Hobbit Bitwa Pięciu Armii.avi

salamanderk / Władca Pierścieni / Hobbit / III Bitwa Pięciu Armii / Hobbit Bitwa Pięciu Armii.avi

Download: Hobbit Bitwa Pięciu Armii.avi

Pobierz

1,37 GB

Hobbit: Bitwa Pięciu Armii

(2015)

gatunek: Fantasy, Przygodowy
produkcja: Nowa Zelandia, USA
premiera: 25 grudnia 2014 (Polska)
1 grudnia 2014 (swiat)
rezyseria: Peter Jackson
scenariusz: Fran Walsh, Philippa Boyens,
Guillermo del Toro, Peter Jackson

Filmowa adaptacja ksiazki J.R.R. Tolkiena, bedacej wstepem do slynnego "Wladcy Pierscieni", to opowiesc pelna niesamowitych wydarzen i magicznych postaci.█ KOPIA BDRIP [ PREMIERA LEKTOR PL ] █

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

salamanderk

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

jugg fuck cumpilation 1.avi

Nicponie_by_adam_xyz.avi

(1973) Film zrealizowany na motywach powieści Stanisławy ...

(1973) Film zrealizowany na motywach powieści Stanisławy Fleszarowej-Muskat "Papuga pana profesora". Miejsce akcji to typowe warszawskie blokowisko, gdzie mieszka mnóstwo dzieciarni. Jedynym placem zabaw jest ciasne betenowe podwórko. Kilkunastoletni chłopcy z sąsiedztwa urządzają sobie tu boisko do piłki nożnej. Podczas wykonywania rzutu karnego młody zawodnik strzela tak zapamiętale, że zamiast w bramkę trafia prosto w szybę jednego z mieszkań w bloku. Przerażeni piłkarze rozpierzchają się co sił w nogach. Natychmiast zjawia się surowy dozorca Kowalczyk, który na miejscu "przestępstwa" przyłapuje jedynie kilkuletnią Jolkę z maleńkim kotkiem. Ostrzega dziewczynkę, że i tak dopadnie nicponi, którzy wybili szybę. Poza tym będzie chodzić od drzwi do drzwi i zbierać od rodziców pieniądze na pokrycie strat. Tymczasem winowajcy ukrywają się na klatce schodowej i zastanawiają się, co dalej robić. Niebawem zjawia się Jolka z tajemniczą miną i proponuje im układ. Za zabranie jej do cyrku obiecuje zdradzić, kto wybawił ich z tarapatów. Okazuje się, że mogą ocalić skórę i zataić prawdę przed rodzicami. Za zbitą szybę zapłacił bowiem dozorcy emerytowany profesor, mieszkający w tym samym bloku. Ambitni chłopcy postanawiają zwrócić mu całą sumę. Zdobywają pieniądze organizując zbiórkę makulatury. Z gotówką w kieszeni zjawiają się u pana profesora, który ma gadająca papugę Klemensa i wdaje się z nim w dyskusję. Jolka jak zwykle włóczy się za starszym bratem i jego kolegami, teraz zjawia się też u profesora w mieszkaniu. Przez nią i jej kotka przestraszona papuga wyfruwa przez okno na podwórko. Wszyscy natychmiast rzucają się do wyjścia, by wyruszyć na poszukiwanie Klemensa.

Śmierć dziecioroba_by_adam_xyz.avi

(1990) "Śmierć dziecioroba" była jednym z najżywiej kome ...

(1990) "Śmierć dziecioroba" była jednym z najżywiej komentowanych filmów polskich na początku lat dziewięćdziesiątych. Obsypany nagrodami na XVI Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni, cieszący się sporym zainteresowaniem publiczności, budził i budzi sprzeczne reakcje. Zwolennikom podobała się brutalność i "szorstkość" dzieła Wojciecha Nowaka. "To nie jest ładny film z humanistycznym przesłaniem, co już jest dostateczną zachętą, żeby go zobaczyć" - podkreślano. Przeciwnicy krytykowali niemal wszystko. Począwszy od tytułu, a skończywszy na głównym bohaterze. "Nowak prezentuje człowieka odrażającego moralnie i próbuje nam wmówić jego niezwykłą wrażliwość? A sugerując głębokie rozterki egzystencjalne, sam lekceważąco nazywa bohatera dzieciorobem?" pytano z przekąsem. Tak silna rozbieżność ocen urobiła "Śmierci..." opinię filmu, obok którego nie sposób przejść obojętnie. Polska prowincja, lata osiemdziesiąte. Januszek - miasteczkowy Casanova, wraca z wojska. W domu czeka na niego Blada, matka jego przyszłego dziecka, córka szefa miejscowej bezpieki, który załatwił kandydatowi na zięcia skrócenie służby wojskowej. Januszek, mający na sumieniu niejedno złamane serce niewieście, nie pali się do ożenku. Unika jak może wrzaskliwej narzeczonej i jej wpływowego tatusia. Jak zwykle, mimo ostrej kontroli Bladej, nie przepuszcza żadnej "spódniczce". Ląduje nawet w łóżku Lali - ciotki dziewczyny, zamożnej producentki nagrobków. Trochę kradnie, trochę rozrabia, a przede wszystkim broni się przed małżeńskimi więzami. W końcu jednak w odświętnym garniturze staje u boku przyodzianej w biel Bladej. Czy jednak pozwoli założyć sobie ślubną obrączkę?

Ziemia obiecana_by_adam_xyz.avi

(2000/1975) 9 października 2000 odbyła się w Teatrze Wie ...

(2000/1975) 9 października 2000 odbyła się w Teatrze Wielkim w Warszawie premiera nowej wersji filmu. W stosunku do pierwowzoru była krótsza o ok. 30 min. Zmieniona została kolejność niektórych scen filmu, pojawią się także sceny znane z serialu tv, których nie było w pierwotnej wersji filmu (montażu dokonali Andrzej Wajda i Halina Prugar-Ketling). Nowa taśma eksploatacyjna wykonana została na taśmie Kodaka (poprzednia była na ORWO), a dźwięk przygotowany został w systemie Dolby Digital Stereo (prace, które doprowadziły do tego celu, wykonali m.in. specjaliści z warszawskiego studia Sonoria: Małgorzata Przedpełska-Bieniek, Grzegorz Lindemann, Jacek Kuśmierczyk, Andrzej Andruszkiewicz i Ewa Guziołek ze Studia Eksperymentalnego Polskiego Radia, zaproszona przez Sonorię w charakterze konsultantki; w pracach uczestniczyli także: Krzysztof Wodziński, z którym ściśle współpracował Robert Buczkowski; brakujące efekty synchroniczne stworzył Henryk Zastróżny; końcowego zgrania nowego dźwięku dokonał Marek Wronko). Za restaurację obrazu (korektę barwną) odpowiedzialny był Witold Sobociński przy współpracy Ewy Chudzik z Zakładu Obróbki Taśmy Filmowej WFDiF. Oto wypowiedź Andrzeja Wajdy na temat zmian wprowadzonych do nowej wersji filmu: "Patrząc na "Ziemię obiecaną" po 25 latach i proponując widzom jej nową wersję, wprowadziłem trzy zasadnicze zmiany. Najważniejsza zmiana polegała na przeniesieniu całej sekwencji, rozgrywającej się we dworze w Kurowie, z prologu do drugiej części filmu. Sekwencja ta otwierała pierwszą wersję "Ziemi obiecanej", gdyż wtedy jako adaptatorowi powieści Reymonta, wydawało mi się, że muszę najpierw pokazać świat, z którego wywodzili się romantyczni bohaterowie moich wcześniejszych filmów. Świat sielski, z polskim dworem, w którym mieszka - i ciągle żyje szlachecką przeszłością - ojciec Karola Borowieckiego. Dopiero później ujawniałem widzom, że o dziwo z tego świata wywodzi się również Karol: człowiek o zdecydowanym charakterze i silnej woli działania, prawdziwy Lodzermensch. Dziś, ćwierć wieku później, widzę to zupełnie inaczej. Uważam, że prawdziwym początkiem filmu "Ziemia obiecana" jest modlitwa: Niemca, Żydów i Polaka. Ważne, że ten początek ma miejsce w Łodzi, bo jest to także film o tym mieście. Co dziwniejsze, różni ludzie, których informowałem, że w nowej wersji "Ziemi obiecanej" przesuwam Kurów, a film zaczynam od modlitwy i Łodzi, mówiło mi ze zdziwieniem, że ich zdaniem on zawsze tak się zaczynał. Czyli, że - niezależnie od stanu faktycznego - tak go zapamiętali. I nowa wersja to uwzględnia. Borowieckiego poznajemy jako człowieka bezwzględnego, nierzadko postępującego brutalnie, a w dalszej kolejności zobaczymy, jakie są jego prawdziwe korzenie. Zderzenie "potwora" z łagodnością świata jego dzieciństwa jest uderzające. Takie rozwiązanie wydaje mi się ciekawsze, bliższe dzisiejszemu pojmowaniu dramaturgii filmowej i samej powieści Reymonta. Druga zmiana polega na skróceniu całości.

