Tajemnica konwoju PQ-17.mkv

PQ-17 – oznaczenie jednego z arktycznych konwojów morskich podczas II wojny światowej, przewożącego materiały wojenne z Wielkiej Brytanii, Kanady i USA do Związku Radzieckiego. Konwój PQ-17 wypłynął pod koniec czerwca 1942 r. i poniósł najcięższe straty z wszystkich konwojów kierowanych w ramach pomocy wojskowej Lend-Lease do portów północnej Rosji: Murmańska i Archangielska. Tylko 11 z 36 statków handlowych dopłynęło do celu. W 1942 r. na północnych trasach konwojów straty od niemieckiego lotnictwa i U-Bootów ciągle wzrastały. W maju konwój PQ-16 stracił siedem statków. Następnym konwojem był PQ-17 – największy i o największej wartości konwój, jaki został sformowany podczas II wojny światowej. Wartość przewożonych towarów ocenia się na ponad 700 milionów ówczesnych dolarów. Niemcy, zachęceni sukcesem osiągniętym podczas zwalczania PQ-16, zwiększyli wysiłki w walce z kolejnymi konwojami. Działania przeciw konwojom do Archangielska i Murmańska zostały nazwane operacją Ruch Konia Szachowego (Unternehmen Rösselsprung). 27 czerwca 1942 r. 36 statków handlowych wraz z eskortą wypłynęło z portu Hvalfjordur (Islandia) do Murmańska. Pierwsza grupa eskorty (EG1, bliska eskorta) pod dowództwem Jacka Broomea składała się z 4 niszczycieli, 10 korwet lub uzbrojonych trałowców oraz dwóch jednostek przeciwlotniczych. W większej odległości bezpieczeństwo konwojowi zapewniała 1 Eskadra Krążowników (CS1) pod dowództwem kontradmirała Hamiltona, złożona z 4 krążowników i 4 niszczycieli. Dodatkową ochronę w odległości ok. 320 km stanowiły okręty Home Fleet: pancerniki HMS "Duke of York" i USS "Washington", dwa krążowniki, osiem niszczycieli i lotniskowiec HMS "Victorious". Droga konwoju biegła blisko Svalbard, na północ od Wyspy Niedźwiedziej, przemierzając Morze Barentsa i wpływając na Morze Białe. Mapa trasy konwoju PQ-17 Jeden ze statków zaraz po opuszczeniu portu uległ uszkodzeniu i był zmuszony zawrócić. Inny, SS "Exford", zawrócił po kolizji z górą lodową. Konwój został zauważony i śledzony przez niemiecki okręt podwodny U-456 zaraz po wyjściu na pełne morze. Od 2 lipca niemieckie lotnictwo Luftwaffe rozpoczęło wieczorne naloty. Pierwsze statki konwoju zatopione zostały 4 lipca: SS "Christopher Newport" trafiony i uszkodzony torpedą zrzuconą przez He-115 i ostatecznie dobity przez U-457[1] oraz SS "William Hooper" zatopiony torpedą zrzuconą przez He-115.