Paryski blues (Paris Blues), 1961, reż. Martin Ritt, napisy PL.mp4

zhyvilla / Galeria / Paryski blues (Paris Blues), 1961, reż. Martin Ritt, napisy PL.mp4

Download: Paryski blues (Paris Blues), 1961, reż. Martin Ritt, napisy PL.mp4

Pobierz plik

Oglądaj online

1,55 GB

Czas trwania: 99 min

"Paryski blues" (Paris Blues), 1961 reż. Martin Ritt, wyst.: Paul Newman, Joanne Woodward, Sidney Poitier, Louis Armstrong, Moustache, Serge Reggiani i in. Muzyka: Duke Ellington. Film uzyskał nominację do Oscara 1962.

Rozgrywająca się w scenerii Paryża wzruszająca opowieść o dwóch amerykańskich muzykach jazzowych szukających za oceanem szczęścia i... miłości. Ram i Eddie przyjeżdżają do Paryża, gdzie jazz stał się właśnie gatunkiem muzyki święcącym triumfy w salach koncertowych i kafejkach. Mają nadzieję zdobyć tu popularność, a czarnoskóry Eddie chce również uciec przed rasizmem. Ich muzyczna pasja schodzi jednak na drugi plan w momencie, gdy poznają dwie piękne amerykańskie turystki.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

zhyvilla

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Philippe Noiret i Salvatore Cascio w "Cinema Paradiso" w reż. Giuseppe Tornatore (1988)

obrazek

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Viva Zapata!, 1952, reż. Elia Kazan, lektor PL.avi

"Viva Zapata!", 1952, reż. Elia Kazan, wyst.: Marlon Br ...

"Viva Zapata!", 1952, reż. Elia Kazan, wyst.: Marlon Brando, Jean Peters, Anthony Quinn, Joseph Wiseman, Arnold Moss i in. Scenariusz: John Steinbeck. 4 nominacje i Oscar, 1953 dla Anthony Quinn'a. BAFTA Aw. 1953. Nagroda dla najlepszego aktora dla Marlona Brando Cannes Film Festival 1952. Film Elii Kazana z 1952 r. według scenariusza Johna Steinbecka o Emiliano Zapacie, jednym z przywódców chłopskiego ruchu partyzanckiego w czasie rewolucji meksykańskiej w latach 1910 – 1917, to moralitet o losach jednostki w epoce rewolucyjnych wstrząsów. Zapata, urodzony w 1879 r. jako dziwiąte dziecko w średnio zamoznej rodzinie, zdobył autorytet jako przewdniczący wiejskiej wspólnoty: bronił praw do ziemi przechwytywanej przez obszarników. Gdy w 1910 r. ogłoszono powstanie przeciw ponad trzydziestoletniej dyktaturze Porfirio Diaza, Zapata miał za sobą znaczne siły chłopskie i wkrótce stał się generałem południa Meksyku. Drugim wodzem został Pancho Villa. Rewolucja przechodziła bardzo zmienne koleje, ale Zapata pozostał wierny swoim ideałom wolności. Po niekorzystnych zmianach wycofał się w góry, by tam bronić interesów miejscowej ludności. Zamordowano go podstępnie w kwietniu 1919 r. Scenariusz filmu przedstawia go jako skromnego i prawego człowieka, chaaryzmatycznego przywódcę. Marlon Brando w roli głównej odgrywa tragedię człowieka, który w społeczeństwie zżeranym przez korupcję zachował czystość ideałów i musi nawet wystąpic przeciwko własnemu bratu (Anthony Quinn) , który bardzo szybko zaczął korzystać z przywilejów władzy.

Siddhartha, 1972, reż. Conrad Books, lektor PL.avi

"Siddhartha", 1972, reż. Conrad Books, wyst.: Shashi Kap ...

"Siddhartha", 1972, reż. Conrad Books, wyst.: Shashi Kapoor, Simi Garewal, Romesh Sharma, Pinchoo Kapoor i in. Scenariusz na podst. powieści "Siddhartha" niemieckiego pisarza Hermanna Hesse (1922). Muzyka: Hemanta Mukherjee. Ekranizacja powieści Hermanna Hessego, kultowego tekstu hippisowskiej kontrkultury. "Siddhartha" to rewelacyjnie sfotografowana przez wielkiego Svena Nykvista przypowieść o poszukiwaniu oświecenia w Indiach czasów Buddy i zarazem rzecz o tęsknocie za nową duchowością w Ameryce czasów Dzieci-Kwiatów, nazwana Biblią Hippisów. Akcja toczy się w Indiach, 2500 lat temu, w czasach wystąpienia Buddy. Siddhartha (Shashi Kapoor), bohater powieści Hermanna Hesse'ego, nosi to samo imię, co założyciel buddyzmu, ale jest zwykłym człowiekiem, młodzieńcem z rodu braminów, który poszukuje samego siebie. Siddhartha próbuje kontemplacji, ascezy, spotyka nawet samego Buddę i stara się podążać za jego naukami. Z czasem zaczyna jednak rozumieć, że droga do oświecenia nie wiedzie przez jakiekolwiek nauki, lecz przez osobiste doświadczenie życia. Bohater poznaje więc smak ziemskiej miłości i bogactwa, a także smak wyrzeczenia się jednego i drugiego. Własną ścieżkę odnajduje w harmonii z naturą i światem, poza jakąkolwiek doktryną i zorganizowaną formą religii. Hermann Hesse wydał "Siddharthę" w 1922 roku. Książka została przetłumaczona na angielski dopiero w latach 50., ale szybko stała się obowiązkową lekturą amerykańskiej kontrkultury - najpierw beatników, potem hippisów. Powieść Hessego wpisywała się w fascynację Dalekim Wschodem i jego filozofiami; w tytułowym bohaterze widziano odbicie beatnikowskiego wędrowca, w jego duchowych poszukiwaniach dostrzegano alegorię poszukiwań pokolenia kontrkultury. Buddyzm Zen, taoizm i w ogóle mniej lub bardziej powierzchownie i synkretycznie pojmowana filozofia Wschodu była dla młodzieży lat 60. obszarem, w którym można było szukać duchowej alternatywy dla materialistycznej, mieszczańskiej kultury świata zachodniego. Na fali tych fascynacji medytowano, jeżdżono szukać oświecenia do Indii, praktykowano różne formy buddyzmu. Czytano też książkę Hesse'ego. W 1972 roku powieść zekranizował CONRAD ROOKS, hippis, pionier psychodelii, autor nakręconego sześć lat wcześniej filmu "Chappaqua" - kultowego obrazu Dzieci-Kwiatów. Rooks również miał powody do utożsamiania się w z bohaterem "Siddharthy" - pochodził z bajecznie bogatej rodziny, miał za sobą przeszłość "złotego młodzieńca", uzależnienie od alkoholu, doświadczenia z wszelkimi możliwymi narkotykami, a później eksperymentalną kurację odwykową w Szwajcarii i studia nad filozofią Wschodu.

Opera za trzy grosze (Mack the Knife), 1989, reż. Mena....mkv

"Opera za trzy grosze" (Mack the Knife), 1989, reż. Mena ...

"Opera za trzy grosze" (Mack the Knife), 1989, reż. Menahem Golan, wyst.: Raul Julia, Richard Harris, Julia Migenes, Roger Daltrey, Julie Walters i in. Scenariusz: Menahem Golan na podst. opery-musicalu Bertolta Brechta "Opera za trzy grosze" (Die Dreigroschenoper) z 1928 roku. Muzyka: Kurt Weill. XIX-wieczny Londyn. Na ulicach obskurnej dzielnicy miasta pełno jest rzezimieszków, przestępców i drobnych naciągaczy. Ich przywódcą jest legendarny łotr zwany Mackiem Majchrem (Raul Julia). Zbliża się dzień koronacji królowej. Sklepikarz Jonathan Peachum (Richard Harris) organizuje grupę złodziei, którzy w przebraniu żebraków mają zbierać pieniądze. Tymczasem jego córka Polly w tajemnicy przed rodziną bierze ślub z Mackiem... Największym walorem ekranizacji dzieła Bertolta Brechta i Kurta Weilla są wspaniałe układy choreograficzne. Z kolei "Opera za trzy grosze" Bertolta Brechta, do której muzykę napisał Kurt Weill (1928) to adaptacja opery balladowej "Opera żebracza" (1728) Johna Gaya, satyry na burżuazję i wysokie sfery Londynu.

Utracona cześć Katarzyny Blum (Die Verlorene Ehre der ....avi

"Utracona cześć Katarzyny Blum" (Die Verlorene Ehre der ...

"Utracona cześć Katarzyny Blum" (Die Verlorene Ehre der Katharina Blum oder: Wie Gewalt entstehen und wohin sie führen kann), 1975, reż. Volker Schlöndorff, Margarethe von Trotta, wyst.: Angela Winkler, Mario Adorf, Dieter Laser, Jürgen Prochnow i in. Scenariusz na podst. powieści Heinricha Bölla. Muzyka: Hans Werner Henze. Nagrody: San Sebastián International Film Festival 1975, 2 nagrody German Film Awards 1976. Katarzyna Blum (Angela Winkler) oskarżona jest o udzielenie pomocy zamieszanemu w rewolucyjną działalność, poszukiwanemu przez policję Ludwigowi Goettenowi (Jürgen Prochnow). Przesłuchujący ją komisarz współpracuje z mediami. Te niszczą życie prywatne Katarzyny oskarżając ją o złe prowadzenie się, zupełny brak moralności i szkodzenie społeczeństwu. Media wdzierają się w środowisko, w którym wychowywała się Katarzyna, manipulują wypowiedziami świadków, wywierają też presję na chorej matce Katarzyny. Pozostawiona sama sobie Katarzyna nie ma żadnych szans w starciu z prasową nagonką. Postanawia wziąć sprawy we własne ręce. Film jest staranną adaptacją prozy niemieckiego noblisty Heinricha Bölla i echem w dyskusji na temat odbioru publicznego działalności grupy Baader-Meinhof. Film kręcono w Kolonii (Niemcy) oraz w Hochgurgl w Austrii.

Miejsce na górze (Room at the Top), 1959, reż. Jack Cl....avi

"Miejsce na górze" (Room at the Top), 1959, reż. Jack Cl ...

"Miejsce na górze" (Room at the Top), 1959, reż. Jack Clayton, wyst.: Laurence Harvey, Simone Signoret, Heather Sears, Donald Wolfit i in. Scenariusz na podst. powieści Johna Braine'a. Muzyka: Mario Nascimbene. Nagrody: National Board of Review, USA 1959, Jussi Awards 1959, nominacja do Złotej Palmy i nagroda dla Simone Signoret Cannes Film Festival 1959, 4 nominacje i 3 nagrody BAFTA Awards 1959, nominacja do Złotego Globu i nagroda Samuel Goldwyn Award Golden Globes, USA 1960, 4 nominacje i 2 Oscary 1960. Ambitny młodzieniec Joe Lampton (Laurence Harvey) zostaje pracownikiem pionu administracyjnego dobrze prosperującej fabryki. Wieczorami zaś występuje w teatrze, gdzie poznaje Susan (Heather Sears), córkę swojego szefa. Joe zakochuje się w niej, a przy okazji liczy, że jeśli zostanie zięciem właściciela fabryki, jego kariera zawodowa nabierze zdecydowanego rozpędu. Plany komplikują się, kiedy w grupie teatralnej spotyka starszą od siebie i nieszczęśliwie zamężną Francuzkę (Simone Signoret), wobec której zaczyna odczuwać pragnienie. Przy czym Joe wcale nie zamierza rezygnować z Susan.

Sierpniowe wieloryby (The Whales of August), 1987, reż....avi

"Sierpniowe wieloryby" (The Whales of August), 1987, reż ...

