Historia Czerwonego Krzyża

Tytuł oryginalny: Henry Dunant: Du rouge sur la croix
Tytuł Polski: Henry Dunant: Historia Czerwonego Krzyża

Produkcja: Francja/Szwajcaria/Austria/Algieria
Rok produkcji: 2004
Data emisji: 22-09-2008 r.
Kanał emisji: TVP2
Fabularyzowany film historyczno-biograficzny

Ekipa:
Reżyseria: Dominique Othenin-Girard
Scenariusz: Dominique Othenin-Girard, Claude-Michel Rome
Zdjęcia: Vincent Jeannot
Muzyka: Didier Julia

Obsada:
Thomas Jouannet - Henry Dunant
Émilie Dequenne - Cécile Thuillier
Noémie Kocher - Léonie Bourg-Thibourg
Michel Galabru - Hubert Dunant
Jean-François Balmer - Arthur Thuillier
Vincent Winterhalter - Louis Appia
Samuel Labarthe - Daniel Dunant

Język: Polski
Lektor: Janusz Szydłowski

Podstawowe dane techniczne:
Plik : 699 MB (699 MB), czas 1:38:58, rodzaj: AVI, 1 ścieżka(i) audio, jakość 46 %
Video : 620 MB, 876 Kbps, 25.0 fps, rozdz. 576*320 (16:9), XVID = XVID Mpeg-4, Obsługiwane
Audio : 79 MB, 112 Kbps, 48000 Hz, 2 kanał(y), 0x55 = MPEG Layer-3, Obsługiwane

Wstęp:
Historia Henriego Dunanta, założyciela Czerwonego Krzyża i laureata Pokojowej Nagrody Nobla. Dunant przejeżdżając koło pola bitwy pod Solferino, widzi rannych żołnierzy, którzy umierają w męczarniach. Dołącza do personelu medycznego. Postanawia wywieźć chorych z terenów ogarniętych wojną. Nie wie jednak, jak bezpiecznie przeprowadzić konwój. Wpada na pomysł wykorzystania w tym celu znaku krzyża jako czytelnego chrześcijańskiego symbolu. Białe flagi z wymalowanym na nich czerwonym krzyżem okazują się skuteczne.

Opis:
Szlachetne idee z trudem się przebijają, a ich autorzy nie mają łatwego żywota. Uznanie dla ich dokonań najczęściej przychodzi dopiero pośmiertnie. Henry Dunant, szwajcarski kupiec, zarządca i filantrop, założyciel Czerwonego Krzyża i laureat pierwszej w historii Pokojowej Nagrody Nobla przyznanej mu w 1901 r., przez cztery lata zabiegał o utworzenie organizacji, która niosłaby pomoc poszkodowanym w konfliktach wojennych i ludności cywilnej na terenach objętych walkami. Ujrzał owoc swoich starań, ale działalność na rzecz innych okupił samotnością, a po latach tułaczki i niepowodzeń zmarł w biedzie w szwajcarskim przytułku.

W filmie poznajemy go w 1859 r. jako młodego, pełnego energii człowieka zarządzającego gospodarstwem rolnym szwajcarskich kolonistów w algierskiej Kabylii. Przybysze borykają się z licznymi problemami, z których największym jest brak wody do użytku domowego i na potrzeby ich farm. Pretensje zgłaszają do zarządcy.

Zbudowanie tamy rozwiązałoby problem, ale na jej zbudowanie musi wyrazić zgodę Francja, jako że Algieria stanowi jej teren zamorski. Dunant rusza więc z petycją do cesarza Francuzów, Napoleona III. Przy okazji odwiedza rodziców w Genewie, spotyka też przyjaciółkę z czasów dzieciństwa, Cecile Thuillier, która pracuje jako pielęgniarka w szpitalu i od lat podkochuje się w nim. Audiencja nie dochodzi do skutku, Henry rusza więc w drogę powrotną, obiecując Cecile na pożegnanie, że będzie do niej pisywał z Algierii.

Jego trasa wiedzie przez północne Włochy. Dunant przejeżdża koło pola bitwy pod Solferino, gdzie doszło do najkrwawszego w ówczesnej Europie zbrojnego starcia. Sprzymierzone siły włosko-francuskie zmierzyły się z armią austriacką, bitwa pochłonęła 40 tys. ofiar: obok trupów, których nikt nie zbiera, setki rannych żołnierzy umierają na polu bitwy w męczarniach. Przerażony tym widokiem Dunant, choć nie ma żadnego przygotowania medycznego, stara się im pomóc. W pobliskim kościele w Castiglione, gdzie działa utworzony naprędce szpital polowy, dołącza do nielicznego personelu medycznego kierowanego przez doktora Louisa Appię. Nie mogąc operować rannych, bierze na siebie wszelkie prace pomocnicze. Przekonuje, żeby nie dzielić rannych według narodowości, ale stopnia odniesionych obrażeń, bo niezależnie od tego, skąd pochodzą, wszyscy cierpią tak samo. Każe uwolnić wziętych do niewoli austriackich lekarzy i pielęgniarzy w mundurach i zaangażować ich do opieki nad rannymi. Przyczynia się w ten sposób do uratowania wielu żołnierzy różnych nacji.

Z kolei dzięki listom, które pisze do Cecile, odmalowując w nich okropności wojny, i które dziewczyna zanosi do redakcji "Journal de Geneve", prawdziwe oblicze wojennych konfliktów poznaje także europejska opinia publiczna. Owocuje to przyjazdem do Castiglione kilku lekarzy ochotników oraz przysłaniem transportu leków i środków opatrunkowych, ale też posądzeniem Dunanta o działalność szpiegowską.

W obawie o dalsze losy rannych zgromadzonych w szpitalu polowym Henry Dunant postanawia wywieźć wszystkich chorych z terenów ogarniętych wojną. Nie wie jednak, jak bezpiecznie przeprowadzić konwój przez pole bitwy. Przypadkowo wpada na pomysł wykorzystania w tym celu znaku krzyża jako czytelnego dla wszystkich walczących stron chrześcijańskiego symbolu. Białe flagi z wymalowanym na nich czerwonym krzyżem okazują się skuteczne ? konwój bez trudu przejeżdża między walczącymi stronami.

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder