Sample.mkv

Smak curry – dramat z 2013 roku w koprodukcji francusko-indyjsko-niemiecko-amerykańskiej, scenariusz i reżyseria autorstwa Ritesha Batry, Rutvik Oza
Data premiery: 20 września 2013 (Indie)
Reżyseria: Ritesh Batra
Długość: 105 minut
Obsada: Irrfan Khan, Nimrat Kaur, Nawazuddin Siddiqui,

Nagrody: Nagroda Krytyków Filmfare dla Najlepszego Filmu, Nagroda Filmfare dla Najlepszego Aktora Drugoplanowego, Azjatycka Nagroda Filmowa: Najlepszy aktor, Azjatycka Nagroda Filmowa: Najlepszy scenariusz


film Ritesha Batry – opowieść o dwojgu nieznajomych, którzy zakochują się w sobie dzięki potrawom i liścikom przesyłanym w menażkach na jedzenie. Na szczęście kino wie, jak zamienić literacki banał w narracyjną ucztę. Ten cud zdarza się i tutaj. Dzień jak co dzień: piękna i nieszczęśliwa w małżeństwie Ilia (Nimrat Kaur) przyrządza obiad dla pracującego w biurze męża. Niestety, w skutek pomyłki kuriera posiłek trafia do Saajana (Irrfan Khan) – zgorzkniałego, stroniącego od ludzi wdowca. Przez żołądek do serca – zaintrygowany Saajan zaczyna korespondencję z kobietą i z czasem otwiera się na świat. Ilia tymczasem łapie pierwszy haust powietrza i zaczyna myśleć o życiu z dala od zaniedbującego ją małżonka. Oczywiście, w zgodzie z melodramatyczną tradycją, los rzuca naszej parze kolejne kłody pod nogi. Pytanie, czy pozamykanych, tkwiących w schierarchizowanych układach i rozczarowanych życiem bohaterów stać w ogóle na krok w swoją stronę, wcale nie jest retoryczne. Batra dba o to, by co jakiś czas zepchnąć nas z utartego szlaku. Pokazuje relację Ilii i Saajana jako ciągłą grę napięć między tym, co podpowiada serce, a tym, na co istnieje społeczne przyzwolenie: w końcu wiara w małżeńską przysięgę to dla kobiety taki sam imperatyw jak konsekwencja w stronieniu od bliskich relacji z ludźmi dla mężczyzny. Subtelność, z jaką Batra filmuje stan zakochania, musi budzić uznanie: reżyser pokazuje, jak przeglądamy się wówczas w innych ludziach, w innych związkach i relacjach. Świetny jest zwłaszcza komediowy wątek irytującego współpracownika bohatera, Aslama, który szuka w Saajanie ojcowskiego autorytetu. Występujący w głównej roli Khan przyzwyczaił nas już do świetnej, oszczędnej techniki. Mniej doświadczona Kaur dotrzymuje mu kroku – jako krucha kobieta, która odkrywa w sobie olbrzymie pokłady determinacji, wypada fantastycznie.
Całość zaś oparta na papierowej korespondencji wzbudzić może poczucie nostalgii w tych, którzy pamiętają jeszcze dryg emocji towarzyszący otwieraniu długo wyczekiwanych listów. Nie warto kierować się faktem, iż jest to produkcja indyjska (jeśli kogoś to oczywiście razi), bo film posiada wszelkie walory solidnej produkcji kina europejskiego krzepiącej serce i dającej poczucie, że nieszczęśliwcy i samotnicy w średnim lub podeszłym już wieku mają ciągle szanse na życie pełnią smaków, pomimo codziennej goryczy i zgorzknienia otaczającej ich rzeczywistości.