"Sierpniowe wieloryby" (The Whales of August), 1987, reż. Lindsay Anderson, wyst.: Bette Davis, Lillian Gish, Vincent Price i in. Scenariusz: David Berry na podst. własnej sztuki. Muzyka: Alan Pice. Film otrzymał nominację do Oscara 1988. "Sierpniowe wieloryby" Lindsay'a Andersona to mądra i wyciszona opowieść o starości i przemijaniu, lecz przede wszystkim benefis dwóch wielkich artystek - aktorek, które bez żadnej przesady nazwać można żywymi legendami kina. Pierwsza z nich to urodzona w 1908 roku Bette Davis, gwiazda złotej epoki Hollywood. Druga to Lillian Gish, aktorka, która towarzyszyła kinu niemal od czasu jego powstania, odtwórczyni głównej roli w "Narodzinach narodu" (1916) Davida Griffitha - pierwszym wielkim obrazie epickim w dziejach sztuki filmowej. Występując w "Sierpniowych wielorybach" Gish miała na koncie ponad 150 filmów oraz 93 lata, stając się w ten sposób najstarszą aktorką, jaka kiedykolwiek zagrała rolę pierwszoplanową. W "Sierpniowych wielorybach" Gish i Davis grają sędziwe siostry, które od kilkudziesięciu już lat spędzają każde wakacje w domku letniskowym na małej wyspie u wybrzeży stanu Maine. Sarah (Lilian Gish) jest starsza, ale cieszy się lepszym zdrowiem i opiekuje się niewidomą Libby (Bette Davis). Akcja filmu toczy się w ciągu jednego dnia - w wigilię rocznicy ślubu Sarah. Przygotowując się do przyjęcia poświęconego pamięci nieżyjącego od dawna męża, siostry, jak to maja w zwyczaju, spędzają czas na drobnych sporach, nieustannych przekomarzankach, oraz rozmowach ze zubożałym rosyjskim arystokratą, który łowi ryby w okolicach ich domu. Częścią letniego rytuału bohaterek jest także oglądanie wielorybów (choć naprawdę zobaczyć może je tylko Sarah), które każdego sierpnia przepływają w pobliżu wyspy. W tym roku wieloryby jednak nie przypływają. Siostry przeczuwają, że może to być ich ostatnie wspólne lato. "Sierpniowe wieloryby" to nietypowy film w dorobku LINDSAY'A ANDERSONA. Czołowy przedstawiciel pokolenia "młodych gniewnych", które w latach 60. zrewolucjonizowało brytyjskie kino, słynął z obrazów społecznie zaangażowanych i politycznie "gorących". Tym razem Anderson rezygnuje z drapieżności i krytyczno-satyrycznego zacięcia, które prezentował w swoich klasycznych dziełach, takich jak "Sportowe życie", "Jeżeli...", "O, Lucky man!" czy "Szpital Britannia". "Sierpniowe wieloryby" to film kameralny, liryczny, o medytacyjnym, refleksyjnym rytmie. Na plan pierwszy wysuwają się osobowości aktorskie Bette Davis i Lillian Gish - obie gwiazdy mimo sędziwego wieku pokazują wielką artystyczną klasę. Dla Lilian Gish występ w "Sierpniowych wielorybach" był pożegnaniem z filmową karierą. Aktorka zamarła 1993 roku, dożywając równych stu lat.

Towarzysze broni (La Grande Illusion), 1937, reż. Jea....avi

"Towarzysze broni" (La Grande Illusion), 1937, reż. Jean ...

