-
28 -
1 -
71 -
2582
2840 plików
34,61 GB
Od 1889 przebywał w Berlinie, studiując przez pewien czas architekturę i medycynę. Debiutował w języku niemieckim rozprawą Zur Psychologie des Individuums. Chopin und Nietzsche (1892, wydanie polskie 1966 Z psychologii jednostki twórczej); w języku niemieckim powstały również m.in.: poematy prozą Totenmesse (1893, wersja polska Requiem aeternam 1904) i Vigilien (1895, wersja polska Z cyklu Wigilii 1899), pierwsze powieści Homo sapiens (1895–95, wersja polska 1901) i Satans Kinder (1897, wersja polska Dzieci szatana 1899) oraz pierwszy dramat Das grosse Glück (1897, wersja polska Dla szczęścia 1900).
W 1893 r. Przybyszewski poznał i poślubił Norweżkę Dagny Juel – pianistkę, córkę lekarza z Kongsvinger. Razem stworzyli parę, która skupiała wokół siebie artystów berlińskiej cyganerii. W latach 1893–1897 mieszkali na zmianę w Berlinie i Kongsvinger. Dagny porzuciła męża w 1900. Przez rok tułała się po Europie. Miała romans m. in. z Edwardem Munchem, norweskim malarzem symbolistą. Historia trójkąta Przybyszewski – Juel – Munch była przez malarza wykorzystywana w wielu cyklach m.in. Jealousy 1896, gdzie Munch sportretował Przybyszewskiego, Dagny i siebie. W 1901 zwaśnieni małżonkowie zeszli się w Warszawie. Dagny zginęła zastrzelona przez Władysława Emeryka.
Należał do przywódców berlińskiej, niemiecko-skandynawskiej cyganerii artystycznej (R. Dehmel, A. Strindberg, E. Munch). W 1898 przyjechał do Krakowa, entuzjastycznie witany przez część środowiska artystycznego. Objął redakcję „Życia”, chcąc uczynić zeń programowe pismo, poświęcone modernistycznej sztuce literackiej i plastycznej; w artykułach-manifestach Confiteor i O „nową” sztukę (oba 1899), ogłosił swoje artystyczne wyznanie wiary. Publikacje z „Życia” zebrał w tomie Na drogach Duszy (1900). Zajął się przekładami i przeróbkami utworów niemieckich; pierwszymi nowymi utworami w języku polskim były m.in. dramat Złote runo (1901) i powieść Synowie ziemi (1901). W 1901–05 przebywał w Warszawie, gdzie napisał m.in. dramaty Matka (wystawiony 1902, wydany 1903) i Śnieg (1903). W 1906–19 mieszkał z drugą żoną, Jadwigą Kasprowiczową, w Monachium, gdzie powstały liczne powieści i dramaty, m.in. ekspresjonistyczna powieść Krzyk (1917). W 1917–18 współpracował z poznańskim „Zdrojem”, w którym ogłosił m.in. programowe studium Ekspresjonizm, Słowacki i „Genezis z Ducha”. W 1920–24 mieszkał w Sopocie, a następnie w Warszawie (był urzędnikiem kancelarii prezydenta) — tu pracował nad wspomnieniami Moi współcześni (t. 1–2 1926–30). Zmarł 23 XI 1927 w Jarontach na Kujawach.
- sortuj według:
-
4 -
0 -
0 -
0
4 plików
2,42 MB