47.jpg

Capri – włoska wyspa na Morzu Tyrreńskim w Zatoce Neapolitańskiej. Położona jest w pobliżu półwyspu Sorrento, rozdziela je cieśnina Piccola. Nazwa wyspy została utworzona od słowa Kapros (grec. – dzik) lub Capra (łac. - koza).
Niewielka, o wydłużonym kształcie, górzysta wyspa zbudowana jest ze skał wapiennych (pobliska Ischia jest pochodzenia wulkanicznego). Jej powierzchnia wynosi 10,4 km2 a obwód 17,0 km, najwyższe wzniesienie to Monte Solaro (596 m n.p.m.), na którym znajdują się ruiny zamku. Na wierzchołek ów można wjechać wyciągiem krzesełkowym z miasteczka Capri.
Na wyspie położone są dwa miasta: Capri i Anacapri.
Najstarsze ślady bytności człowieka na wyspie pochodzą z okresu paleolitu, natrafiono na nie podczas budowy cesarskiej willi w dolinie Tragara. W VII wieku p.n.e. skolonizowali ją Grecy a od 29 p.n.e. znalazła się w granicach Cesarstwa Rzymskiego. Była jednym z ulubionych miejsc pobytu cesarzy Oktawiana Augusta i Tyberiusza, który zbudował na niej 12 willi nazwanych imionami olimpijskich bogów. (Tyberiusz mieszkał na wyspie w latach 27 – 37). Rzymianie opuścili wyspę w II wieku. Od IX wieku wchodziła w skład republiki Amalfi. W 1860 r. została włączona w granice zjednoczonego Królestwa Włoch.
Ożywienie ruchu turystycznego spowodowało powtórne odkrycie Lazurowej Groty w XIX wieku. Śródziemnomorski klimat i widoki przyciągają wielu turystów jak również artystów. Na wyspie byli Dawid Herbert, George Bernard Shaw, Graham Greene a także Lenin (po 1905 r.). Wielu sławnych ludzi posiada własne domy na Capri, wśród nich był m.in. pisarz toskański Curzio Malaparte).
Na wyspę dociera się najczęściej drogą wodną przez położony na północnym brzegu wyspy port Marina Grande, obecnie znajdujący się w granicach miasta Capri. Jest to port handlowy (zbudowany w 1928 r.) oraz przystań turystyczna dla prywatnych łodzi i statków wycieczkowych. Już w starożytności znajdowała się w tym miejscu niewielka osada rybacka. W pobliżu cesarz August wybudował swoją nadmorską willę, którą później rozbudował Tyberiusz. Pozostały po niej ruiny eksedry i pozostałości basenu do hodowli ryb. Na terenie osady zbudowano pierwszy, chrześcijański kościół na wyspie - San Costanzo, przebudowany później w stylu bizantyjskim. W X wieku biskup Amalfi ustanowił tu diecezję (w XVI wieku siedzibę biskupa przeniesiono w głąb wyspy).
Główna część miasta Capri położona jest powyżej Marina Grande, między dwoma wzgórzami. Prowadzi do niej kręta droga, można też dojechać naziemną kolejką linową. Wśród wąskich, krętych uliczek znajdują się liczne sklepiki z miejscowymi wyrobami, ekskluzywne hotele i barwne, kwitnące ogrody. Popularnością wśród turystów cieszą się trasy spacerowe. Niektóre z nich można obejrzeć podczas rejsu wycieczkowego wzdłuż brzegu wyspy.
Jedna z dróg wycieczkowych prowadzi do doliny Tragara (grec. Tragos – koza) i kończy się tarasem widokowym w Ogrodach Augusta, z którego widoczne są skały Faraglioni oraz Marina Piccola (zatoka, w której znajdował się rzymski port). Na Tragara znajdowała się jedna z willi cesarskich. Budowę rozpoczął Oktawian August a kontynuował Tyberiusz. Była to jedyna na Capri willa położona w dolinie. Jedyną pamiątką po niej jest posadzka przeniesiona do kaplicy w kościele San Stefano.
Wapienna budowa wyspy ułatwiła powstanie wielu jaskiń. Na wschodnim brzegu wyspy, pomiędzy wzgórzami Monte Tuoro i Tiberio, znajduje się obszar zwany Matermania od Grotta di Matermania. Tyberiusz zamienił ją w świątynię. Poświęcona była nimfom albo bogini płodności Cibele lub Mater Magna. Dawniej wewnątrz biło źródło, a ściany i sklepienie były wyłożone marmurem. W pobliżu znajduje się widoczna także z morza formacja skalna – Arco Nature (Łuk Naturalny). Najprawdopodobniej jest to pozostałość wejścia do nieistniejącej już groty skalnej. W pobliskiej zatoce znajdują się kolejne dwie groty: Biała (Grotta Bianca) i Grotta Meravigliosa. Mają wspólne wejście znajdujące się powyżej poziomu morza. Niżej położona jest Biała Grota. W dwóch misach groty miesza się woda morska i słodka (źródlana), stężenie zawartych w niej minerałów jest przyczyną białego zabarwienia wody, od którego pochodzi nazwa groty. Wyżej znajduje się wejście do Grotta Meravigliosa, w którym widoczny jest stalagmit zwany "Wykapaną Madonną". Bogata szata naciekowa stalaktytów i stalagmitów, zmieniająca barwę w zależności od oświetlenia, czyni z niej miejsce chętnie odwiedzane przez turystów.