Rzeczozmęczenie. Jak żyć pełniej, posiadając mniej.zip

Wojciech Grzelak

Do jednej bramki

"Gra z Rosją" to błyskotliwa, bezlitosna szarża na nasz strach przed Imperium. To zarazem swoisty przewodnik po najbardziej obolałych miejscach mapy tego strachu. Warto tę mapę poznawać i mądrze z niej korzystać. [prof. dr hab. Andrzej Nowak, historyk Rosji XIX-XX wieku] "Jeszcze Polska nie zginęła, jeszcze wódka nie skisnęła!" Ten radosny okrzyk, jaki spod serca gorejącego wydał z siebie Rosjanin na wieść o wyborczym zwycięstwie Platformy Obywatelskiej o objęciu stanowiska premiera rządu przez Donalda Tuska więcej wyjaśnia, niż mówi - ale to rzeczywiste znaczenie rozumiemy dopiero dzięki komentarzowi Wojciecha Grzelaka, który bystrym wzrokiem naturalisty od lat obserwuje Rosję. [Stanisław Michalkiewicz, publicysta]

Roman Marcinek

Legia Cudzoziemska - tę nazwę zna każdy. Jest w niej nuta romantycznej przygody, dreszcz emocji, zapowiedź egzotycznej eskapady i błysk zimnego profesjonalizmu. Najsłynniejszy najemny oddział na świecie ma dziś licznych konkurentów w postaci profesjonalnych agencji ochrony, ale nic nie jest w stanie przyćmić legendy. Wyobrażenie żołnierzy wytrwale przemierzających saharyjskie piaski to echo przeszłości, czasów, kiedy pod zielono-czerwonym sztandarem służyli książęta, przyszli królowie i marszałkowie, uchodźcy polityczni, kryminaliści, luminarze nauki i poczytni literaci. Dzisiejsza Legia to elitarna część armii francuskiej zdolna do działania w każdych warunkach klimatycznych, na dowolnym obszarze globu. W świecie rozdzieranym konfliktami etnicznymi i religijnymi formacja zaskakuje umiejętnością utrzymania spoistości i wzajemnego zaufania wśród żołnierzy pochodzących z wszystkich krajów świata. Zdolnością przekonania ich, by wierzyli w hasło: "Naszą ojczyzną jest Legia".

Harald Jähner

Niemcy między wojnami

Niemcy w 1918 roku: koniec Wielkiej Wojny, rewolucja, zwycięstwo demokracji i triumf wyzwolonego życia. Inflacja wstrząsa tradycyjnymi wartościami. Wszystko ma być inne: „nowa kobieta”, „nowy mężczyzna”, „nowe życie”, „nowe myślenie”. Kobiety obcinają włosy, wychodzą wieczorami, podbijają tory wyścigowe i korty tenisowe. Nie myślą już o zamążpójściu, unisex staje się modny. W połowie lat dwudziestych, kiedy gospodarka niezwykle przyspiesza, Niemcy stają się innym krajem. Harald Jähner opowiada o wynalazku czasu wolnego, o halach bokserskich i pałacach tańca, o powstaniu nowoczesnych biur i o ruchu wielkomiejskim, o domach towarowych jako obietnicy szczęścia oraz ulicy jako miejscu zaciętych walk. Jednak w miarę pogłębiania się kryzysu od początku lat trzydziestych, przyszłość staje się coraz bardziej ponura, a w społeczeństwie uwidaczniają się coraz głębsze podziały.

Amadeo Letizia, Paola Zanuttini

Prawdziwa historia włoskiej rodziny żyjącej w regionie zdominowanym przez krwawe porachunki camorry. Paola Zanuttini spisała historię Amedeo Letizii – reżysera, producenta filmowego i byłego aktora – o dorastaniu w Kampanii. W młodości funkcjonował na pograniczu dwóch przeciwstawnych światów: uczył się w seminarium i działał na pograniczu prawa. Stracił dwóch braci: jeden zniknął bez śladu, a drugi zginął w tajemniczych okolicznościach. Ta książka to opowieść o młodości, z jej zwykłymi blaskami i cieniami, wypaczonej jednak przez kontakt z przestępczością.

Günter Wallraff, człowiek, który był w „Bildzie” Hansem Esserem

W marcu 1977 roku Wallraff zatrudnił się jako Hans Esser w hanowerskiej redakcji bulwarówki „Bild” i przez cztery miesiące, niczym Konrad Wallenrod, obserwował od wewnątrz sposoby jej redagowania. Relacja z jego pobytu w „Bildzie” to lektura dość przygnębiająca, bo w pewnym sensie przedstawia prawdę o nas samych, pokazując, że głównym celem prasy takiego typu jest ogłupianie i zarabianie na tym ogłupianiu. Jedenaście milionów czytelników dziennie dostaje „codzienną lepką mieszaninę. Półprawdy, fałszerstwa, reklama otwarta i kryptoreklama, zakłamany seks i brudne kryminałki” Wallraff opisuje, jak tabloid manipuluje emocjami, ale też jak na tej manipulacji kształtuje poglądy, jak hołubi przychylnych mu urzędników i polityków, a jak niszczy przeciwników. Najgorsze jest jednak pokazanie przez Wallraffa tego, jak zmieniają się sami pracujący tam dziennikarze – połowa redakcji to luźni współpracownicy, bez umów, bez prawa do urlopu, bez uprawnień socjalnych, skazani na łaskę i niełaskę kierownika, przez co panuje między nimi ostra konkurencja, a to powoduje, że się zeszmacają i godzą na upodlenia, sam Wallraff przyznawał zresztą po latach: „Zaczynałem czuć w stosunku do siebie obcość. Myślę, że gdybym został tam dłużej, zmieniłbym się na stałe". Po czterech miesiącach anonimowy telefon przyjaciela z Hamburga zmusza go do ucieczki – jakiś magazyn ujawnił, że to on jest Hansem Esserem.