Wątpliwość (2008, John Shanley)

Wątpliwość (Doubt)
ocena 7,5/10



dramat, USA, 2008, 100 min
obsada: Amy Adams, Philip Seymour Hoffman, Meryl Streep, Viola Davis
reżyseria: John Patrick Shanley, scenariusz: John Patrick Shanley, zdjęcia: Roger Deakins, muzyka: Howard Shore

Film to aż 1,4GB, dzięki czemu obraz i dzwięk są rewelacyjnej jakości.

Fabuła filmu osadzona jest w 1964 roku, momencie, w którym świat jest w samym środku rewolucji obyczajowej – Beatlesi podbijają amerykański rynek, właśnie wynaleziono pigułkę antykoncepcyjną, a hippisi protestują przeciwko wojnie w Wietnamie. Zasady, które dla siostry Aloysius są bardziej święte niż sam pan Bóg, praktycznie przestają istnieć. Grube mury katolickiej szkoły wydają się odporne na zachodzące zmiany, ale wiadomym jest, że nie jest kwestią „czy”, ale „kiedy” transformacja dosięgnie także Kościół katolicki, który będzie musiał się dostosować do zastanej rzeczywistości, albo zwyczajnie przestanie istnieć.

W filmie duży nacisk położony jest na grę aktorską. I bardzo dobrze, ponieważ jest na co popatrzeć. Meryl Streep, po niezbyt błyskotliwej roli w „Mamma mii!”, wciela się w postać niejednoznaczną, niewzbudzającą sympatii u widza używającego tak znienawidzonego przez nią długopisu – zwiastunu nowoczesności, która nieodłącznie kojarzy jej się z lenistwem i brakiem pokory. Chociaż i siostra przełożona miewa chwile słabości – po konfiskacie jednemu z uczniów kieszonkowego radia, przyznaje się, że spodobało jej się małe urządzonko i sama chętnie z niego korzysta. Warto pochwalić też Philipa Seymoura Hoffmana, który jak zawsze wypadł przyzwoicie, oraz Amy Adams, znaną do tej pory głównie z ról w komediach romantycznych. Adams udowadnia, że posiada spory temperament aktorski, i sprawdza się zarówno w roli zaczarowanej księżniczki, jak i niewinnej zakonnicy. Nominacja do Oscara jak najbardziej zasłużona, oby tak dalej.

„Wątpliwość” niesie z sobą iskierkę nadziei, że Amerykanie potrafią jeszcze powstrzymać się od nieustannego podpowiadania widzom jedynego słusznego sposobu interpretacji dzieła. Że można podroczyć się z widzem i sprowokować go do samodzielnego myślenia. Że można budować napięcie bez sztabu speców odpowiedzialnych za efekty specjalne. Shanleyowi się udało. Bez wątpienia.

• Pobierz folder
• Zachomikuj folder