2012-05-19 Niewidzialne perły Vermeera Obraz pełen zagadek.mp3

zulasi / Pr II PR / Jest taki obraz / 2012 / 2012-05-19 Niewidzialne perły Vermeera Obraz pełen zagadek.mp3

Download: 2012-05-19 Niewidzialne perły Vermeera Obraz pełen zagadek.mp3

Pobierz

8,52 MB

W obrazie "Dziewczyna ważąca perły" Jan Vermeer nadał popularnej scenie rodzajowej nowych znaczeń. Zacznijmy od tego, że szalki wagi są... puste.
Potwierdziły to wnikliwe badania z 1994 roku: wykryto jedynie żółć cynową, cenny barwnik, którym artysta posłużył się, by namalować wagę. Puste szalki pozostają w idealnej rónowadze: kobieta jeszcze niczego nie waży, dopiero przygotowuje się do tej czynności, upewniając się, że waga funkcjonuje prawidłowo.

Młoda kobieta stoi przy stole, na którym widać kosztowności. Światło pada z góry, z przesłoniętego okna, wprost na szalki wagi, natomiast linie kompozycji obrazu zbiegają się nieco wyżej: na dłoni trzymającej wagę. Wydatny brzuch bohaterki obrazu brano za oznakę brzemienności, co prowadziło do daleko posuniętych i dziś odrzucanych interpretacji. Pełną skupienia i spokoju postać kobiecą Vermeer ukazał na tle wiszącego na ścianie, pełnego dynamiki obrazu przedstawiającego Sąd Ostateczny.

Współcześnie odczytuje się obraz jako alegorię umniarkowania: waga jest zbalansowana, kobieta jest spokojna. Umiar – jedna z czterech cnót kardynalnych. Cnota jest komentowana przez vanitas, marność, reprezentowaną przez klejnoty.

Ale to dopiero początek tego, co o obrazie Vermeera w audycji Michała Montowskiego opowiedziała dr Grażyna Bastek.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

zulasi

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

2012-03-10 Rogier van der Weyden 'Zdjęcie z krzyża'.mp3

Rozpacz i płacz, współcierpienie i odkupienie – fascynujący, przejmujący obraz pasyjny z XV wieku był tematem opowieści dr Grażny Bastek. Wielki malarz niderlandzki stworzył w swoim dziele ujętą w artystyczne ramy historię – poruszającą opowieść o Chrystusie zdejmowanym z Krzyża. XV-wieczna idea odkupienia bardzo silnie oddziałuje na widza, który dostrzega przejmującą rozpacz Matki Boskiej i bliskich Jezusowi osób cierpiących u Jego stóp. – Rogier stworzył scenę narracyjną, ale ograniczoną do jednego momentu, jednej akcji. Zamknął te wszystkie postaci w iluzjonistycznej szafie. Na tym polega innowacyjność i niezwykłość tego obrazu – podkreślała w audycji "Jaki to obraz" dr Grażyna Bastek. Wiadomo, że w 1427 Rogier pojawił się w pracowni Roberta Campina, który działał wraz z Jacques'em Daretem. Byli to najbardziej znani malarze w rodzinnym mieście artysty - Tournai. W 1432 roku został przyjęty do gildii malarzy miasta. Gildie w Niderlandach były swoistymi korporacjami zrzeszającymi artystów w celu obrony ich interesów oraz nadzorowania działalności, co miało wpływ na wysoką jakość dzieł. Prawdopodobnie pomiędzy 1432 a 1435 artysta przebywał w Brugii, gdzie działał Jan van Eyck, i w Leuven, gdzie tamtejsze bractwo strzelców - kuszników, łuczników (Onze-Lieve-Vrouw van Ginderbuiten) zamówiło w 1434 tryptyk ze "Zdjęciem z Krzyża". Ten poruszający obraz przeznaczony był do niewielkiej kaplicy, w której jeszcze silniej oddziaływał na wiernych uczestniczących w religijnej odnowie, podczas mszy.

2012-01-02 29. Ile jeszcze obrazów ukrył da Vinci.mp3

To największe odkrycie muzealników w XXI wieku. Przepiękny wizerunek Chrystusa "Salvator mundi" od niedawna uważa się za dzieło arcymistrza. Ale nadal mnożą się w tej sprawie kontrowersje. - Atrybuowanie w dzisiejszych czasach jakiegokolwiek obrazu tak wielkiemu mistrzowi to ewenement. Znaleźć Leonarda na początku XXI wieku! – mówi dr Grażyna Bastek.- A przecież ten obraz znany był już wcześniej. W ubiegłym wieku uznawany był za dzieło Giovanniego Antonia Boltraffia - ucznia, zaledwie ucznia, Leonarda. Dopiero niedawno ten, znany z późniejszej sztychowanej kopii, zaginiony obraz wypłynął na światło dzienne i od razu zaczął budzić kontrowersje. Jest on malowany niewątpliwie ręką mistrza (pęcherzyki powietrza w trzymanej przez Zbawiciela kryształowej kuli!), ale sposób ujęcia tematu jest dla Leonarda niezwykły. Jednak samo potraktowanie twarzy jest już typowe dla techniki Leonarda da Vinci - i spójne z jego podejściem do oddania twarzy na innych obrazach z Moną Lisą włącznie. O historii odkrycia obrazu spod poźniejszych przemalowań – a także o obrazach Leonarda da Vinci, których odkrycie dopiero przed nami – opowiadała w audycji Michała Montowskiego dr Grażyna Bastek

2012-01-14 Edward Hopper - 'Nighthawks'.mp3

Hopper darzył ogromnym szacunkiem kulturę europejską. Fascynowało go malarstwo Rembrandta, Gustawa Courbeta i Edgara Degasa. Od lat 20. dominującym tematem jego twórczości było współczesne amerykańskie miasto, a w nim: przedstawiciele klasy średniej, urzędnicy, sekretarki, klienci sklepów i barów, kobiety w pokojach hotelowych. Ukazywał typowy, pozbawiony charakteru i przygnębiający pejzaż miejski, z biurami, stacjami benzynowymi, kinami, zimnymi wnętrzami hoteli i moteli. Przedstawiał ludzi jakby poza realnym czasem i przestrzenią: zagubionych, samotnych i obojętnych wobec siebie. Charakterystyczne dla stylu Hoppera jest wyciszenie i sugestywność wizji przy jednoczesnej oszczędności środków wyrazu. To nadaje obrazom niemal metafizyczny charakter. Hopper protestował przeciwko przyporządkowywaniu go do nurtów narodowego i sentymentalnego, obecnych w sztuce amerykańskiej w latach 30., w dobie kryzysu ekonomicznego. "Ja reprezentuję tylko siebie samego" – mówił.

2012-01-28 Pejzaż z miłosiernym Samarytaninem.mp3

"Krajobraz z miłosiernym Samarytaninem" znany również jako "Pejzaż z miłosiernym Samarytaninem" to obraz autorstwa Rembrandta z 1638 roku. Jest jednym z sześciu pejzaży olejnych namalowanych przez holenderskiego malarza. Obraz jest ilustracją znanej przypowieści z Ewangelii św. Łukasza o człowieku z Samarii, który nie odwrócił się od potrzebującego człowieka

2012-02-12 Woda z wodorostami, czyli szaleństwo malarza.mp3

"Nenufary" Claude’a Moneta to jeden z najbardziej fascynujących cyklów w dziejach nowożytnego malarstwa. Każde z tych płócien może być wybrane do interpretacji jako element wielkiej całości malarskiej, pomyślanej na miarę Kaplicy Sykstyńskiej... "Nenufary" powstawały w latach 1897-98. Żeby je malować, Claude Monet, będąc wówczas w niemłodym już wieku, skonstruował specjalne atelier oraz, co zdarza się bardzo rzadko, sam sfabrykował motyw, który miał przedstawić – mianowicie w odpowiedni sposób zaplanował i zagospodarował staw w swoim ogrodzie w Giverny. W tym niewielkim miasteczku w Górnej Normandii Monet spędził znaczną część swego życia – postanowił, że właśnie tu zmierzy się z szaleńczą, jak sam pisał, ideą od-tworzenia pewnego fragmentu przestrzeni. – Zaszył się w tym ogrodzie i tam świat jakby się dla niego zatrzymał – opowiadała w Dwójce dr Grażyna Bastek. "Podjąłem się czegoś niewykonalnego: woda z falującymi wodorostami w głębi. Cudowanie patrzeć na to, ale robienie doprowadza do szaleństwa" – pisał Monet w liście do przyjaciela. Przedstawić na płótnie ulotną chwilę, pokazać ją w pełni, zatem z wielu punktów widzenia, w różnym świetle, w różnych porach dnia – zamiary francuskiego artysty (przypomnijmy: czołowego przedstawiciela impresjonizmu) były doprawdy ambitne. – Monet malując ten cykl, myślał niejako panteistycznie, o czymś, co nie ma początku i końca – mówiła Grażyna Bastek. – To, że dzieło musi mieć wymiary, musi być ograniczone technicznie, jest aspektem czysto ludzkim. Jeden z krytyków sztuki nazwał Muzeum Oranżerii – paryskie muzeum w parku Tuileries, w którym można obejrzeć "Nenufary" (przez swoje ogromne rozmiary wymagają one szczególnej ekspozycji) – Sekstyną impresjonizmu. Jakby na potwierdzenie, że dzieło to – rozpisane na wiele obrazów, szkiców, prób – rzeczywiście zawiera w sobie coś, co przekracza zwykłe widzenie świata, otwiera się transcendencję.

2012-02-28 W tle dzieją się fantastyczne rzeczy.mp3

"Architektura fantastyczna z autoportretem malarza w stroju weneckiego patrycjusza", zwana też "Autoportretem w stroju ambasadora weneckiego", to obraz namalowany w 1765 roku przez Bernardo Bellotto, znanego szerszej jako Canaletto. Dzieło to traktowane jest jako popis mistrzostwa malarskiego – namalowane między innymi z myślą o przyszłych protektorach i klientach. – Bernardo Belotto przedstawia się jako prokurator świętego Marka, a więc ktoś, kto opiekuje się relikwiami świętego Marka, a wiemy, że te relikwie nadają sens istnieniu republiki. I w dodatku jako malarz, reprezentant Wenecji, reprezentant tej wielkiej weneckiej tradycji, którą rozpowszechnia po dworach całej Europy – opowiadała w Dwójce o obrazie Canaletta dr Grażyna Bastek. – Postać Belotta wprowadza widza w głąb obrazu, a tam pojawiają się fantastyczne rzeczy. Jest to kaprys, który łączy wiele motywów architektonicznych w fantazję.

2012-03-24 Jan van Eyck - Madonna z Autun.mp3

Obraz przedstawia Madonnę z Dzieciątkiem i naprzeciwko niej klęczącego donatora - kanclerza Burgundii, Nicolasa Rolin w bogatej, brokatowej szacie. Dzieciątko trzyma w jednej ręce glob ziemski z krzyżem, drugą błogosławi wiernego. Anioł unosi nad głową Maryi złotą koronę. Za potrójną arkadą oratorium widać ogród, a dalej rozciąga się widok na miasto i rzekę. Na kapitelach przedstawione zostały sceny z Pisma Świętego. Trójdzielne okno natomiast odwołuje się do Trójcy Świętej.

2012-04-07 Kwadrat jako symbol przewagi człowieka nad ....mp3

Kazimierz Malewicz (ur. 23 lutego 1879, zm. 15 maja 1935) był malarzem i teoretykiem sztuki polskiego pochodzenia, zaliczanym do rosyjskiej awangardy artystycznej. Wywarł wpływ na rosyjskich konstruktywistów i polską awangardę lat 20. XX wieku i zapowiadał twórczość minimalistów. Jego słynny "Czarny kwadrat na białym tle" pokazany był po raz pierwszy w 1915 roku w Sankt Petersburgu. Pomysł obrazu miał powstać w 1913 roku, podczas pracy artysty nad scenografią i kostiumami do futurystycznej opery "Zwycięstwo nad słońcem".Kazimierz Malewicz malował początkowo pod wpływem Cézanne'a, rosyjskich postimpresjonistów, fowizmu, ekspresjonizmu i kubizmu. W 1915 w Piotrogrodzie ogłosił swój program - suprematyzmu, radykalnego kierunku malarstwa bezprzedmiotowego, w którym odrzucał ikonografię sztuki przedstawieniowej, uznając linię prostą oraz nie występujący nigdzie w przyrodzie kwadrat jako symbole przewagi człowieka nad chaosem.

2012-04-21 Tintoretto - Portret weneckiego admirała.mp3

Tintoretto był autorem wielu portretów wykonanych w stylu Tycjana. Malowane były zwykle w podobny sposób: pośpiesznie, z charakterystycznym układem kompozycyjnym: z podobnym ustawieniem głowy, rozłożeniem cieni, zarysem nosa i ust i często z parapetem okiennym z lewej strony. Portret admirała jest tego dobrym przykładem. Postać w ciemnej zbroi wydobywają z mrocznego tła impasty odbijające się na wypukłościach metalu. Za oknem widać bitwę morską. Portret został namalowany na innym niedokończonym wizerunku. Był to prawdopodobnie wizerunek młodego brodatego mężczyzny w świeckim stroju. Prześwituje biały kołnierz a twarz ma dwie pary oczu. Przy takim tempie malowania obrazów jakie miał Tintoretto, wykorzystywanie nieukończonego obrazu nie było niczym niezwykłym.

2012-05-05 Jest taka kopia.mp3

W muzeum Prado znajduje się najstarsza znana kopia słynnej Mony Lizy. Obraz notowany jest w królewskich zbiorach hiszpańskich od 1666 roku – może nawet był tam wcześniej. Wszedł do zbiorów Prado od momentu ufundowania muzeum w 1819 roku i wielokrotnie był wystawiany. Dwa lata temu został poddany konserwacji i badaniom przy okazji programu badawczego dotyczącego twórczości Leonarda. - Czarne tło okazało się przemalowaniem z końca XVIII wieku. Pobrane próbki pokazały, że pomiędzy przemalowaniem a oryginalną warstwą malarską leży werniks. Czyli: obraz był skończony. Wszystko zachęcało do tego, by usunąć przemalowanie - opowiadała dr Grażyna Bastek. Po zdjęciu osiemnastowiecznych naddatków ukazał się znakomity obraz: Toskania w pełnej krasie, świetnie znany nam pejzaż. Kontrast pomiędzy pierwszym a drugim planem stał się czytelniejszy, a sama modelka jakby odmłodniała. Szczegóły modelunku twarzy i detali pejzażu w tle stały się doskonale widoczne. - To pokazało, czego nie widzimy na oryginalnym obrazie, który jest brudny, pokryty werniksami, jest właściwie nieczytelny. Kopia mówi nam, jak powinna wyglądać Mona Liza i jak zamazany mamy ten obraz w naszej wyobraźni. Badania przyniosły jeszcze jedno ważne ustalenie: kopia i oryginał powstawały w tym samym czasie, w tym samym procesie twórczym. Kopia została przy tym namalowana najlepszymi, drogimi pigmentami, co nieczęsto się spotyka. O tej niezwykłej kopii, jej przeznaczeniu i o tym, kto był jej autorem w audycji Michała Montowskiego opowiadała dr Grażyna Bastek.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin