie. Późniejszą demonstracją potęgi papieskiej była koronacja Karola Wielkiego na władcę Świętego Cesarstwa Rzymskiego, której papież Leon III dokonał w roku 800.

zachomikowany

30 KB
29 maj 11 0:12

Pastor w Kościele Ewangelicko-Metodystycznym.jpg

Jak powstała klasa duchownych.
W myśl nauk Jezusa oraz apostołów wszyscy chrześcijanie mieli pełnić służbę Bożą,nie jak obecnie pozostawiono ją wyłącznie członkom zhierarchizowanej klasy kapłańskiej, która ukształtowała się w chrześcijaństwie (Mateusza 5:14-16; Rzymian 10:13-15; 1 Piotra 3:15). Po śmierci Jezusa zbory chrześcijańskie z I stulecia korzystały ze wskazówek i przewodnictwa apostołów oraz innych starszych z Jeruzalem, odznaczających się kwalifikacjami duchowymi. Żaden z nich nie wywyższał się nad pozostałych (Galacjan 2:9).
W roku 49 zaszła konieczność, by grono to zebrało się w Jeruzalem celem wyjaśnienia pewnych kwestii dotyczących ogółu chrześcijan. Jak donosi sprawozdanie biblijne, po wspólnej dyskusji „postanowili apostołowie i starsi [presby′teroi] razem z całym zborem posłać do Antiochii wraz z Pawłem i Barnabą wybranych spośród siebie mężów (...), dając im do ręki następujące pismo: Apostołowie i starsi, bracia braciom, pochodzącym z pogan w Antiochii i w Syrii, i w Cylicji, przesyłają pozdrowienie”. Najwyraźniej apostołowie i starsi usługiwali rozproszonym zborom chrześcijańskim, tworząc organ kierujący ich działalnością (Dzieje 15:22, 23).
W okresie wczesnochrześcijańskim grono kierownicze z Jeruzalem rozciągało ogólny nadzór nad wszystkimi chrześcijanami. A jak wyglądało przewodzenie na szczeblu lokalnym — w poszczególnych zborach? Z listu Pawła do Tymoteusza jasno wynika, że usługiwali w nich nadzorcy (greckie: epi′skopos, od którego pochodzi przymiotnik „episkopalny”) — mężczyźni, którzy pod względem duchowym byli starszymi (presby′teroi) i swym postępowaniem oraz usposobieniem duchowym wykazali, że nadają się do nauczania współwyznawców (1 Tymoteusza 3:1-7, NW; 5:17). W I wieku nie stanowili odrębnej klasy duchownych. Nie wyróżniali się ubiorem, lecz przymiotami duchowymi. W każdym zborze działało grono starszych (nadzorców), nie było więc miejsca na niepodzielne rządy jednostki (Dzieje 20:17; Filipian 1:1, NW).
Dopiero po pewnym czasie ze słowa epi′skopos (nadzorca, przełożony) ukuto termin „biskup”, oznaczający kapłana sprawującego zwierzchnictwo nad innymi duchownymi w swej diecezji. Hiszpański jezuita Bernardino Llorca wyjaśnia: „Początkowo nie rozróżniano dostatecznie biskupów i prezbiterów. Zwracano tylko uwagę na samo znaczenie słów: biskup to odpowiednik nadzorcy, a prezbiter — starszego. (...) Ale stopniowo różnica stawała się coraz wyraźniejsza. Mianem biskupa zaczęto określać ważniejszych nadzorców, dysponujących nadrzędną władzą duchowną i uprawnionych do wkładania rąk oraz rozdawania urzędów kapłańskich” (Historia de la Iglesia Católica). W gruncie rzeczy działalność biskupów zaczęła przypominać rządy monarchiczne, zwłaszcza od IV stulecia. Stworzono hierarchię, czyli grupę duchownych rozporządzających władzą, a z czasem biskup Rzymu, podający się za następcę Piotra, został przez wielu uznany za najwyższego biskupa i papieża.
Obecnie stanowisko biskupa w różnych kościołach chrześcijaństwa wiąże się z prestiżem, wpływami, na ogół też z doskonałym wynagrodzeniem, a często stawi

