Adoracja sw_Tereska.pdf

Adoracja
Adoracja to przebywanie przed Najświętszym Sakramentem wyrażające uwielbienie dla Chrystusa obecnego pod postaciami eucharystycznymi. Adoracja ta to część cnoty pobożności. Poprzez tę cnotę człowiek kieruje się w postawie czci i miłości ku samemu Bogu, który objawia się człowiekowi poprzez dzieło Jezusa Chrystusa. W adoracji Najświętszego Sakramentu człowiek kieruje się w postawie czci i miłości ku Chrystusowi, który nas odkupił i pozostał z nami w sposób trwały i substancjalny w Eucharystii. Adoracji winno towarzyszyć pragnienie naśladowania Chrystusa, a zwłaszcza jego postawy ofiarowania się Bogu i ludziom. Przede wszystkim adoracja winna rodzić pragnienie zjednoczenia z Chrystusem w Komunii i spotkania z Nim w Najświętszej Ofierze. Adoracja jest obowiązkiem zarówno całego Kościoła jak i poszczególnych wiernych. Wśród adoracji Najświętszego Sakramentu można wyliczyć: czterdziestogodzinne nabożeństwo, wieczną adorację i godzinę świętą.

Czterdziestogodzinne nabożeństwo

Szczególnym rodzajem wystawienia Najświętszego Sakramentu jest tzw. Czterdziestogodzinne nabożeństwo. Jest to trwająca nieprzerwanie przez 40 godzin lub przez 3 dni z przerwami nocnymi adoracja. Nazwa nawiązuje do czasu jaki upłynął od złożenia Chrystusa w grobie do Jego zmartwychwstania. Nabożeństwo to zapoczątkowało bractwo biczowników z Zadaru (dziś Chorwacja). Adorowali oni Najświętszy Sakrament w Bożym Grobie wzorując się na starochrześcijańskim czuwaniu i poście w czasie triduum paschalnego. Praktykę tę rozpowszechnił Antoni Maria Zaccaria w XVI wieku w Mediolanie. Tam też rozszerzano wystawienie w poszczególnych parafiach miasta na inne dni, na wzór dzisiejszej wiecznej adoracji. Jezuici wprowadzali je także poza Włochami. Odprawiano je przed środą popielcową jako wynagrodzenie za grzechy popełnione w czasie karnawału. W Polsce nabożeństwo to miało także charakter błagalny w intencji odwrócenia niebezpieczeństw i klęsk żywiołowych.


Wieczna adoracja

Adoracja wieczysta to nieprzerwanie trwająca cześć, oddawana przez jednostki lub wspólnoty np. parafialne. Początków adoracji autorzy dopatrują się w Czterdziestogodzinnym nabożeństwie. Nabożeństwo to Karol Boromeusz wprowadził kolejno w poszczególnych kościołach Mediolanu, tak że stała się nieustającą. Praktyka ta dotarła do Rzymu dzięki Filipowi Nereuszowi, a papież Klemens VIII wprowadził ją w kościołach Rzymu. Za Rzymem poszło wiele diecezji, które wyznaczały poszczególnym parafiom dni wystawienia Najświętszego Sakramentu. W Polsce pojawia się ona w XVIII w. Obok tej formy istnieją jeszcze wyznaczone parafie, w których Najświętszy Sakrament jest wystawiony na stałe.

W diecezji katowickiej wieczną adorację wprowadził bp Adamski z dniem         1 .01.1935 r. Dekret biskupa zobowiązywał każdą parafię do dwóch adoracji w ciągu dnia i jednej nocnej. W czasie Drugiej wojny światowej zawieszono adoracje nocne, dozwolone było nawet przeniesienie adoracji z dnia w tygodniu na niedzielę. W 1948 r. wydano nowy porządek wiecznej adoracji. W parafiach odbywały się adoracje dzienne, zaś nocne adoracje zarządzono tylko w kaplicach niepublicznych. Bp Adamski zalecał adorację, gdyż szerzy się zło, a poprzez adorację możemy przebłagać Boga. W 1970 r. ułożono nowy plan nocnych adoracji w domach zakonnych. Aby każda parafia, także te nowoerygowane, mogły uczestniczyć w wiecznej adoracji w 1971 ustalono nowy plan dla poszczególnych parafii. Wieczna adoracja rozpoczyna się po Mszy św. porannej i trwa do
godz. 18. Po adoracji udziela się błogosławieństwa sakramentalnego i jeśli jest to możliwe odprawia Mszę wg formularza o Najświętszej Eucharystii. Łączność między adoracją a sprawowaniem Eucharystii winna być przez to zachowana, że Hostię konsekruje się w czasie Mszy rozpoczynającej wystawienie. Zgodnie z życzeniem I Synodu „należy zachować w diecezji praktykę wiecznej adoracji, tak dzienną w kościołach, jak nocną w kaplicach zakonnych i w Seminarium Duchownym".
Godzina święta
Jest to jedna z praktyk religijnych ku czci Serca Jezusa. Związana jest z objawieniami św. Małgorzaty Marii Alacoque. W objawieniach tych Chrystus prosił ją, by każdej nocy z czwartku na piątek l godz. przed północą rozważała jego mękę w celu wyjednania miłosierdzia Bożego dla grzeszników. Ta początkowo prywatna praktyka została rozszerzona w Kościele i nazwana Godziną świętą. W roku 1829 powstało Arcybractwo Godziny Świętej, którego celem było rozszerzanie tejże praktyki. Papież Pius XI w 1928 zatwierdził Godzinę świętą dla wszystkich wiernych. Jan Paweł II w liście o tajemnicy Eucharystii Dominicae cenae wymieniają wśród różnych form pobożności eucharystycznej. Godzinę świętą można odprawić publicznie w obecności Najświętszego Sakramentu, albo prywatnie. W jej trakcie prowadzi się rozważania, wykonuje śpiewy, akty wiary, uwielbienia i przebłagania.

W Polsce Godzinę świętą odprawia się m.in. w pierwsze czwartki miesiąca i w czasie adoracji w Wielki Czwartek w Ciemnicy.

Ks. Jerzy Paliński,  Adoracja Eucharystii - refleksje na tle encykliki Ecclesia de Eucharistia(fragmenty)