Virus - Revelation (1970).rar

Revelation bez wątpienia należy do czołówki moich ulubionych płyt z szuflady z napisem 'hard progressive'. Jest także kolejnym, doskonałym przykładem jakim olbrzymim potencjałem dysponowały niemieckie grupy z początku lat 70. Na płycie słychać wyraźne wpływy: Deep Purple, Pink Floyd, a utwór Paint In Black posłużył za kanwę dla tytułowego Revelation. Naśladownictwo można traktować za zarzut, ale nie postawią go ci, którzy lubią długie rozbudowane kompozycje, pełne gitarowego czadu i organowej (chciałoby się rzec organicznej) melancholii. A nie jest to ślepe naśladownictwo - A Paint In Black w wykonaniu Niemców wypada zdecydowanie ciekawiej od pierwowzoru. To jeden z tych utworów, którym można umilić poranną kawę siąsadom trzy piętra niżej. Po Revelation rozpoczyna się cudownym organowym plumkaniem Endless Game. Za chwilę wchodzą gitary, melodia już się troszeczkę komplikuje ale perkusista spokojnie prowadzi rytm. W tle basowa pulsacja, aby liryczność nie przerodziła się w senność. Po kilku chwilach zmiana rytmu i melodii. Hammondowa oracja, przeplatana uderzeniami perkusji ustępuje miejsca basowej tyradzie. Trwa to ładną chwilkę i przechodzi w jazgot. Brzmi to jak solówka na nienaoliwionych od wieków drzwiach kościoła mariackiego. Uszy się marszczą, mózg rozcina ten virusowy pisk - i nagle - spokojny rytm narkotycznego zasypiania. Pink Floyd nie powstydziłby się takiego grania. Napięcie opada, wokalizy snują się po okolicy niczym komornik w byłym pegieerze. Jeszcze chwila i wybrzmiewa ten utwór, pozostawiając miejsce na scenie Burning Candle, bardziej rockowemu, mniej uduchowioniemu. Gitara pozwala sobie zajmować czołowe miejsce na scenie, wymiata raz z prawej, raz z lewej, robiąc miejsce (o dziwo!) dla wokalisty. Nie jest to Pavarotti, ani żaden Plant ale dobrze współgra z muzyką i co więcej nie jest fanem narzecza von Jungingena. Kolejny na płycie Hungry Looser od początku porywa do radosnego gibania i takiegoż człapania stopami w podłoże. Rockowe naprężenie znienacka umyka - pojawia się jazzowy nastrój wraz z knajpianym pianinkiem. Idealne miejsce na wynurzenia: "I'm a looser" i "Hungry for freedom". Wtem odzywa się gitarowa solówka i zaczyna się jazda typowo progresyjna. Solówki, improwizacje gromadne i indywidualne. Konfiguracje wszelakie. Taka typowa progowa Kamasutra. Hammond na zmianę z gitarą i fletem nie pozwalają ni chwili nudzić się. Całość kończy minuta oczyszczającego zgiełku... Tak się wtedy grało. I tylko wtedy. Niestety. Ostatni utwór na oryginalnej płycie (Nur noch zwei Lichtjahre) nie robi już takiego wrażenia jak poprzednie, do czego bez wątpienia przyczyniły się germańskie na wskorś wersy tekstu. Kolejne dwa utwory to bonusy, umieszczone bardziej dla celów archiwalnych niż podkreślenia jakości całości.Warto pochłonąć tego Virusa, traktując jak szczepionkę. Dzięki niemu muzyczna zgroza naszych czasów nie spowoduje stanów głębokiej depresji. Ćwiczenie swojego układu immunologiczno-muzycznego takimi zespołami powinno być refundowane...Cytuję za :http://musical_box.republika.pl/index/band/virus.htm . Zamieszczony przez Heavyblues. Dziękuję!! Bitrate 128 kb/s