gigantyczne maszyny

Ekranoplan Łuń

Ekranoplan to statek powietrzny poruszający się na bardzo małej wysokości nad powierzchnią wody . Wykorzystywał on efekt przypowierzchniowy (tzw. efekt ekranu) sprawiający, że skrzydła maszyny lecącej na bardzo małej wysokości wytwarzają większą siłę nośną niż na dużych wysokościach . Dzięki temu zjawisku można było skonstruować samolot o dużo większej wadze, zdolny do przewożenia ogromnych ładunków .

Potencjał tkwiący w takim rozwiązaniu dostrzeżono w ZSRR, gdzie od lat 60. prowadzono intensywne prace z nadzieją militarnego wykorzystania ekranoplanów . Efektem tych wysiłków był m.in. projekt 903 Łuń . Ekranoplan ten imponował rozmiarami - mierzył niemal 74 metry długości, i osiągami - dzięki zespołowi ośmiu silników rozwijał prędkość 550 km/h . Ponadto Łuń latał na niskich wysokościach, utrudniając wykrycie go przez radary .

Choć służba Łunia trwała krótko: od 1987 r. do 1999 r., los ekranoplanów tego typu wcale nie został przesądzony . W 2007 roku minister obrony Federacji Rosyjskiej zdecydował o wznowieniu produkcji zmodernizowanego Łunia w 2012 roku .

Unikatowy An-225 Mrija

Tę niesamowitą maszynę zaprojektowano w rosyjskim biurze konstrukcyjnym Antonowa . Samolot jest jedynym ukończonym egzemplarzem stworzonym na potrzeby programu kosmicznego, w ramach którego miał przenosić wahadłowiec Buran . Niestety program został zawieszony, a pozostałością po nim jest ogromna ładowność - 250 ton .

An-225 jest wysoki na 18 metrów, a długi na niemal 90 metrów . Sześć silników jest w stanie udźwignąć ciężar o masie 250 000 kg . Jeżeli chodzi o prędkość, Mrija potrafi pokonać 850 km/h . Oczywiście podczas przelotów z ciężkim ładunkiem, jego prędkość znacznie spada . W środku pomieści się załoga złożona z 23 osób .

Większym od An-225 był amerykański Hughes H-4 Spruce Goose, który wykonał jednak tylko jeden lot, podczas gdy An-225 wciąż lata . W 2001 r. Mrijego zakupiły ukraińskie linie lotnicze Antonow Airlines do przenoszenia bardzo ciężkich ładunków .

Podwodna gigantomania

W latach 70. XX wieku zaprojektowano 6 okrętów projektu 941 zwanych Akuła (bądź Tajfun w kodzie NATO). Do dzisiaj dzierżą palmę pierwszeństwa, jeśli chodzi o wielkość wśród okrętów podwodnych . Na powierzchni wypierają 24 tysiące ton wody, a zanurzone nawet 48 tysięcy ton . Dla porównania największe polskie krążowniki Dragon i Conrad wypierały po ok. 5,5 tysiąca ton .

Niestety Akuły były bardzo drogie w budowie i utrzymaniu . Po upadku ZSRR okręty te były jednymi z pierwszych, które odstawiono na przymusowy postój . Trzy pierwsze zezłomowano jeszcze w latach 90., pozostałe 3: "Archangielsk", "Siewierstal" i "Dymitr Doński" trafią na złom przed końcem 2014 r. (początkowo zakładano, że będą służyć do 2020 r.). Koszt "utylizacji" jednego okrętu to 10 milionów dolarów .

Rakietowa ciężarówka

To prawdopodobnie największa (a na pewno najdłuższa) ciężarówka będąca na wyposażeniu rosyjskiej armii . MZKT Topol-M, napędzana na wszystkie szesnaście kół, potrafi przewieźć nawet 80 ton ładunku po najcięższym, syberyjskim terenie . Pojazd napędzany jest silnikiem V12 o mocy około 800 koni mechanicznych . W dogodnych warunkach, samobieżna wyrzutnia międzykontynentalnych pocisków balistycznych może osiągnąć prędkość dochodzącą do 45 km/h .

Gigantyczna koparka krocząca

Jedna z największych koparek świata pracuje przy wydobyciu rudy żelaza w Rosji . Jest to koparka krocząca KU-800 . Maszyna waży 3,5 tysiąca ton, a koło z czerpakami ma 11 metrów . Sprzęt ten, wielkości sporego budynku (51 metrów wysokości) wykopuje w ciągu godziny ok. 5800 metrów sześciennych urobku . Łączna długość jego taśmociągów wynosi 8 km . Co najciekawsze, KU-800 funkcjonuje już od 40 lat i, jak twierdzą specjaliści, wciąż pozostaje w dobrej formie .