Oskar

Wydana także w Polsce niewielka książeczka Erica-Emmanuela Schmitta "Oskar i pani Róża", uznana za wydarzenie literackie na miarę "Małego księcia", szybko stała się europejskim bestsellerem. Jej autor, urodzony w 1960 r. francuski filozof, dramaturg, powieściopisarz i eseista, jest laureatem wielu nagród za twórczość literacką. Opowieść Schmitta - zbiór listów pisanych do Pana Boga przez umierającego na białaczkę 10-letniego chłopca - to piękny traktat o wartości życia, o miłości i śmierci, zgodzie na to, co nieuniknione. Wbrew okolicznościom, w jakich powstają listy, nie jest to jednak traktat przygnębiający. Niesie nadzieję, pokazując, jak w obliczu tragedii pokonywać strach, odnajdywać wiarę, nie poddawać się. Książeczka francuskiego autora doczekała się już w Polsce kilku adaptacji teatralnych, wystawiano ją na deskach szczecińskiego Teatru Współczesnego oraz w katowickim Teatrze Śląskim. Telewizyjną wersję przygotował Marek Piwowski, który stworzył piękny i mądry spektakl dla dorosłych i dla dzieci. Do tytułowej roli Oskara zaangażował rewelacyjnego Maćka Matulkę. 10-letni Oskar umiera w szpitalu na białaczkę. Po nieudanej operacji dla chłopca nie ma już żadnych szans i Oskar domyśla się tego z zachowania lekarzy. W swojej niedoli ma jednak szczęście trafić na panią Różę, wolontariuszkę odwiedzającą w szpitalu małych pacjentów. Pełnej ciepła i serdeczności kobiecie udaje się znaleźć porozumienie z chłopcem, zdobyć jego zaufanie, co nie udawało się do tej pory rodzicom i personelowi medycznemu. Jest druga połowa grudnia, zbliżają się święta. Oskarowi zostało tylko 12 dni życia - za mało, by jeszcze nie bać się śmierci, za dużo, by już ją zaakceptować. Pani Róża, która przedstawia się Oskarowi jako była zapaśniczka, słynna "Dusicielka z Nicei", triumfatorka 102 walk, radzi mu, by w takiej sytuacji napisał list do Pana Boga. Początkowo chłopiec podchodzi do tego nieufnie: już raz nabrał się na Świętego Mikołaja. W dodatku nie lubi pisać listów. Pani Róża zapewnia, że może je wypowiadać, a raz dziennie przedstawić Bogu jakieś swoje życzenie, choć dotyczące tylko spraw duchowych. A przede wszystkim proponuje, żeby każdy dzień, jaki mu jeszcze pozostał, traktował jak kolejnych 10 lat swego życia. Dzięki temu Oskar poznaje smak miłości, gdy jego wybranką zostaje jedna z pacjentek szpitala - dziewczynka zwana przez inne dzieci Niebieską. Przeżywa "małżeństwo" i "rozstanie" z ukochaną, kiedy Niebieska opuszcza szpital, "adoptuje" Różę, doświadczając w ten sposób ojcostwa. W ciągu tych kilkunastu dni "dożywa" sędziwego wieku. Umiera wyczerpany, ale spełniony, doświadczony. A co najważniejsze, pogodzony z najbliższymi i swoim losem.

Nie ma plików w tym folderze