Tess (1979)

Życie, którego nie było

[autor: Łukasz Muszyński (Muszynski) 2 września 2008 Tess (1979)]

Po tym, jak Roman Polański został oskarżony o gwałt na trzynastolatce, jego kariera w Hollywood legła w gruzach. W obawie przed więzieniem reżyser musiał uciekać z USA. Zrobiony we Francji "Lokator" według Topora spotkał się z chłodnym przyjęciem krytyki i widowni. Wówczas Polański zdecydował się na rzecz, której nikt się po nim nie spodziewał – ogłosił, że zekranizuje rozgrywającą się w wiktoriańskiej Anglii powieść Thomasa Hardy'ego pt. "Tessa d'Urbeville".

Dziw nad dziwy, uznany specjalista od horrorów bierze się za bary z romansidłem! Ponoć pomysł na ten film podrzuciła Polańskiemu jego żona, Sharon Tate, niedługo przed tym, jak została bestialsko zamordowana przez bandę Mansona. Realizacja "Tess" okazała się drogą przez mękę: zdjęcia przeciągały się, budżet rósł w zastraszającym tempie, a jakby tego było mało, w trakcie prac zmarł operator Geoffrey Unsworth. Duch Tate musiał chyba jednak czuwać nad Polańskim – gotowe dzieło zdobyło trzy Cezary oraz sześć nominacji do Oscara, stając się jednym z największych sukcesów artystycznych w karierze twórcy "Chinatown". Znalazło się też oczywiście paru krytykantów. Jeden napisał, że "Tess" to świetny dokument o mleczarstwie w XIX wieku.

Porzućmy jednak sfrustrowanych pismaków i ich pretensje. Tytułową bohaterką filmu jest młodziutka dziewczyna z biednego domu (śliczna Kinski), która miała nieprzyjemność podpaść losowi. Jej życie to ciąg złośliwych przypadków układających się w przygnębiający pejzaż ludzkiej egzystencji. Pohańbiona przez bogacza z kupionym arystokratycznym nazwiskiem rodzi dziecko, które wkrótce umiera. Gdy poznaje sympatycznego syna pastora, wydaje się, że jej życie wreszcie się ułoży. Dawne czyny ciążą jednak bardziej niż kamień u szyi – ukochany, dowiedziawszy o przeszłości Tess, odchodzi.

Po latach dobrze widać, iż Polański wziął się za ten film nie tylko powodu sentymentu do małżonki. Odnajdujemy w nim wszystkie tematy, które już wcześniej zapełniały twórczość reżysera: osaczenie, przejmującą samotność i fatalizm. Zastanawiające, że kluczowe dla fabuły zdarzenia zawsze rozgrywają się poza ekranem. Ale takie jest przecież życie głównej bohaterki – niepełne, pozbawione woli walki o swoje. Jeden, jedyny raz Tess wybierze sama za siebie, ale wtedy skończy na... Zakończenia zdradzać nie wypada, ale sam film polecić trzeba. Choćby dla finałowej, poetyckiej sekwencji, którą Polański skomponował z talentem godnym największych mistrzów malarstwa z epoki.


Obsada:

John Collin jako Durbeyfield
Tony Church jako Parson Tringham
Peter Firth jako Angel Clare
Nastassja Kinski jako Tess Durbeyfield
Rosemary Martin jako Pani Durbeyfield
Carolyn Pickles jako Miriam
Richard Pearson jako wikary
David Markham jako Pan Clare
Pascale Boysson jako Pani Clare
Suzanna Hamilton jako Izz

Nie ma plików w tym folderze