2012-11-03 Skandal nie tylko obyczajowy.mp3
Download: 2012-11-03 Skandal nie tylko obyczajowy.mp3
Pobierz8,37 MB
Edouard Manet (1832 -1883) jest uważany za jednego z prekursorów impresjonizmu. Współpracował i wystawiał ze znanymi przedstawicielami tego kierunku. Niejednokrotnie gorszył mieszczańską publiczność.
Obraz "Śniadanie na trawie" (1862-1863) to dzieło w swoim czasie uznane za skandalicznie bezwstydne. Mitologiczny motyw nagiej nimfy czy bogini Wenus Manet prowokacyjnie przeniósł w realia współczesne. Szokował współczesnych kontrastem ubrania i nagości, ale także samym "płaskim" sposobem malowania.
Komentarze:
Aby dodawać komentarze musisz się zalogować
Inne foldery z plikami do pobrania
-
[PDF] -
► Słownik literatury XIX wieku -
► Słownik Symboli Baśniowych -
► Słownik Terminów Literackich -
► Wyczesany słownik najmłodszej polszczyzny -
2012 -
3D Home Architekt (Zaprojektuj Swój Dom-PL) -
Antoś pierwszy raz w Warszawie(1908) -
artlit -
art-lit -
Autohipnoza -
BIOGRAFISTYKA -
dok-bibl -
Evans Nicholas - Zaklinacz koni -
Flagg Fennie - Smażone zielone pomidory -
gender -
Gustaw Herling–Grudziński -
Halina Poświatowska -
HISTORIA SZTUKI -
historia sztuki(1) -
HLP -
HLP POZYTYWIZM i MŁODA POLSKA -
I SEMESTR -
II ROK SEMESTR LETNI! -
III ROK -
Jan Paweł II -
Książki o czarownicach i prześladowaniach -
Kultura języka polskiego -
Kundera -
Literatura miedzywojenna -
Marcel Proust -
Maria Dąbrowska -
Maria Pawlikowska-Jasnorzewska -
Miron Białoszewski -
O północy w Paryżu chomikuj -
opracowane tematy -
oświęcim II wojna światowa -
Podania i legendy polskie, ruskie i litewskie -
Psychologia -
Psychologia(1) -
Ryszard Kapuściński -
Słownik motywów literackich -
Stanisław Jerzy Lec -
sztuka prekolumbijska -
Tadeusz Różewicz -
WOHRP -
WoK -
WOK -
Zofia Nalkowska -
Zola Emil
Inne pliki do pobrania z tego chomika
Cecco del Caravaggio, właściwie Francesco Buoneri lub Boneri, to włoski malarz aktywny w Rzymie w latach 1610-20, caravaggionista, prawdopodobnie jedyny naśladowca Caravaggia, który pracował przy mistrzu jako pomocnik.
Pochodził z malarskiej rodziny Buonera (Bonera), działającej od XVI w. w Bergamo i okolicach. Był jednym z pierwszych i bardzo wiernych naśladowców Caravaggia. Jedynym udokumentowanym źródłowo obrazem artysty jest Zmartwychwstanie, zamówione do kaplicy Guiccardinich przy kościele Santa Felicita we Florencji. Jego dorobek, obejmujący ok. 20 dzieł, zrekonstruowany został na podstawie analogii stylistycznych.
Rozpacz i płacz, współcierpienie i odkupienie – fascynujący, przejmujący obraz pasyjny z XV wieku był tematem opowieści dr Grażny Bastek.
Wielki malarz niderlandzki stworzył w swoim dziele ujętą w artystyczne ramy historię – poruszającą opowieść o Chrystusie zdejmowanym z Krzyża. XV-wieczna idea odkupienia bardzo silnie oddziałuje na widza, który dostrzega przejmującą rozpacz Matki Boskiej i bliskich Jezusowi osób cierpiących u Jego stóp. – Rogier stworzył scenę narracyjną, ale ograniczoną do jednego momentu, jednej akcji. Zamknął te wszystkie postaci w iluzjonistycznej szafie. Na tym polega innowacyjność i niezwykłość tego obrazu – podkreślała w audycji "Jaki to obraz" dr Grażyna Bastek.
Wiadomo, że w 1427 Rogier pojawił się w pracowni Roberta Campina, który działał wraz z Jacques'em Daretem. Byli to najbardziej znani malarze w rodzinnym mieście artysty - Tournai. W 1432 roku został przyjęty do gildii malarzy miasta. Gildie w Niderlandach były swoistymi korporacjami zrzeszającymi artystów w celu obrony ich interesów oraz nadzorowania działalności, co miało wpływ na wysoką jakość dzieł.
Prawdopodobnie pomiędzy 1432 a 1435 artysta przebywał w Brugii, gdzie działał Jan van Eyck, i w Leuven, gdzie tamtejsze bractwo strzelców - kuszników, łuczników (Onze-Lieve-Vrouw van Ginderbuiten) zamówiło w 1434 tryptyk ze "Zdjęciem z Krzyża".
Ten poruszający obraz przeznaczony był do niewielkiej kaplicy, w której jeszcze silniej oddziaływał na wiernych uczestniczących w religijnej odnowie, podczas mszy.
W muzeum Prado znajduje się najstarsza znana kopia słynnej Mony Lizy. Obraz notowany jest w królewskich zbiorach hiszpańskich od 1666 roku – może nawet był tam wcześniej. Wszedł do zbiorów Prado od momentu ufundowania muzeum w 1819 roku i wielokrotnie był wystawiany. Dwa lata temu został poddany konserwacji i badaniom przy okazji programu badawczego dotyczącego twórczości Leonarda.
- Czarne tło okazało się przemalowaniem z końca XVIII wieku. Pobrane próbki pokazały, że pomiędzy przemalowaniem a oryginalną warstwą malarską leży werniks. Czyli: obraz był skończony. Wszystko zachęcało do tego, by usunąć przemalowanie - opowiadała dr Grażyna Bastek.
Po zdjęciu osiemnastowiecznych naddatków ukazał się znakomity obraz: Toskania w pełnej krasie, świetnie znany nam pejzaż. Kontrast pomiędzy pierwszym a drugim planem stał się czytelniejszy, a sama modelka jakby odmłodniała. Szczegóły modelunku twarzy i detali pejzażu w tle stały się doskonale widoczne.
- To pokazało, czego nie widzimy na oryginalnym obrazie, który jest brudny, pokryty werniksami, jest właściwie nieczytelny. Kopia mówi nam, jak powinna wyglądać Mona Liza i jak zamazany mamy ten obraz w naszej wyobraźni.
Badania przyniosły jeszcze jedno ważne ustalenie: kopia i oryginał powstawały w tym samym czasie, w tym samym procesie twórczym. Kopia została przy tym namalowana najlepszymi, drogimi pigmentami, co nieczęsto się spotyka.
O tej niezwykłej kopii, jej przeznaczeniu i o tym, kto był jej autorem w audycji Michała Montowskiego opowiadała dr Grażyna Bastek.
W obrazie "Dziewczyna ważąca perły" Jan Vermeer nadał popularnej scenie rodzajowej nowych znaczeń. Zacznijmy od tego, że szalki wagi są... puste.
Potwierdziły to wnikliwe badania z 1994 roku: wykryto jedynie żółć cynową, cenny barwnik, którym artysta posłużył się, by namalować wagę. Puste szalki pozostają w idealnej rónowadze: kobieta jeszcze niczego nie waży, dopiero przygotowuje się do tej czynności, upewniając się, że waga funkcjonuje prawidłowo.
Młoda kobieta stoi przy stole, na którym widać kosztowności. Światło pada z góry, z przesłoniętego okna, wprost na szalki wagi, natomiast linie kompozycji obrazu zbiegają się nieco wyżej: na dłoni trzymającej wagę. Wydatny brzuch bohaterki obrazu brano za oznakę brzemienności, co prowadziło do daleko posuniętych i dziś odrzucanych interpretacji. Pełną skupienia i spokoju postać kobiecą Vermeer ukazał na tle wiszącego na ścianie, pełnego dynamiki obrazu przedstawiającego Sąd Ostateczny.
Współcześnie odczytuje się obraz jako alegorię umniarkowania: waga jest zbalansowana, kobieta jest spokojna. Umiar – jedna z czterech cnót kardynalnych. Cnota jest komentowana przez vanitas, marność, reprezentowaną przez klejnoty.
Ale to dopiero początek tego, co o obrazie Vermeera w audycji Michała Montowskiego opowiedziała dr Grażyna Bastek.
Michele Marieschi (1710-1743) – włoski malarz, wedutysta wenecki, był synem introligatora. Malarstwem zaczął się interesować za sprawą dziadka Antonia Meneghiniego. Ok. 1735 r. prawdopodobnie przebywał w Niemczech. W 1736 r. został przyjęty do cechu malarzy. W 1737 ożenił się z Angelą, córką Domenica Fontany, właściciela pracowni obrazów na Campo San Luca, gdzie wkrótce przeniósł się z rodziną. Umiera młodo i niespodziewanie w 1743. Jego styl charakteryzuje scenograficzna organizacja przestrzeni, dynamika kompozycji, impastowe kładzenie farb i gra świata.
O specyficznej metodzie pracy Marieschiego na przykładzie wedut – mówiła dr Grażyna Bastek.
Degas, właściwie: Hilaire-Germain-Edgar de Gas, (1834 -1917) – francuski malarz i rzeźbiarz. Twórczość Degasa charakteryzuje pełna inwencji kompozycja, świetna kreska i umiejętność przedstawiania postaci w ruchu. Studiowanie fenomenu ruchu wiązało się z jego obserwacjami tancerek, które stały się bohaterkami i tematem wielu jego dzieł.
Choć znamy wiele modelek Degasa z nazwiska, trudno poznać ich wygląd z obrazów, na których są przedstawione. Malarz koncentrował się na ruchu, twarze są niewyraźne, rozmazane, przesłonięte włosami...
Albrecht Dürer – niemiecki malarz i grafik, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli przełomu średniowiecza i renesansu i pierwszy wielki drzeworytnik, działał głównie w Norymberdze. Stworzył własny styl, mając za podstawę tradycje sztuki późnogotyckiej i wpływy realizmu niderlandzkiego.
Jest autorem licznych autoportretów. Olejny obraz namalowany w 1500 roku, przechowywany jest w Starej Pinakotece w Monachium. Artysta stworzył to dzieło w wieku 28 lat. Przedstawia frontalnie ujęte oblicze malarza na płaskim ciemnym tle. Na obrazie znajduje się monogram Dürera, data oraz łaciński napis: "Albertus Durerus Noricus / ipsum me propriis sic effin / gebam coloribus aetatis / anno XXVIII".
Obraz Domenico Ghirlandaio (1449-1494), włoskiego malarza z okresu quattrocento, przedstawiciela szkoły florenckiej, wydaje się być tu wyjątkiem, wprost zaskakuje realizmem. "Starzec i chłopiec" to - obok fresków chóru kościoła Santa Maria Novella, fresków w Pizie, San Gimignano i w rzymskiej Kaplicy Sykstyńskiej - jego najważniejsze dzieło.
Wymowa obrazu "Starzec i chłopiec" jest niezwykła. Młody człowiek tuli się do starca niezależnie od jego brzydoty, jakby dla podkreślenia, że wygląd nie odzwierciedla wnętrza. To zupełnie niespotykane w malarstwie XV wieku.
Obraz zainspirowany fotografią prasową powstał wkrótce po śmierci gwiazdy w 1962 roku. - Warhol praktycznie natychmiast zaczął multiplikować jej twarz na swoich grafikach. Powstawały one w ciągu kilku tygodni lata 1962 roku. Dyptyk natychmiast został kupiony przez amerykańskich kolekcjonerów. Dopiero w latach 80. został odsprzedany do Tate Gallery w Londynie – podkreśla dr Grażyna Bastek.