Krótko po narodzinach Amandy jej rodzice rozwiedli się i dziewczynka była wychowywana przez matkę w Nicei w południowej Francji. Już jako małe dziecko wykazywała zdolności językowe, co przydało się jej w późniejszej karierze. Jednak jej największą pasją była sztuka i w wieku 16 lat wyjechała do Paryża by tam studiować malarstwo. Następnie, w 1964 roku, rozpoczęła naukę w szkole plastycznej w Londynie.

W 1965 trafiła do agencji modelingowej Cathérine Harlé. Chcąc uzyskać fundusze na studia, wróciła do Paryża pracując jako modelka dla takich projektantów jak Paco Rabanne i Yves Saint-Laurent. Niedługo potem zaczęła pojawiać się w magazynach Elle, Marie France czy Vogue i została modelką dla takich projektantów mody jak Mary Quant i Coco Chanel. Po jakimś czasie rzuciła szkołę plastyczną, poświęcając się wyłącznie karierze modelki. Mieszkając w Londynie, pojawiała się na wielu przyjęciach towarzyskich i poznała takie sławy jak The Beatles, The Rolling Stones, Marianne Faithfull, Anita Pallenberg, Twiggy i Keith Moon. Po jednym z pokazów mody w Paryżu poznała hiszpańskiego malarza surrealistycznego Salvadora Dalí.

W 1973 roku pozowała do zdjęcia na okładkę płyty For Your Pleasure zespołu Roxy Music.

1975-1983[edytuj]W 1975, zachęcona przez ówczesnego chłopaka Davida Bowiego,[4] Amanda zdecydowała się na rozpoczęcie kariery muzycznej. Debiutancki singel "La Bagarre", wydany dzięki francuskiej wytwórni Polydor, był przeróbką słynnego hitu Elvisa Presleya pt. "Trouble". Osiągnął on względny sukces w Niemczech, gdzie Amandą zainteresowali się przedstawiciele wytwórni Ariola, zaintrygowani niskim głosem piosenkarki. Pierwszy album Amandy Lear, I Am a Photograph, pojawił się w 1977 roku - tytuł płyty był odniesieniem do jej kariery modelki. Większość piosenek na płycie skomponował Anthony Monn, a prawie wszystkie teksty napisała sama Amanda. Album zawierał jej pierwsze duże hity: "Blood and Honey", "Tomorrow" i "Queen of Chinatown". Okazał się hitem i utrzymywał się na niemieckich listach sprzedaży przez 33 tygodnie.

Rok 1978 przyniósł jeszcze większe sukcesy. Amanda wydała Sweet Revenge, koncepcyjny album opowiadający historię dziewczyny, która oddała duszę diabłu, by zdobyć sławę i szczęście. Pierwszym singlem z albumu został utwór "Follow Me", który odniósł ogromny sukces w całej Europie i dziś jest największym hitem piosenkarki. Album sprzedał się w kilkumilionowym nakładzie i zdobył status złotej płyty m.in. w Niemczech[5]. Płytę promowały kolejne single: "Run Baby Run", "Enigma" i "Gold". Podobnie jak na poprzednim albumie, tak i na tym Amanda napisała większość tekstów. W tym samym roku artystka wystąpiła też w sześcioodcinkowym programie muzyczno-rozrywkowym Stryx emitowanym we włoskiej telewizji, u boku Grace Jones i Patty Pravo. Wykonała tam sześć piosenek - głównie utwory z płyty Sweet Revenge. W tym samym roku nagrała dwie piosenki do włoskiej produkcji La ragazza dal pigiama giallo, które również ukazały się na ścieżce dźwiękowej filmu. Były to "Your Yellow Pyjama" oraz "Look at Her Dancing".

Jeszcze w 1978 Amanda i Monn zaczęli pracować nad kolejną płytą, Never Trust a Pretty Face. Album zawierał zestaw bardzo zróżnicowanych piosenek, począwszy od dyskotekowego "Fashion Pack", przez kabaretowe "Miroir", aż po refleksyjne ballady takie jak "The Sphinx". Amanda i na tę płytę nagrała cover - tym razem taneczną przeróbkę wielkiego hitu Marleny Dietrich "Lili Marleen". Jak sama mówiła: Niemcy chcieli nowej Dietrich, więc dałam im ją. Wydana na początku 1979 roku płyta cieszyła się dużym zainteresowaniem i powtórzyła sukces poprzednich albumów. W tym samym roku artystka wyszła za mąż za francuskiego arystokratę Alain-Philippe Malagnac d'Argens de Villele.

