Janowicz Andrzej

Andrzej Janowicz (1830-1902) - pianista, wiolonczelista, kompozytor, dyrygent, pedagog muzyczny, a także poeta, prozaik, tłumacz, publicysta i numizmatyk.

Urodził się 23 listopada 1830 r.w Odessie w rodzinie Grzegorza i Teresy Janowiczów. Nauki pobierał w gimnazjum w Kamieńcu Podolskim. Do 1855 r. pracował w Izbie Skarbowej guberni podolskiej.
Odbył trzy podróże zagraniczne, podczas których odwiedził Austrię, Niemcy, Francję, Belgię, Hiszpanię, Portugalię, Egipt, Turcję, Anglię i Włochy. Podczas tych wyjazdów poznał osobiście wybitnych naukowców, pisarzy, muzyków (m.in. Gioacchino Rossini, Adrien François Servais, Ferenc Liszt, Joachim Lelewel, Alexandre Dumas - ojciec, Augustin Eugène Scribe, Jean Baptiste Karr, Adam Mickiewicz). Mieszkał przez pewien czas w Niemczech, doskonaląc grę na fortepianie i studiując teorię muzyki, a także w Brukseli, gdzie szlifował swoje umiejętności u słynnego muzyka, dyrektora Królewskiego Konserwatorium François-Josepha Fétisa.
Po powrocie osiadł na kilka lat w Kamieńcu Podolskim, gdzie zarabiał na życie lekcjami muzyki. Później kierował orkiestrą w majątku Władysława Jżyckiego. Wrażenia z czasów spędzonych w krainie nad Dniestrem Andrzej Janowicz opisał po latach w powieści „Żebracy”.
Z Kamieńca Podolskiego przeprowadził się do Berdyczowa. Tam w 1856 r. wydał pierwsze opowiadania: „Szuler” i „Jedynak”. W następnym roku przeniósł się do Machnówki, a po dwóch latach do Żytomierza. Tam udzielał lekcji muzyki i kontynuował działalność literacką.

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder