-
52 -
74 -
2704 -
99
2984 plików
32,6 GB
Biografia i kariera
Wczesne lata
W 1966 rozpoczęła naukę w Glassboro State Teachers College (obecnie Rowan University), którą przerwała po kilku miesiącach i następnie wyjechała do Nowego Jorku. Tam zaczęła od pracy w księgarni, gdzie poznała fotografa Roberta Mapplethorpe'a, który w późniejszym czasie był autorem okładek jej płyt. W 1969 razem z siostrą Lindą wyjechała do Paryża, gdzie występowała w ulicznej trupie teatralnej (busking, performance). Po powrocie do Nowego Jorku zamieszkała z Mapplethorpe'em w hotelu Chelsea i stała się częstą bywalczynią klubów: Max's Kansas City oraz CBGB.
W tym okresie zaczęła tworzyć swoje pierwsze wiersze, które na początku lat 70. już jako członek St. Mark's Poetry Project (grupa poetów eksperymentujących) publicznie recytowała (w klubie St. Mark Place w East Village), przy akompaniamencie gitarzysty Lenny'ego Kaye'a. Pierwsze jej publikacje ukazywały się w miesięcznikach "Creem" i "Rolling Stone", w których zajmowała się przez jakiś czas pisywaniem recenzji płyt. W 1971 nawiązała współpracę z Samem Shepardem przy tworzeniu sztuki "Cowboy Mouth". W następnych latach ukazały się jej dwa tomiki wierszy: debiutancki "Seventh Heaven" (1972) oraz "Witt" (1973). W tym czasie związała się z Allanem Lanierem – wówczas muzykiem zespołu Blue Öyster Cult.
1974–1980: Patti Smith Group
W 1974 Smith powróciła do działalności scenicznej – oprócz Kaye'a zespół zaczęli tworzyć: basista Ivan Kral (uchodźca z Czechosłowacji, który opuścił swój kraj po upadku Dubčeka w 1968), perkusista Jay Dee Daugherty oraz pianista Richard Sohl. W tym samym roku, przy pomocy finansowej Mapplethorpe'a Patti ze swoim zespołem (Patti Smith Group) nagrała pierwszego singla "Piss Factory".
W 1975 muzycy dzięki Clive'owi Davisowi podpisali kontrakt z firmą Arista Records i wkrótce ukazał się debiutancki album Horses wyprodukowany przez Johna Cale'a. Płyta stanowi połączenie wczesnego punkrocka (proto-punk) z poezją i rozpoczyna się utworem "Gloria" autorstwa Van Morrisona. Zespół w tym czasie objeździł z koncertami USA i Europę. W 1976 został wypuszczony na rynek następny album: Radio Ethiopia. Płyta otrzymała słabe recenzje w stosunku do swojej poprzedniczki, ale mimo to kilka utworów przetrwało próbę czasu, które Smith do dziś wykonuje regularnie na koncertach. 23 stycznia 1977 podczas koncertu w Tampie (Floryda) Patti spadła ze sceny i uszkodziła sobie kręgi szyjne. Okres rekonwalescencji spędziła na pisaniu nowych wierszy (wydanych w tomiku "Babel" w 1978) oraz kolejnych piosenek. W końcu lat 70. wraz zespołem nagrała jeszcze dwie płyty: Easter (1978), która osiągnęła dość duży sukces komercyjny, głównie za sprawą pochodzącego z niej singla "Because the Night" (utwór napisany przez Smith do spółki z Bruce'em Springsteenem), oraz Wave (1979) – mniej udany, chociaż piosenki "Frederick" i "Dancing Barefoot" cieszyły się sporym powodzeniem.
1980–1995: Małżeństwo
Zanim album Wave ukazał się na rynku, w życiu Patti Smith zaszły zmiany: rozstała się ze swoim długoletnim partnerem Allenem Lanierem i związała się z byłym gitarzystą zespołu MC5 Fredem Smithem, który był wielbicielem jej twórczości ("Frederick" i "Dancing Barefoot" były piosenkami poświęconymi jemu). W tamtym czasie żartowano sobie z Smith, że poślubiła Freda (1980), aby nie zmieniać nazwiska. W 1980 miał miejsce ostatni koncert zespołu, a Patti rozstała się ze sceną na długie lata. Zamieszkała z mężem w St. Clair Shores (Michigan). W 1982 urodziła syna Jacksona (Jackson od 2009 jest mężem Meg White), a pięć lat później córkę Jesse. W 1988 wraz z Fredem, Jayem Daughertym i Richardem Sohlem nagrała płytę Dream of Life, która ukazała się w czerwcu tego samego roku, przy czym temu wydarzeniu nie towarzyszyła żadna promocja. W następnych latach przeżyła wiele tragedii osobistych: w 1989 umarł na AIDS Robert Mapplethorpe (długoletni przyjaciel), rok później na atak serca Richard Sohl, 4 listopada 1994 na zawał serca zmarł Fred, a niewiele później także jej brat Todd . W obliczu tych zdarzeń za namową Michaela Stipe'a (R.E.M.) oraz Allena Ginsberga, zdecydowała się powrócić na scenę. Kiedy Jackson skończył 14 lat powróciła do Nowego Jorku.
1996–2003: Gone Again, Peace and Noise, Gung Ho
W 1996 z Kayem, Daughertym i innymi muzykami (m.in. Tom Verlaine i John Cale) nagrała płytę Gone Again, zawierającą m.in. utwór "About a Boy" – poświęcony Kurtowi Cobainowi, którego była fanką. W tym samym roku wzięła udział w nagraniach R.E.M. śpiewając razem ze Stipe'em w piosence "E–Bow the Letter".
Po Gone Again w następnych latach zarejestrowała z zespołem dwie kolejne płyty: Peace and Noise (z singlem "1959" – o inwazji chińskiej na Tybet) w 1997 i Gung Ho w 2000. Piosenki: "1959" i "Glitter in Their Eyes" zostały nominowane do nagrody Grammy w kategorii Best Female Rock Vocal Performance . W 2002 ukazała się dwupłytowa kompilacja Land (1975–2002) (dedykowana Richardowi Sohlowi), zawierająca m.in. piosenki znane z singli oraz kompozycję Prince'a "When Doves Cry".
2004–obecnie
27 kwietnia 2004 został wydany album Trampin', który Smith poświęciła swojej matce zmarłej dwa lata wcześniej. 25 czerwca 2005 na festiwalu "Meltdown" w Londynie razem z zespołem (m.in. z Tomem Verlaine'em) wykonała wszystkie utwory z płyty Horeses, które następnie zostały wydane na dwupłytowym albumie Horses/Horses. 10 lipca została odznaczona orderem "Ordre des Arts et des Lettres" przez francuskie Ministerstwo Kultury, a w sierpniu wygłosiła wykład dotyczący twórczości Arthura Rimbauda i Williama Blake'a. 15 października 2006 zagrała 3,5-godzinny koncert w nowojorskim klubie CBGB, odczytując na końcu nazwiska muzyków i innych osób związanych ze sceną punkrockową, którzy umarli w poprzednich latach (był to pożegnalny koncert z klubem CBGB, który po 33 latach istnienia został zlikwidowany).
12 marca 2007 została przyjęta do Rock and Roll Hall of Fame. Między 28 marca, a 22 czerwca 2008 w Fondation Cartier pour l'Art Contemporain w Paryżu zorganizowano wystawę jej prac (art exhibition) pt. "Land 250" wykonanych przez nią w latach 1967–2007. W lipcu został wydany album pt. The Coral Sea, który Smith nagrała na żywo z Kevinem Shieldsem. W tym samym roku otrzymała honorowy doktorat za wkład w kulturę, a także stała się główna bohaterką dokumentalnego filmu "Patti Smith: Dream of Life".
W Polsce występowała dwukrotnie: w Warszawie (2002) i w Poznaniu (2007)
Działalność pozamuzyczna
Patti Smith była zwolenniczką Partii Zielonych i poparła w wyborach prezydenckich w 2000 roku Ralpha Nadera [27]. Brała udział w pierwszym proteście zorganizowanym przez Louisa Posnera (12 września 2002) przeciwko wojnie z Irakiem (w trakcie rozmów prezydenta George'a W. Busha ze Zgromadzeniem Ogólnym ONZ).
W 2003 napisała piosenkę "Peaceable Kingdom", którą poświęciła Rachel Corrie (1979–2003) – 24–letniej amerykance związanej z Międzynarodowym Ruchem Solidarności (ISM), która zginęła w Strefie Gazy zabita przez spychacz obsługiwany przez żołnierzy Sił Obronnych Izraela (IDF).
Zimą 2004/2005 Smith znów podróżowała z Naderem, biorąc udział w zjazdach wzywających do krytyki stanowiska Busha wobec Iraku.
We wrześniu 2006 w Londynie miały premierę dwie nowe piosenki Smith ("Qana" i "Without Chains"), które Louise Jury z dziennika "The Independent" scharakteryzowała jako "emocjonalny akt oskarżenia skierowany przeciwko amerykańskiej i izraelskiej polityce zagranicznej". Utwór "Qana" dotyczy powietrznych ataków sił izraelskich na libańską wioskę Qana, natomiast "Without Chains" jest o Muracie Kurnazie (obywatel niemiecki pochodzenia tureckiego), który przez pięć lat (2001–2006) był niesłusznie więziony w Guantanamo.
W swoim artykule Louise Jury zacytowała wypowiedź Smith:
"Napisałam obie piosenki w bezpośredniej reakcji na te zdarzenia, ponieważ czułam sie oburzona. To jest niesprawiedliwość wobec dzieci, wobec młodych mężczyzn i kobiet, którzy są więzieni. Jestem Amerykanką, muszę płacić podatki w swoim imieniu, a oni (rząd USA) dają miliony dolarów takim krajom jak Izrael na bomby kasetowe i inne technologie obronne, które zostały użyte na mieszkańców Qany. To jest straszne. To jest naruszenie praw człowieka".
W marcu 2008 nakładem wydawnictwa Palgrave Macmillan ukazała się książka Kurnaza "Five Years of My Life" ("Pięc lat mojego życia") do której Smith napisała krótki wstęp. W tym samym roku w wyborach prezydenckich poparła Baracka Obame
Stali muzycy zespołu
Lenny Kaye – gitara (1971–1980, 1988, 1996–obecnie)
Richard Sohl – instrumenty klawisze (1974–1977, 1979–1980, 1988)
Jay Dee Daugherty – perkusja (1974–1980, 1988, 1996–obecnie)
Ivan Kral – gitara basowa (1974–1980)
Bruce Brody – instrumenty klawiszowe (1978)
Fred "Sonic" Smith – gitara (1988)
Tony Shanahan – gitara basowa (1996–obecnie)
Olivier Ray – gitara (1996–2006)
Jackson Smith – gitara (2006–obecnie)
Dyskografia
Albumy studyjne
Horses (1975)
Radio Ethiopia (1976)
Easter (1978)
Wave (1979)
Dream of Life (1988)
Gone Again (1996)
Peace and Noise (1997)
Gung Ho (2000)
Trampin' (2004)
Twelve (2007)
Zródło: Wikipedia
1975 - Horses | 1976 - Radio Ethopia | 1978 - Easter |
1979 - Wave | 1980 - Dream Of Life | 1994 - Exodus |
1995 - Paths That Cross | 1996 - Divine Intervention | 1996 - Gone Again |
1997 - Peace And Noise | 2000 - Gung Ho | 2002 - Land - Best Of 1975 To 2002 |
2004 - Trampin | 2007 - Twelve |
Nie ma plików w tym folderze
-
0 -
0 -
0 -
0
0 plików
0 KB