Pewnego razu Ron Fricke postanowił wybrać się w podróż. Spakował plecak, zabrał ze sobą swoją 70 mm kamerę i wyjechał w podróż dookoła świata. Sześć kontynentów, dwadzieścia cztery kraje i czternaście miesięcy później miał gotowy materiał do filmu pod tytułem „Baraka”.Ten swoisty dziennik podróży jest czymś niezwykłym. Poprzez łączenie ze sobą tak różnych a jednocześnie tak barwnych obrazów ukazuje nam naszą planetę w całej jej krasie. Widzimy rzeczy piękne. Przykładem tutaj mogą być lasy deszczowe, hawajskie wulkany czy zaćmienie Słońca. W opozycji pojawiają się np. ludzie na wysypisku przebierający w śmieciach, szukający czegoś cennego, czegoś co będzie można sprzedać i przeżyć za to jeden dzień dłużej.Reżyser nie przedstawia jednak tylko miejsc, które zawsze stanowią jakąś głębszą symbolikę. Mamy okazję zobaczyć mnichów, rytuały afrykańskich plemion czy też ceremonię żegnania zmarłych na rzece Ganges. Dlaczego to wszystko jest takie ważne? Autor uznał, że poprzez pokazanie ludziom tak obcych dla nich rzeczy będą w stanie zwrócić na nie uwagę, może nawet po części je zrozumieć, a przynajmniej starać się nie niszczyć tego, czego nie znają.Niesamowite jest to, że mimo tak specyficznej konstrukcji swego dzieła, autor pokazał w nim proces narodzin i śmierci. Dodatkowo szereg innych czynników potęguje wrażenia podczas odbioru filmu. Muzyka jest tutaj cudowna. Przejmująca i jednocześnie kojąca zmysły. Jest również bardzo dobrze dobrana do miejsc, które aktualnie widzimy. Następnym zabiegiem niesamowicie przydającym się do właściwego odbioru filmu jest brak jakichkolwiek dialogów. Fricke poprzez to pozwala nam w pełni skupić się na pięknie świata. A dzięki temu, że nie jest to spojrzenie nas samych, daje nam możliwość zastanowienia się nad nim. Tak naprawdę tego filmu nie można opisać w sposób wystarczający. Nie pozostaje mi nic innego jak zachęcić Was do jego obejrzenia. Naprawdę warto.