Instrukcja instalacji.txt

Od premiery trzeciej części Splinter Cella, czyli wysoko cenionej przez graczy Chaos Theory, minęło prawie 20 miesięcy. To dużo, szczególnie jeśli weźmie się pod uwagę fakt, iż poprzednie odsłony tej serii ukazywały się w rocznych odstępach czasu. Można się więc zacząć zastanawiać, w jaki sposób postanowiono wykorzystać tych kilka dodatkowych miesięcy, a także czy zastosowane przez producenta zmiany faktycznie można określić mianem rewolucyjnych (dla całej serii, nie dla gatunku „skradanek”). Double Agent już od samego początku swojego istnienia zapowiadany był jako produkt, który w znaczący sposób powinien odróżniać się od swoich poprzedników. Miało to wynikać między innymi ze stawianych przed nami wyborów, często niełatwych. Po kilkudziesięciu godzinach spędzonych z finalną wersją gry mogę stwierdzić, iż niektóre zmiany faktycznie sprawiają wrażenie dość radykalnych. Powstaje jednak pytanie – czy zagorzałym sympatykom poprzednich części gry modyfikacje te przypadną do gustu? Jednoznacznej odpowiedzi nie można byłoby bez odpowiedniego przygotowania udzielić. Należy się bowiem przyjrzeć wszystkim najważniejszym elementom tej gry.O fabule Double Agenta dużo mówiło się jeszcze przed oficjalną premierą. Myślę więc, że najlepiej będzie, jeśli przypomnę tylko kilka najważniejszych faktów. Dwa początkowe poziomy recenzowanej gry zostały skonstruowane w bardzo typowy dla takich zręcznościówek sposób. W pierwszej misji mamy do czynienia ze stosunkowo rozbudowanym prologiem, dzięki któremu możemy „przypomnieć” sobie, z jakimi typami zachowań seria ta była przeważnie kojarzona. Mamy więc dopasowany do naszego herosa kostium (z obowiązkowymi goglami), jasno postawione cele, a także całą masę gadżetów, z których warto byłoby w odpowiedniej chwili skorzystać. Wszystko to bardzo szybko ulega zmianie. Fisher dowiaduje się o tragicznej śmierci swojej córki, a sama fabuła przeskakuje o kilka miesięcy do przodu.