Kantpol_by_adam_xyz.avi

(2006) Kant-Pol czyli Rzeczpospolita Kanciarzy. Jest to ...

(2006) Kant-Pol czyli Rzeczpospolita Kanciarzy. Jest to kraj, w którym oszustwo pod każdym względem jest na porządku dziennym. Prezes, który biuro ma w taszy, muzyk który nie potrafi zagrać bez dyskietki i kierowca, który jeździ na lewych dokumentach po nieboszczyku. Młodzież, która jest niebezpieczna. Policja nie potrafi nic sama zdziałać. Śląsk jest rozbitym naczyniem...

Koty to dranie_by_adam_xyz.avi

(1978) Bohater filmu - rencista Sypniewski, staje pewneg ...

(1978) Bohater filmu - rencista Sypniewski, staje pewnego dnia przed niecodziennym zadaniem - musi utopić małe koty. Zadanie to, które z rozmaitych powodów staje się dla starego człowieka niewykonalne, jest pretekstem do ukazania szerszego społecznego tła dzisiejszej stolicy, braku porozumienia między starszym a młodszym pokoleniem, a także do zarysowania obyczajów tak nowej Warszawy, jak i odchodzącej już w zapomnienie.

Spis cudzołożnic_by_adam_xyz.avi

(1994) "Nigdy nie dano mi szansy zagrania inteligenta, k ...

(1994) "Nigdy nie dano mi szansy zagrania inteligenta, którym się czułem. Chciałem opowiedzieć, może po raz ostatni w moim filmowym życiu, o bohaterze swojego pokolenia, przekazać to wszystko, czym się zaraziłem w filmach Kieślowskiego w latach siedemdziesiątych i co potem, z różnymi odcieniami, od ostro komediowego do dramatycznego, próbowałem przedstawiać. To był los polskiego outsidera, którym rodzimy inteligent często bywał. Tak się cudownie złożyło, że Witold Adamek podsunął mi powieść Jerzego Pilcha. Nie zastanawiałem się, czy "Spis cudzołożnic" to dobra książka czy zła. Napisano w niej o mnie, o moich rozterkach, kompleksach, "moich" kobietach... Bohater "Spisu cudzołożnic" nie jest cyniczny, może trochę z drugiej linii, jakby zapomniany, jak ludzie mojego pokolenia" - mówił o genezie swego reżysersko-scenariuszowego debiutu Jerzy Stuhr. Krytyka szybko uznała kinową wersję prozy Pilcha za "bilans postaw bohaterów kina moralnego niepokoju". Dostrzegając ułomności autorskiego filmu Stuhra, zwrócono też uwagę na specyficzną poetykę dzieła, bliską dokonaniom twórców tej miary, co Nanni Moretti czy Jim Jarmusch. Znanemu aktorowi udało się w przewrotny i groteskowy sposób ukazać stan świadomości polskiego inteligenta lat dziewięćdziesiątych. Inteligenta, dla którego pokoleniowymi wydarzeniami były wypadki marcowe w 1968 roku; któremu PRL kojarzy nie tylko z kartkami i czołgami na ulicach, lecz także z normalnym życiem, studiami, młodzieńczymi flirtami. Idąc śladami Gombrowicza i Mrożka Stuhr dowodzi, że polskie doświadczenie wciąż pozostaje "nieprzekładalne" na obcy grunt językowy i kulturowy. Zniknięcie "żelaznej kurtyny" nie było równoznaczne z utratą skazy prowincjonalności. Wzruszający, nostalgiczny, czasem bardzo osobisty utwór Stuhra nie każdy zrozumie i zaakceptuje.

