Andrzej Wajda(1).doc

wieslaw2011 / Dokumenty (historia starożytna) / Biografie / Andrzej Wajda(1).doc

Download: Andrzej Wajda(1).doc

Pobierz

151 KB

Andrzej Wajda (ur. 6 marca 1926 w Suwałkach) – polski reżyser filmowy, współtwórca polskiej szkoły filmowej. Stworzył szereg pamiętnych i ważnych dla polskiej kultury dzieł – ekranizacji i adaptacji utworów literackich, filmów odpowiadających na nurtujące współczesne im polskie społeczeństwo pytania i problemy, obrazów niekiedy trudnych, demitologizujących i nawet obrazoburczych. W okresie PRL miał z tego względu problemy z cenzurą, był natomiast bardzo szanowany i ceniony w środowisku zawodowym oraz w społeczeństwie. Przez pewien czas był zaangażowany w działalność polityczną w latach 1980-1991. Okres dekady po zmianie ustrojowej 1989 roku jest w pewnych opiniach uważany za czas jego kryzysu twórczego, a jego ówczesne dzieła za nawet nieudane. Ekranizacje z przełomu wieków wywołały bardziej pochlebne oceny.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

wieslaw2011

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Andrzej Wajda(1).doc

CZESŁAW MIŁOSZ.doc

Urodził się w 1911 roku w Szetejniach na Litwie, zmarł 14 sierpnia 2004 roku w Krakowie. Poeta, prozaik, eseista, tłumacz, laureat nagrody Nobla z 1980 roku i wielu innych prestżpwych nagród literackich, tłumaczony na kilkanaście języków . Doktor honris causa wielu uniwersytetów USA i Polsce, honorowy obywatel Litwy i miasta Krakowa

Kutz - Polska potrzebuje więcej Palikotów (Rozmowa Rym....mpg

Kutz - Polska potrzebuje więcej Palikotów Rozmowa Rymanowskiego.mpg

Kazimierz_Kutz.htm

Kazimierz Julian Kutz (ur. 16 lutego 1929 w Szopienicach) – polski reżyser filmowy, teatralny i telewizyjny, scenarzysta filmowy, członek założyciel Stowarzyszenia Filmowców Polskich (1966)[1], senator IV, V, VI i VIII kadencji, poseł na Sejm VI kadencji. Wyreżyserował ponad dwadzieścia filmów fabularnych, z czego sześć o Górnym Śląsku. Zrealizował m.in. filmową trylogię śląską Sól ziemi czarnej (1970), Perła w koronie (1972), Paciorki jednego różańca (1979), za który otrzymał Grand Prix Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w 1980 na 7. FPFF. Drugi raz Grand Prix dostał w 1994 na 19. FPFF za film Zawrócony. Kazimierz Kutz zrealizował także wiele przedstawień dla Teatru Telewizji. Spis treści [ukryj] 1 Życiorys 1.1 Rodzina i wykształcenie 1.2 Działalność zawodowa i publiczna w PRL 1.3 Działalność zawodowa i publiczna w III RP 2 Twórczość 2.1 Filmografia 2.2 Twórczość literacka 3 Nagrody i odznaczenia 4 Przypisy 5 Bibliografia 6 Linki zewnętrzne Źródło „http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_Kutz&oldid=32646296”

Andrzej_Munk.htm

Andrzej Munk (ur. 16 października 1921[1] w Krakowie, zm. 20 września 1961 w Łowiczu[2]) – polski reżyser filmowy, jeden z przedstawicieli nurtu zwanego polską szkołą filmową. Spis treści [ukryj] 1 Życiorys 2 Filmy dokumentalne 3 Filmy fabularne 4 Zobacz też 5 Przypisy 6 Bibliografia 7 Linki zewnętrzne Życiorys W czerwcu 1939 ukończył VIII Państwowe Gimnazjum Matematyczno-Przyrodnicze im. Augusta Witkowskiego w Krakowie. W czasie okupacji hitlerowskiej przeniósł się do Warszawy i ze względu na pochodzenie żydowskie[3] musiał się ukrywać. Pracował w firmie budowlanej, później brał udział w powstaniu warszawskim. Po powstaniu przebywał w Generalnym Gubernatorstwie, a po wyzwoleniu wrócił do Warszawy. Studiował na Politechnice Warszawskiej, a następnie na Uniwersytecie Warszawskim, ale ostatecznie został przyjęty do Szkoły Filmowej w Łodzi. Ukończył ją w 1951 (wydział operatorski i reżyserski). W latach 1948-1952 był członkiem PZPR, lecz w 1952 został usunięty z organizacji za zachowanie "niegodne członka partii". W latach 1950-1955 pracował w Wytwórni Filmów Dokumentalnych, początkowo jako operator Polskiej Kroniki Filmowej, potem jako reżyser fabularyzowanych filmów dokumentalnych. Źródło „http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Andrzej_Munk&oldid=32828141”

Jerzy_Kawalerowicz.htm

Jerzy Kawalerowicz (ur. 19 stycznia 1922 w Gwoźdźcu koło Kołomyi, zm. 27 grudnia 2007 w Warszawie) – polski reżyser i scenarzysta ormiańskiego pochodzenia[1], poseł na Sejm PRL (1985–1989). Spis treści 1 Życiorys 1.1 Młodość 1.2 Przedstawiciel polskiej szkoły filmowej 1.3 Kierownik artystyczny "Kadru" 1.4 Pierwszy prezes SFP 1.5 Wykładowca i działacz społeczny 1.6 Ostatnie tygodnie życia, śmierć i pogrzeb 2 Filmografia 3 Odznaczenia i wyróżnienia 4 Przypisy 5 Bibliografia 6 Linki zewnętrzne Życiorys Młodość Urodził się i wychował na południowych kresach Rzeczypospolitej (obecnie tereny Ukrainy). Był synem kierownika urzędu pocztowego, który pracował też jako zarządca majątku ziemskiego. Według tradycji rodzinnej ojciec jego był z pochodzenia Ormianinem i kilka pokoleń wcześniej nazwisko rodziny brzmiało Kavalarian. Po wojnie w latach 1946–1949 Jerzy Kawalerowicz studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie i Instytucie Filmowym. Karierę filmową zaczynał jako asystent reżysera przy filmie Wandy Jakubowskiej Ostatni etap (1948). Jego trzecią żoną była Małgorzata Dipont, krytyk filmowy. Przedstawiciel polskiej szkoły filmowej Stworzył szereg filmów, które wywołały rozgłos na całym świecie. Swoimi filmami współtworzył zjawisko określane jako polska szkoła filmowa. Otrzymał za nie najważniejsze nagrody filmowe – m.in. Nagrodę Specjalną na Festiwalu Filmowym w Cannes za Matkę Joannę od Aniołów w 1961[2], Srebrnego Niedźwiedzia na MFF w Berlinie za "Śmierć prezydenta" i nominację do Oscara. Kierownik artystyczny "Kadru" Od 1955 kierował Zespołem Filmowym "Kadr" (obecnie Studio Filmowe Kadr). Jako kierownik artystyczny tego zespołu realizatorów filmowych, wyprodukował około stu filmów najwybitniejszych polskich reżyserów: Andrzeja Munka, Andrzeja Wajdy (m.in. Popiół i diament), Jerzego Antczaka (m.in. Noce i dnie), Kazimierza Kutza (m.in. Nikt nie woła), Janusza Morgensterna (m.in. Do widzenia do jutra), Tadeusza Konwickiego (m.in. Ostatni dzień lata, reż. razem z Janem Łomnickim), Juliusza Machulskiego (m.in. Vabank). Pierwszy prezes SFP Był współzałożycielem i pierwszym prezesem Stowarzyszenia Filmowców Polskich. Funkcję tę sprawował przez wiele kadencji, w trudnych dla kinematografii latach konfliktów z ówczesną komunistyczną administracją Polski. Wykładowca i działacz społeczny Od 1980 był wykładowcą PWSFTViT. W latach 1954–1990 był członkiem PZPR, w latach 1985–1989 sprawował mandat posła na Sejm PRL IX kadencji, w latach 1981–1983 członek Prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu. Został uhonorowany doktoratem honoris causa Uniwersytetu Sorbona II w Paryżu w 1998 i PWSFTViT w Łodzi w 2001. Ostatnie tygodnie życia, śmierć i pogrzeb Cztery tygodnie przed śmiercią doznał wylewu[3], zapadł w śpiączkę. Zmarł, nie odzyskując przytomności, w wieku 85 lat[4].

