1980.Śmierć na żywo (La Mort en direct).avi

Śmierć na żywo (La Mort en direct)
gatunek: Dramat, Sci-Fi
premiera: 23 stycznia 1980 (Świat)
reżyseria: Bertrand Tavernier
scenariusz: Bertrand Tavernier, David Rayfiel

Obsada:
Harvey Keitel - Roddy
Romy Schneider - Katherine Mortenhoe
Bernhard Wicki - Ojciec Katherine
Robbie Coltrane - Kierowca limuzyny
Thérese Liotard - Tracey
Harry Dean Stanton - Vincent Ferriman
Max von Sydow - Gerald Mortenhoe
Vadim Glowna - Harry Graves

Wszczepiona w ludzkie oko kamera może rejestrować wszystkie obrazy w sposób niezauważalny dla postronnych osób. Tego typu zabiegowi zostaje poddany reporter Roddy, któremu producent programów telewizyjnych zleca nagranie materiału o śmiertelnie chorej kobiecie. Bohaterką owego dokumentu ma być młoda pisarka i właścicielka firmy wydawniczej Katherine Mortenhoe. Podczas gdy kobieta przeżywa dramat, reżyser telewizyjny realizuje cieszący się wielką popularnością program, w którym widzowie mogą na żywo obserwować jej powolną śmierć. Katherine oczywiście niczego nie podejrzewa...

Film Bertranda Taverniera przypisywany jest do gatunku science fiction, choć są co najmniej dwa fakty łączące go ze współczesnością. Amerykańscy krytycy twierdzą, że pomysł filmu o zachłannej telewizji mógł zrodzić się tylko w czasie pobytu francuskiego reżysera w Chicago w 1978 r. (kiedy przewodniczył jury tamtejszego festiwalu) - jego futurystyczny obraz mediów jest lustrzanym odbiciem amerykańskiej codzienności. Fakt drugi to kreacja Romy Schneider jako zmęczonej chorobą kobiety, która staje w obliczu śmierci. Nie minęło półtora roku od premiery filmu, gdy aktorka zmarła na atak serca: jej ostatnie prywatne zdjęcia niewiele różnią się od wizerunku, który utrwalił Tavernier.

"Śmierć na żywo" jest przede wszystkim esejem o telewizji i jej odbiorcach. Akcja dzieje się w nieokreślonej przyszłości. Śmiertelnie chora kobieta otrzymuje propozycję uczestniczenia w specyficznym serialu: prowadzonym na żywo reportażu z jej umierania. Propozycja zostaje przyjęta, lecz kobieta zmienia zdanie i ucieka kamerzystom. Wkrótce spotyka młodego wędrowca (Harvey Keitel), który towarzyszy jej w podróży: nawiązuje się między nimi nić sympatii, coś więcej niż przyjaźń. Jednak to piękne uczucie zostaje brutalnie zniszczone: młodzieniec ma wbudowaną w oko miniaturową kamerę - serial trwa, stał się nawet jeszcze bardziej interesujący, bo dotyka spraw najbardziej intymnych.

Film rodzi wiele pytań. To, które wydaje się najistotniejsze, brzmi: czy to telewizja sprawia, że stajemy się żądni cudzej prywatności, czy też to my sprawiamy, że realizując nasze oczekiwania, telewizja niszczy prywatność innych? Choć od premiery "Śmierci na żywo" minęło 20 lat, na to pytanie nie ma jednoznacznej odpowiedzi.