de Falla

Manuel de Falla - (urodzony 23 listopada 1876 w Kadyksie - zmarł 14 listopada 1946 w Argentynie). Jeden z najwybitniejszych kompozytorów hiszpańskich. Przedstawiciel kierunku narodowego, impresjonizmu i neoklasycyzmu.

Pierwszym nauczycielem muzyki de Falli była jego własna matka, która uczyła go gry na pianinie, a później studiował kompozycję u Felipe Pedrella. W pierwszym okresie twórczość de Falli pozostawała w późno romantycznym nurcie muzyki narodowej - hiszpańskiej, głównie andaluzyjskiej. Z tego okresu pochodzi szereg kompozycji orkiestrowych i fortepianowych, takich jak Serenada na fortepian G.22 1901, Mazurek w c-mol G.11 1899, Kaprys waloński G.15 1900, Serenada andaluzyjska G.13 1900, Allegro koncertowe G.29 1903-1904. Drugi okres w twórczości kompozytora rozpoczyna się w 1907 wraz z rozpoczęciem studiów muzycznych w Paryżu. Tam zapoznaje się z twórczością impresjonistów Claude'a Debussy'ego i Maurice'a Ravela, która staje się jego wielką inspiracją na nadchodzące lata. Łącząc impresjonistyczną wrażliwość z iberyjską żywiołowością, tworzy dzieła, które przysparzają mu największej sławy: balet El Amor brujo 1915-1917 oraz El Sombrero de tres picos 1917-1919 i Noce w ogrodach Hiszpanii 1909-1916. Od 1920 de Falla zmienia swój muzyczny styl kierując się w stronę neoklasycyzmu. Z tego okresy pochodzi m.in. Koncert klawesynowy skomponowany dla Wandy Landowskiej i scenicze dzieło El Retablo de Maese Pedro 1923. W 1926 de Falla wycofuje się z czynnego życia muzycznego, a w 1939 emigruje do Ameryki Południowej. Przebywając w swym argentyńskim zaciszu komponuje nieukończoną kantatę Atlantida.

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder