Glistnik jaskółcze ziele.jpg

viking02 / Zioła / Glistnik jaskółcze ziele.jpg

Download: Glistnik jaskółcze ziele.jpg

Pobierz

35 KB

(400px x 300px)

Glistnik jaskółcze ziele (łac. Chelidonium majus)

Jest to jedna z najsilniejszych roślin leczniczych świata. Na dzień dzisiejszy wiemy o 30 alkaloidach (głównie izochinolinowych) zawartych w glistniku. Są to związki wywołujące silne i pewne działanie na organizm ludzki. To znany i skuteczny środek w leczeniu zastojów żółci, kolek żółciowych i nerkowych. Alkaloidy glistnika używane są również do sporządzania wartościowych leków antynowotworowych. Jest rośliną pospolitą w całym kraju. Możemy spotkać ją w ogródkach, lasach, trawnikach. Teraz pozyskujemy korzeń glistnika. Wykopujemy, oczyszczamy i przetwarzamy na świeżo lub suszymy w piekarniku w temp. 50 stopni C.

Przepis na lek:
Intrakt z korzeni glistnika (Intractum Chelidonii) - sporządzamy zalewając świeży rozdrobniony surowiec w proporcji 1:3 lub 1:5 gorącym alkoholem 60%. Odstawiamy na około 14 dni w ciemnym miejscu.

Działanie:
Intrakt podany zewnętrznie w formie nacierań i okładów będzie odkażał rany, przyśpieszał ich gojenie, a także działał przeciwbólowo i przeciwobrzękowo przy różnego rodzaju ukąszenia i stłuczeniach. Leczy zmiany skórne np. wypryski, trądzik. Hamuje rozwój wirusa opryszczki. Nadaje się do pędzlowań jamy ustnej przy bólach zębów, aftach lub innych zmianach w jamie ustnej. Wewnętrznie intrakt zadziała żółciopędnie, żółciotwórczo, przeciwbólowo, uspokajająco i przeciwkaszlowo.

Dawkowanie:
Jest bardzo ważne. Glistnik to silna roślina lecznicza i zalecanych dawek nie wolno przekraczać. Zewnętrznie na skórę podajemy smarując bezpośrednio zmienione chorobowo miejsce. Jeśli pokrywamy większą powierzchnię skóry, preparat dobrze jest rozcieńczyć z wodą (1:1). Do wewnątrz przyjmujemy 2-3 razy dziennie po 5-10 ml w zastojach żółci, rozdrażnieniu, grypie, nerwicy, czy stanach niepokoju.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

viking02

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

arcydzięgiel.jpg

Arcydzięgiel lekarski (arcydzięgiel litwor) Roślina dwul ...

Arcydzięgiel lekarski (arcydzięgiel litwor) Roślina dwuletnia, wyrastająca do wysokości 2,5 m. Kwitnie w lipcu i sierpniu. Pod ziemią znajduje się jej krótkie, walcowate kłącze, od którego odchodzą liczne korzenie. Cała roślina arcydzięgla wydziela silny, charakterystyczny zapach i jest miododajna. W Polsce w stanie naturalnym występuje rzadko, głównie spotykana bywa w Tatrach (Dolina Litworowa po stronie słowackiej) i w Sudetach - nad brzegami rzek i potoków. Arcydzięgiel rosnący dziko znajduje się pod ochroną. Arcydzięgiel dobrze rośnie również na każdej glebie ogrodowej. Rozmnaża się wyłącznie z nasion, które wysiewa się na rozsadniku, wprost do gruntu lub do skrzyneczek. Najlepszym terminem siewu jest sierpień, to znaczy tuż po zbiorze nasion, które bardzo szybko tracą zdolność kiełkowania. Rozsadę otrzymuje się jesienią tego samego roku. Młode rośliny sadzi się w rozstawie 70 X 50 cm. Arcydzięgiel wykorzystywany jest w całości. Jego korzeń wykopuje się jesienią pierwszego roku wegetacji (przy uprawie z siewu wiosennego). Nie jest on zbyt długi i dlatego można go łatwo wyjąć wraz z kłączem za pomocą wideł szerokozębnych (amerykańskich) lub szpadla. Następnie obcina się część nadziemną, korzeń szybko i dokładnie myje pod bieżącą wodą, później -kroi na 2-4 części. Suszyć należy go w podwyższonej temperaturze (do 40°C). Ogonki liściowe smaży się w cukrze, a wycina je wiosną w drugim roku uprawy lub jesienią w pierwszym (przy uprawie z siewu wiosennego), gdy nie są jeszcze włókniste. Ucina się je u nasady, a następnie kroi na 1-2-centymetrowe odcinki. Nasiona arcydzięgla przeznaczone do siewu zbiera się na przełomie sierpnia i września - w drugim roku wegetacji.

- MELISA LEKARSKA.jpg

Melisa lekarska jest ziołem wieloletnim, które rośnie do ...

Melisa lekarska jest ziołem wieloletnim, które rośnie do wysokości około 90cm. Jej kwiaty są białe lub żółtawe i pojawiają się od czerwca do września. Liście melisy lekarskiej emitują silny, cytrynowy zapach i są koloru jasno zielonego o owalnym kształcie. Młode listki melisy lekarskiej są najlepsze do przyrządzania relaksujących herbatek. Melisa lekarska zawiera: olejek lotny, garbniki, polifenole, flawonoidy, substancje gorzkie. Zastosowanie Świeże lub suszone liście melisy lekarskiej można dodawać do sałatek, kanapek, marynat, sosów, zup, gulaszów, do faszerowania wieprzowiny, cielęciny, drobiu. Melisa lekarska świetnie komponuje się z warzywami, potrawami z jaj, galaretkami, dżemami oraz z octami ziołowymi. Ponieważ smak melisy lekarskiej jest raczej delikatny, większe ilości tego zioła mogą być używane w potrawach bez obawy zepsucia ich smaku. Melisę lekarską można również dodawać do letnich ponczów i napojów. Olejek z melisy lekarskiej jest wykorzystywany do produkcji likierów.

oregano.jpg

Oregano – inaczej lebiodka pospolita pochodzi ze środkow ...

Oregano – inaczej lebiodka pospolita pochodzi ze środkowej i południowej Europy. Dzieli się na wiele gatunków różniących się zapachem. Charakterystyka Charakteryzuje się płożącym kłączem, owalnymi, całobrzegimi liśćmi oraz różowymi, białymi lub czerwonymi kwiatami występującymi w szczytowych podbaldachach. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Oregano rośnie na skraju lasów, przy drogach leśnych, na brzegach zarośli. Smakowo podobne jest do majeranku, w połączeniu z którym doskonale harmonizuje się jako mieszanka przyprawowa. Zastosowanie Oregano jest powszechnie uważane za doskonałą przyprawę do wędlin, sałatek, sosów i ryb. Przyprawia się nim pieczone mięso, cielęcinę, jagnięcinę, zawiesiste zupy, pieczone ziemniaki. Całe ziele lebiodki, położone na żarzące się ognisko, nadaje delikatny aromat potrawom pieczonym na ruszcie. Walory smakowe dziko rosnącego krewniaka majeranku przez długi czas nie były w pełni doceniane. Ponieważ jednak oregano świetnie pasuje do pizzy i do pomidorów, jako przyprawa znalazło w końcu należne mu miejsce w kuchni.

Mięta.jpg

Mięta rośnie najczęściej w miejscach półcienistych nad b ...

Mięta rośnie najczęściej w miejscach półcienistych nad brzegami rzek, na wilgotnych obrzeżach lasów i zarośli. Podstawową substancją czynną jest olejek eteryczny zawierający głównie mentol (powyżej 50%), ponadto około 20% mentonu i do 5% estrów mentolu; z innych substancji występują w liściach gorycze i garbniki. Jest byliną osiągającą od 30-90 cm wysokości. Jej liście są owalnopodłużne, brzegiem nierówno ząbkowane, ostro zakończone i ułożone na łodydze naprzeciwlegle. Kwiaty mają zaś kolor różowo – fioletowy. Zastosowanie Ciekawym przysmakiem z mięty jest sos miętowy, podawany na zimno jak i na gorąco do pieczeni baraniej czy ryb z rusztu. Drobno posiekane listki mięty dodawane są do twarogów, jogurtów, zielonej sałaty i szpinaku. Mięta nadaje się doskonale nadaje się do sporządzania herbaty o silnym mentolowym aromacie oraz do przyrządzania napojów zarówno bez jak i z dodatkiem alkoholu. Dla celów leczniczych uprawia się u nas najczęściej tzw. miętę pieprzową zwaną też czarną.

lubczyk.jpg

Lubczyk powszechnie znany jest jako afrodyzjak, a trakto ...

Lubczyk powszechnie znany jest jako afrodyzjak, a traktowany kulinarnie, a nie sercowo podnosi walory smakowe. Charakterystyka Lubczyk ogrodowy ma charakterystyczne żółte kwiaty, a wszystkie części rośliny wydzielają po dotknięciu słodkawy zapach. Do przyprawiania potrawy najlepiej nadają się młode, jasnozielone liście, a największe właściwości "afrodyzjakowe" mają korzenie i nasiona. Zastosowanie Lubczyk stosowany jest do wszelkich zup, sosów, sałatek, mięs, ryb, masła. Po zmieleniu go na drobny proszek, ma bardziej intensywny smak niż przyprawa w stanie surowym. Korzeń i wytwarzany z niego olej stosuje się do produkcji likierów, również do kostek bulionowych, maggi, czy innych przypraw do zup.

_owoce_jałowca.jpg

Owoce jałowca, podobne do borówek czernicy leśnej, są ci ...

Owoce jałowca, podobne do borówek czernicy leśnej, są ciemnogranatowe i pokryte woskowym nalotem. Ich średnica dochodzi do 1 cm. Owoc ten stosowany jest nie tylko w medycynie ludowej, ale powszechnie jako lek w różnych schorzeniach. Używany w różnych postaciach, najczęściej jako składnik różnych mieszanek ziołowych lub też jako przyprawa kuchenna. Ma on leśny zapach i szczypiący, słodkawy smak. Owoce zawierają spore ilości olejku lotnego, 30% cukru inwertowanego, garbniki, związki żywiczne, gorycze, cenne glikozydy flawonowe oraz inne aktywne substancje i związki organiczne. Zastosowanie Nibyjagody jałowca są znane powszechnie jako przyprawa potraw mięsnych, głównie dziczyzny i sosów, przy czym po utłuczeniu są wydajniejsze w smaku. Używa się ich szeroko przy kiszeniu kapusty, produkcji octu ziołowego, marynat, pasztetów, wyrobie konserw rybnych i mięsnych. Jałowca używa się do produkcji wódek jałowcowych. Jałowiec jest szczególnie doceniony w wędliniarstwie, bo dzięki niemu wszystkie wędliny "myśliwskie" uzyskują aromatyczny, korzenny smak i przyjemny balsamiczny zapach.

babka.jpg

Babka zwyczajna (łac. Plantago major) To bardzo pospoli ...

Babka zwyczajna (łac. Plantago major) To bardzo pospolita bylina w całym kraju. Spotkamy ją na łąkach, pastwiskach i trawnikach. Lubi być deptana stąd często usadawia się przy ścieżkach. We wrześniu mamy jeszcze okazję zebrać liście bez lub z ogonkiem. Suszymy je w cieniu i temperaturze do 35 stopni C. źle suszone ulegają zaparzeniu i ciemnieją. Należy rozkładać pojedynczymi warstwami. Przepis na lek: Odwar z liści babki (Decoctum Plantaginis) - 1-2 łyżki rozdrobnionego świeżego lub wysuszonego surowca zalewamy 1-1,5 szklankami wody ciepłej i ogrzewamy do wrzenia. Gotujemy pod przykryciem 5 minut i odstawiamy na 10-15 minut. Działanie: Odwar podany do wewnątrz pobudza wytwarzanie interferonu i antygenów wirusowych przez co działa ogólnie wzmacniająco (immunostymulacja). Ponadto preparat podawać można w przewlekłych nieżytach układu pokarmowego. Regularnie przyjmowany regeneruje uszkodzone błony śluzowe gardła, jamy ustnej (płukanki) żołądka i jelit. Zewnętrznie w formie okładów na infekcje i uszkodzenia skóry oraz przy zapaleniu spojówek po rozcieńczeniu (1:1) z wodą letnią. Dawkowanie: Pijemy 2-3 razy dziennie po pół szklanki. Przeciętnie kuracja trwa miesiąc. Analogicznie do babki zwyczajnej działa b. lancetowata i b. płesznik. O Autorze: Jakub Babicki - etnobotanik i certyfikowany zielarz. Prowadzi wykłady, warsztaty i badania naukowe z zakresu farmakognozji, ziołolecznictwa, etnofarmakologii i botaniki. Jego głównym obiektem zainteresowań jest biosfera lasów deszczowych Amazonii i medycyna tropikalna. Wykonywał badania terenowe rdzennych technologii medycznych w peruwiańskich lasach deszczowych prowincji Loreto. Obecnie pracuje nad dużym projektem naukowym dotyczącym etnobotaniki i fitochemii. Autor: Jakub Babicki

Nawłoć pospolita.jpg

Nawłoć pospolita (łac. Solidago virgaurea) Jest wielole ...

Nawłoć pospolita (łac. Solidago virgaurea) Jest wieloletnią rośliną dorastającą do 100 cm wysokości. Występuje pospolicie w całej Polsce. Spotkamy ją w zaroślach, na zboczach, łąkach, widnych lasach, polanach. Wszystkie gatunki nawłoci działają leczniczo. Możemy we wrześniu zbierać ziele. Rozkłada się je cienką warstwą lub wiesza w pęczkach na sznurkach i suszy w temp. do 40 stopni C. Łatwo schnie. Przepis na lek: Napar z nawłoci (Infusum Solidaginis) - 2 łyżki wysuszonego ziela zalewamy szklanką wrzątku i odstawiamy pod przykryciem na 20 minut. Działanie: Napar z nawłoci to środek typowo urologiczny, dezynfekujący drogi moczowe, uszczelniający naczynia krwionośne oraz usuwający toksyny z organizmu. Dodatkowo wywiera działanie silnie moczopędne, napotne, przeciwgorączkowe, uspokajające, wykrztuśne, odkażające oraz obniża ciśnienie krwi. Dawkowanie: Pijemy po 150-200 ml 3-4 razy dziennie w kamicy żółciowej i moczowej, stanach zapalnych dróg moczowych, zatruciach, zaburzeniach trawienia, nadciśnieniu, przeziębieniu, wyczerpaniu nerwowym. Dopuszczalna dobowa dawka nawłoci to 6-12g. Autor: Jakub Babicki

yerba_mate Ostrokrzew paragwajski.jpg

Ostrokrzew paragwajski (łac. Ilex paraguariensis) Rośli ...

Ostrokrzew paragwajski (łac. Ilex paraguariensis) Roślina ta, jak sama nazwa wskazuje, nie występuje w Polsce, ale staje się coraz bardziej popularna i dostępna w naszym kraju pod nazwą Yerba Mate. Pomyślałem, że warto o niej wspomnieć, gdyż jest to zdrowsza i skuteczniejsza alternatywa kawy, a także środek pomocny w okresie jesienno-zimowego zwolnienia obrotów. Najłatwiej Yerba Mate zamówić przez internet, w którym polskich sklepów sprowadzających surowiec z Ameryki Południowej nie brakuje. Polecam szczególnie produkty Pajarito i Rosamonte. Kiedy składamy zamówienie warto kupić sobie bombillę, czyli specjalną słomkę uniemożliwiającą przedostawanie się pyłu, czy fusów do jamy ustnej. Przepis na lek: Napar z ostrokrzewu (Infusum Cassini) - kilka łyżek stołowych suszu wsypujemy do szklanki. Następnie zagotowujemy sobie pół dzbanka wody i odczekujemy około 10-15 minut, aby osiągnęła temperaturę około 80 stopni C. Zalewamy szklankę z suszem i odczekujemy około 10 minut. Bierzemy 2-3 większe łyki i wypluwamy (to skoncentrowana esencja, która wedle tradycjonalistów jest szkodliwa dla organizmu. Resztę pijemy już normalnie. Działanie: Napar działa wyraźnie psychostymulująco, wzmaga wydolność psychiczną i fizyczną. Poprawia pamięć, kojarzenie i ułatwia proces uczenia. Ponadto reguluje przemianę materii, ułatwia wypróżnianie, wzmacnia działanie leków przeciwbólowych (ibuprofen, salicylany, paracetamol, antypiryna), ułatwia odchudzanie, powoduje uczucie sytości, przez co ograniczamy potrzebę przyjmowania pokarmów. Yerba Mate wzmacnia siłę skurczu mięśnia sercowego, działa moczopędnie, a także jest naturalnym antyoksydantem. Dawkowanie: Kilka łyżek stołowych na szklankę wystarcza na cały dzień. Wspomniałem żeby przygotować sobie pół dzbanka wody, gdyż po wypiciu jednego zalania możemy pozostałą wodą uzupełnić szklankę jeszcze 2-3 razy. Jest to dobra alternatywa dla kawy, mniej szkodliwa i nie eksploatująca organizmu. Polecam w stanach przemęczenia, zaparciach, zaburzeniach trawiennych, skąpomoczu, jako środek stymulujący układ nerwowy podczas wytężonego wysiłku umysłowego. Napar z Yerby w większych dawkach może podnieść ciśnienie krwi i przyśpieszyć akcję serca. Autor: Jakub Babicki

kokoryczka.jpg

Kokoryczka wonna (łac. Polygonatum odoratum) To roślin ...

Kokoryczka wonna (łac. Polygonatum odoratum) To roślina dość pospolita w naszym kraju. Na Mazurach możemy znaleźć ją w świetlistych lasach liściastych lub mieszanych, często hodowana w ogródkach, występuje na kamienistych i zakrzewionych zboczach, próchniczych glebach gliniastych. Obecnie pozyskiwać możemy kłącze kokoryczki, które należy wykopać oczyścić i przetworzyć na świeżo. Przepis na lek: Intrakt z kłącza kokoryczki (Intractum Polygonati) - robimy zalewając 1 część świeżego i rozdrobnionego kłącza na 3 lub 5 części gorącego alkoholu 50-60%. Maceracja powinna trwać przez 12-20 dni i odbywać się w ciemnym i chłodnym miejscu. Działanie: Intrakt lub nalewka z kokoryczki to pewny i silny w działaniu lek. Stosowany wewnętrznie jest preparatem nasercowym i przeciwcukrzycowym. Zwiększa siłę i energię skurczu mięśnia sercowego oraz szybkość i głębokość rozkurczu. Ponadto przedłuża pauzę rozkurczową, zwalniając przy tym czynność serca. Pod wpływem kokoryczki komory serca efektywniej wypełniają się krwią, energiczniej i silniej tłoczą krew do tętnic. Zewnętrznie usuwa przebarwienia skóry oraz oczyszcza i odkaża skórę. Dawkowanie: Doustnie przyjmujemy 5 ml raz dziennie przez 1-2 miesiące. Kurację możemy powtarzać przy niewydolności krążenia, nadciśnieniu, obrzękach na tle niewydolności serca. Zewnętrznie w formie okładów po rozcieńczeniu z wodą (1:1).

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin