Po przejęciu władzy przez Hitlera w 1933 roku, Goebbels objął urząd ministra propagandy, oświecenia publicznego i informacji. Był znakomitym polemistą i mówcą. Odegrał znaczącą rolę w upowszechnianiu ideologii nazistowskiej oraz tworzeniu i umacnianiu państwa totalitarnego poprzez prowokacje, kłamstwa, parady i starannie wyreżyserowane wiece. Kreował Hitlera na wodza i umiejętnie podsycał wokół niego kult jednostki. W tym celu posługiwał się radiem i filmem, a monopolowi informacji zawdzięczał możliwość dowolnego kształtowania nastroju społecznego. Goebbels pisząc takie rozprawy jak "Druga rewolucja i Lenin czy Hitler" odkrył swój talent agitatora. Jako minister był także w stanie zaspokoić smak jego dotychczas utajonej przemocy. Historia, powiedział, "toczy się na ulicy". Praca z lokalnymi liderami SA celowo sprowokowały bójki uliczne, często z użyciem broni palnej. "Strzeżcie się, psy", pisał. "Gdy diabeł jest we mnie, nie ograniczycie go ponownie". Po klęsce pod Stalingradem powierzono mu zadanie przygotowania narodu niemieckiego do "wojny totalnej". Od 1944 roku pełnił funkcję pełnomocnika Rzeszy ds. totalnej mobilizacji i komisarza obrony Berlina, co sprawiło, że stał się trzecim, po Hitlerze i Heinrichu Himmlerze, najważniejszym dygnitarzem w Rzeszy.

Wszelkie przejawy niemieckiej kultury starał się podporządkować ideologii nazistowskiej, czemu służyła utworzona przez niego w 1933 roku Izba Kultury Rzeszy. W końcowym okresie wojny opowiadał się za kontynuowaniem walki bez względu na ofiary wśród ludności cywilnej. Fanatyczny nazista – wprowadził 60-godzinny tydzień pracy, zakazał wszelkich form rozrywki, wymagał poświęcania życia dla Führera i dobra Rzeszy.

W kwietniu 1945 roku postanowił się przenieść wraz z rodziną do bunkra Hitlera. W testamencie politycznym Hitler naznaczył go jako swojego następcę na stanowisko kanclerza Rzeszy. Dlatego też przez kilka godzin po śmierci Hitlera zajmował formalnie urząd kanclerza Rzeszy. 1 maja 1945 roku zabił swoją żonę Magdę po uprzednim zamordowaniu przez nią i dr. Stumpfeggera sześciorga swoich dzieci: Helgi (12 lat), Hildegardy (11 lat), Helmuta (9 lat), Hedwigi (8 lat), Holdine (7 lat), Heidrun (4 lata); po czym sam popełnił samobójstwo ok. godziny 20:30[6]. Wszystkie ich dzieci nosiły imiona zaczynające się od litery "H" na cześć Adolfa Hitlera. 4 maja 1945 w małej miejscowości między Berlinem a Bernau ciało Goebbelsa (wraz z nim były tam zwłoki jego pięciorga dzieci i żony) rozpoznał Hans Fritzsche, komentator radiowy.

z chomika cinek777cinek

199,8 MB
3 lut 13 15:53

26 Encyklopedia II Wojny Światowej - Tajemnica Bar barossy.avi

Atak na ZSRR był planowany przez Hitlera od dawna, wspominał o tym już w swojej książce Mein Kampf w 1924 roku. Uważał, że Niemcy potrzebują "przestrzeni życiowej" na wschodzie, sięgającej nie tylko Polski, ale i terenów radzieckich (zwłaszcza Ukrainy). Przed rozpoczęciem działań wojennych pomiędzy ZSRR a Niemcami, kraje te nominalnie pozostawały w sojuszu, zawiązanym paktem Ribbentrop-Mołotow w 1939, zapewniającym o wzajemnej nieagresji. Jednak szybkie postępy w podporządkowywaniu ZSRR przewidzianych w pakcie stref wpływu, a przede wszystkim intensyfikacji zbrojeń, zdobywanie doświadczenia przez Armię Czerwoną i zagrożenie rumuńskich pól naftowych spowodowały przyspieszenie prac nad planem agresji na ZSRR. Autorem planu operacji "Barbarossa" w sporej części był sam Hitler. Jego doradcy odradzali mu wojnę na dwóch frontach równocześnie, ale Hitler uważał się za politycznego i militarnego geniusza, zdolnego zrealizować swoje ambitne plany szybkiego zakończeniu wojny na zachodzie i przeniesieniu działań wojennych na wschód.
Pomimo rozległości niemieckich przygotowań i dokładnych meldunków wywiadu, atak całkowicie zaskoczył Armię Czerwoną. Winą za ten fakt należy obarczyć Stalina, Komisarza Obrony Timoszenkę i Szefa Sztabu Żukowa, którzy zlikwidowali wszystkie Rejony Obronne zlokalizowane na byłej granicy z Polską.
Państwa Osi zaatakowały 22 czerwca 1941 roku, angażując siły wielkości ponad 4 milionów żołnierzy – była to największa operacja sił lądowych w historii. Oprócz 3 milionów Niemców, po stronie Osi walczyło m.in. ćwierć miliona Włochów i 300 tys. Rumunów. W zachodnich okręgach wojskowych ZSRR znajdowało się 2,7 mln żołnierzy Armii Czerwonej, których atak całkowicie zaskoczył. Sytuacja byłaby dla nich beznadziejna, gdyby nie trwająca od 14 czerwca 1941 roku sprawnie prowadzona mobilizacja Armii Czerwonej na stopę wojenną. W ciągu 9 dni od wybuchu wojny w różnych częściach ZSRR dodatkowo zmobilizowano 5 milionów ludzi. Spora część z nich uzupełniła straty pierwszego tygodnia wojny. Stalin przeżył psychiczne załamanie. Jak dowodzą dokumenty ujawnione niedawno przez rosyjskich historyków w lutym 1942 SS-Obergruppenführer Karl Wolff przez siedem dni spotykał się w Mceńsku z wysłannikiem Józefa Stalina, zastępcą Berii, Wsiewołodem Mierkułowem. Stalin proponował zawieszenie broni na froncie wschodnim, zawarcie wojskowego przymierza niemiecko-radzieckiego i eksterminację Żydów w Związku Radzieckim. Strony nie doszły jednak do porozumienia. W przemówieniu 3 lipca Józef Stalin wezwał do utworzenia ruchu partyzanckiego i walki przeciwko Niemcom.

z chomika cinek777cinek

200,0 MB
3 lut 13 15:53

25 Encyklopedia II Wojny Światowej - Charles De Ga ulle.avi

Charles de Gaulle przez cały okres trwania II wojny światowej walczył z okupującym terytorium Francji agresorem niemieckim. Obecnie, jak najbardziej słusznie, uważany jest za przykładnego i bohaterskiego obrońcę niezależności francuskiej oraz niestrudzonego wojownika o Wolną Francję.

W momencie niemieckiej agresji na Polskę we wrześniu 1939 r. generał de Gaulle dowodził 507. Pułkiem czołgów, ale w obliczu zagrożenia wojną zrzekł się tej funkcji i przejął całą francuską 5. Armię pancerną stacjonująca w Alzacji. Już w styczniu 1940 r. dostrzegał palącą konieczność przeprowadzenia szeregu niezbędnych reform w armii francuskiej, która w ówczesnym kształcie nie byłaby w stanie przeciwstawić się potędze Wermachtu. Po doświadczeniach walk w Polsce oraz wcześniejszej wojny domowej w Hiszpanii uważał, że dominująca rolę w nadchodzącej wojnie odegrają wojska pancerne oraz lotnictwo. Jednak jego memoranda do najbardziej wpływowych osób w państwie nie przyniosły skutku.

Po ataku Niemiec na Francję 11. maja 1940 r. gen. de Gaulle bronił na czele z 4. Dywizji pancernej okolic Paryża przed ofensywą niemieckich czołgów dowodzonych przez gen. Heinza Guderiana. Otwarcie nie zgadzał się wówczas ze strategią obrony, jaką przyjęło dowództwo francuskie, będąc zmuszanym do wypełniania często niedorzecznych i pozbawionych koordynacji rozkazów wodza naczelnego gen. Maxima Weyganda. Uważał, że pomimo klęsk na froncie wojna powinna być kontynuowana – nie brał pod uwagę perspektywy kapitulacji w...

z chomika cinek777cinek

249,0 MB
3 lut 13 15:53

24 Encyklopedia II Wojny Światowej - Churchill.avi

Po wybuchu II wojny światowej premier Chamberlain zaproponował Churchillowi stanowisko ministra bez teki. Ostatecznie jednak Churchill wszedł w skład gabinetu jako Pierwszy Lord Admiralicji. W Royal Navy przyjęto to stwierdzeniem "Winston wrócił!". Wobec braku jakichkolwiek działań wojennych na froncie zachodnim (tzw. dziwna wojna), jednymi działaniami wojennymi aliantów zachodnich były właśnie operacje morskie, w których Royal Navy odnosiła drobne sukcesy, ale i dotkliwe porażki. Na polecenie Churchilla przystąpiono do montowania na okrętach marynarki stacji radiolokacyjnych, rozpoczęto tworzenie konwojów i uzbrajanie statków handlowych. Churchill był również autorem planu prewencyjnego zajęcia norweskiego portu Narwik, który dawałby aliantom kontrolę nad przewozem rudy żelaza ze Szwecji. Pozostali członkowie gabinetu zablokowali jednak ten pomysł. Innym jego pomysłem było m.in. zaminowanie Renu (operacja Royal Marine).

Po ataku Niemiec na Belgię, Holandię, Luksemburg i Francję 10 maja 1940 r. i niepowodzeniach w Norwegii rząd Chamberlaina stracił zaufanie społeczeństwa. 10 maja Chamberlain podał swój gabinet do dymisji. Funkcję premiera zamierzano powierzyć lordowi Halifaksowi, ale ten odmówił, uważając że nie będzie mógł efektywnie rządzić zasiadając w Izbie Lordów. Po naradzie z kierownictwem partii zasiadających w Izbie Gmin, Chamberlain zdecydował się wskazać na swojego następcę Winstona Churchilla. Jeszcze tego samego dnia król Jerzy VI powierzył mu misję tworzenia rządu.

Churchill był zdeterminowany prowadzić wojnę z Niemcami do samego końca. W tym celu usunął z gabinetu zwolenników pokoju z Niemcami. Najbardziej wpływowy z nich, lord Halifax, został wysłany jako ambasador do Waszyngtonu. W swoim pierwszym przemówieniu do Brytyjczyków Churchill oznajmił, że "nie ma nic do zaoferowania, tylko krew, trud, łzy i pot" (I have nothing to offer but blood, toil, tears and sweat). Po kapitulacji Francji odrzucił pokojowe propozycje Hitlera. W przededniu bitwy o Anglię zapowiedział: "Obronimy naszą Wyspę bez względu na cenę, będziemy walczyć na plażach, będziemy walczyć na lądowiskach, będziemy walczyć na polach i na ulicach, będziemy walczyć na wzgórzach, nigdy się nie poddamy"

Odparcie powietrznej ofensywy Luftwaffe przysporzyło Churchillowi licznych zwolenników. Sam premier o uczestnikach bitwy o Anglię powiedział, że "nigdy w historii wojen tak wielu nie zawdzięczało tak wiele tak niewielu"

Z tej trójki przywódców, Churchilla, Roosevelta i Stalina, to właśnie premier Wielkiej Brytanii miał najsłabszą pozycję. Stalinowi nie ufał, ale sojusz z nim traktował jako zło konieczne do wygrania wojny (po ataku na Związek Radziecki Churchill powiedział w Parlamencie, że "gdyby Hitler najechał piekło, udzieliłbym w Izbie Gmin najlepszych rekomendacji Lucyferowi").

z chomika cinek777cinek

150,9 MB
3 lut 13 15:53

23 Encyklopedia II Wojny Światowej - Hel 1939 cz. 1.avi

Rejon Umocniony Hel – utworzony dekretem prezydenta RP z 1936 roku ufortyfikowany obszar obejmujący znaczną część Mierzei Helskiej.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości i zaślubinach generała Hallera z morzem w Pucku 10 lutego 1920 rozpoczęto po wielu przygotowaniach tworzenie na Helu silnej bazy lądowej obrony Wybrzeża. W latach 20. zbudowano linię kolejową z Pucka, przez Władysławowo, wzdłuż całego Półwyspu do Helu. Powstała również utwardzona droga, specjalnie dla utrudnienia ostrzału z samolotów prowadzona z licznymi zakrętami w terenie leśnym. W 1928 roku w mieście Hel rozpoczęto budowę portu wojennego. Jednocześnie zmilitaryzowano końcowy odcinek Półwyspu Helskiego – od granic Juraty aż do końca cypla. Administracyjnie zahamowano rozwój turystyki w tym rejonie, wprowadzając wojskowy zakaz wznoszenia jakichkolwiek budowli cywilnych bez zgody władz wojskowych i ograniczając swobodę ruchu turystycznego.

Te zarządzenia wojskowe zostały unormowane dekretem prezydenta RP Ignacego Mościckiego z dnia 21 sierpnia 1936 w sprawie utworzenia Rejonu Umocnionego Hel. Na terenie Rejonu Umocnionego zaczęto budować rozwiniętą sieć kolei normalnotorowych i wąskotorowych dla potrzeb transportów wojskowych. Powstały różnego typu stanowiska artyleryjskie, zaczęto sprowadzać różnoraki sprzęt wojskowy i uzbrojenie.

z chomika cinek777cinek

158,2 MB
3 lut 13 15:53

23 Encyklopedia II Wojny Światowej - Hel 1939 cz. 2.avi

Budowę portu Marynarki Wojennej RP w Helu rozpoczęto w 1931 roku. Jego zachodni falochron przebiega w osi tzw. Helskiego Haku, na wysokości którego znajdowała się pierwsza osada helska, tzw. Stary Hel. Port Marynarki Wojennej zbudowany został przez Konsorcjum Polsko-Francuskie według projektu Włodzimierza Szawernowskiego. Do wybuchu wojny zbudowano basen o wymiarach 400x300 m z nabrzeżem obsługowym o szerokości 45 m. W pobliżu portu powstały inne, niezbędne dla bazy morskiej obiekty. Około 1,5 km na północ od portu zbudowano podziemną elektrownię, a bliżej, w lesie, schrony amunicyjne, minowe oraz torpedowe. Kilka kilometrów na zachód od tego miejsca zbudowano podziemne zbiorniki paliwa, od których prowadzono do nadbrzeża rurociąg. Od stacji kolejowej w Helu poprowadzono do portu bocznicę w celu dowozu zaopatrzenia. Z portu do składów i magazynów doprowadzone zostały tory kolejki wąskotorowej.
Położenie Helu zawsze jednoznacznie nadawało mu wysoka rangę tarczy obronnej, dla położonych w zatoce portów w Pucku, Gdyni, Jastarni i Gdańsku. Hel od wieków panował nad tym rejonem Wybrzeża i nawet obecnie jego rola jest dla obronności niezwykle ceniona.

z chomika cinek777cinek

157,9 MB
3 lut 13 15:53

23 Encyklopedia II Wojny Światowej - Hel 1939 cz. 3.avi

Bitwa o Hel, także Obrona Helu – obrona Helu przez polskie oddziały w dniach od 1 września do 2 października 1939 roku. Załoga Helu była ostatnią placówką, która bez żadnych nadziei wsparcia skapitulowała podczas obrony Wybrzeża w kampanii wrześniowej 1939.

W chwili wybuchu II wojny światowej Hel, który był główną bazą Polskiej Floty wojennej został początkowo zaatakowany przez siły niemieckie z powietrza i z morza. W momencie osiągnięcia przez korpus gen. von Kaupischa Zatoki Puckiej 8 września i przerwaniu pozycji pod Swarzewem i Władysławowem 12 września, wojska niemieckie odizolowały Hel od lądu.

Od 21 września Hel zaczął być ostrzeliwany z pancerników "Schleswig-Holstein" i "Schlesien" a dokładnie rejon baterii cyplowej im. Laskowskiego, która jako ważny element obrony wybrzeża wchodziła w skład Rejonu Umocnionego Hel. Podczas ostrzału 25 września pancernik "Schlesien" został dwukrotnie trafiony z działa baterii cyplowej jednocześnie w wyniku ostrzału ranny został kpt. mar. Zbigniew Przybyszewski dowódca baterii, który po opatrzeniu ran powrócił na własne żądanie na stanowisko. 30 września na skutek zdobycia wsi Chałupy przez wojska niemieckie, wycofujące się polskie oddziały wysadziły zaporę z głowic torpedowych, oddzielając tym samym półwysep od atakujących sił niemieckich. Ataki Niemców zostały powstrzymane, jednak po upadku Warszawy i Modlina oraz z powodu braku żywności i amunicji, morale większości osamotnionych obrońców Helu osłabło do tego stopnia, że 1 października dowództwo obrony Helu po naradzie sztabu zadecydowało o wszczęciu rozmów z Niemcami w sprawie kapitulacji placówki. Wynikiem tego oddziały polskie wstrzymały ogień ok. 11-tej tego dnia a o 16-tej ogień wstrzymała strona niemiecka.

z chomika cinek777cinek

152,7 MB
3 lut 13 15:53

23 Encyklopedia II Wojny Światowej - Hel 1939 cz. 4.avi

Żołnierze walczący na Półwyspie Helskim od 20 września bronili się już sami. Poza nielicznymi punktami obrony na obszarze kraju, wojska zostały rozbite przez najeźdźcę. Rozgromiono również Armię Pomorze, całkowicie rozproszoną w Borach Tucholskich. Na Bałtyku nie było już polskich okrętów wojennych.

Hel bronił się jeszcze do 1 października, kiedy to podjęto decyzję o kapitulacji. Po miesiącu zaciekłych walk zorganizowany opór stawiała jeszcze w kraju tylko Samodzielna Grupa Operacyjna Polesie. Pozostałe w kraju okręty i sprzęt, które nie zostały zniszczone przejęła po zakończeniu działań Marynarka Wojenna III Rzeszy. W ręce wroga dostały się 3 trałowce i jedna kanonierka. Akt kapitulacji załogi Helu podpisano 1 października w sopockim Grand Hotelu. 2 października na mierzeję wkroczyły wojska niemieckie. Tym samym zakończyła się kampania wrześniowa nad Bałtykiem. Samotnie walczący półwysep nie miał najmniejszych szans na przezwyciężenie sił agresora.

1 października 1939 w Grand Hotelu w Sopocie komandorzy Stefan Frankowski i Marian Majewski w obecności kpt. Antoniego Kasztelana podpisali akt kapitulacji i złożyli go, na ręce kontradmirała Huberta von Schmundta. Wieczorem, zadecydowano o wypłacie poborów obrońcom za trzy miesiące z góry i rozpoczęto niszczenie akt sądowych i personalnych oraz zakopywanie i zatapianie przez całą noc sprzętu. Wkroczenie Niemców do Helu zaplanowano na 2 października o godzinie 10-tej. Po wkroczeniu wojsk niemieckich do Helu, Niemcy zaczęli poszukiwania ciężkich dział nie wierząc, że obrońcy Helu mając cztery armaty Boforsa o kalibrze 152,4 mm skutecznie trafiali w jednostki nawodne i zatopili jeden trałowiec.

CIEKAWOSTKA:

Wobec przedłużającego się oporu polskiego garnizonu w Rejonie Umocnionym Hel, strona niemiecka podjęła się planowania desantu morskiego pod osłoną artylerii okrętowej. Operacja - będąca pierwszym desantem morskim w II wojnie światowej - według zachowanych dokumentów miała się rozpocząć 1 października 1939 roku, po wcześniejszych działaniach pozorowanych. Do realizacji założeń nie doszło z uwagi na nieprzygotowanie sił niemieckich (np. brak jednostek desantowych) oraz kapitulację Polaków w dniu planowanych działań. Starsza literatura historyczna powszechnie kwestionowała, jakoby Niemcy przygotowywali poważne plany operacji desantowej w rejonie Helu. W świetle nowszych badań nie ulega to wątpliwości.

z chomika cinek777cinek

250,8 MB
3 lut 13 15:53

22 Encyklopedia II Wojny Światowej - Śmieszna Wojn a.avi

1 września 1939 roku nazistowskie Niemcy dokonały inwazji na Polskę, rozpoczynając w ten sposób II wojnę światową. 3 września, po blisko 59 godzinach rozterek i gorączkowych konsultacji, rządy Wielkiej Brytanii i Francji zdecydowały się wypełnić zobowiązania sojusznicze wobec Polski i oficjalnie wypowiedziały Niemcom wojnę. W broniącej się zaciekle Polsce wywołało to olbrzymi entuzjazm, podczas gdy na zachodzie kontynentu uświadomiono sobie ponuro, że rozpoczynający się konflikt nie będzie lokalną wschodnioeuropejską wojną, lecz starciem na skalę co najmniej kontynentalną.

Opinia publiczna w Polsce i innych krajach oczekiwała, iż państwa sprzymierzone rychło rozpoczną ofensywę przeciwko strzegącej niemieckich granic na zachodzie Linii Zygfryda. Amerykański „New York Times” przewidywał nawet 4 września, że aliancka ofensywa rozpocznie się „za dzień, dwa”. Teoretycznie takie głosy były w pełni uzasadnione. Zgodnie z polsko-francuską umową wojskową Francuzi byli bowiem zobowiązani rozpocząć ataki lotnicze na niemieckie obiekty, gdy tylko Niemcy zaatakują Polskę. Następnie, w ciągu co najwyżej szesnastu dni, francuska armia lądowa miała rozpocząć uderzenie na Linię Zygfryda. Żadna z tych obietnic nie została dotrzymana…

Bierność armii francuskiej i brytyjskiej podczas wybuchu wojny spowodowała szybkie opanowanie Polski w 1939 i zajęcie Danii oraz Norwegii przez Niemców, a także pozwoliła na swobodną koncentrację sił zbrojnych hitlerowskich Niemiec, przygotowujących się do kampanii na zachodzie Europy w 1940.

z chomika cinek777cinek

251,2 MB
3 lut 13 15:53

21 Encyklopedia II Wojny Światowej - Przerwana Woj na.avi

Verdun był trudnym do zdobycia obozem warownym, jednak w przypadku sukcesu, wojska niemieckie zrobiłyby wyłom na froncie pomiędzy armiami francuskimi, a brytyjskimi posiłkami. Zwycięstwo pod Verdun to także zabezpieczenie Metzu przed Francuzami oraz Lotaryngii. Verdun jak cel wojsk niemieckich, był już wybrany na początku wojny, jednak niemieckie natarcie były zatrzymywane we wrześniu 1914 nad Marną oraz w maju 1915 w Artois. Zdobycie Verdun miało być pierwszym etapem marszu na Paryż. Niemiecki dowódca oszacował stosunek strat niemieckich do francuskich na 2 do 5, wobec czego Francuzi po wyczerpaniu swoich rezerw musieliby wycofać się z wojny, co z kolei uczyniłoby bezprzedmiotowym udział Brytyjczyków w walkach na kontynencie.

Trwająca prawie rok bitwa nie przyniosła Niemcom ani znaczących sukcesów terytorialnych, ani przełamania, ani też nie doprowadziła do załamania armii francuskiej. Ogólne straty (zabici, ranni, zaginieni, wzięci do niewoli) wyniosły: po stronie niemieckiej – 337 tysięcy, po stronie francuskiej – 362 tysięcy żołnierzy (według innych szacunków razem nawet 800 tysięcy ludzi). Obie strony zużyły łącznie około 36 milionów pocisków artyleryjskich. "Bitwa materiałowa" i "strategia wyczerpania" okazały się nieskuteczne, nie przyniosły bowiem oczekiwanego rozstrzygnięcia wojny. Okolice Verdun zostały zupełnie zdewastowane. Morale obu armii zostało poważnie wstrząśnięte; z jednej strony walki o Verdun stały się symbolem bohaterstwa i poświęcenia, z drugiej jednak określenia takie jak "piekło Verdun" wyrażały absurd wojny. Francuzi dowiedli swojej siły obronnej, ale też ze względu na wyczerpanie stracili zdolność do ofensywy – co okazało się wiosną 1917 r., kiedy armią francuską wstrząsnęła fala protestów przeciw kolejnym nieskutecznym atakom. Niemcy już wcześniej zrezygnowali z działań ofensywnych na froncie zachodnim – Hindenburg i Ludendorff postanowili szukać rozstrzygnięcia poprzez nieograniczoną wojnę podwodną i wyeliminowanie z wojny Rosji.

Walki w okolicach Verdun toczyły się jeszcze w następnym roku, kiedy to do sierpnia Francuzi zdołali odbić większość utraconego wcześniej obszaru. W końcowym etapie wojny (wrzesień 1918 r.) z występu Verdun ruszyła amerykańsko-francuska ofensywa.

z chomika cinek777cinek

252,4 MB
3 lut 13 15:53