"Towarzysze broni" (La Grande Illusion), 1937, reż. Jean Renoir, wyst.: Jean Gabin, Dita Parlo, Pierre Fresnay, Erich von Stroheim i in. Film nominowany do Oskara 1938, nagroda 'Best Overall Artistic Contribution' Venice Film Festival 1937. "Towarzyszy broni” uważa się za najwybitniejsze dzieło Renoira. U jego podstaw legł autentyzm. To film o wojnie, którą artysta sam przeżył, a punktem wyjścia dla budowy scenariusza były wspomnienia por. Pinsarda, jego pułkowego kolegi, który siedmiokrotnie uciekał z niemieckiego oflagu. Bohaterami filmu są francuscy jeńcy, przytłoczeni niewolą i pełną stagnacji atmosferą obozu, walczący o niezależność duchową i dążący do wolności w warunkach w sposób skrajny to uniemożliwiających. (Zygmunt Machwitz) Film Renoira opowiada historię francuskich lotników wziętych do niewoli niemieckiej podczas I Wojny Światowej. Reżyser ukazuje względność różnic narodowych i społecznych, zadając pytania o solidarność, przyjaźń, sens wojny, patriotyzmu, granic, państw. Oto zestrzeleni francuscy lotnicy, reprezentujący różne klasy, trafiają do oficerskiego obozu jenieckiego. Tutaj spotykają się z niezwykle kurtuazyjnym przyjęciem, głównie ze względu na pochodzenie jednego z żołnierzy. Oto okazuje się, że wojna wcale nie znosi różnic klasowych, nie jest wstępem do społecznej rewolucji. Na pewnym etapie możliwa (a nawet konieczna) jest współpraca ludzi z różnych warstw, koniec końców jednak robotnik niemiecki prędzej dogada się z robotnikiem francuskim niż z niemieckim kapitalistą. „Towarzysze broni” to więc tytuł być może wcale nie taki bezsensowny, a raczej głęboko ironiczny – równie gorzki jak francuski oryginał („Wielkie złudzenie”). Solidarność, współpraca, przyjaźń – wszystko to jest możliwe, podobnie jak radość z narodowych triumfów, prawdziwe relacje można jednak – zdaniem Renoira – sprowadzić do hasła „wojna klasowa, nie narodowa”. I to taka solidarność prawdziwe łączy ludzi. (Kris)

S.O.S. (Remorques), 1941, reż. Jean Grémillon, lektor PL.avi

S.O.S. Remorques, 1941, reż. Jean Grmillon, lektor PL.avi

"S.O.S." (Remorques), 1941, reż. Jean Grémillon, wyk.: J ...

"S.O.S." (Remorques), 1941, reż. Jean Grémillon, wyk.: Jean Gabin, Michèle Morgan, Fernand Ledoux, Marcel Pérès, Jean Marchant, Madeleine Renaud i in. Scenariusz na podst. powieści Rogera Vercela. Andre Laurent (Gabin), kapitan łodzi ratunkowej wybawia z opresji statek handlowy zagrożony przez wzburzone sztormowe morze. Jednak jego dowódca (Jean Marchant) nie okazuje wdzięczności swojemu wybawicielowi, a na dodatek planuje zbiec bez płacenia za okazaną pomoc i porzucić swoją żonę Catherine (Michele Morgan). W drodze do portu Laurent opiekuje się ranną kobietą, a Catherine to kobieta piękna i niezwykła. Wkrótce więc Laurent zakochuje się w niej, chociaż już od dziesięciu lat jest mężem Yvonne (Madeleine Renaud), która cierpi na poważną chorobę serca. Jednak nie mówi ona o tym Laurentowi, a jedynie marzy skrycie, że pewnego dnia porzuci on swoją pracę i będą mogli żyć spokojnie. Czy kapitan okaże się wiernym mężem, czy też wybierze intrygujący romans?

Morderstwo (Murder!), 1930, reż. Alfred Hitchcock, lek....avi

Morderstwo Murder, 1930, reż. Alfred Hitchcock, lektor PL.avi

"Morderstwo" (Murder!), 1930, reż. Alfred Hitchcock, wys ...

"Morderstwo" (Murder!), 1930, reż. Alfred Hitchcock, wyst.: Herbert Marshall, Norah Baring, Phyllis Konstam i in. Treść filmu bazuje na powieści i sztuce scenicznej "Enter Sir John" autorstwa Helen Simpson i Clemence Dane. Młoda aktorka Diana Baring jest podejrzana o dokonanie mordertwa innej aktorki, jej znajomej, i zostaje skazana na śmierć. Jeden z przysięgłych, Sir John Menier, nie wierzy w jej winę. Podejmuje śledztwo na własną rękę by odnaleźć prawdziwego zabójcę. W zespole teatralnym skazanej odkrywa prawdziwego mordercę i przechytrza go dzięki znajomości "Hamleta"...

Rozwód po włosku (Divorzio all'italiana), 1961, reż. P....avi

"Rozwód po włosku" (Divorzio all'italiana), 1961, reż. P ...

"Rozwód po włosku" (Divorzio all'italiana), 1961, reż. Pietro Germi, wyst.: Marcello Mastroianni, Daniela Rocca, Stefania Sandrelli i in. Muzyka: Carlo Rustichelli. Nagrody: Honorary Award Thessaloniki Film Festival 1962, National Board of Review, USA 1962, 3 nagrody Italian National Syndicate of Film Journalists 1962, Golden Globes, Italy 1962, nominacja do Złotej Palmy i nagroda Cannes Film Festival 1962, Avellino Neorealism Film Festival 1962, BAFTA Awards 1964, Golden Globes, USA 1963, 2 nominacje do i Oscar 1963. Jedna z najlepszych włoskich komedii wszech czasów. Nagrodzony w Cannes i uhonorowany Oscarem błyskotliwy, doskonały aktorsko paszkwil na włoskie prawo, które jeszcze w latach 60. zabraniało rozwodów. Baron Ferdinando Cefalu (Marcello Mastroianni) to wyjątkowo znudzony życiem i żoną Rosalią (Daniela Rocca) arystokrata z Sycylii. Jego życie nabiera jednak barw, kiedy na wakacje do jego pałacu przejeżdża młoda, piękna i zalotna kuzynka Angela (Stefania Sandrelli). Baron dostrzega w niej jedyną szansę, aby zaznać w życiu szczęścia - szansę jednak bardzo trudną do wykorzystania. Jest bowiem rok 1960, a we Włoszech nie istnieją jeszcze rozwody. Dopiero czternaście lat później Włosi w publicznym referendum wywalczą sobie prawo do zmieniania małżonków. Baron nie zamierza się jednak poddać. Istnieje we włoskim kodeksie karnym paragraf 587, który przewiduje, że jeśli morderstwo popełniane jest w obronie honoru własnego lub rodziny, sprawca może być skazany na najwyżej 3-7 lat więzienia. A co może pozbawić barona Cefau honoru? Oczywiście bezwstydny romans jego żony. Tak więc zdeterminowany arystokrata zaczyna szukać kochanka dla Rosalii, aby nakryć ją z nim in flagranti i zabić z zimną krwią. Idealnym kandydatem wydaje się znany Rosalii malarz, Carmelo Patane (Leopoldo Trieste). "Rozwód po włosku" to jeden z najgłośniejszych włoskich filmów lat 60. Nie tylko zdobył nagrodę w Cannes dla najlepszej komedii, ale docenili go również członkowie Akademii z Los Angeles przyznając Oscara za scenariusz, a kreacją Marcella Mastroianniego zachwycili się jurorzy amerykańscy i angielscy - aktor otrzymał Złoty Glob i Baftę. Był to największy międzynarodowy sukces PIETRO GERMIEGO, zdolnego włoskiego scenarzysty, reżysera i aktora, który wcześniej zdobył m.in. nagrodę dla najlepszego włoskiego filmu w Wenecji za "La citta si difende" (1951) i nagrodę OCIC Award - Special Mention za "Czerwony sygnał" (1956). "Rozwód po włosku" nie tylko bawił Włochów, ale dał im też odwagę do publicznego domagania się prawa do rozwodów. Kiedy w 1974 roku rząd, pod presją narodu, zmienił wreszcie prawo i pozwolił na rozwody tym, którzy źle ulokowali swoje uczucia, we Włoszech uznano to za kulminacyjny punkt rewolucji seksualnej, która przeszła przez świat w latach 60. i 70. Dopiero siedem lat później ten sam przywilej - jako ostatni europejski naród - wywalczyli sobie Hiszpanie. Mastroianni zaś, który w "Rozwodzie..." stworzył jedną z najlepszych swoich aktorskich kreacji, trzy lata później dał się zaciągnąć do ołtarza Sophie Loren w nagrodzonym Złotym Globem "Małżeństwie po włosku" zrealizowanym przez Vittoria De Sicę.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin