- zimowo i biało

***

Wschód słońca o bladym świcie. Wiatr co kołysał włosy traw.
Poranki kiedy budziło się życie gdy nabierało lata barw.
Lato zasnęło w spowitej mgiełką kołysce sklepanej z jesiennych barw.
Jesień wkroczyła z ciszą i lekko zagrała walca na strunach traw.
Pragnę poleżeć po raz ostatni na łące pełnej maków i zbóż.
Wraz z latem minął okres wakacji cichych drżeń serca i wojny dusz.
Gdzie się podziały przystanie ciszy pożółkłe kartki wiersza smak.
Cichutkie miejsce zbierania myśli na nieboskłonie jaskółki ślad.
W barwach jesieni zatopię smutki w świetle pamięci odnajdę twarz.
Lata co śpiewem niczym na lutni grało melodię gdy szumiał las.




- ❤ -



To ta pora roku kiedy pojawiam się i znikam.
Tonę w błotnistych bagnach i wypływam na powierzchnię
w samym sercu kolorowych liści.
Kocham nieprzytomnie otulona babim latem
i płaczę do poduszki nad człowieczym losem.
To ta pora roku kiedy staje się nostalgią i poezją.
Milczę i krzyczę jednocześnie,
przymykając powieki nad kubkiem gorącej herbaty.



──═♦ ღ •♦• ღ ♦═──

Przykucnęła na skraju wspomnień wiatr łagodnie pieścił jej włosy
- czyja Ty jesteś?
zapytał przelatując między wachlarzem rzęs spuściła głowę...
prawie niesłyszalnym szeptem samotną łzą spływając odrzekła :
- niczyja...






"Jak jesienny błędny liść,takie jest życie człowieka.
Nie wie skąd przyszedł, dokąd ma iść, i co go w życiu czeka.
Życie jak jesień...
coś w nim z blasków lata,
z uśmiechów słońca przez mgły
i szarugi,z złotawych blasków wśród szarego świata,
z kwiatów, co nigdy nie kwitną raz drugi"...

- Marian Gawalewicz