Tibullus.jpg

Château_de_Versailles, Popiersie Klaudiusza_salon_de_l....jpg

Rzym starożytny -... - Chteau_de_Versailles, Popiersie Klaudiusza_salon_de_la_paix,_buste_dempereur_romain_Claude.jpg

Popiersie Klaudiusza, Wersal Coyau / Wikimedia C ...

Popiersie Klaudiusza, Wersal Coyau / Wikimedia Commons Château de Versailles, salon de la paix, buste de l'empereur romain Claude en bronze et marbre. Numéro d'inventaire : MV8511 CC BY-SA 3.0 File:Château de Versailles, salon de la paix, buste d'empereur romain (Claude).jpg Utworzony: 25 marca 2011

Lucianus z Samosat(1).jpg

Lukian William Faithorne - http://x38.xanga.com/ ...

Lukian William Faithorne - http://x38.xanga.com/022f372171433238557142/b188638311.jpg Lucianus (fictional portrait). Engraving of the English painter William Faithorne. Domena publiczna File:Lucianus.jpg Utworzony: XVII wiek

seneca.jpg 85. Seneka starszy. Retor rzymski.jpg

Seneka Starszy, zwany Seneka Retor, Lucius Annaeus Senec ...

Seneka Starszy, zwany Seneka Retor, Lucius Annaeus Seneca (ok. 55 p.n.e. - ok. 40 n.e.), ojciec Seneki Młodszego. Retor rzymski pochodzący z Korduby (obecnie Kordoba) w Hiszpanii. Ekwita. U schyłku życia napisał dla swych 3 synów rodzaj antologii zawierającej cytaty z mów retorów, których osobiście słuchał (z 10 ksiąg zachowały się księgi 1, 2, 7, 9, 10). Poszczególne księgi poprzedzał wstęp z rozważaniami na tematy literackie. Jego dzieło historyczne o wojnach domowych zaginęło. Wikipedia Commons. Domena publiczna,

senekmlodszy.jpg 90. Seneka Młodszy, retor, pisarz, p....jpg

Rzym starożytny -... - senekmlodszy.jpg 90. Seneka Młodszy, retor, pisarz, poeta, filozof rzymski.jpg

Seneka Młodszy Lucius Annaeus Seneca (Minor), (Prado) ...

Seneka Młodszy Lucius Annaeus Seneca (Minor), (Prado). Lucius Annaeus Seneca (Minor) (ur. ok. 4 p.n.e. w Kordobie[1], zm. 65 r. n.e.), Lucjusz Anneusz Seneka (Młodszy) – retor, pisarz, poeta, filozof rzymski, zwany Filozofem, syn Seneki Starszego (Seneca Maior) zwanego Retorem (Seneca Rhetor). Stoik, piewca heroicznej etyki. Jego filozofia wywarła znaczny wpływ na chrześcijaństwo. Był wychowawcą cesarza Nerona, na początku jego rządów miał znaczne wpływy na dworze, w 56 roku n.e. sprawował urząd konsula. W 63 roku wycofał się z polityki, a dwa lata później Neron zmusił go do popełnienia samobójstwa, oskarżając go o rzekome powiązania ze spiskiem Pizona. Spis treści 1 Życiorys 2 Twórczość 3 Poglądy filozoficzne 4 Medea i Kolumb 5 Przypisy 6 Bibliografia 7 Linki zewnętrzne Życiorys Urodził się w 4 r.p.n.e. w Kordobie. Był drugim synem Hevii i Lucjusza Anneusa Seneki. Jego starszy brat Junniusz Anneusz Gallio był prokonsulem jednej z rzymskich prowincji. Młodszy brat nazywał się Annaeus Mela. W młodości Seneka studiował w Rzymie retorykę i filozofię. Jego pierwszy nauczyciel Attalos zaszczepił w nim zainteresowanie do filozofii stoickiej. Ze względu na słaby stan zdrowia Seneka w 16 r.n.e. wyjechał do Egiptu. Do Rzymu wrócił stamtąd w 31 roku n.e. Dziesięć lat później został jednak przez cesarza Klaudiusza (pod wpływem jego trzeciej żony Messaliny) zesłany na Korsykę. Seneka nigdy nie wybaczył cesarzowi swego zesłania i po jego śmierci napisał na jego cześć złośliwy panegiryk Udynienie boskiego Klaudiusza. Z wygnania powrócił jeszcze za życia tego władcy, tym razem za wstawiennictwem jego czwartej żony, Agrypiny, która w 49 r.n.e. uczyniła go wychowawcą swego syna, przyszłego cesarza Nerona. Po śmierci Klaudiusza w 54 r.n.e Seneka stał się wraz z prefektem Burrusem jednym z głównych doradców młodego, wówczas zaledwie 17-letniego Nerona. W pierwszych latach panowania Neron nie interesował się polityką i słuchał rad swoich wychowawców. Przypisy Tadeusz Miłkowski, Paweł Machcewicz: Historia Hiszpanii. Wyd. I. Wrocław: Ossolineum, 1998, s. 29. ISBN 83-04-04403-X. Anthony James Boyle, An Introduction to Roman Tragedy, Routledge, New York 2006, s. 192 Eugeniusz Konik, Dramat starożytny, Wrocław 1984, s. 122 Michael Grant, Miasta Wezuwiusza - Pompeje i Herculanum, PIW, Warszawa 1986, s. 76 Przemysław Kubiak, Damnatio ad bestias i inne kary wykonywane na arenie w antycznym Rzymie, WUŁ, Łódź 2014, s. 98, przyp 271 Sabine MacCormack, On the wings of time: Rome, the Incas, Spain, and Peru, Princeton University Press, Princeton, New Jersey 2007, s. 247-249 Bibliografia Vogt, K. M., 2007, „Seneca” w Stanford Encyclopedia of Philosophy, 20.09.2010, (Fragment) Wikimedia Commons. Domena publiczna.

horacy.jpg 79. Horacy (65 - 8 p.n.e.) - poeta rzymski....jpg

Rzym starożytny -... - horacy.jpg 79. Horacy 65 - 8 p.n.e. - poeta rzy...ajwiększego łacińskiego liryka i mistrza satyry1.jpg

Horacy (łac. Quintus Horatius Flaccus), właściwie Kwintu ...

Horacy (łac. Quintus Horatius Flaccus), właściwie Kwintus Horacjusz Flakkus (ur. 8 grudnia 65 r. p.n.e. w Wenuzji – zm. 27 listopada 8 r. p.n.e.) – poeta rzymski, często określany mianem największego łacińskiego liryka i mistrza satyry[1]. W czasach cesarza Augusta, w których żył i tworzył, sławą przewyższał go jedynie Wergiliusz[2]. Napisał 162 utwory poetyckie, liczące łącznie 7816 wersów, zebrane w czterech zbiorach – Epodach, Satyrach, Odach i Listach. Wszystko, co wyszło spod jego pióra, uważane było przez wieki za doskonałe zarówno w swym kształcie poetyckim, jak i w przebogatej treści – od błahych motywów poezji biesiadnej lub erotycznej, aż do poważnych problemów filozoficznych, moralnych, politycznych, retorycznych czy literackich. Te ostatnie znalazły wyraz zwłaszcza w Sztuce poetyckiej – pierwszym łacińskim podręczniku teorii literatury[3]. Był wielbicielem piękna świata i uroków życia. Głosił chwałę rzymskich cnót, chociaż przeszedł skomplikowaną drogę życiową. Pochodził z nizin społecznych południowej Italii, był synem wyzwoleńca. W młodości walczył w obronie republiki, przeciwko Oktawianowi, jako oficer w armii zabójcy Cezara, Marka Brutusa. W wieku dojrzałym zaczął wspierać pryncypat Augusta i cesarski program reform oraz odnowienia imperium[4]. Jego utwory charakteryzowały się refleksją moralną rozbudowaną w stopniu wcześniej niespotykanym. Dzieła Horacego zawierały rozważania o nieuchronności śmierci, o wartości pełnego umiaru, rozumnego życia. Swoim uczuciom i chwilowym nastrojom nadawał formę uniwersalną, która przemawiała przez wieki i stała się jednym z fundamentów europejskiej tradycji literackiej. Uważany jest za jedną z najważniejszych postaci w dziejach światowej poezji[1]. W drugiej połowie I wieku Marek Waleriusz Probus dokonał pierwszego w dziejach krytycznego wydania pełnej twórczości jednego autora – Horacego. Wydanie to było używane w okresie Cesarstwa Rzymskiego, średniowieczu, renesansie i jest wciąż wznawiane współcześnie. Zachowało się w ponad dwustu pięćdziesięciu rękopisach, z których najstarsze spisane zostały w VIII i IX wieku[3]. Spis treści 1 Życie 1.1 Dzieciństwo 1.2 Młodość 1.3 Początki kariery literackiej 1.4 Pierwszy okres twórczości 1.5 Okres liryczny twórczości 1.6 Późny okres twórczości 1.7 Śmierć 2 Dzieła 2.1 Epody 2.2 Satyry 2.3 Ody 2.4 Listy 3 Recepcja 3.1 Starożytność 3.2 Średniowiecze i nowożytność 3.3 W Polsce 4 Przypisy 5 Bibliografia 5.1 Przekłady polskie 5.2 Literatura 6 Linki zewnętrzne (Fragment) Wikipedia Wolna Encyklopedia.

Lucianus z Samosat.jpg

Lukian William Faithorne - http://x38.xanga.com/ ...

Lukian William Faithorne - http://x38.xanga.com/022f372171433238557142/b188638311.jpg Lucianus (fictional portrait). Engraving of the English painter William Faithorne. Domena publiczna File:Lucianus.jpg Utworzony: XVII wiek

lucyliusz.jpg 70. Lucyliusz.jpg

Lucyliusz, Caius Lucilius (ok. 180-102/1 p.n.e.), satyry ...

Lucyliusz, Caius Lucilius (ok. 180-102/1 p.n.e.), satyryk rzymski pochodzący z bogatych ekwitów. Przyjaciel Scypiona Młodszego, z którym walczył w kampanii numantyjskiej (133-132 p.n.e.). Poeta, autor satyr (z 30 ksiąg zachowanych ok. 1300 wierszy), w których krytykuje społeczeństwo rzymskie II w. p.n.e., piętnuje wady ludzkie, rozluźnienie norm moralnych, wyśmiewa wrogów Scypiona. Inne utwory Lucyliusza opisywały podróż na Sycylię, rozmowy filozofów, wspomnienia wojenne, rozważania na tematy literackie. Lucyliusz był pierwszym satyrykiem rzymskim i prawodawcą satyry jako gatunku. Jego styl kontynuowali Horacy, Persjusz i Juwenalis. Onet. Wiem. Darmowa Encyklopedia.

virgil.jpg 77. Wergiliusz.jpg

Wergiliusz, właściwie Publiusz Wergiliusz Maro (łac. Pub ...

Wergiliusz, właściwie Publiusz Wergiliusz Maro (łac. Publius Vergilius Maro), niekiedy Publiusz Wergiliusz Maron lub niepoprawnie Wirgiliusz (ur. 15 października 70 p.n.e., zm. 21 września 19 p.n.e.) – rzymski poeta, uważany za jedną z najważniejszych postaci w dziejach światowej literatury, autor Eneidy, Georgik, Bukolik i Drobiazgów[1]. Wergiliusz, właściwie Publiusz Wergiliusz Maro (łac. Publius Vergilius Maro), niekiedy Publiusz Wergiliusz Maron lub niepoprawnie Wirgiliusz (ur. 15 października 70 p.n.e., zm. 21 września 19 p.n.e.) – rzymski poeta, uważany za jedną z najważniejszych postaci w dziejach światowej literatury, autor Eneidy, Georgik, Bukolik i Drobiazgów[1]. Wergiliusz pochodził z niezamożnej rodziny z Galii Cisalpejskiej. W młodości znajdował się pod wpływem innych rzymskich poetów, co było widoczne w jego młodzieńczych Drobiazgach. Swój własny język, styl i sposób wyrazu odnalazł w Bukolikach, które przyniosły mu sławę i tytuł największego poety Rzymu. Na talencie Wergiliusza poznali się Mecenas i August, którzy obdarzyli go opieką, majątkiem i przyjaźnią. Po opublikowaniu Georgik, przyjętych od razu jako arcydzieło, na prośbę Augusta rozpoczął pisać Eneidę, epopeję poświęconą historii Rzymu. Śmierć uniemożliwiła mu dokończenie tego poematu[2]. Prace Wergiliusza zostały lekturami szkolnymi jeszcze za życia autora. Przynajmniej do początków XIX wieku znajdowały się w centrum kanonu literackiego, wywierając olbrzymi wpływ na europejską kulturę, naukę a nawet politykę[3]. Bezpośrednio lub pośrednio oddziałały na całą późniejszą literaturę, a ich ślady są obecne w każdej epoce i wszystkich krajach, które czerpały wzorce z klasycznej łaciny. Powszechnie określano Wergiliusza, za Dantem, tytułem l'altissimo poeta („najwyższy poeta”)[4]. Przez badaczy nazywany jest „Ojcem Zachodu”, gdyż stał się literackim pomostem pomiędzy tradycją pogańską a chrześcijańską – uważano go za wieszcza (vates), anima naturaliter christiana („duszę z natury chrześcijańską”) a nawet proroka[5]. Od czasów Cesarstwa Rzymskiego aż do początków XIX wieku niemal każda nauka literatury zaczynała się od Eklogi I. Znajomość tego utworu – jak i całej twórczości Wergiliusza – jest niezbędnym kluczem do zrozumienia literackiej tradycji europejskiej (także polskiej, na przykład dzieł Kochanowskiego czy Mickiewicza)[6]: Wikipedia Commons. Domena publiczna

lukan.JPG 100. Lukan.JPG

Marcus Annaeus Lucanus (ur. 3 listopada 39, zm. 30 kwiet ...

Marcus Annaeus Lucanus (ur. 3 listopada 39, zm. 30 kwietnia 65) – poeta rzymski, bratanek Seneki Młodszego, wnuk Seneki Starszego. Urodził się w Kordowie, na terenach dzisiejszej Hiszpanii. Za udział w spisku Pizona na życie Nerona został zmuszony do samobójstwa. Z twórczości Lukana pozostała jedynie niedokończona Pharsalia - epopeja historyczna w 10 księgach dotycząca wojny domowej między Pompejuszem a Cezarem, zakończona klęską tego pierwszego pod Farsalos w 48 roku p.n.e. Oprócz tytułu Farsalia manuskrypty przekazują też alternatywny tytuł Bellum civile lub De bello civili. Z tego utworu pochodzi zwrot ferro et igni (ogniem i mieczem), w kontekście działań Cezara, który wolałby podbić i spustoszyć kraj przeciwnika niż zająć go bez walki. Tego zwrotu użył Henryk Sienkiewicz jako tytułu pierwszej części swojej Trylogii. Lukan - jako uczestnik uczt cesarskich - pojawia się w powieści Quo vadis Henryka Sienkiewicza. Farsalię tłumaczyli: Wojciech Stanisław Chrościński (1690), który napisał również jej Kontynuację (1693), Jan Alan Bardziński (1691) oraz Mieczysław Brożek (1994). Linki zewnętrzne Zobacz w Wikicytatach kolekcję cytatów z Lukana Utwory Lukana (łac.) Lukan Utwory Wojna domowa (pol.) Wikipedia Wolna Encyklopedia.

1280px-IMG_3148_Giovan_Pietro_Lasagna,_Monumento_a_Dec....jpg

Rzym starożytny - twórcy kultury -... - 1280px-IMG_3148_Giovan_Pietro_Lasagna,_M..._Milano, Pomnik Auzoniusza w Mediolanie.jpg

Pomnik Auzoniusza w Mediolanie dłuta Giovani Pietro Lasa ...

Pomnik Auzoniusza w Mediolanie dłuta Giovani Pietro Lasanga Pokaż informacje o autorze Attribution File:IMG 3148 Giovan Pietro Lasagna, Monumento a Decimo Magno Ausonio - Milano, Scuole palatine - Foto G. Dall'Orto, 3-gen-2006.jpg Przesłany: 5 stycznia 2007 Giovani Pietro Lasagna - włoski rzeźbiarz barokowy pochodzący prawdopodobnie z Mediolanu, działający od 1610 do 1658 roku swej śmierci.

Tibullus.jpg

wieslaw2011