Janusz_Morgenstern.htm

Janusz „Kuba” Morgenstern (ur. 16 listopada 1922 w Mikulińcach, zm. 6 września 2011 w Warszawie[1]) – polski reżyser i producent filmowy. Spis treści [ukryj] 1 Życiorys 2 Odznaczenia 3 Filmografia 3.1 Jako reżyser 3.2 Jako producent 3.3 Jako aktor 4 Przypisy 5 Linki zewnętrzne 6 Bibliografia Życiorys Był synem Dawida Morgensterna i Estery Druks. Młodość spędził na Podolu, gdzie zdał maturę. Przed wojną chodził do gimnazjum w Przeworsku, gdzie zamieszkiwał brat jego matki[2]. Po wojnie podjął studia na Wydziale Reżyserii PWSFTviT w Łodzi, które ukończył w 1954 roku. Na początku kariery był asystentem reżysera w filmach Wandy Jakubowskiej i Andrzeja Wajdy (Kanał). Był II reżyserem w filmach Lotna, Pokolenie oraz Popiół i diament. Jako reżyser zadebiutował filmem Do widzenia, do jutra. Największy rozgłos przyniosły mu oryginalne współczesne dramaty, poruszające problemy młodych ludzi: Do widzenia, do jutra, Jowita, Trzeba zabić tę miłość. Wielką popularnością cieszyły się również zrealizowane przez niego pod koniec lat 60. seriale telewizyjne Stawka większa niż życie i Kolumbowie oraz późniejsze Polskie drogi. Reżyserował też szereg spektakli Teatru Telewizji (m.in. Arszenik i stare koronki na podstawie sztuki Josepha Kesselringa). Od 1990 roku pracował jako producent filmów. W 2004 Antoni Krauze stworzył filmowy portret Morgensterna zatytułowany Ćwiczenia z niepamięci. W 2008 roku Morgenstern otrzymał Orła w kategorii osiągnięcia życia (przyznawane za całokształt). W 2010 roku został uhonorowany nagrodą honorową na Nowojorskim Festiwalu Filmów Polskich.[3] 7 kwietnia 2011 odsłonił swoją gwiazdę w Alei Gwiazd na ulicy Piotrkowskiej w Łodzi[4]. Janusz Morgenstern zmarł 6 września 2011 roku w Warszawie. Jego pogrzeb odbył się 12 września 2011 roku na Cmentarzu Wojskowym w Warszawie, reżyser spoczął w Alei Zasłużonych. W uroczystościach uczestniczyli m.in. prezydent Bronisław Komorowski, minister kultury Bogdan Zdrojewski, Roman Polański oraz wielu ludzi filmu i przyjaciół artysty[5]. W ostatniej drodze towarzyszyła mu muzyka Krzysztofa Komedy z filmu Do widzenia, do jutra i Andrzeja Kurylewicza z serialu Polskie drogi[6]. Źródło „http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Janusz_Morgenstern&oldid=32828165”

Krzysztof_Zanussi.htm

Krzysztof Zanussi (ur. 17 czerwca 1939 w Warszawie) – polski reżyser i scenarzysta filmowy. Spis treści 1 Życiorys 2 Fabularne filmy pełnometrażowe 3 Filmy telewizyjne 4 Cykl telewizyjny "Opowieści weekendowe" 5 Galeria 6 Bibliografia 7 Ważniejsze nagrody 8 Odznaczenia 9 Przypisy 10 Linki zewnętrzne Życiorys Studiował fizykę na Uniwersytecie Warszawskim (1955–1959) i filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim (1959–1962). W 1967 ukończył Wydział Reżyserii Szkoły Filmowej w Łodzi. Od 1980 jest kierownikiem artystycznym zespołu, a następnie dyrektorem Studia Filmowego TOR. W latach 1971–1983 był wiceprezesem Stowarzyszenia Filmowców Polskich, a od 1987 członkiem Komitetu Kinematografii. Jest autorem kilku książek (teoria filmu, scenariusze filmowe, felietony, wspomnienia). Publikował też w miesięczniku psychologicznym Charaktery. Jest członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Od 2002 Wiceprzewodniczący Rady Fundacji Centrum Twórczości Narodowej. Jest wykładowcą Wydziału Radia i Telewizji im. Krzysztofa Kieślowskiego Uniwersytetu Śląskiego, Collegium Civitas w Warszawie oraz Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Źródło „http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Krzysztof_Zanussi&oldid=32742647”

Roman_Polański.htm

Roman Polański (urodzony jako Raymond Thierry Liebling, 18 sierpnia 1933 w Paryżu[1]) – polski reżyser, scenarzysta, aktor oraz producent filmowy, który w 1975 przyjął obywatelstwo francuskie. W czasie swojej kariery kręcił filmy w Polsce, Wielkiej Brytanii, Ameryce i Francji. Wykształcony w łódzkiej szkole filmowej jest jej najbardziej rozpoznawalnym na świecie absolwentem. Jego pierwszy film pełnometrażowy Nóż w wodzie (1962) otrzymał nominację do Oscara za najlepszy film nieanglojęzyczny, lecz przegrał z 8½ Federico Felliniego. Otrzymał łącznie pięć nominacji do Oscara, a także wiele innych nagród w tym Złotą Palmę w Cannes za film Pianista (2002). W tym samym roku za ten sam film otrzymał również Oscara za najlepszą reżyserię. Spis treści [ukryj] 1 Młodość 2 Kariera 3 Procesy sądowe 4 Życie prywatne 5 Filmografia 5.1 Reżyser 5.2 Scenarzysta 5.3 Aktor 5.4 Producent 5.5 Opieka artystyczna 6 Przypisy 7 Literatura 8 Linki zewnętrzne Źródło „http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Roman_Polański&oldid=33229701”

Stanisław Bareja.htm

Stanisław Bareja (ur. 5 grudnia 1929 w Warszawie, zm. 14 czerwca 1987 w Essen) – polski reżyser, scenarzysta filmowy i aktor. 12 listopada 2008 roku, został ogłoszony najlepszym reżyserem komediowym stulecia na gali Złotych Kaczek, przyznawanych przez Film[1]. Spis treści 1 Życiorys 2 Pamięć o reżyserze 3 Twórczość 3.1 Bareizm 3.2 Reżyser 3.3 Scenarzysta 3.4 Role aktorskie 4 Współpraca z aktorami 5 Przypisy 6 Bibliografia 7 Linki zewnętrzne Życiorys Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego im. Stefana Żeromskiego w Jeleniej Górze z roku 1949. W październiku 1949 roku rozpoczął studia w PWSFTviT w Łodzi na wydziale reżyserii, które ukończył w roku 1954, lecz nie złożył egzaminu końcowego. W 1958 roku przedstawił jako film dyplomowy etiudę pod tytułem "Gorejące czapki", jednak film ten nie został przyjęty, wskutek czego Barei nie zaliczono pracy dyplomowej. Tytuł magistra sztuki uzyskał 24 kwietnia 1974 roku po przedstawieniu filmu dyplomowego "Mąż swojej żony" z 1960 roku i złożeniu egzaminu magisterskiego z wynikiem dobrym. Jako samodzielny reżyser zadebiutował w roku 1960. Tworzył przede wszystkim komedie, wiele jego filmów znalazło się w czołówce polskiej kinematografii. Był również twórcą wielu seriali telewizyjnych. Bardzo często, wzorem Alfreda Hitchcocka, pojawiał się w swoich filmach grając epizodyczne role. W swoich filmach obnażał słabości człowieka wynikające zarówno z jego natury jak i będące wynikiem absurdalnej rzeczywistości PRL, w jakiej przyszło żyć bohaterom filmów Barei. Jego żoną była Hanna Kotkowska-Bareja, krytyk sztuki, która podsunęła mu pomysł filmu "Poszukiwany, poszukiwana"[2]. Angażował się w działania opozycji antykomunistycznej. Przez wiele lat udostępniał garaż swojego domu na potrzeby ciemni fotograficznej podziemnej Niezależnej Oficyny Wydawniczej NOWA. Wspólnie z żoną przemycił dla NOWEJ przez granicę pięćdziesięciokilogramową maszynę drukarską na dachu fiata 126 p. Pomagał również najdłużej ukrywającemu się opozycjoniście PRL Zbigniewowi Bujakowi[3]. Stanisław Bareja zmarł na zawał serca. Został pochowany na Cmentarzu Czerniakowskim na warszawskiej Sadybie. 21 września 2006 roku został pośmiertnie odznaczony przez prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[4].

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin