Bukowski Born into this PL cz510-drchZErp-CM-3.mp4

Nie daj im się! („Born Into This” Johna Dullaghana) Jacek Szafranowicz
Dokumentów poświęconych Charlesowi Bukowskiemu, w porównaniu ze średnią przeciętną uwagi, jaką środowisko filmowe poświęca zazwyczaj pisarzom, było - jeszcze za życia autora – całkiem sporo. Sadzali go przed kamerą do wywiadu bądź śledzili jego podróże na odczyty autorskie tacy reżyserzy Hollywoodu jak Taylor Hackford („Adwokat diabła”) czy Barbet Schroeder („Sublokatorka”). Widzieli bowiem, że wrodzona charyzma pisarza znakomicie koresponduje z ekranem, a łagodny głos w zestawieniu z pokancerowaną gębą przydają mu uroku jedynego w swoim rodzaju. Bukowski zresztą nie krył, że przed kamerą czuje się świetnie – niekiedy nawet do tego stopnia, że przeginał pałę: w trakcie jednego z wywiadów, zirytowany przez swoją żonę, wyzywając ją od suk, zwalił ją kopniakiem z kanapy, potwierdzając tym samym twierdzenie jednego klasyka, że talent jest często wadą charakteru.
Co realizator „Born Into This”, John Dullaghan, zobaczył w Charlesie Bukowskim, że postanowił chwycić za kamerę i opowiedzieć historię pisarza? Jak sam opowiadał w wywiadzie, ciekawość zgłębienia persony Bukowskiego obudziła w nim, rzecz jasna, wnikliwa lektura, ale do autentycznej chęci realizacji projektu pociągnęła fascynacja postawą pisarza wobec swojej pracy; zobaczył w nim bowiem napiętnowanego paskudnym dzieciństwem faceta, który zbyt wcześnie ujrzał prawdziwe, ohydne oblicza życia: niekończącej się męki codziennego ścierania się z – jak sam pisał – „ludźmi z twarzami jak główki pluskiewek”, którym brak elementarnych zasad przyzwoitości i empatii; gdzie stale panuje bzdurna szarpanina o czcze tytuły, gdzie samotność i desperacja przesłaniają zdrowy rozsądek i gdzie mało kto ma odwagę i siłę, aby nie popełniać w kółko tych samych błędów, bo to wymagałoby odnalezienia w sobie wiary, że jutro wcale nie musi być tak fatalne jak dzisiaj. Jednak wszystko to, zamiast Bukowskiego stłamsić i obrócić w apatyczną kukłę, przeobraziło go w szalenie zdeterminowaną jednostkę, która postawiła sobie za cel zawsze – bez względu na koszty – mówić prawdę. Nie trudno zobaczyć, właśnie dzięki wspaniałej robocie Dullaghana, że droga Bukowskiego ma wymiar uniwersalny: ostatecznie bowiem określa nas nie to, co nam się przytrafia, ale jak walczymy i odnajdujemy się wobec tego, co nam się przytrafia, i po obejrzeniu dokumentu nie ma wątpliwości, że Bukowski walczył dzielnie; jego postawa i napędzana biedą, rozczarowaniami, toksycznymi związkami, wrzodami, ludzkim buractwem i paranojami twórczość pozwalają słynnej acz wypranej dziś myśli Nietzschego: „Co cię nie zabije, to cię wzmocni” powrócić na chwilę do swego właściwego wymiaru.
Dullaghan nie miał, rzecz jasna, okazji poznać i porozmawiać z bohaterem swojego dokumentu. Los dał mu jednak możliwość nawiązania kontaktu z osobami z najbliższego otoczenia pisarza. Przepytał wszystkich, jak leci. Historie o życiu prywatnym, refleksje o twórczości, a i najróżniejsze, często zabawne anegdoty opowiadają tu między innymi byłe kobiety Bukowskiego, na czele z wdową po pisarzu, Lindą Lee Bukowski; głos zabierają też jego wydawca i główny promotor John Martin, córka pisarza Marina oraz przyjaciele – Sean Penn i Tom Waits. O sile „Born Into This” decyduje jednak nie tylko temat, ale i sama realizacja. Ta gromada świetnie wkomponowanych w narrację materiałów archiwalnych, składająca się z wywiadów i zdjęć, w połączeniu z fragmentami utworów czytanych przez Bono czy Harry’ego Deana Stantona, sprawiają, że „Born Into This” ogląda się jak kawał świetnego dokumentu, który w żaden sposób nie wymaga znajomości twórczości pisarza.
Wspaniała historia o tym, żeby zawsze robić co należy i nie przejmować się resztą!