W 1980 Amanda Lear wydała czwartą płytę Diamonds for Breakfast. Album, choć w Niemczech nie sprzedał się tak dobrze jak poprzednie wydawnictwa piosenkarki, okazał się przełomem w krajach skandynawskich i we Włoszech. Zawierał takie single jak "Fabulous (Lover, Love Me)", "Diamonds" czy "Ho fatto l'amore con me". Tym razem duet Lear i Monn stworzył płytę bliższą muzyce rockowej niż poprzednim, dyskotekowym dokonaniom gwiazdy. Osobiście Amandzie odpowiadała bardziej właśnie muzyka rockowa. Chcę być nową Tiną Turner, chcę być piosenkarką rockową, mówiła wówczas.

Amanda czuła się niekomfortowo wobec oczekiwań i wymogów ówczesnego przemysłu muzycznego, a szczególnie jej niemieckiej wytwórni. W Londynie zaczęła nagrywać piosenki na nowy album, a w nagraniach towarzyszył jej słynny producent Trevor Horn, który stał później za sukcesami Frankie Goes to Hollywood i płytą Slave to the Rhythm Grace Jones. Wytwórnia Ariola Records odrzuciła jednak przygotowywany materiał. Nie zgodziła się na nagranie albumu z Hornem i kazała piosenkarce wrócić do Monachium, by tam rozpocząć pracę nad nowym albumem z Anthonym Monnem. Rezultatem tych nagrań była piąta płyta, Incognito. Stylistycznie stanowiła połączenie disco, popu i rocka. Zawierała takie single jak "Egal", "Nymphomania" czy "Hollywood Is Just a Dream When You're Seventeen". Okazała się dużym sukcesem w Ameryce Południowej i Skandynawii. Specjalnie na południowoamerykański rynek muzyczny Amanda nagrała 3 piosenki z płyty w języku hiszpańskim.

Od 1982 roku piosenkarka współprowadziła popularny włoski program Premiatissima. Wydała też single "Fever" oraz "Incredibilmente donna", a także pierwszą kompilację w karierze, Ieri, oggi. Jednak muzyczna kariera Amandy zaczęła słabnąć, a kontakty z jej wytwórnią płytową stopniowo pogarszały się. W 1983 wydała ostatni album dla Arioli, ale tylko po to, by wypełnić warunki kontraktu. W przeciwieństwie do poprzednich jej płyt, album Tam-Tam nagrała we współpracy z włoskimi producentami. Nowym piosenkom nadano "afrykańskie", surowe brzmienie. Jednak album przeszedł w Europie prawie niezauważony, do czego przyczynił się zupełny brak promocji ze strony wytwórni. W końcu artystka zdecydowała się na zaistnienie w telewizji i rozpoczęła udaną karierę jako gwiazda programów rozrywkowych, głównie we Włoszech. Pomógł jej w tym przyszły premier Silvio Berlusconi.

W latach 1983-1985 Amanda nagrała kilka singli dla różnych wytwórni, między innymi "Assassino" czy "No Credit Card". Prowadziła programy rozrywkowe we Włoszech i Francji, które okazały się sukcesami, m.in. W le donne. W 1986 roku zaczęła pracować w Stanach Zjednoczonych nad nową płytą, Secret Passion, dla francuskiej wytwórni Carrere Records. Wydany rok później album stanowił mieszankę muzyki tanecznej i rocka, zawierał między innymi cover piosenki "Wild Thing" grupy The Troggs. Płyta miała stanowić nie tylko comeback w Europie, ale chciano nią także podbić USA, Kanadę, Wielką Brytanię i Australię. Plany pokrzyżował jednak wypadek samochodowy, któremu Amanda uległa tuż przed promocją płyty. Musiała spędzić wiele miesięcy w szpitalu, by dojść do zdrowia i nie była w stanie promować albumu, który ostatecznie nie sprzedał się dobrze po żadnej stronie Atlantyku. Będąc w szpitalu, artystka zaczęła pisać powieść, zatytułowaną The Immortal. Była to surrealistyczna opowieść opisująca męczarnie kobiety nieśmiertelnej i wiecznie młodej, która stopniowo traciła swoich przyjaciół i nie mogła zatrzymać upływu czasu.

We Włoszech w 1989 roku Lear prowadziła program rozrywkowy Ars Amanda, którego była pomysłodawczynią. Nagrała też album Uomini più uomini z piosenkami wyłącznie w języku włoskim. Płyta zawierała materiał stworzony wspólnie z popularnymi włoskimi muzykami, m.in. Paolo Conte, nie okazała się ona jednak sukcesem. W 1990 roku ukazała się francuskojęzyczna wersja tej płyty zatytułowana Tant qu'il y aura des hommes. Znalazł się na niej nowy singel "Métamorphose". W 1992 roku piosenkarka powróciła do nagrywania muzyki tanecznej. Wydała singel "Fantasy", który zdobył sporą popularność w klubach, zwłaszcza gejowskich. Rok później ukazała się płyta Cadavrexquis, wyprodukowana przez modnych wówczas twórców muzyki klubowej.

Piosenkarka nadal często pojawiała się w telewizji we Włoszech, Francji i Niemczech, ale także rozwijała swoje umiejętności w tym, co zawsze uważała za swoją największą pasję: malarstwie. Wystawiała swoje prace w wielu galeriach w Europie, a także w USA. W 1995 powróciła do studia w Monachium, by po raz pierwszy od 12 lat nagrywać tam płytę. Tak powstał album Alter Ego nagrany dla słynnej wytwórni muzyki tanecznej ZYX Music. Zawierał on energiczne, dyskotekowe piosenki i odniósł spory sukces. Promowano go trzema singlami, m.in. "Peep!", który reklamował także nowy program erotyczny Amandy dla niemieckiej telewizji, pod tym samym tytułem. W czerwcu 1995 roku Amanda wzięła udział w koncercie poświęconym muzyce disco i wystąpiła w Paryżu przed 5 tysiącami widzów obok takich sław jak Gloria Gaynor czy Boney M.

Kolejne lata artystka spędziła przede wszystkim na prowadzeniu swoich własnych programów i gościnnych występach w telewizji. Wzięła udział m.in. w niemieckim talk show poświęconym Salvadorowi Dalí. W 1998 nagrała płytę Back in Your Arms z nowymi wersjami starych piosenek. Wydawnictwo to nie zdobyło jednak uznania słuchaczy.

W grudniu 2000 roku zmarł mąż Amandy, Alain-Philippe Malagnac. Spłonął w pożarze ich domu, mając 51 lat. Rok po tym tragicznym wydarzeniu Amanda zebrała siły i nagrała płytę Heart. Artystka włożyła w niego wiele pracy, postarała się o dobrą promocję. Album zawierał zbiór tanecznych piosenek i ballad (m.in. singlowy utwór "I Just Wanna Dance Again") oraz kilka przeróbek ulubionych piosenek Amandy z repertuaru takich legendarnych gwiazd jak Dusty Springfield. Znalazł się na nim też cover piosenki "Love Boat" z popularnego serialu z lat 70., jak i kolejna wersja "Lili Marleen" z nowym tekstem napisanym przez kompozytora Norberta Schultze'a, który pierwotnie napisał tę piosenkę. Płyta Heart była dla Amandy powrotem do świetności i okazała się być jej najlepiej sprzedawanym albumem we Francji i Niemczech od końca lat 70. W tym samym roku we włoskiej telewizji pojawił się kolejny program z Amandą Lear, Cocktail d'amore, do którego artystka nagrała także premierową piosenkę pod tym samym tytułem.

W roku 2004 na nowo popularność zdobył jeden z jej starych przebojów. Piosenka "Enigma (Give a Bit of Mmh to Me)" została wykorzystana w reklamie batonika Kinder Bueno w centralnej i wschodniej Europie[6]. Kawałek na nowo stał się hitem, trafiając na listy przebojów. Natomiast w 2005 roku wydano kolejną kompilację przebojów Amandy. Była to pierwsza autoryzowana przez Amandę Lear składanka i pierwsza przez nią samą promowana. Została zatytułowana Forever Glam!, zawierała znane piosenki gwiazdy, niektóre w nowym wersjach, a także 2 nowe utwory, między innymi cover starego przeboju "Copacabana". W jednym z wywiadów Amanda wypowiedziała się na temat swoich starych, dyskotekowych nagrań: Cieszy mnie, że młodzi ludzie ciągle odkrywają ten rodzaj muzyki i naprawdę zdają się go lubić, nawet po tak długim czasie. Widać te piosenki wcale nie były złe. Również w 2005 roku zaczęła występować w jury włoskiej edycji Tańca z gwiazdami - Ballando con le Stelle.

W lipcu 2006 otrzymała prestiżową nagrodę Chevalier dans l'Ordre National des Arts et des Lettres od francuskiego Ministra Kultury za swój udział w rozwoju sztuki francuskiej. W tym samym roku klubowy duet Sterbinszky i Zola nagrał przeróbkę piosenki "Queen of Chinatown". Ten sam utwór, jednak w wersji zremiksowanej przez DJenetixa, został wydany na singlu. 30 października 2006 dzięki wytwórni Dance Street wydano album With Love. Zawierał on standardy jazzowe zinterpretowane przez Amandę, między innymi "C'est Magnifique", "My Baby Just Cares for Me" czy "Whatever Lola Wants". Płyta zdobyła uznanie krytyki jako bardzo osobista wypowiedź artystyczna. W niektórych krajach Europy wydano album na początku 2007 roku, a w 2008 ukazała się we Włoszech jego specjalna reedycja.

10 stycznia 2009 Amanda po raz kolejny wzięła udział we włoskiej edycji Tańca z gwiazdami. W marcu zadebiutowała jako aktorka teatralna w dobrze przyjętej sztuce Panique au Ministère. Kolejny, 15. studyjny album piosenkarki, zatytułowany Brief Encounters, ukazał się w październiku. Była to podwójna płyta, wydana w niezależnej wytwórni Just Good Music For Your Ears. Pierwszym singlem promującym została piosenka "Someone Else's Eyes". Miesiąc po premierze Brief Encounters wydana została następna płyta, Brand New Love Affair, zawierająca taneczne utwory. W tym samym roku Amanda wydała swoją autobiografię. Wiosną 2011 ukazał się singel i teledysk "Chinese Walk".

Życie prywatne
Pochodzenie[edytuj]Po dziś dzień pochodzenie Amandy Lear nie jest do końca wyjaśnione. Nie ma praktycznie żadnych wiarygodnych informacji odnośnie daty i miejsca urodzenia piosenkarki czy jej dzieciństwa. Nie wiadomo też prawie nic o jej rodzicach: jakie nosili imiona, skąd pochodzili, czym się zajmowali.

Sama artystka dostarczała mediom za każdym razem innych informacji. Jako miejsce swego urodzenia podawała już Hongkong, Singapur, Hanoi, Sajgon, i Szwajcarię. Jeśli chodzi o datę urodzenia, zależnie od wersji podawane są lata 1936 - 1946.

Jej matka okazywała się już być Angielką, Francuzką, Wietnamką, innym razem znów podawano, że pochodzi z Mongolii, Rosji lub Chin. Zależnie od źródła jej ojciec pochodził z Wielkiej Brytanii, Francji, Rosji lub Indonezji. Niektóre źródła podają, że służył w Brytyjskiej Armii, inne - że we Francuskiej.

Rzekomy transseksualizm.
Już od początku swojej kariery Amanda Lear uważana jest za transseksualistę. Przyczynia się do tego bardzo niski, wręcz barytonowy głos, duży jak na kobietę wzrost (ok. 180 cm) i męskie rysy twarzy. Te spekulacje ciągną się do dziś, chociaż sama Lear od początku lat 80. wielokrotnie temu zaprzeczała, tłumacząc, że był to celowo obmyślony chwyt reklamowy i dobry sposób na nadanie rozpędu jej karierze, który wymyśliła wraz z Salvadorem Dalim. Na początku kariery uważana była nawet za mężczyznę przebranego za kobietę - te pogłoski ucichły jednak szybko po tym, jak piosenkarka wzięła udział w rozbieranej sesji dla Playboya.

Jednak legendarna angielska transseksualistka i modelka, April Ashley, w swojej autobiografii April Ashley's Odyssey wspomina, że pracowała z Amandą w paryskim klubie Carrousel w późnych latach 50. Według niej Lear była wówczas dwudziestokilkuletnim mężczyzną, nazywała się Alain Tapp, jednak występowała na scenie jako drag queen o pseudonimie "Peki d'Oslo". Pseudonim ten mógł mieć odniesienie do euroazjatyckich korzeni Amandy: zawierał w nazwie skojarzenia z Pekinem - miastem azjatyckim i europejskim, Oslo. April Ashley twierdzi też, że kiedy Alain Tapp (Peki d'Oslo) zmienił swój pseudonim na Amanda, przekonał starszego szkockiego mężczyznę do zawarcia z nim małżeństwa za 50 funtów, by w ten sposób otrzymać brytyjskie obywatelstwo. Ashley uważa także, jakoby Amanda i Dalí poznali się nie w połowie lat 60., ale już w 1958 lub 1959 roku, kiedy Lear jeszcze pracowała w klubie Carrousel jako drag queen.

Przypuszczenia, jakoby Lear była transseksualistą, potwierdza też niemiecka transseksualna piosenkarka i aktorka Romy Haag w swojej autobiografii Eine Frau und mehr wydanej w 1999 roku. Tak jak Ashley, Haag pisze, że pierwszy raz poznała Amandę jako Peki d'Oslo w Carrousel Club oraz że obie pracowały jako drag queen w klubie Chez Romy Haag w Berlinie we wczesnych latach 60.

Plotki na temat operacji zmiany płci potwierdza również menadżer muzyczny Simon Napier-Bell: Moi wydawcy wysłali mnie do Paryża, by nagrać coś z Amandą Lear, którą poznałem wiele lat wcześniej jako Peki - chłopca o azjatyckim wyglądzie, który przesiadywał w gejowskim barze Gigolo w połowie lat 60. w Londynie. Teraz ten Peki stał się Amandą, nie interesowałem się tym zbytnio, ale inni ludzie tak. Nowym kompanem Amandy był Salvador Dalí.

Uważa się również, że imię i nazwisko Amandy powstało z połączenia angielskiego słowa "a man" (mężczyzna, człowiek) oraz nazwiska jej mentora (Dalí). Inni uważają, że pochodzi od francuskiego wyrażenia "L'amant Dalí", co oznacza "Kochanka Dalego". Niektóre źródła podają nawet, że to właśnie Dalí sfinansował Amandzie operację zmiany płci, która rzekomo miała się odbyć w Casablance, w Maroku w 1966 roku.

Co ciekawe, w słowach do piosenki "Fabulous (Lover, Love Me)" z 1980 roku Amanda Lear niemal przyznaje się do operacji zmiany płci. Piosenkarka śpiewa: Chirurdzy zbudowali mnie tak dobrze, że nikt nie powiedziałby, że kiedyś byłam kim innym. Później wyznaje też: A kiedy przyjrzysz się mojemu życiu, to odkryjesz powód, dla którego chcę to wszystko zostawić za sobą. Słowa te pokrywają się z rzeczywistymi faktami, gdyż artystka niechętnie rozmawia na temat swojej przeszłości.

Podobne kontrowersje wzbudza tekst do piosenki "I'm a Mistery" z 1987 roku. Prowokacyjny jest już sam tytuł. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że jest on błędny i prawidłowo powinien być zapisany "I'm a Mystery". Tymczasem istnieją teorie, iż słowo "mistery" w tytule miałoby się kojarzyć z angielskim słowem "mister", co nasuwa sugestie na temat rzekomej operacji zmiany płci. Poza tym, słowa piosenki również stymulują słuchacza do myślenia w tym kierunku.

Jako argument obalający teorię zmiany płci można uznać zdjęcia młodej, nastoletniej Amandy, na których pozuje bez stanika.

Partnerzy życiowi.
Pierwszym, i ostatnim jak do tej pory, mężem Amandy Lear był Alain-Philippe Malagnac d'Argens de Villele, którego poznała w 1978 roku (był on biseksualistą). Pobrali się rok później w Las Vegas. Małżeństwo zakończyło się po 21 latach, kiedy to w 2000 roku Alain-Philippe zginął w pożarze ich domu.

Przez wiele lat Amanda była kochanką Salvadora Dalí (mimo tego, iż był on żonaty), jego powierniczką i protegowaną. Łączyła ją głęboka przyjaźń z malarzem, a także z jego żoną, Galą. Amanda Lear i słynny hiszpański malarz oficjalnie poznali się w 1965 roku w jednym z paryskich klubów nocnych. Już na początku ich znajomości zawiązała się między nimi szczególna przyjaźń, która trwała nieprzerwanie aż do śmierci artysty w roku 1989. Przez ten okres piosenkarka towarzyszyła mu oraz jego żonie podczas wycieczek. Spędzała każde lato z malarzem w jego domu w Cadaqués w Katalonii. Dalí służył jej jako mentor: podróżując z nim odkrywała bogate zbiory wielu europejskich muzeów, bywała na paryskich salonach, chadzała do modnych nowojorskich restauracji, zwiedziła Hiszpanię - jego ojczysty kraj. Poznała wielu interesujących ludzi, między innymi Andy'ego Warhola. Amanda z kolei zaznajomiła go z twórczością artystów młodszego pokolenia, przybliżyła mu ich dorobek w dziedzinie sztuki, fotografii, mody czy muzyki. W latach 80. Amanda wydała książkę zatytułowaną My Life with Dalí. Była to autobiografia dająca szczegółowy i intrygujący wgląd w życie malarza i jego muzy.

Lear romansowała też z artystami takimi jak Pablo Picasso, Brian Jones z zespołu The Rolling Stones, David Bowie[i Bryan Ferry.