BIRDWATCHER

Prezent
Ulubiony
Wiadomość

Mężczyzna PiOtR

widziany: 10.03.2023 17:53

2774
381
1648
2337

7349 plików
227,75 GB

Ukryj opis

Foldery

BIRDWATCHER

◄MAŁŻEŃSTWO W DZUNGLI

ANASTAZJA

	Anastazja-eboo ki
	Przestrzeń Miłości
	Zielona Piękność-La Belle Verte

Andrzej Poniedzielski - Live 2015 CD

Kabaret Starszych Panów - spektakle

MOJ LAS

O DRZEWACH

	Magia Drzew
	Znaki w lesie

O FOTOGRAFOWANIU

	Interaktywny Kurs Fotografowania National Geografic
	Kurs fotografowania
	Uwiecznione chwile Marii Larsson (Lektor)

ORNITOLOGIA I ŚPIEW PTAKÓW

OTOP

	Ludzie z bagien
	OTOP-filmy

PARKI NARODOWE W POLSCE

Park Narodowy Ujście Warty

Ray Mears World of Survival

Szkoła Fotografowania

SZTUKA ABORYGENOW

	Didgeridoo
	Global Collective-Red Sands Dreaming
	Ondrej Smeykal - Didgeridoo Solo

TAI CHI

Wlodzimierz Puchalski

LECZENIE RAKA alternatywne metody

Medycyna naturalna,masa że,akupresura, akupunktura

PRZEPISY

RAW FOOD-SUROWA DIETA

Smaczna Kuchnia, czyli filmy o Jedzeniu

Terapia Gersona

VEGE

	~ książki
	Filmy
	Grodecka Maria - książki o wegetariani żmie,zdrowe odżywianie

Wiem co jem

Zielarstwo

Ostatnio pobierane pliki

07 Bocian biały.mp3

Łukasz Łuczaj - Dzikie Rośliny Jadalne Polski.pdf

Odgłosy natury - Poranek w lesie.mp3

Odgłosy Natury - Słowiki.mp3

Odgłosy Natury - Świt i ptaki.mp3

Odgłosy Natury - Kojący spokój lasu.mp3

Odgłosy Natury - Ptaki.mp3

Odgłosy Natury - Ciepła leśna polana.mp3

Rozśpiewany las.mp3

Uszatka-głosy godowe.mp3

Atlas grzybów

Galeria

Grzyby (Fungi T. L. Jahn & F. F. Jahn ex R. T. Moore) – królestwo należące do domeny jądrowców (Eucaryota). Dawniej, w zależności od ujęcia systematycznego takson ten miał rangę podkrólestwa (Fungi R.T. Moore, 1971), podtypu, (Fungi Engl. 1889) i klasy (Fungi Bartling, 1830).

Istnienie grzybów zaobserwowano we wszystkich strefach klimatycznych, przede wszystkim na lądach, rzadziej w wodach. Do tej pory opisano ok. 120 tysięcy gatunków grzybów. Szacuje się, że co roku charakteryzuje się średnio 1700 nowych gatunków grzybów. Korzystając z danych uzyskanych z obszarów, na których rozpoznano większość organizmów żywych, przypuszcza się, że istnieje ok. 1,5 miliona gatunków grzybów (5 razy więcej niż roślin nasiennych).
Ze względu na ograniczone zdolności ruchu, typ wzrostu i odmienność morfologiczną od zwierząt, w tradycyjnych podziałach uwzględniających tylko dwie domeny świata ożywionego (systemy Arystotelesa, Linneusza i in.), grzyby zaliczane były do roślin, np. do niewydzielanej we współczesnych systemach grupy plechowców. W świadomości potocznej tak jest nadal. Także w uproszczonych wykazach, mających zastosowanie praktyczne (np. listach gatunków chronionych), grzyby bywają łączone z roślinami. Podobnie w programach nauczania nauka o grzybach (mikologia) bywa włączana do botaniki, a ogół grzybów zasiedlających dane środowisko bywa nazywany florą lub - od jakiegoś czasu - mikoflorą.

Obecnie taki status jest uważany za niewłaściwy. Grzyby są uznawane za jedną z linii rozwojowych w obrębie supergrupy Opisthokonta (jednej z sześciu, na które podzielono jądrowce), do której zalicza się także m.in. zwierzęta. Poświadczeniem wspólnego pochodzenia grzybów, zwierząt i wiciowców kołnierzykowych są pewne cechy anatomiczne i biochemiczne (obecność wici umieszczonej na tylnym biegunie komórki, obecność chityny, glikogenu i in.) Z kolei pewne cechy niegdyś uważane za łączące grzyby z roślinami (np. obecność celulozy) obecne są jedynie u lęgniowców, które współcześnie odłączone zostały od grzybów i ulokowane w obrębie supergrupy siostrzanej dla roślin - Chromalveolata. Większość cech wspólnych dla całej supergrupy występuje u skoczkowców. Prawdopodobnie jest to takson parafiletyczny - jednokomórkowi i posiadający wici kuzyni grzybów wielokomórkowych. Zaliczani czasem do (pod-)królestwa Protista.

sortuj według:
nazwa
typ pliku
rozmiar
data dodania

24 KB
14 cze 13 16:55

Piaskowiec kasztanowaty.jpg

Piaskowiec kasztanowaty (Gyroporus castaneus (Bull.) Quél.) – gatunek jadalnych grzybów z rodziny piaskowcowatych (Gyroporaceae).
Morfologia

Kapelusz
Rdzawy lub kasztanowobrązowy, za młodu wypukły, w dojrzałym owocniku płaski lub poduchowaty. Skórka kapelusza początkowo zamszowata, później łysa, podczas suszy pęka na poletka.
Rurki
Za młodu białe, potem żółtawe, nie sinieją po przekrojeniu. Pory drobne, okrągłe, białe, potem żółte.
Trzon
Nieregularnie cylindryczny, różnie powyginany. Powierzchnia naga, sucha, czerwonobrązowa. Wewnątrz początkowo pełny, potem gąbczasty, wreszcie całkiem pusty lub z pustymi komorami.
Miąższ
Biały, nie zmieniający zabarwienia po przekrojeniu, za młodu twardy, jędrny, w starszych okazach kruchy. Smak nieznaczny, zapach niewyraźny.
Wysyp zarodników
Bladożółty. Zarodniki o średnicy 7-10 x 4-6 µm, jajowate, gładkie, prawie bezbarwne.

Występowanie

Rośnie od lipca do listopada. W Polsce występuje w ciepłych i suchych lasach dębowych, na piaszczystych gruntach, unika gleb wapiennych. Jest gatunkiem rzadkim.
Znaczenie

Grzyb jadalny, ale nie dorównuje jakościowo piaskowcowi modrzakowi. Nadaje się głównie do suszenia, bo ugotowane świeże owocniki są gorzkie.

Piaskowca kasztanowatego nie można pomylić z żadnym innym grzybem borowikowatym.

zachomikowany

18 KB
14 cze 13 16:55

Maślak żółty.jpg

Maślak żółty, maślak modrzewiowy (Suillus grevillei (Klotzsch) Singer) - gatunek jadalnych grzybów z rodziny maślakowatych (Suillaceae).
Charakterystyka

Kapelusz
Żółtopomarańczowy, gładki nagi, pokryty śluzem, w młodych owocnikach stożkowaty, w dojrzałych spłaszczony i poduchowaty, o średnicy 40-150 mm. Pory najpierw okrągłe, później kanciaste, za młodu żółte, z wiekiem brązowożółte, po naciśnięciu zabarwiają się na kolor różowobrązowy.
Rurki
Żółte, później oliwkowożółte, przyrośnięte.
Trzon
Cylindryczny lub maczugowaty, pełny, z pierścieniem u góry. Nad pierścieniem cytrynowożółty, często z siateczką, pod pierścieniem żółtobrązowy.
Miąższ
Żółty, miejscami niekiedy różowiejący, w kapeluszu miękki i soczysty, w trzonie twardy, włóknisty. Smak nieznaczny, zapach niewyraźny.
Wysyp zarodników
Oliwkowoochrowy. Zarodniki o średnicy 7-10 x 3-4 µm, gładkie, bladożółte.
Biotop
Tworzy mikoryzę z modrzewiami i występuje tylko pod tym drzewem. W Polsce jest pospolity. Owocuje od czerwca do listopada.

zachomikowany

20 KB
14 cze 13 16:55

Maślak zwyczajny.jpg

Maślak zwyczajny (Suillus luteus (L.) Roussel) – gatunek grzyba z rodziny maślakowatych. Nazwy zwyczajowe i regionalne: grzyb maślak, borowik maślak, maśluk, maślarz, maśloch, maślicha, maślórka, ślimak, pępek, sośniak.
Morfologia

Kapelusz
Średnica 4 – 12 cm, ciemnobrązowy, czekoladowobrązowy, czasami żółtobrązowy. Na młodych grzybach półkulisty, potem spłaszczony, szeroki. Skórka promieniście żyłkowana, lepka i błyszcząca, w czasie suszy wyschnięta. Daje się łatwo oddzielić od miąższu.
Rurki
Długość 6 – 12 mm, cytrynowożółte rurki, u młodych owocników zakryte białą, błoniastą osłoną częściową. U osobników dorosłych resztki tej osłony pozostają na trzonie w postaci białofioletowego, przyrośniętego pierścienia. Pory rurek początkowo okrągławe, na starszych okazach kanciaste.
Trzon
Wysokość 3 – 11 cm, grubość 1 – 2,5 cm, walcowaty, twardy i pełny. Jest jasnożółty, na górnej części występują brązowe ziarenka. Bardzo charakterystyczną cechą jest występowanie na trzonie skórkowatego pierścienia. Po tym można go rozróżnić od bardzo podobnego maślaka ziarnistego, który nie ma tego pierścienia.
Miąższ
Początkowo twardy, potem miękki. Ma białażółtawy kolor koloru, i tylko w dole trzony jest lekko brązowy. Smak i zapach przyjemny.
Wysyp zarodników
Rdzawoochrowy. Zarodniki gładkie, elipsoidalne, o rozmiarach 7 – 11 × 2,5 – 4 μm.

Występowanie

Jest szeroko rozprzestrzeniony. Występuje na całej półkuli północnej na obszarach o klimacie umiarkowanym. Rośnie w lasach iglastych, głównie pod sosnami, gdyż współżyje z ich korzeniami – zjawisko mikoryzy. Występuje od maja do jesieni, ale przy ciepłej jesieni i późnej zimie znajdowano dorodne osobniki w połowie grudnia. W całej Polsce bardzo pospolity, z wyjątkiem wyższych położeń górskich.
Znaczenie

Grzyb jadalny : jeden z najsmaczniejszych gatunków zbieranych w Polsce. Nadaje się do duszenia, smażenia i marynowania, nie nadaje się do suszenia, ani do transportu. Skórkę z kapelusza należy usunąć przed spożyciem (jest kwaśna). Jest bardzo często atakowany przez owady, powodujące jego robaczywienie.

zachomikowany

20 KB
14 cze 13 16:55

Maślak ziarnisty.jpg

Maślak ziarnisty (Suillus granulatus) - gatunek jadalnego grzyba z rodziny maślakowatych.
Charakterystyka

Kapelusz
Początkowo brązowy lub rdzawoczerwony, w dojrzałych okazach żółtoochrowy, nagi śluzowaty, ze skórką łatwo oddzielającą się od miąższu. Za młodu kulisty, dojrzały poduchowaty, o średnicy 50-100 mm. Pory jasnożółte, za młodu drobne, dojrzałe większe, wydzielają białe kropelki mlecznego płynu, które po zaschnięciu pozostawiają na porach i szczycie trzonu brązowe ziarenka.
Rurki
Najpierw bladożółte, później ochrowe, wreszcie brążowożółte, przyrośnięte do trzonu.
Trzon
Cylindryczny, pełny, bez pierścienia, bladożółty, u góry z brązowymi brodaweczkami. W dojrzałych owocnikach przy podstawie brązowawy.
Miąższ
Białawy, później żółtawy, nie zmieniający zabarwienia po przekrojeniu, w kapeluszu za młodu miękki jak masło, później aż wodnisty, w trzonie włóknisty. Smak nieznaczny, przyjemny, zapach niewyraźny.
Wysyp zarodników
Żółtobrązowe. Zarodniki o średnicy 8-12 x 2,5-4 µm, gładkie, bladożółte.
Biotop
W Polsce jest gatunkiem częstym, występującym pod sosnami od czerwca do października.

zachomikowany

21 KB
14 cze 13 16:55

Maślak sitarz.jpg

Maślak sitarz (Suillus bovinus) – gatunek jadalnego grzyba z rodziny maślakowatych.
Morfologia

Kapelusz
Średnica 4-10 cm, kolor żółtobrązowy lub czerwonoochrowy, gładki, nagi po deszczach bardzo śluzowaty. U młodych okazów jest półkulisty, potem płaski, u starszych staje się powyginany, a nawet płytkowklęsły. Skórka daje się łatwo zdjąć w całości.
Rurki
Przyrośnięte do trzonu, a nawet zbiegające po nim. Na młodych owocnikach szarożółtawe, później żółte, w końcu brązowe. Od miąższu kapelusza oddzielają się trudno[2]. Pory rurek bardzo duże i przypominają swoim wyglądem oczka sita. Stąd też pochodzi nazwa gatunkowa
Trzon
Wysokość 2-8 cm. Jest cylindryczny, pełny, włóknisty, bez pierścienia. U góry żółtawy lub żółtobrązowy, u podstawy czerwonobrązowy.
Miąższ
Lepki i elastyczny, nie łamliwy. W kapeluszu elastyczny, bladożółty, w trzonie włóknisty, czerwonobrązowy.
Wysyp zarodników
Żółtooliwkowy. Zarodniki o średnicy 7-13 x 3-5 µm.

Siedlisko

Jest gatunkiem występującym na suchych, piaszczystych glebach towarzyszącym sośnie zwyczajnej, z którą współżyje w mikoryzie. W Polsce bardzo pospolity, miejscami występuje masowo. Owocniki pojawiają się od lipca do października.
Znaczenie

Grzyb jadalny: Grzyb o średniej wartości smakowej i odżywczej. Smak nieznaczny, niekiedy kwaskowaty, zapach niewyraźny, smakowo gorszy niż inne gatunki maślaków. Nadaje się do suszenia i marynowania z innymi, smaczniejszymi grzybami. Często bywa też silnie zarobaczywiony.

zachomikowany

22 KB
14 cze 13 16:55

Maślak pstry.jpg

Maślak pstry (Suillus variegatus) – gatunek grzybów należący do rodziny maślakowatych (Suillaceae). Nazwy regionalne: grzyb twardzioszek, borowik pstry, bagnik, murzynek, twardak, ugacz, piasecznik, piaskowiec, hubanek.

Kapelusz
O średnicy 5–14 cm, u młodych okazów półkolisty z podwiniętymi brzegami, potem poduchowaty z ostrym brzegiem. Skórka za młodu na kolor od żółtego lub żółtosiwego przez oliwkowy do brudnopomarańczowego i jest pilśniowata, potem staje się ochrowobrązowa do bladopomarańczowej. Jej powierzchnia pokryta jest drobnymi kosmkami, które u starszych okazów czasami zanikają. Od miąższu oddziela się dość trudno.
Rurki
Dość krótkie, za młodu żółte lub bladopomarańczowe, potem ciemnooliwkowe. Po uciśnięciu najpierw sinieją, potem brązowieją. Pory okrągławe i podobnej barwy jak rurki.
Trzon
Wysokość 4-10 cm, grubość 2-4 cm. Jest walcowaty, gładki i dołem zgrubiały. Ma żółty lub żółtobrązowawy kolor z lekkim czerwonawym odcieniem.
Miąższ
Twardy, bladożółty lub bladopomarańczowy, po przekrajaniu lekko błękitniejący nad rurkami i pod powierzchnią trzonu cytrynowożółty, po przekrojeniu miejscami lekko sinieje (lekko błękitnieje). Smak nieznaczny, zapach oryginalny, nieco przypominający igliwie.
Wysyp zarodników
Oliwkowobrązowy. Zarodniki o średnicy 7,5-12 × 3–5 µm, gładkie, wrzecionowatego kształtu.

Występowanie

Owocniki wyrastają od lata do jesieni. W Polsce miejscami jest pospolity. Występuje w lasach iglastych, szczególnie pod sosną i na wrzosowiskach. w miejscach wilgotnych (stąd jedna z nazw – bagniak).
Znaczenie

Grzyb jadalny średniej wartości. Ma swoisty zapach, w smaku nie najlepszy. Dobry do marynowania. Pełnię smaku tego grzyba najlepiej wykorzystać sporządzając sos śmietankowo-grzybowy gotowany na lekkim ogniu co najmniej 30 min.
Gatunki podobne

Podobny jest maślak sitarz (Suillus bovinus), ale ma większe pory i nie posiada charakterystycznego zapachu.

zachomikowany

23 KB
14 cze 13 16:55

Koźlarz czerwony.jpg

Koźlarz czerwony (Leccinum aurantiacum) – gatunek grzyba z rodziny borowikowatych. Ma wiele regionalnych nazw, m.in: czerwony grzyb, czerwonogłówka, czerwony łebiec, kraśniak, osak, osowiak, osiczak, osiniak, podosiniak, podosinnik, osiczak, podosowik, trzepietak, panek[2]. Dawniej wyróżniany jako odrębny gatunek koźlarz dębowy (Leccinum quercinum) na podstawie nowszych badań genetycznych uznany został za synonim koźlarza czerwonego.
Morfologia

Kapelusz
Średnica 3-15 cm. Za młodu jest kulisty, potem półkulisty, na końcu staje się niskołukowaty. Kolor pomarańczowoczerwony, czerwonopomarańczowy, ciemno lub ceglastoczerwony. Brzeg kapelusza cienki, skórka na obwodzie starszych okazów zwykle zwisa poza rurki w postaci cienkiej błonki.
Rurki
Siwawe o oliwkowym odcieniu. Pory okrągłe, drobne, początkowo białe, potem siwawochrowe, na koniec oliwkowe.
Trzon
O wysokości 5-18 cm, cylindryczny, pełny, dołem szerszy. Jest białawy i pokryty za młodu białawymi, później pomarańczowoczerwonymi łuskami. Pod kapeluszem łuski długo pozostają białe.
Miąższ
Gruby, twardy, soczysty, biały, po przekrojeniu ciemniejący. Smak nieznaczny, łagodny, zapach niewyraźny. U starszych okazów miąższ w trzonie staje się łykowaty, natomiast w kapeluszu bardziej miękki i wodnisty.
Wysyp zarodników
Brązowy lub oliwkowobrązowy. Zarodniki o średnicy 13-17 x 4-5 µm, gładkie, żółtobrązowawe.

Gatunki podobne

Bardzo podobny jest koźlarz pomarańczowożółty (Leccinum versipelle). Jest jaśniejszy i rośnie pod brzozami. Koźlarz świerkowy (Leccinum piceinum) na razie ma nieokreślony status (tzn. nie wiadomo, czy jest to odrębny gatunek, czy też tylko synonim).
Występowanie

W Europie Środkowej jest szeroko rozprzestrzeniony, ale występuje nierównomiernie; w niektórych regionach jest dość częsty, w innych rzadki. Żyje w mikoryzie z osiką. Rośnie w lasach osikowych lub pod osikami poza lasem. W Polsce jest rzadki.
Znaczenie

Grzyb jadalny: smaczny, nadaje się zwłaszcza do duszenia, a także do suszenia. Podczas gotowania czernieje. Dodatek kwasu (np. octu) zapobiega czernieniu, stąd też koźlarz czerwony marynowany w occie zachowuje naturalne kolory.

zachomikowany

24 KB
14 cze 13 16:55

Koźlarz grabowy.jpg

Koźlarz grabowy (Leccinum pseudoscabrum (Kallenb.) Šutara) – gatunek grzyba z rodziny borowikowatych.
Morfologia

Ma szarobrązowy kapelusz wielkości 4-12 cm i białe pory. Miąższ czerniejący przy ucisku.
Występowanie

Występuje od lata do jesieni w lasach liściastych, przede wszystkim pod grabami. Dość częsty, ciepłolubny. Owocniki wyrastają pod grabami od początku lata, głównie w wilgotnych lasach dębowo-grabowych i lipowo-grabowych.

zachomikowany

50 KB
14 cze 13 16:55

Koźlarz babka.jpg

Kapelusz
Średnica dochodzi do 20 cm, u młodych egzemplarzy półkolisty do poduszkowatego, u starszych – gładki. Przy wilgotnej pogodzie powierzchnia kapelusza jest śliska, lekko śluzowata. Barwa od jasno- do ciemnobrązowej.
Trzon
Grubość do 3,5 cm, wysokość do 17 cm. Pełny, cylindryczny, smukły, zwężający się w kierunku kapelusza. Biały, pokryty licznymi ciemno-brązowymi do czarnych kosmkami.
Rurki
Do 25 mm długości, głęboko wcięte przy trzonie. Barwa od białawej u młodych, do szaro-brązowej u starszych egzemplarzy. Pory niemal okrągłe i drobne. Rurki uszkodzone nie zmieniają barwy.
Miąższ
Biały do biało-kremowego, u podstawy może być biało-zielonkawy. Włóknisty, u młodych egzemplarzy jędrny, do miękkiego, wodnisty u starych. Uszkodzony nie zmienia barwy. Smak i zapach przyjemny, słaby.
Wysyp zarodników
Brązowy do oliwkowo-brązowego. Zarodniki gładkie, wrzecionowate o rozmiarach 14-20 × 4,5-6,5 μm.
Dość często bywa mylony z podobnie wyglądającym goryczakiem żółciowym (Tylopilus felleus), który na gorzki smak i jest niejadalny. Podobny jest też koźlarz grabowy (Leccinum pseudoscabrum), ale rośnie on tylko pod grabami i jego miąższ po uszkodzeniu barwi się na kolor od brudnoróżowego do czarniawego. Na wrzosowiskach występuje podobny, ale mający bardzo jasne, niemal białe ubarwienie koźlarz białawy (Leccinum holopus).
W Europie Środkowej jest pospolity. Również w Polsce występuje pospolicie od lata do jesieni. Rośnie ma ziemi, w liściastych oraz mieszanych, często także poza lasem. Rośnie wyłącznie pod brzozami, tworzy bowiem mikoryzę z brzozami.

zachomikowany

20 KB
14 cze 13 16:55

Goryczak żółciowy – grzyb często mylony z borowiki em szlachetnym.jpg

Borowik szlachetny często mylony jest z innymi gatunkami borowików, do niedawna uważanymi raczej za jego odmiany. W Europie środkowej najłatwiej pomylić go z borowikiem ciemnobrązowym, który wygląda prawie identycznie jak borowik szlachetny. Jedyną cechą, która różni te dwa gatunki jest kolor kapelusza, który u borowika ciemnobrązowego jest znacznie ciemniejszy niż u szlachetnego. Podobny borowik usiatkowany (Boletus reticulatus) ma zwykle popękaną skórkę kapelusza i ciemniejszy trzon z wyraźniejszą siatką. Z kolei borowik sosnowy (Boletus pinophilus) wyróżnia się zarówno kapeluszem, jak i trzonem o barwie czerwonobrązowej. Poza tym borowik szlachetny odróżnia się od borowika sosnowego i usiatkowanego miejscem najczęstszego występowania. Borowika szlachetnego najczęściej znaleźć można pod świerkami, borowika sosnowego pod sosnami, a borowika usiatkowanego pod dębami i bukami.

W Ameryce Północnej najbardziej podobne gatunki to: Boletus variipes, B. nobilis, B. barrowsii.

"Borowik jadalny" jest także bardzo często mylony z goryczakiem żółciowym (Tylopilus felleus), powszechnie spotykanym w Polsce niejadalnym grzybem, który ma bardzo gorzki smak (po zmieszaniu z grzybami jadalnymi psuje wszelkie walory smakowe potrawy) i może wywołać niedyspozycje żołądkowe. W młodym stadium goryczak wygląda bardzo podobnie do borowika szlachetnego, jednak jego rurki niebawem stają się lekko różowe lub przybierają odcień winnej czerwieni. Po dotknięciu goryczak żółciowy brązowieje, w przeciwieństwie do borowika, który nie zmienia swojej barwy. Sprawą, która pozwala bez wątpienia stwierdzić, że znaleziony grzyb to goryczak żółciowy, a nie borowik szlachetny jest trzon, który w przypadku goryczaka ma barwę jasnożółtawą i jest pokryty ciemniejszą, brązowawą, wypukłą i wyczuwalną siateczką, która jest znacznie wyraźniejsza niż w przypadku "prawdziwka".

zachomikowany

33 KB
14 cze 13 16:55

Borowik szlachetny.jpg

Borowik szlachetny (Boletus edulis Bull.) – gatunek grzyba jadalnego z rodziny borowikowatych. Występuje w Europie i Ameryce Północnej (głównie na zachód od Gór Skalistych, rzadziej w części centralnej i wschodniej kontynentu). Poza tym został zawleczony do Nowej Zelandii i południowej Afryki. W Polsce często spotykany zwłaszcza w górach, rzadziej na niżu, zwykle rzadki w okolicach wielkich miast.

Jest jednym z najbardziej poszukiwanych grzybów jadalnych, wysoko ceniony ze względu na walory smakowe. Nadaje się do bezpośredniego spożycia, marynowania, suszenia i do wszelkich innych rodzajów przerobu. Jest wykorzystywany w przemyśle spożywczym.

zachomikowany