Arystoteles - Zacheta do Filozofii.pdf
-
01 -
02 -
03 -
04 -
05 -
06 -
Alex Collier -
Antarktyda -
Antony Sutton -
Bruce Moen -
Carlos Castaneda -
Contact Alien Evidence -
Cosmic Disclosure -
Courtney Brown -
Darek Sugier 1974 POL -
Dimitri Werszczagin -
John Coleman -
Joseph Farrell -
KOSMOPOLITYKA -
KOSMOPOLITYKA VIDEO -
Kurs świadomego śnienia -
Łukasz Kulak -
Marek Rymuszko -
Moody Raymond -
R.A.Monroe -
Roman Nacht 1946 POL -
Rudolf Steiner 1861-1925 AUS -
S01 -
S02 -
S03 -
S04 -
S05 -
S06 -
S07 -
S08 -
S09 -
S10 -
S11 -
S12 -
S13 -
S14 -
S15 -
S16 -
S17 -
S18 -
S19 -
S20 -
Zbigniew Brzeziński -
Zecharia Sitchin -
Życie przed życiem
Arystoteles (gr. Ἀριστοτέλης, Aristotelēs, ur. 384 p.n.e. w Stagirze, zm. 322 p.n.e. w Chalkis) – najwybitniejszy uczeń Platona, studiował w Akademii Platońskiej przez 20 lat. Po śmierci Platona został nauczycielem i doradcą Aleksandra Wielkiego. W 355 r. p.n.e. po powrocie do Aten założył słynną szkołę filozoficzną - Liceum. Po śmierci Aleksandra oskarżony o bezbożność wyjechał do Chalkis.
Arystoteles odrzucił Platońską teorię idei oraz skrajnie racjonalistyczne metody poznania, przeciwstawiając im wiedzę opartą przede wszystkim na doświadczeniu. Nauki Arystotelesa stały się źródłem inspiracji filozofii chrześcijańskiej.
Arystoteles dokonał podziału nauk na teoretyczne (poznanie bezinteresowne, cenione najwyżej), praktyczne (m.in. etyka, polityka, medycyna), oraz wytwórcze odnoszące się do działalności rzemieślniczej (m.in. poetyka). Podstawową i najogólniejszą nauką o strukturze rzeczywistości jest "filozofia pierwsza" (po śmierci Arystotelesa nazwana metafizyką).
Centralnym pojęciem etyki Arystotelesa jest dobro, etyka ma pomóc nie w jego poznaniu, lecz w jego realizowaniu. Nie wszystkie cele są równowartościowe, istnieje cel ostateczny, dla którego wszystkie inne cele są tylko środkami - jest to dobro najwyższe, które upatrywał w szczęściu.
Rdzeń Arystotelesowskiej etyki wyznaczyła doktryna środka - zalecenie unikania zarówno nadmiaru, jak i niedostatku. Cnoty etyczne nie są wrodzone, stanowią one wynik ćwiczenia, utrwalony dzięki przyzwyczajeniu do określonego postępowania. Dlatego Arystoteles przywiązywał dużą wagę do teorii wychowania. Cnota stanowi sposób rozumowego i zgodnego z wolą opanowania przyrodzonych skłonności człowieka, takich jak np. popędliwość, zawiść, ale również nadmierna litość, pożądanie przyjemności. Wszystkie one są ślepe - tworzą duchowo nie ukształtowaną materię, dlatego powinny zostać ujęte przez typową dla człowieka formę, tj. rozum i wolę.
"Całość to więcej niż suma jej składników."; "Z życia najlepiej odchodzić jak z uczty: ani spragnionym, ani pijanym." Arystoteles
Źródła:
1) "Słownik filozofów" pod redakcją prof. Bolesława Andrzejewskiego,
autor hasła dr Mariusz Moryń.