0,9 MB
28 maj 11 23:31

Gliniana figurka obdarzana czcią to bożek.JPG

Jak Bóg zapatruje się na wizerunki będące przedmiotem kultu?
Jer. 10:14, 15 (BT): „Wstydzić się musi każdy złotnik z powodu bożka. Utoczył bowiem podobizny, które są kłamstwem i nie ma w nich życiodajnego tchnienia. Są one nicością, tworem śmiesznym”.
Izaj. 44:13-19 (BT): „Rzeźbiarz robi pomiary na drzewie, kreśli rylcem kształt, obrabia je dłutami i stawia znaki cyrklem; wydobywa z niego kształty ludzkie na podobieństwo pięknej postaci człowieka, aby pozostawał w domu. Narąbał sobie drzewa cedrowego, wziął drzewa cyprysowego i dębowego — a upatrzył je sobie między drzewami w lesie — zasadził jesion, któremu ulewa zapewnia wzrost. To wszystko służy człowiekowi na opał: część z nich bierze na ogrzewanie, część na rozpalenie ognia do pieczenia chleba, na koniec z reszty wykonuje boga, przed którym pada na twarz, wyrabia rzeźbę, przed którą wybija pokłony. Jedną połowę spala w ogniu i na rozżarzonych węglach piecze mięso; potem zajada pieczeń i się nasyca. Ponadto grzeje się i mówi: ‚Hej! Ale się zagrzałem i korzystam ze światła!’ Z tego zaś, co zostanie, czyni swego boga, bożyszcze swoje, któremu oddaje pokłon i pada na twarz, i modli się, mówiąc: ‚Ratuj mnie, boś ty bogiem moim!’ Tacy nie mają świadomości ani zrozumienia, gdyż mgłą przesłonięte są ich oczy, tak iż nie widzą, i serca ich, tak iż nie rozumieją. Taki się nie zastanawia; nie ma wiedzy ani zrozumienia, żeby sobie powiedzieć: ‚Jedną połowę spaliłem w ogniu, nawet chleb upiekłem na rozżarzonych węglach, i upiekłem mięso, które zajadam, a z reszty zrobię rzecz obrzydliwą! Będę oddawał pokłon kawałkowi drzewa!’”

zachomikowany

69 KB
22 maj 11 21:43

Halloween (197).jpg

Wszystkich Świętych i Halloween.
W pewnym źródle czytamy: „Ślady zwyczajów związanych z wigilią Wszystkich Świętych (Halloween) można znaleźć w ceremoniach druidów z czasów przedchrześcijańskich. Celtowie obchodzili święta ku czci dwóch głównych bóstw: boga słońca i boga zmarłych (...), którego święto przypadało na dzień 1 listopada, początek celtyckiego nowego roku. Święto zmarłych stopniowo włączono do rytuałów chrześcijańskich” (The Encyclopedia Americana).
Wigilia Wszystkich Świętych — pradawna noc terroru
Ostatnia noc października. Przy świetle księżyca niewielka grupa przebranych postaci zachodzi do każdego domu i rzucając okropne groźby, przedstawia swe żądania. Niektórych wejść strzegą świecące się głowy z krzywym grymasem — wyżłobione dynie, wewnątrz których palą się świece z ludzkiego tłuszczu. Inne drzwi ociekają ludzką krwią. Jest to noc Samhaina, celtyckiego władcy umarłych.
Chyba w żadnym innym „schrystianizowanym” święcie tak otwarcie nie oddaje się czci Szatanowi i nie upamiętnia się jego zmarłych naśladowców. Pisarz J. Garnier sugeruje, że owo święto cierpienia i śmierci może mieć swoje korzenie w pradawnym potopie, w którym zginęli wszyscy ziemscy poplecznicy Szatana oraz mieszańcy, będący synami upadłych aniołów. Na całym świecie znane są święta ku czci zmarłych, przy czym „wszyscy obchodzą (...) [je] mniej więcej w tym samym dniu, w którym według sprawozdania Mojżeszowego rozpoczął się potop, tzn. siedemnastego dnia drugiego miesiąca — miesiąca odpowiadającego w przybliżeniu naszemu listopadowi” (J. Garnier, The Worship of the Dead).
Celtowie nie byli w tym względzie wyjątkiem. Samhain rzekomo pozwalał wyjść zmarłym między żyjących właśnie 31 października. Druidzi włóczyli się po ulicach z pochodniami, wchodzili do domów i żądali pieniędzy na ofiarę dla Szatana.
Wigilia Wszystkich Świętych (angielskie Halloween) to najważniejszy dzień obrządków satanicznych. Jak czytamy w gazecie USA Today, „jest dla świata przestępczego świętem religijnym, podczas którego sataniści składają ofiary, a czarownice oddają się modlitwom albo organizują uczty dla umarłych”.

zachomikowany

2,7 MB
21 maj 11 10:10

nowy rok.PNG

Nowy Rok
Zarówno data obchodzenia Nowego Roku, jak i towarzyszące temu zwyczaje różnią się w zależności od kraju. Ale o początkach tego święta tak powiedziano w pewnym dziele: „Rzymski władca Juliusz Cezar ustanowił w roku 46 przed Chr. dzień 1 stycznia Dniem Nowego Roku. Rzymianie poświęcili ten dzień Janusowi, bogu bram, drzwi i początków. Janus miał dwa oblicza — jedno spoglądało w przód, drugie wstecz — i właśnie od niego wziął swą nazwę styczeń [po łacinie ianuarius, po angielsku January]” (The World Book Encyclopedia). A zatem obchody Nowego Roku nawiązują do tradycji pogańskich.

zachomikowany

46 KB
18 maj 11 7:50

HISTORIA POWSTANIA onz.doc

Historia powstania ONZ

zachomikowany

79 KB
16 maj 11 10:55

Zdjecia-wykonal-fotograf-rodziny-krolewskiej-Hugo.jpg

86 KB
16 maj 11 10:55

rodzina królewska-Hugo-Burnand---fotogral-.jpg

96 KB
16 maj 11 10:55

Od-lewej-na-zdjeciu-znajduja-sie--Grace-van-Cutsem -.jpg

14 KB
11 maj 11 2:54

kobiety.jpg

Przemoc wobec kobiet — problem ogólnoświatowy.
ROKROCZNIE 25 listopada jest obchodzony Międzynarodowy Dzień przeciwko Przemocy wobec Kobiet. Został on ustanowiony w roku 1999 przez Zgromadzenie Ogólne ONZ w celu zwrócenia uwagi społeczności międzynarodowej na łamanie praw kobiet. Dlaczego tak nagłaśnia się ten problem?

W wielu krajach kobiety są postrzegane jako osoby drugiej kategorii i właśnie tak traktowane. Bywają obiektem głęboko zakorzenionych uprzedzeń. Agresja wobec nich przybiera najrozmaitsze formy, także w państwach rozwiniętych. Kofi Annan, były sekretarz generalny ONZ, powiedział: „Przemoc wobec kobiet to zjawisko o zasięgu globalnym, występujące we wszystkich środowiskach i kulturach. Kobiety padają jej ofiarą niezależnie od tego, do jakiej należą rasy, narodowości, czy warstwy społecznej i jaką zajmują pozycję”.

Jednak dla zdecydowanej większości kobiet znęcanie się nad nimi to „temat tabu, coś bardzo wstydliwego, o czym się nie mówi” — zauważa pani Radhika Coomaraswamy, były Nadzwyczajny Sprawozdawca oenzetowskiej Komisji Praw Człowieka. Jak wynika z danych udostępnionych przez pewien holenderski instytut, w jednym z krajów Ameryki Południowej prawie co czwarta kobieta (23 procent) doświadcza przemocy w rodzinie. Rada Europy szacuje, że również na naszym kontynencie co czwarta kobieta w jakimś okresie życia staje się ofiarą przemocy we własnym domu. W Anglii i Walii przeciętnie dwie kobiety tygodniowo ginęły z rąk swoich partnerów (aktualnych lub byłych) — poinformowało brytyjskie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych na podstawie statystyk z jednego roku. Także „w całych Indiach kobiety żyją w ciągłym strachu przed zgwałceniem, zagrażającym im niemal na każdym rogu ulicy, na każdym placu, o każdej godzinie” — donosi czasopismo India Today International. Według opinii organizacji Amnesty International przemoc wobec kobiet i dziewcząt „należy do najczęściej spotykanych naruszeń praw człowieka”.

z chomika AsiaWojtunik

109 KB
30 kwi 11 23:19

Zaprowadzenie_chrzescijanstwa_965_Matejko.JPG

20 KB
30 kwi 11 23:19

Złota_Kaplica_Poznań_posąg Mieszka I i Bolesława C hrobrego.JPG

« poprzednia stronanastępna strona »

Pobierz folder
Zachomikuj folder

105 plików
48,57 MB

bezpośredni link do folderu

Chomikowe rozmowy

BRONEK-0408 napisano 15.10.2011 09:29

marcinn112 napisano 15.10.2011 14:14

POZDRAWIAM SERDECZNIE.

Milidek napisano 15.10.2011 15:16

`*•.¸ (`*•.¸ ¸.•*´) ¸.•*´)

`•.¸(*) WITAM (*)

By nasza przyjaźń przetrwała wszystko, byśmy zawsze byli blisko...

By w trudnych chwilach była niezwyciężona, a w dniach radości w swej sile zdwojona...

Tego życzę właśnie sobie i Tobie, byśmy tę przyjaźń pielęgnowali w sobie.

Byśmy ją czuli w słowach i gestach... i żeby istnieć nie chciała ...przestać !

Pozdrawiam serdecznie i życzę wszystkiego dobrego!

Lideczka

obrazek

fajeczka61 napisano 18.10.2011 05:49

“Jest dobrze, wcale nie jest tak źle, ale my wciąż czegoś lepszego szukamy. Pragniemy lepszego dnia, życia, siebie, nie zadowalając się tym, co już mamy. A mamy przecież tak wiele, lecz tego nie doceniamy. Sięgając po skrawek nieba, zapominamy o tym, co na ziemi kochamy. Niedobry dzień skupia naszą uwagę, a dobry nie zauważamy. Przyjaciela, który stoi koło nas, w poszukiwaniu innego odtrącamy. Zdrowie, cóż to takiego nadzwyczajnego? W drodze życia często je zawalamy. A jak choroba nas zaskoczy, to wtedy sobie o nim przypominamy. Żyjąc tak, życie przechodzi nam obok, plecami się do niego odwracamy. Chcemy inne, lepsze życie... Nie wiedząc jak dobrze się mamy.”

Dnia pełnego radosnych przeżyć, dobrego samopoczucia I humoru, Słowem – Dobrego Dnia, życzę- pozdrawiam – zapraszam- fajeczka61 /a>

pablo1812cz napisano 8.09.2012 22:26

--------------- Pozdrowienia dla ciebie Lucynko oraz życzenia wielu błogosławieństw od Stwórcy w nadchodzącym tygodniu.--------

--- Paweł

konto__prywatne napisano 25.06.2017 00:00

lovespeech.pl napisano 21.08.2017 16:38

blonde-dar napisano 28.04.2019 14:30

Może dziś żyjesz beztrosko, Lecz kiedyś, za wolą Boską, Jak każdy żyjący człek, Przyjdziesz nareszcie do końca I zgaśniesz, jak promień słońca, Które skończyło swój bieg. I wtedy, wtedy to właśnie, Gdy promień ostatni zgaśnie, Kiedy odejdziesz już stąd, Zbawiciel, Baranek Boży, Niebieskie księgi otworzy I wyda wieczny swój sąd. Lecz póki żyjesz, Bóg wzywa, Popatrz, mijają twe żniwa... Czas ulatuje jak cień... Za chwilą upływa chwila, Twe życie szybko przemija, Ostatni zbliża się dzień. Więc nie żyj w świecie na próżno! Dopóki jeszcze nie późno, Odpowiedz na Boży zew; Poświęć swe życie w czystości Temu, kto za cię z miłości Przelał na krzyżu swą krew. A wtedy, nawet i w boju, Pośród utrapień i znoju, Gdy szkodzić będzie ci wróg, Kieruj swe oczy ku górze, Bo tam, w niebieskim lazurze, Czuwa nad tobą twój Bóg!