Niedźwiedź pana Adamsa (The Legend of Grizzly Adams) (1998) (Familijny).jpg

Lata 60. XX wieku. Amerykańska zoolog Dian Fossey (Sigourney Weaver) prowadzi nowatorskie studia nad afrykańskimi małpami. W głębi tropikalnych lasów Rwandy odkrywa zagrożone wyginięciem goryle, których życie i zwyczaje zaczyna obserwować. Pomimo awansów brytyjskiego fotografa National Geographic, Boba Campbella (Bryan Brown), Dian bez reszty poświęca swój czas badaniom. Niestety gorylom zagrażają miejscowi kłusownicy, bezlitośnie trzebiący ostatnie stada wielkich małp. Fossey domaga się, by rwandyjskie władze przeciwdziałały procederowi, te jednak nie mają takiego zamiaru. Amerykanka tworzy więc specjalne patrole, mające powstrzymać kłusownictwo. Jej stanowczość zaczyna przynosić rezultaty. Do czasu jednak, kiedy sama nie staje się celem lokalnych przestępców. Film "Goryle we mgle" opowiada prawdziwą historię Dian Fossey, wybitnej zoolog, która poświęciła życie badaniom afrykańskich goryli górskich

Carlos Saura w latach siedemdziesiątych zdobył pozycję mistrza nowoczesnego kina psychologicznego; realizował filmy analitycznie przenikliwe, posługiwał się strumieniem świadomości, sugestywnie i płynnie łączył ze sobą realność, wspomnienia i wyobrażenia. Nakarmić kruki to jedno z jego najwybitniejszych dzieł. Akcja rozgrywa się w obrębie rodziny w wielkim domu otoczonym starym ogrodem w śródmieściu Madrytu. Bohaterkami są trzy siostry: jedenastoletnia Isabelle, dziewięcioletnia Ana i pięcioletnia Maité. Główną postacią i narratorką opowieści jest Ana, ciężko przeżywająca brutalność i hipokryzję świata dorosłych, wyrastająca w poczuciu samotności, pełna tęsknoty za zmarłą matką. Film, pomimo że jego bohaterkami są dzieci, skupia się właściwie na dramatach egzystencji. Dzieciństwo – w przeciwieństwie do stereotypów – nie jest tu beztroskie i arkadyjskie, lecz od zarania kaleczone, pełne cierpień, rozczarowań i lęków. Ana dorasta w permanentnym kryzysie, w cieniu śmierci i poczuciu niepewności, szukając azylu w przywołujących matkę imaginacjach. Ten obraz tragizmu losu dopełniają jeszcze wyznania dorosłej Any oraz straszne słowa umierającej matki o pustce i oszustwie. Wielką rolę w dziele Saury odgrywa przejmująca atmosfera – mroczna, tajemnicza i zarazem nostalgiczna. Czujemy skryty wewnętrzny ból, oddychamy aurą odchodzącego czasu. Począwszy od czołówki przewijają się przez ekran stare zdjęcia i albumy – wątłe już ślady życia i silne znaki przemijania. W Nakarmić kruki niebywale misterna jest wielopłaszczyznowa struktura narracji. Akcja rozgrywa się współcześnie, ale komentowana jest przez trzydziestoletnią Anę, więc 20 lat później. Teraźniejszość – w czasie i przestrzeni – jest ewidentnie realna, ale w rzeczywistość nieustannie wkracza wyobraźnia – przywoływana jest nieżyjąca matka, tak jakby tylko zniknęła i w każdej chwili mogła powrócić. Ponadto pomiędzy przeżywaną realność i wyobrażenia mała Ana wprowadza wspomnienia wcześniejszych wydarzeń i obserwacji. Tworzy się w ten sposób wielce skomplikowany lecz przejrzysty monolog wewnętrzny bohaterki. W podwójnej kreacji – matki i dorosłej Any – wystąpiła Geraldine Chaplin – wówczas żona i ulubiona aktorka twórcy. Nakarmić kruki nagrodzono Srebrną Palmą na festiwalu w Cannes w 1976 r.