Biuletyn 05,06,2010.pdf

Światowy Indeks Prześladowań 2012- pierwsza dziesiątka

http://www.opendoors.pl/przesladowania/indeks/powody/
Pierwsza dziesiątka krajów, gdzie chrześcijan prześladuje się najbardziej:

Miejsce 1: Korea Północna
Miejsce 2: Afganistan
Miejsce 3: Arabia Saudyjska
Miejsce 4: Somalia
Miejsce 5: Iran
Miejsce 6: Malediwy
Miejsce 7: Uzbekistan
Miejsce 8: Jemen
Miejsce 9: Irak
Miejsce 10: Pakistan


Miejsce 1: Koreańska Republika Ludowo-Demokratyczna

Korea Północna znów jest na pierwszym miejscu Światowego Indeksu Prześladowań, jako najgorszy kraj na świecie, w którym przyszło żyć chrześcijanom. Panująca tam komunistyczna, quasi-religia, Dżucze, zbudowana jest wokół osoby założyciela kraju - Kim Ir Sena. Każdy wierzący w „innego boga” jest automatycznie prześladowany, dlatego od 200 000 do 400 000 chrześcijan żyjących w tym kraju musi pozostawać w podziemiu. Na kwiecień 2012 r. rząd zapowiedział niezwykle huczne obchody setnej rocznicy urodzin Kim Ir Sena, co oznacza wydatki na święto, na które ten ubogi naród nie może sobie pozwolić. Reżim północnokoreański tak desperacko potrzebuje pomocy humanitarnej, że pozwala na działanie chrześcijańskim organizacjom pozarządowym i humanitarnym. Pojawiły się doniesienia o licznych aresztowaniach chrześcijan, ale ujawnienie rzeczywistego zakresu statystyk jest niemożliwe ze względu na poufność tych danych i ochronę informatorów. Śmierć Kim Dzong-Ila w dniu 17 grudnia 2011 r. najprawdopodobniej nie zmieni represyjnej polityki Korei Północnej wobec chrześcijan.

Miejsce 2: Islamska Republika Afganistanu (poprzednio: 3)

Afganistan w tym roku wyprzedził Iran, przechodząc z pozycji trzeciej na drugą. Sytuacja w tym kraju pozostaje bardzo trudna, pomimo obalenia reżimu talibów przez siły międzynarodowe przed dziesięcioma laty. Jest to szczególnie widoczne w odniesieniu do grup mniejszościowych, takich jak małe wspólnoty chrześcijańskie. Mimo podpisania wszystkich umów międzynarodowych mających na celu ochronę wolności wyznania, rząd nie może zagwarantować najbardziej podstawowych z tych praw. Wszyscy afgańscy chrześcijanie są w niebezpieczeństwie, ponieważ wywodzą się ze środowisk muzułmańskich. Jeżeli ktoś dowie się o wierzących chrześcijanach, to są oni dyskryminowani przez własne rodziny i społeczności, a także przez władze lokalne i muzułmańskich duchownych. Nie ma ani jednego oficjalnego budynku kościoła, nawet dla wierzących imigrantów. Talibowie rosną w siłę, a w październiku 2011 r. wydali oświadczenie, w którym ogłosili, że oczyszczą kraj ze wszystkich chrześcijan, afgańskich i tych pochodzących z zagranicy. Chrześcijańscy pracownicy organizacji humanitarnych nadal są głównym celem ataku terrorystów.

Miejsce 3: Królewsto Arabii Saudyjskiej (poprzednio: 4)

Niewielka liczba konwertytów z islamu, zmuszonych do trzymania swojej wiary w najgłębszej tajemnicy, od niedawna zaczęła wzrastać, a wierzący stają się odważniejsi w mówieniu o swojej wierze. Odstępstwo od islamu niesie ze sobą niebezpieczeństwo kary śmierci, a kult publiczny jest zabroniony. Nie mogą działać żadne Kościoły. Open Doors otrzymało zgłoszenia o kilku chrześcijanach, którzy doznali fizycznych obrażeń w odwecie za wyznawanie swojej wiary. Wielu chrześcijan uciekło z kraju z powodu prześladowań. W niektórych przypadkach zagrożone było ich życie. Z powodu kilku aresztowań w 2011 r., Arabia Saudyjska przesunęła się na liście Open Doors o jedną pozycję do góry. Jeśli chrześcijańscy konwertyci z islamu będą coraz śmielej mówić o swojej wierze, istnieje ryzyko większej ilości prześladowań i ucisku w najbliższej przyszłości.

Miejsce 4: Republika Somalijska (poprzednio: 5)

Somalia przeszła w rankingu z pozycji piątej na czwartą. Główną przyczyną prześladowań jest islamski ekstremizm (związany m.in. z działalnością groźnej sekty muzułmańskiej al-Shabaab). Chrześcijaństwo jest w tym kraju zakazane, więc wierzący, pochodzący ze środowisk muzułmańskich, nie tworzą zorganizowanych grup kościelnych. Funkcjonują jako pojedynczy wierzący, w tajemnicy, w atmosferze terroru i strachu. Jeśli znają kilku innych wiernych, tworzą małe, tajne grupy. Największa znana grupa w Somalii składa się z pięciu członków. Dla wierzących niebezpieczne jest wychowywanie dzieci na chrześcijan, z obawy przed zdemaskowaniem i straceniem. Wiele osób uciekło z kraju z powodu głodu, problemów etnicznych, politycznych oraz religijnych. Somalia ma teraz tymczasowy rząd federalny, który ekstremalnie interpretuje prawo islamskie. Bardzo ścisłe stosowanie prawa islamskiego jest jednak hamowane, ponieważ rząd federalny potrzebuje poparcia społeczności międzynarodowej, aby utrzymać się u władzy.

Miejsce 5: Islamska Republika Iranu (poprzednio: 2)

Prześladowanie religijne niektórych mniejszości nasiliło się w Iranie od 2005 r. W okresie sprawozdawczym aresztowano ponad 200 chrześcijan. 19 października 2010 r. najwyższy irański przywódca religijny oskarżył „wrogów islamu o ustanowienie i zachęcanie do rozwoju chrześcijaństwa w Iranie”. W październiku i listopadzie 2011 r., minister wywiadu, Heydar Moslehi, ostrzegał przed groźbą wzrostu Kościołów i innych przedsięwzięć chrześcijańskich. Według rządu, tylko Ormianie i Asyryjczycy mogą być chrześcijanami, etniczni Persowie są z definicji, muzułmanami. Przez to, prawie wszystkie chrześcijańskie działania są nielegalne, zwłaszcza, gdy prowadzone są w języku perskim (Farsi). Od początku stosowania retoryki antychrześcijańskiej, liczba aresztowań chrześcijan wzrosła. Mimo, że większość chrześcijan była później zwolniona z więzień, nacisk na Kościół jest nadal bardzo duży. Jednak brutalne traktowanie chrześcijan przez reżim tylko mocniej wpływa na wzrost liczby członków Kościoła. Iran spadł w rankingu Open Doors z miejsca drugiego na piąte, mimo że sytuacja, jeśli chodzi o wolność religijną dla chrześcijan, nie uległa poprawie. Spadek w rankingu jest wynikiem wzrostu prześladowań w innych krajach oraz braku doniesień o śmierci chrześcijan za wiarę w Iranie w okresie sprawozdawczym, w przeciwieństwie do roku ubiegłego.

Miejsce 6: Republika Państwa Wysp/ Malediwy (bez zmian)

Rząd Malediwów postrzega siebie jako opiekuna i obrońcę islamu. Każdy obywatel Malediwów musi być muzułmaninem, wszystkie odmienne przekonania religijne są zabronione. Rząd nie robi różnicy między krajowymi wierzącymi i imigrantami. Niewielka liczba lokalnych wierzących nie może spotykać się publicznie, nie mówiąc już o wspólnych nabożeństwach. Władze uważnie monitorują wszystkie działania religijne uważane za podejrzane, presja społeczna jest nadal bardzo duża. Obywatele Malediwów zgadzają się na represyjne działania rządu, ponieważ postrzegają wolność wyznania jako wolność dla muzułmanów, obowiązującą wyłącznie na obszarze islamu. Zasadniczo nic się nie zmieniło w ciągu ostatniego okresu sprawozdawczego, a pozycja Malediwów w rankingu, pozostaje taka sama, jak w zeszłym roku.

Miejsce 7: Republika Uzbekistanu (poprzednio: 9)

Ze wszystkich państw Azji Środkowej, już siódmy rok z rzędu Uzbekistan pozostaje na najwyższym miejscu w rankingu Open Doors. Władze zaczęły zacieśniać kontrolę nad wszystkimi Kościołami, a społeczna wrogość wobec chrześcijan (szczególnie pochodzenia muzułmańskiego) rośnie, podsycana przez negatywną propagandę antychrześcijańską rozprzestrzenianą w mediach, przede wszystkim w telewizji. Chrześcijanom trudno jest praktykować swoją wiarę. Ścisłe monitorowanie wszelkich działań chrześcijańskich nasiliło się. Wszystkie działania Kościołów niezarejestrowanych są surowo zabronione, w tym prowadzenie zajęć dla młodzieży, ewangelizacje, seminaria lub szkolenia. Prywatne studiowanie Biblii jest tolerowane, ale spotkania takie są zawsze zagrożone rozwiązaniem lub wkroczeniem do prywatnych mieszkań, tajnej milicji i służb bezpieczeństwa. Zarejestrowane Kościoły cierpią z powodu najść, członkowie wspólnot są karani grzywnami i nękani przez władze. Szczególnie silnie atakowane są zajęcia dla młodzieży. Urzędnicy mają na celu zastraszenie młodych wierzących. W ciągu ostatnich dziesięciu lat, tylko jeden Kościół otrzymał pozwolenie na rejestrację. Ponadto import chrześcijańskich książek i literatury oraz drukowanie ich w kraju są nielegalne.

Miejsce 8: Republika Jemeńska (poprzednio: 7)

Brak poczucia bezpieczeństwa spowodowane działaniami organizacji terrorystycznych sprawia, że sytuacja chrześcijan w Jemenie jest bardzo niestabilna i trudna. Sytuacja uległa dalszemu pogorszeniu w czasie „arabskiej wiosny” i zamieszek w 2011 r. W Jemenie regularnie miały miejsce porwania obcokrajowców, najczęściej zakończone przez spełnienie żądań porywaczy. Czterech z dziewięciu zagranicznych chrześcijan porwanych w czerwcu 2009 r. nadal nie zostało odnalezionych. Z powodu chaosu i przemocy, Open Doors miało ograniczony dostęp do tego kraju. Ze względu na mniejszą ilość informacji, Jemen spadł w rankingu o jedną pozycję. Chrześcijanie znajdują się po obu stronach sceny politycznej, pomimo dzielących ich różnic utrzymują jedność w Chrystusie.

Miejsce 9: Republika Iraku (poprzednio: 8)

W Iraku ma miejsce prawdziwy exodus chrześcijan. Statystyki pokazują drastyczny spadek liczby chrześcijan w ciągu ostatnich 10 lat. Armia Stanów Zjednoczonych wycofuje się z kraju, Irak cierpi z powodu niepewności, konfliktów i niestabilności. Rząd Iraku nie jest w stanie wyegzekwować prawa oraz zapewnić minimum bezpieczeństwa swoim chrześcijańskim obywatelom. Gwałtownie wzrasta poziom korupcji, nie udaje się powstrzymać przemocy na tle religijnym. Egzekwowane jest prawo szariatu, które zabrania nawracania muzułmanów na inne religie. Przemoc jest wciąż częścią życia społeczeństwa irakijskiego, choć było mniej przypadków ofiar śmiertelnych niż w ubiegłym roku. Chrześcijanom nadal się grozi, padają ofiarą rabunków, gwałtów, porwań; atakowane są kościoły. Nowym zjawiskiem jest pogorszenie się sytuacji chrześcijan w północnej części kraju – Kurdystanie (region autonomiczny). Przemoc wobec chrześcijan wzrasta, a główną przyczyną prześladowań jest islamski ekstremizm. Przyszłość jest niepewna dla chrześcijan w całym Iraku.

Miejsce 10: Islamska Republika Pakistanu (poprzednio: 11)

Jedną z najgłośniejszych wiadomości na temat prześladowań chrześcijan w Pakistanie 2011 r., było poinformowanie opinii międzynarodowej o dokonaniu zabójstwa na ministrze Shahbaz Bhattim, chrześcijaninie o najwyższej randze w społeczeństwie, który kiedykolwiek został zabity w tym kraju bezprawia. Chrześcijanie są osaczoną mniejszością; liczą niecałe 2,5% w kraju, który w 96% składa się z muzułmanów. Groźba śmierci to rutyna dla przywódców Kościoła, pobicia są częste, a uszkodzenia mienia kościelnego zdarzają się co miesiąc. Wierzący są w pułapce między islamskimi bojownikami, dla których są stałym celem przemocy a kulturą islamu, która sprawia, że chrześcijanie czują się coraz mniej związani z Pakistanem. Jednakże przepisy ustawowe Pakistanu dają im znaczną swobodę prowadzenia wspólnot. Liczba ludności chrześcijańskiej rośnie, a stała, ale znaczna ilość muzułmanów dołącza do Kościołów. Ogólnie rzecz biorąc, jest coraz trudniej być chrześcijaninem w Pakistanie, który w rankingu znajduje się o jedną pozycję wyżej niż rok temu i wkroczył do pierwszej dziesiątki krajów krwawych prześladowców chrześcijan.





Świat potępia prześladowania chrześcijan

Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift:
Chrześcijanie są najbardziej prześladowaną społecznością na świecie. Aktualnie 250 milionów chrześcijan cierpi w krajach komunistycznych i islamskich, 150 tysięcy rocznie traci życie.


Dramat, do niedawna przemilczany, dociera powoli do opinii publicznej. Zamach bombowy w Aleksandrii na uczestników noworocznego nabożeństwa wywołał oburzenie na całym świecie. Prezydent USA, Barack Obama, określił mord w Egipcie mianem barbarzyństwa. Szef niemieckiej dyplomacji, Guido Westerwelle, (FDP), stwierdził: «cyniczny postępek zamachowców ukazuje konieczność zdecydowanej walki z terroryzmem i nietolerancją religijną». Papież Benedykt XVI wezwał w orędziu noworocznym do ochrony chrześcijan na świecie. W wyniku zamachu na uczestników nabożeństwa w Aleksandrii 21 wiernych zginęło, dziesiątki odniosły obrażenia. Obama wezwał do ścigania zbrodniarzy. Oświadczenie Białego Domu stwierdza, że celem zamachu byli niezbicie uczestnicy nabożeństwa.

Oburzenie w Europie

Catherine Ashton potępiła zamach na chrześcijan w AleksandriiBildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: Catherine Ashton potępiła zamach na chrześcijan w AleksandriiW Brukseli pełnomocnik UE do spraw zagranicznych, Catherine Ashton, wezwała do ochrony swobód religijnych dla koptów w Egipcie, zamieszkałym w większości przez muzułmanów. «Nic nie usprawiedliwia tego zamachu»,dodała Ashton. Z oburzeniem na zbrodnię w Aleksandrii zareagowały Kościoły w Niemczech. Przewodniczący episkopatu Niemiec, Robert Zollitsch, mówi o «tchórzliwym, podstępnym zamachu». Arcybiskup Fryburga stwierdził, że takie czyny niweczą swobody religijne w Egipcie. «Współczuję rodzinom ofiar i modlę się za nie», stwierdził prezes Rady Kościoła Ewangelickiego w Niemczech ,(EKD), Nikolaus Schneider. W rozmowie z agencją epd wyraził on nadzieję, że zamach nie jest wstępem do fali przemocy: «rok 2011 nie może być rokiem prześladowania chrześcijan», mówi Schneider.

Kościoły przeciwko zbrodni

Chrześcijanie to najstarsza społeczność w EgipcieBildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: Chrześcijanie to najstarsza społeczność w EgipciePodczas nabożeństwa w katolickim Światowym Dniu Pokoju papier Benedykt XVI uskarżał się na «dyskryminację, przemoc i religijną nietolerancję», będącą przyczyną cierpień chrześcijan na całym świecie. Papież zwrócił uwagę na fakt, że wolność wyznań stanowi «niezbędny element państw prawa» i wezwał polityków do angażowania się na rzecz pokoju nie tylko słowami, lecz czynami. Światowa Rada Kościołów wezwała rządy na Bliskim Wschodzie do ochrony chrześcijan przed prześladowaniem. Również Ekumeniczna Rada Kościołów w Genewie domaga się położenia kresu krwawemu terroryzmowi. Kościół koptyjski powstał w I w. ne - jego wyznawcami są pierwotni mieszkańcy Egiptu.



ag / Andrzej Paprzyca

red. odp.: Alexandra Jarecka

16.01.2011 Irak: Prześladowania chrześcijan należy nazywać po imieniu!


Iracki arcydiakon Emanuel Youkhana zażądał od świata zachodniego i swego rządu więcej uczciwości w stosunku do prześladowań chrześcijan w Iraku. W rozmowie z międzynarodowym Dziełem pomocowym Pomoc Kościołowi w Potrzebie nawoływał do tego, aby „nazwać prawdę po imieniu, że chrześcijanie są systematycznie atakowani i mają być wypędzeni z Iraku". Youkhama, który koordynuje w Iraku pomoc humanitarną dla rodzin chrześcijańskich, krytykował rząd iracki, który zaprzecza, że dochodzi do prześladowań i eksterminacji chrześcijan. Wyraził również swoja krytykę wobec społeczności międzynarodowej, która zbyt często uogólnia, gdy stwierdza, że terror skierowany jest „nie przeciwko chrześcijanom, lecz przeciwko każdemu".

Celem ataków są jednoznacznie chrześcijanie. Nawoływał do tego, aby chrześcijan irackich „nie oszukiwać". Wobec „celowym planom, wypędzenia chrześcijan z Iraku" nie ma żadnego planu alternatywnego. Ani rząd iracki ani wspólnota międzynarodowa nie przeciwdziałają temu. Arcydiakon Youkhama podkreślił, że nie wystarczy potępiać tego, co się zdarzyło. Tak na przykład w roku 2004 w Bagdadzie dokonano napadu na kościół pw. NMP Nieustającej Pomocy. Ten napad został potępiony, jednak mimo to w tym kościele, pod koniec listopada, w kolejnym zamachu ponownie straciło życie niemal 60 osób. „Potępienia niczego nie dały", ubolewał Youkhana.

Oświadczył on, że iraccy chrześcijanie mniej boją się aktualnych zamachów, lecz obawiają się przede wszystkim o przyszłość. Dotyczy to przede wszystkim postępującej islamizacji społeczeństwa. Już teraz wiele kobiet chrześcijańskich opuszcza swe domy tylko z zasłoniętą twarzą, ponieważ jest na nie potężny nacisk społeczny. Niedawno zamknięty został Wydział Muzyki na uniwersytecie w Bagdadzie, ponieważ muzyka jest nie do pogodzenia z szariatem. Poza tym, ze strony wysokich duchownych muzułmańskich występuje żądanie rozdzielenia płci na uniwersytetach.


Youkhana opowiadał następnie o pewnym chrześcijańskim inżynierze, którego niedawno policja ostrzegła przed opuszczaniem domu. Powiedziano mu, że powinien poprosić swoich sąsiadów, aby robili dla niego zakupy i nie otwierać drzwi, gdy ktoś zapuka. „Ale jak rodzina może żyć w takich warunkach?" pytał Youkhana. Chęć przyjmowania irackich uciekinierów prze kraje zachodnie określił jako „naiwne". Przez to przyczyniliby się pośrednio do zakończenia obecności chrześcijańskiej w Iraku. Ludziom należy pomagać bardziej w tym, aby mogli żyć w swojej ojczyźnie.


Życie chrześcijan jest coraz bardziej ograniczane. Nie mają oni już prawie żadnej pewności, wielu myśli już tylko o ucieczce. Z pierwotnie ponad miliona chrześcijan żyje w Iraku, według danych Youkhana, jeszcze tylko 300.000. Każdego tygodnia odbywają się cztery loty z Bagdadu do stolicy Libanu, Bejrutu. Większość pasażerów to chrześcijanie. Często dziwił się, że rodziny spontanicznie podejmują decyzje o ucieczce podczas wieczornych spotkań. Jednego wieczoru decydują się na to, „aby pozostawić swoje domy, swoje miejsca pracy i wszystko, co ich przodkowie przez stulecia im dali", powiedział Youkhana. Niektórzy ludzie uciekają nawet z bezpiecznych terenów, ponieważ nie widzą dla siebie i swoich rodzin żadnej przyszłości.


Najważniejsze zadanie dla Kościołów chrześcijańskich, jego zdaniem, polega na tym, aby dać ludziom znowu więcej wiary we własne siły i nadzieję. „Jeszcze zanim załamał się kraj, załamali się wewnętrznie ludzie. Wszyscy przeżyli traumę", wyjaśnił. Terapia przeciw traumie jest ważna przede wszystkim dla dzieci i młodzieży. Szkody społeczne, które powstały w kraju poprzez wojny i gwałtowne konflikty wewnętrzne musza zostać usunięte, a odbudowana musi zostać świadomość godności ludzkiej. Przy tym kluczową rolę odgrywa Kościół, ponieważ przekazuje on ludziom poselstwo nadziei i mówi im: „Nie bójcie się!". Ważnym jest także wsparcie materialne.

Także Jezus, nie tylko głosił kazania, lecz pomagał całkiem konkretnie i materialnie.


Przed wszystkim należy pomagać rodzinom, które uciekają z 5-milionowego Bagdadu do małych miasteczek na północy. Często ludzie ci mają wyższe wykształcenie, ale nie znajdują pracy i muszą swoje całe życie budować od nowa. „Pierwszego dnia po ucieczce liczy się tylko bezpieczne miejsce do spania, ale potem potrzeba pracy, infrastruktury, szkół", wyjaśniał Youkhana. Tu rząd iracki czyni do tej pory zbyt mało. Chrześcijanie są „bezbronni, ale nie bez nadziei". Kościół na świecie i instytucje charytatywne jak PKWP okazują „silną solidarność moralną i materialną", ale Kościół nie ma możliwości, aby dać do dyspozycji całą infrastrukturę lub wpłynąć na zmiany polityczne.

To sprawa rządzących, stwierdza na koniec Youkhana. (PKWP/tłum. Róża Wawrzyniak)