Wolność jest darem Boga_by_adam_xyz.rmvb

(2006) Narkotyki wciągają jak bagno - to prawda stara i ...

(2006) Narkotyki wciągają jak bagno - to prawda stara i banalna, a jednak stale ktoś wpada w pułapkę z tą samą naiwną wiarą, że w każdej chwili, jeśli tylko zechce, będzie mógł się z niej wydostać. Wpadł w nią również autor tego filmu. Cezary Ciszewski, rocznik 1970, należał do tych młodych, zdolnych, którym w dodatku dopisuje szczęście. Absolwent geologii UW, od pierwszego roku studiów współpracował z radiem, zdobywając dziennikarskie szlify. Później przez kilka lat przebywał w Holandii jako korespondent. Gdy wrócił w 1996 r., od razu trafił do TVP. Tu robił reportaże interwencyjne, materiały reporterskie do "Kuriera Warszawskiego". Jednocześnie studiował realizację w łódzkiej filmówce i kręcił własne filmy dokumentalne, pisał scenariusze. Został redaktorem naczelnym miesięcznika "Hip-Hop Archiwum", a w regionalnej TVP3 prowadził pierwszy w publicznej telewizji program poświęcony hip-hopowi. Popularność przyniósł mu telewizyjny program "Muzyka łączy pokolenia", którego był pomysłodawcą i współprowadzącym. Był na fali, wszystko mu się udawało. Chciał zrobić coś oryginalnego, odważnego, niecodziennego. Uznał, że taki może być film o warszawskich squattersach - narkomanach. Przystępując do pracy nad "Wolnością...", nie przypuszczał jednak, jakie będą skutki tego kroku. Dziś mówi, że gdyby mógł cofnąć jedną jedyną decyzję w swoim życiu, to ten film by nie powstał. Bo choć od ponad roku "nie bierze", uzależniony od heroiny będzie już do końca życia. Wszystko zaczęło się w starej, na pół zrujnowanej, ale noszącej jeszcze ślady dawnej świetności, kamienicy w centrum Warszawy, przy ul. Foksal 13. Opuszczone mieszkania na trzech jej piętrach podzieliło między siebie kilkudziesięciu punków, narkomanów i ulicznych grajków. Wśród nich byli także bohaterowie tego filmu: Czarek, Eryka, Ola, Młody, Poziomka i inni. Byli, bo wielu z nich odeszło już na zawsze. Chcąc się do nich zbliżyć, lepiej poznać, zobaczyć, jak naprawdę żyją, autor filmu zdecydował się wejść na dłużej w tę mikrospołeczność. Stał się ich częstym gościem, a w końcu jednym z nich. Dzień narkomana dzieli się na "grzanie" i zdobywanie pieniędzy na towar. Ola potrafi zebrać nawet tysiąc złotych, a przeciętna dniówka narkomana to 200-300 zł. Na towar potrzeba przynajmniej stówę. Z czasem coraz więcej. W przerwach się gada, śpi, gapi w telewizor. Kpi się z tych, co gonią za pieniędzmi i karierą, co stali się niewolnikami konsumpcyjnego stylu życia. Tak jakby zniewolenie przez nałóg było wyższą formą istnienia.

Tylko strach_by_adam_xyz.rmvb

(1993) "Chciałabym zrobić film o tragedii kobiet uzależn ...

(1993) "Chciałabym zrobić film o tragedii kobiet uzależnionych. To film bardzo trudny dla mnie i aktorów. Tu nie ma miejsca na powierzchowność, trzeba czerpać z własnych emocji, z własnego wnętrza" - mówiła o "Tylko strach" Barbara Sass-Zdort. Twórczyni od lat utożsamiana z tzw. kinem kobiecym ("Krzyk", "Pajęczarki", "Pokuszenie"), i tym razem pozostała w kręgu swej ulubionej problematyki. "Tylko strach" to poruszające studium kobiecej psychiki, rozpaczliwie zmagającej się z samotnością, stresem i nieprzychylnym otoczeniem. To także bodaj pierwszy - od czasu pamiętnej "Pętli" Wojciecha Hasa polski film o alkoholizmie. Na szczęście wolny od dydaktycznych uproszczeń i publicystycznych pułapek. Wielka w tym zasługa odtwórczyni głównej roli, Anny Dymnej. Znana głównie z kreacji kobiet ciepłych i delikatnych, tym razem wcieliła się w dziennikarkę telewizyjną w pojedynkę borykającą się z życiem i nałogiem. Mistrzowsko, z niemal ekshibicjonistyczną odwagą, ukazała emocjonalne rozchwianie bohaterki, jej zachowania, lęk przed samotnością, pragnienie zagłuszenia stresu, walkę z pokusą picia i wreszcie rozpacz, graniczącą z histerią. Wśród krytyków pojawiły się nawet opinie, że gdyby nie maestria Dymnej, film przeszedłby prawie nie zauważony. Kreacja aktorki znalazła też uznanie w oczach jury FPFF w Gdyni, które nagrodziło ją "Złotymi Lwami".

Kochankowie mojej mamy_by_adam_xyz.avi

(1985) Przy jednym ze stolików w kawiarni siedzi roześmi ...

(1985) Przy jednym ze stolików w kawiarni siedzi roześmiana, rozbawiona kobieta, kokietując mężczyzn. Gdy wraca do domu, podchmielona, synek Rafał opiekuje się nią troskliwie, wylewa wódkę do zlewu, wyrzuca lekarstwa, przygotowuje kąpiel. W domu niewiele jest do jedzenia, toteż niedożywiony chłopak podkrada w szkole śniadania koleżankom. Przyłapany przez nauczycielkę, ma iść po matkę, albo przynieść adres jej miejsca pracy. Gdy Rafał przychodzi do domu, zastaje matkę z jakimś "gościem". Salon gier automatycznych. Rafał gra z wielką zaciętością. Następnego wieczoru matka wraca z panem Witkiem. Chłopiec udaje, że śpi. Rano matka jest zła i skacowana. Rafał dostarcza nauczycielce serwetkę z adresem zakładu pracy matki. W szkole wybucha jednak awantura. Rafał zdenerwował się na dziewczynki, które mu dokuczały i zbił je. Matka zostaje wezwana do dyrektora, bierze w obronę syna. Rafał opuszcza szkołę. Nocą, przytuleni i objęci, matka i syn śpią. Wkrótce przy pomocy pana Witka znaleziono nową szkołę dla Rafała. Chłopiec dokonuje swoistej "zemsty" - zabiera jedną z dziewczynek, które mu dokuczały, do kawiarni, gdzie pracuje jego mama. Dziewczynka jest nieco przestraszona i zaskoczona. W kamienicy, gdzie mieszkają, zaprzyjaźnioną sąsiadką jest pani Lena, starsza kobieta, wdowa, trudniąca się nielegalną sprzedażą alkoholu. Chłopiec często pomaga jej w pracach domowych, a także u niej się uczy. Gdy Rafał po powrocie ze szkoły zastaje matkę w fatalnym stanie, biegnie właśnie po panią Lenę, a ta wysyła go po alkohol do swej szafeczki. Matka ma chandrę, kłopoty z mężczyznami, szczególnie z panem Józiem. Pewnego wieczoru matka przyprowadza pana Staszka, nieszczęśliwego, zdradzanego męża. Wzrusza się jego losem, jednak syn stwierdza: "na niego nie mamy co liczyć". Gdy potem na skwerku Rafał spotka pana Stasia, to na pytanie czy matka ma kogoś, odpowiada: "Mnie". Podobne pytanie zadaje mu pan Józio i otrzymuje taką samą odpowiedź. Pewnego razu, gdy chłopiec uczy się u pani Leny, przychodzi milicja z nakazem rewizji. Rafał zdążył jednak ukryć butelki z alkoholem w tornistrze... W nowej szkole Rafał uczy się dobrze, mimo to stale popada w konflikty. Tym razem nauczycielka ocenia jego pracę z języka polskiego jako bardzo dobrą, ale uważa, że jest to praca niesamodzielna i stawia dwóję. Rafał drze zeszyt, następnie dostaje histerii.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin