38.jpg

Wezuwiusz (łac. Vesuvius, wł. Vesuvio) – jeden z najbardziej znanych wulkanów na kontynentalnej części Europy, położony na terenie Włoch, na Półwyspie Apenińskim, nad Zatoką Neapolitańską.
Wezuwiusz, zaliczany do stratowulkanów, jest jednym z pięciu najniebezpieczniejszych wulkanów świata. Początki jego aktywności sięgają okresu sprzed około 16 tys. lat. Najbardziej wzmożonym okresem aktywności wulkanu były lata 1631-1872. Według ostatnich pomiarów, jego wysokość wynosi 1281 m n.p.m., głębokość krateru – 230 m, średnica – 550-650 m. Dzisiejszy stożek znajduje się na kalderze utworzonej podczas wybuchu z 79 roku. Szczyt północnej krawędzi kaldery nosi nazwę Monte Somma.
Wiek najstarszych skał Wezuwiusza określany jest na ok. 200 tys. lat. Najbardziej znany jest z wybuchu, który nastąpił 24 sierpnia 79 r., w którym zniszczone zostały miasta: Pompeje, Herkulanum i Stabie. Ostatni duży wybuch został odnotowany dnia 13 marca 1944 r.
Na otaczającej ją krawędzi dawnego, większego stożka wulkanicznego (zwanej Monte Somma) znajduje się obecnie obserwatorium wulkanologiczne.Wezuwiusz należy do wulkanów mieszanych: wyrzuca zarówno lawę, jak i materiały piroklastyczne (np. popioły, lapille, bomby wulkaniczne). Okazuje zmienną aktywność: jego gwałtowny wybuch w 79 r. n.e., po długim okresie spokoju, spowodował katastrofalne spływy przesyconych wodą popiołów, które zalały Herkulanum i Stabie; w tym samym czasie zostały zasypane pumeksem Pompeje. Po wybuchach 472 i 512 Wezuwiusz był przez ponad tysiąc lat wulkanem mało aktywnym; następne silne erupcje nastąpiły 1631, 1794, 1872, 1906 i 1944. Stoki masywu Wezuwiusza są od 5 czerwca 1995 objęte kompleksową ochroną jako park narodowy. Ma on na celu nie tylko ochronę żyjących tam gatunków roślin i zwierząt oraz unikatowych w skali europejskiej form geologicznych ale również stanowisk archeologicznych i tradycyjnych sposobów wykorzystania gospodarczego stoków wulkanu. Ogólna liczba gatunków roślin na terenie parku narodowego wynosi około 910 gatunków. Dolne partie stoków Wezuwiusza porastają sztucznie nasadzone mieszane lasy złożone z pinii i zimozielonych dębów ostrolistnych, zaś Monte Soma porasta mieszany las złożony z różnych gatunków dębów, olch, klonów i kasztanów jadalnych oraz rzadkich tu brzóz. Leżące pola lawy są kolonizowane przez różnorodne, rzadkie gatunki.

http://youtu.be/N3HLwL02oDE

Pompeje, dawn. Pompeja (łac. Pompeii, wł. Pompei) – jedno z trzech miast rzymskich w prowincji cesarskiej Italia (obecne Włochy), które 24 sierpnia 79 roku n.e. zniszczył wybuch wulkanu Wezuwiusz. Popiół wulkaniczny, który zasypał Pompeje, doskonale zakonserwował budowle i przedmioty, co pozwoliło dość dokładnie poznać wygląd rzymskiego miasta średniej wielkości i życie jego mieszkańców. Ruiny Pompejów położone są w regionie Kampania, około 20 km na południowy wschód od Neapolu. Innymi miastami, które zostały wtedy zniszczone były Stabie i Herkulanum.
Miasto zostało założone w VII w. p.n.e. przez Osków, następnie było kontrolowane przez Greków, później (od 525 p.n.e. do 474 p.n.e.) Etrusków. W czasach oskijskich lub etruskich miasto zostało otoczone murami obronnymi. Pod koniec V wieku p.n.e. zostały zdobyte przez Samnitów. Pod koniec IV wieku p.n.e. Pompeje zawarły z Rzymem układ sojuszniczy, który zobowiązywał je do pomocy militarnej, ale pozostawiał Pompejańczykom autonomię, własne urzędy i język.
Największy rozwój miasta miał miejsce w I wieku. Głównym źródłem utrzymania mieszkańców był handel związany z znajdującym się w mieście portem morskim. Po raz pierwszy miasto zostało zniszczone w 60% przez silne trzęsienie ziemi, które miało miejsce 5 lutego 62 roku. Mieszkańcy jednak w dość krótkim czasie zdołali je odbudować. 17 lat później niespodziewany wybuch wulkanu przysypał je kilkumetrową warstwą popiołu, grzebiąc miasto i mieszkańców, którzy nie zdążyli się ewakuować (dotychczasowe badania ujawniły ok. 2000 ciał). Świadkiem zagłady miasta był Pliniusz Młodszy, który pozostawił list z opisem wybuchu wulkanu i spowodowanej erupcją tragedii. Zgodnie z jego opisem, wybuch nastąpił około południa. W pierwszej fazie z Wezuwiusza wydobyły się wysokie słupy ognia, później czarna chmura, która przesłoniła słońce. Na Pompeje posypał się deszcz rozżarzonych lapilli i popiołu wulkanicznego, który wzniecał pożary, zabijał ludzi i powodował swoim ciężarem walenie się budowli. Mieszkańców uśmiercały także trujące gazy wydobywające się z wulkanu. Trzy dni trwała nieprzerwana erupcja, w wyniku której miasto pokryła warstwa popiołów o grubości 5-6 m. Zniszczenia objęły obszar od Herkulanum po Stabie.

Sorrento ( neapolitańskiej : Surriento) to niewielka miejscowość w Kampanii na południu Włoch , z pewnymi 16.500 mieszkańców. Jest popularnym celem wycieczek turystycznych, które można z łatwością dojechać z Neapolu i Pompei , ponieważ leży na południowo-wschodnim krańcu Circumvesuviana linii kolejowych. Miasto rozciąga się widok na Zatokę Neapolitańską jako kluczowe miejsce Sorrento Peninsula i wielu punktów widzenia pozwala widok Neapolu się, Wezuwiusz i wyspę Capri.
Promy i wodoloty świadczenia usług do Neapolu , Amalfi , Positano , Capri i Ischia . Sorrento klify i luksusowe hotele przyciągają znanych osób, w tym Enrico Caruso i Luciano Pavarotti .
Sorrento jest znane z produkcji limoncello , digestif wykonane z cytryny skórki, alkohol, wodę i cukier. Inne produkcji rolnej należą owoce cytrusowe, wino, orzechy i oliwki. Rzemiosła Drewno jest również rozwinięta.