Wielka miłość Balzaka (1973)

Produkcja: Polska, Francja
Rok produkcji: 1973
Premiera: 25.03.1973
Gatunek: Film biograficzny
Dane techniczne: Barwny.
Plenery: Walewice, Wilanów, Łazienki, Nieborów.
Reżyseria: Wojciech Solarz
Scenariusz: Jerzy Stefan Stawiński

Obsada aktorska: Beata Tyszkiewicz (Hańska Ewelina), Pierre Meyrand (Balzac Honore de), Włodzimierz Nowak (przyjaciel Balzaca; w odcinku 5 nie występuje w czołówce), Jolanta Bohdal (nie występuje w czołówce), Jerzy Moes (gość w Wiedniu; nie występuje w czołówce), Ludwik Pak (nie występuje w czołówce; informacja za "Almanachem Sceny Polskiej 88/89"), Kazimierz Wilamowski (nie występuje w czołówce; informacja za "Słownikiem Biograficznym Teatru Polskiego T. 2")

Pierwsze spotkanie Honoriusza Balzaka z hrabiną Eweliną Hańską odbyło się w 1833 roku w Neuchatel. Według istniejących zapisów pani Hańska ubrana była w aksamitną suknię koloru bratków. Autor "Ojca Goriot", który uwielbiał fiolet, nie mógł pozostać wobec niej obojętnie uprzejmym. Podjął konwersację z właściwym sobie wigorem i poczuciem humoru. Pani Hańska nieco inaczej wyobrażała sobie geniusza pióra, w którym rozczytywała się od lat. Jej oczom ukazał się bowiem człowiek niskiego wzrostu, przysadzisty, by nie rzec otyły, nie dbający zbytnio o fryzurę i posiadający aż nadto widoczne braki w uzębieniu. Początkowe, niemiłe wrażenie szybko jednak prysnęło. Bijąca z twarzy pisarza inteligencja, niepowtarzalny uśmiech i pełne tajemniczego ognia oczy zrobiły swoje. Po kilku minutach rozmowy pani Hańska wiedziała już, że nie dopuści, by znajomość z tym niezwykłym człowiekiem skończyła się na jednej rozmowie. Cel swój osiągnęła tym łatwiej, że i twórca "Komedii ludzkiej" był nią wyraźnie zafascynowany. Zrobiły na nim wrażenie jej "kształty imponujące i ponętne", "zmysłowe wargi" oraz "nonszalancja i godność, wzięcie wyniosłe i lubieżne zarazem". Niestety, znajomość zaczęta tak obiecująco, wkrótce została wystawiona na ciężką próbę. Balzak i pani Hańska musieli się rozstać aż na siedem lat. Pozostała im korespondencja, dziesiątki listów niespotykanie dziś długich, dzięki którym podtrzymywali łączące ich uczucie. Gdy wreszcie mogli się spotykać, czynili to dyskretnie i w różnych miejscach - w Szwajcarii, Holandii, we Włoszech i Sankt-Petersburgu. Po długich perypetiach, kiedy już nic nie stało obojgu na przeszkodzie, wzięli ślub. Nastąpiło to jednak dopiero w roku 1850. Balzak był już wtedy poważnie chory na serce i wkrótce umarł. Dzieje ich wieloletniego romansu stanowią trzon fabularny serialu, zrealizowanego przez Wojciecha Solarza. Przygotowania do jego nakręcenia trwały siedem lat. "Wielka miłość Balzaka" była bowiem koprodukcją polsko-francuską, co w naszej ówczesnej kinematografii nie zdarzało się często i nie było mile widziane ze względów bynajmniej nie artystycznych. Niełatwe okazało się też skompletowanie obsady. Szczególnie w przypadku głównej roli. Potrzebny był bowiem aktor łudząco podobny do Balzaka, a jednocześnie na tyle dobry, by udźwignąć ciężar roli. Po miesiącach poszukiwań Wojciech Solarz wybrał Pierre'a Meyranda. Reżyser był tak zadowolony, że zaangażował go bez prób. Przełamał nawet opory francuskich producentów, którym Meyrand wydawał się zbyt mało znany. Ogółem przy realizacji "Wielkiej miłości Balzaka" pracowało ok. 300 aktorów teatralnych, telewizyjnych i filmowych, zarówno z Francji, jak i z Polski. Zdjęcia kręcono w oryginalnych plenerach Paryża, Leningradu, Krakowa i Alp Szwajcarskich. Serial odniósł sukces. Polskiej publiczności spodobał się bardzo, krytykom mniej - choć oceny jednoznacznie negatywne należały do rzadkości. "Wielką miłość Balzaka" pokazywano również w kilku krajach zachodnich - w Szwecji, Belgii, Szwajcarii, Kanadzie i oczywiście we Francji.

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder