Miron Białoszewski - Karuzela z madonnami.mp3

Miron Białoszewski (ur. 30 czerwca 1922 w Warszawie, zm. 17 czerwca 1983 w Warszawie) - polski poeta, prozaik, dramatopisarz i aktor teatralny.

Życiorys
Tablica poświęcona poecie na ścianie domu przy ul. Tarczyńskiej 11, Warszawa, 15 czerwca 2008 r.
Nagrobek Mirona Białoszewskiego na Cmentarzu Powązkowskim, Warszawa, 30 lipca 2006 r.

Urodził się w Warszawie. W chwili wybuchu wojny był uczniem III klasy gimnazjum. W okresie okupacji zdał maturę na tajnych kompletach, po czym rozpoczął studia polonistyczne na (również tajnym) Uniwersytecie Warszawskim, których nie mógł ukończyć.

Podczas okupacji prowadził w latach 1942-1944 razem ze S. Swenem Czachorowskim konspiracyjny Teatr Swena. Po kapitulacji powstania warszawskiego został wywieziony razem z ojcem na roboty do Niemiec (Lammsdorf), jednak udało mu się uciec. Po zakończeniu wojny przez Opole i Częstochowę powrócił do Warszawy.

Pracował najpierw na Poczcie Głównej (przy ul. Nowogrodzkiej), potem jako dziennikarz w Kurierze Codziennym, Wieczorze Warszawy i Świecie Młodych. Współpracował także z redakcjami czasopism dziecięcych i młodzieżowych, dla których pisał wiersze i piosenki wraz z Wandą Chotomską.

Należał do tzw. pokolenia Współczesności. Na wiosnę 1955 Białoszewski wraz z Lechem Emfazym Stefańskim założyli tzw. „Teatr na Tarczyńskiej”, gdzie wystawiał swoje cztery programy sceniczne, zawierające m.in. sztuki „Wiwisekcja”, „Osmędeuszy”. W inscenizacjach tych brał również udział osobiście (jako aktor) wraz z Ludmiłą Murawską.

Debiutował w Życiu literackim w roku 1955 w ramach Prapremiery pięciu poetów obok wierszy m.in. Herberta, a pierwszy tomik jego wierszy, Obroty rzeczy ukazał się rok później. Następnie wydał tomiki: Rachunek zachciankowy (1959), Mylne wzruszenia (1961) oraz Było i było (1965). W tym czasie zdobył niemały rozgłos. Dzięki temu i dzięki staraniom wpływowych przyjaciół i protektorów otrzymał mieszkanie na pl. Dąbrowskiego 7, w którym zamieszkał wraz z życiowym partnerem malarzem Leszkiem Solińskim. Poznali się w czasach „małopolsko-krakowskich”. Ich związek był powodem wyrzucenia w 1953 roku Mirona z redakcji Świata Młodych za „naruszenie obyczajów”[1].

Na pl. Dąbrowskiego założył z Ludwikiem Heringiem i Ludmiłą Murawską, po rozpadzie Teatru na Tarczyńskiej, Teatr Osobny, który działał do 1963 roku.

Niebawem ukazały się tomy prozy: Donosy rzeczywistości (1973), Szumy zlepy, ciągi (1976) oraz Zawał (1977). Ale wcześniej, 27 lat po koszmarach wojennych, spisał swoje przeżycia powstaniowe. I tak w roku 1970 ukazał się Pamiętnik z powstania warszawskiego.

W roku 1976 Białoszewski już po raz ostatni zmienił miejsce zamieszkania, przeprowadził się na ul. Lizbońską 2. Tam jakby wrócił do poezji i wydał szereg tomów wierszy. Zmarł 17 czerwca 1983 na atak serca.

Bibliografia

Tomiki poetyckie

* Obroty rzeczy (1956)
* Rachunek zachciankowy (1959)
* Mylne wzruszenia (1961)
* Było i było (1965)
* Wiersze (1976)
* Poezje wybrane (1976)
* Miron Białoszewski [wybór wierszy w serii Poeci Polscy wydawnictwa Czytelnik] (1977)
* Odczepić się (1978)
* Wiersze wybrane i dobrane (1980)
* Trzydzieści lat wierszy (1982)
* Oho (1985)

Tomy wierszy i prozy

* Teatr Osobny (1973)
* Rozkurz (1980)
* Stara proza. Nowe wiersze (1984)
* Obmapywanie Europy. Aaameryka. Ostatnie wiersze (1988 – pośmiertnie)

Tomy prozatorskie

* Pamiętnik z powstania warszawskiego (1970)
* Donosy rzeczywistości (1973)
* Szumy, zlepy, ciągi (1976)
* Zawał (1977)
* Przepowiadanie sobie (1981)
* Konstancin (1991 – pośmiertnie)