Dobronocka 2014-06-09.mp3

papric / DARMOWE audiobooki i pliki audio / Audycje Radiowe - Reportaże / Dobronocka - audycja o samorozwoju / 2014 / Dobronocka 2014-06-09.mp3

Download: Dobronocka 2014-06-09.mp3

Pobierz

104,48 MB

Jak żyć bez poczucia winy?

Dagmara Skalska

Dagmara i Tomasz Skalscy
- Nasze poczucie winy i ciągłe wyrzuty sumienia mogą wynikać z tego, że my, kobiety, bardzo mocno angażujemy w działanie męską część siebie - uważa Dagmara Skalska. - Cały czas chcemy więcej i więcej, ciągle walczymy, a to powoduje, że uruchamiamy tę męską część, a ta kobieca jest pomijana.

Uwielbiamy myśleć o sobie, że się poświęcamy. Wiecznie robimy coś dla męża, dzieci czy przyjaciółek. Angażujemy się w sprawy całego świata i sprytnie odwracamy uwagę od własnych problemów i niezadowolenia. Coraz częściej mamy jednak poczucie winy, że wszystko idzie nie tak.

- Role społeczne mężczyzny i kobiety zmieniają się i właściwie dzisiaj nie wiadomo czego wymaga się od obydwu płci - uważa dr Tomasz Skalski, filozof.

Gość Grażyny Dobroń dodaje, że kobiety o wiele chętniej i łatwiej wchodzą w role męskie. - Okazują się w tej zmianie o wiele bardziej elastyczne - wyjaśnia dr Tomasz Skalski i dodaje, że mężczyźni o wiele rzadziej angażują się w kobiece działania, gdyż wciąż w naszej kulturze mężczyzna zajmujący się "kobiecymi” sprawami jest postrzegany jako mniej wartościowy.
Według Dagmary Skalskiej najtrudniejszym dla kobiet tematem związanym z poczuciem winy są dzieci.

Jak sobie radzić z poczuciem winy, a także z nieodłącznym partnerem tego stanu, poczuciem odpowiedzialności?

Dr Tomasz Skalski i Dagmara Skalska są twórcami Projektu Egoistka. Został on stworzony dla wszystkich kobiet poszukujących równowagi, harmonii i szczęścia w swoim życiu. Egoizm to styl życia, pozytywna cnota warunkująca równowagę. "Rezygnując z egoizmu, obarczasz innych odpowiedzialnością za siebie, ufasz bardziej innym niż sobie samej, zamiast szczerego wyrażania emocji jesteś uprzejmie grzeczna, tracąc szacunek dla siebie, rezygnujesz z własnych celów" - czytamy w opisie projektu.
Uczestnicząc w Projekcie Egoistka, kobiety dowiadują się, jak zbudować wewnętrzną siłę, jak odnaleźć siebie i poczucie własnej wartości. Uczą się myśleć o sobie bez wyrzutów sumienia. "Egoizm nie jest grzechem lecz nieustającym źródłem wsparcia dla siebie samej" - podkreślają twórcy projektu.

Czas trwania: 116 min
Format: mp3, 128 kbps, stereo

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

papric

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Dobronocka

Rocznik 2014

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Dobronocka 2014-01-06.mp3

Wypalenie zawodowe

Agnieszka Staroń i Katarzyna Skoczek - Nasz organizm jest czasami mądrzejszy niż umysł i daje wyraźne znaki, kiedy nie jest w stanie znieść większego obciążenia. Dochodzi wtedy do zasłabnięć, czy bezradnego płaczu. To bardzo ważny sygnał alarmowy – mówiła w Trójce Agnieszka Staroń, trener biznesowy. Jednym z podstawowych problemów w walce z wypaleniem zawodowym jest niechęć do przyznania się do problemu. – Często objawy się zauważa, ale nie mamy odwagi, aby coś z tym zrobić. Ja przez długie lata obserwowałam, że coś się ze mną dzieje, ale pomagałam innym, a nie sobie. Świadomie doprowadziłam się do końca, a tym końcem było zasłabnięcie w pracy – opowiadała w audycji "Dobronocka” Katarzyna Skoczek (doradca biznesowy, Prezes Zarządu SLOWLAJF – Fundacji Przeciwko Wypaleniu Zawodowemu). Kobieta trafiła do lekarza, u którego okazało się, że wszystkie wyniki badań są... dobre. - A jednak jedynym, na co ma siłę mój organizm, był sen. Moje ciało nie chciało już dźwigać nic więcej, okazało się mądrzejsze od umysłu. Przez trzy miesiące prawie wyłącznie spałam. Nie wiedziałam, że można tyle spać, ale okazało się, że nie jestem jedynym przypadkiem. Dlatego teraz, jak ktoś mnie pyta o pomoc, mówię że trzeba dbać o siebie i spać – podkreślała Katarzyna Skoczek. Także Agnieszka Staroń (coach, trener biznesowy, Członek Zarządu SLOWLAJF – Fundacji Przeciwko Wypaleniu Zawodowemu) tłumaczyła, że wszyscy doradcy stykający się z wypaleniem zawodowym jako pierwszą radę podpowiadają, żeby zacząć solidnie się wysypiać. - My niestety mamy tendencję do tego, żeby najpierw odstawiać te rzeczy, które wydają nam się zbędne, czyli zdrowe jedzenie i sen. Bo jak znaleźć czas na sen, czy spokojne jedzenie, kiedy mamy bardzo wiele ważnych obowiązków. A takie myślenie to niestety błąd – tłumaczyła Agnieszka Staroń. Ważnym objawem wypalenia zawodowego, poza fizycznym zmęczeniem, może być też zmiana stosunku do pracy. – Przychodzą do nas osoby, które żalą się, że praca, która przez lata była dla nich pasją, nagle już nie jest tym samym i zaczyna męczyć. W pracy takie wypalenie objawia się zasłabnięciami, albo tym, że nagle tacy ludzie zaczynają płakać. Proszę sobie wyobrazić profesjonalistę w garniturze, albo w garsonce i we łzach… To bardzo ważny sygnał – mówiła Agnieszka Staroń. W takiej sytuacji ważny jest przede wszystkim odpoczynek i gruntowna regeneracja. Trzeba jednak też dać sobie "przyzwolenie na niemożność". Na czym to polega i jak można walczyć z wypaleniem zawodowym? Zapraszamy do wysłuchania całej audycji. Czas trwania: 116 min Format: mp3, 128 kbps, stereo

Dobronocka 2014-01-13.mp3

Wypalenie zawodowe

Elżbieta Olszewska - Łatwo się mówi: mieć przyjaciół, rodzinę. Trzeba nad tym pracować. Trzeba być z ludźmi, być dla nich. Wówczas, gdy los nas doświadcza, mamy z czego czerpać. Przyjaciele i rodzina są naszą siłą - mówi Elżbieta Olszewska, mama niewidomej Zuzi, wiceprezes fundacji "ABCXXI - Cała Polska czyta dzieciom". Zuzia urodziła się z anomalią Petersa, to bardzo rzadka choroba genetyczna. - Jak przyszła na świat, to nikt nie chciał nam nic powiedzieć, choć lekarz musiał wiedzieć od razu, że dziecko jest niewidome. Informację o chorobie Zuzi w bardzo niedelikatny sposób przekazała nam pielęgniarka - wspomina Elżbieta Olszewska. Jak przyznaje, w takiej sytuacji człowiek odnajduje się bardzo długo. Sytuacja rodzin z niepełnosprawnymi dziećmi jest tym bardziej trudna, że tylko 1 na 10 małżeństw potrafi przetrwać taką próbę. Mężczyźni najczęściej odchodzą, nie dają sobie rady psychicznie, emocjonalnie. - Przed narodzinami Zuzi prowadziliśmy spokojne życie, koncentrując się na tym, żeby mieć coraz lepiej, ciekawie spędzać czas. Mieliśmy już jedną wspaniałą córkę. Zuzia wszystko zmieniła. Nagle zauważyłam, że obok nas jest inne życie. Przytrafiło się nam na tej niełatwej drodze wiele wspaniałych rzeczy. Ludzie potrafią dać sobie bardzo wiele dobrego, choć oczywiście potrafią się też skrzywdzić - mówi Elżbieta Olszewska. - Zastanawiałam się bardzo długo, gdzie jest fałszywy gen, który odpowiada za chorobę Zuzi. Ale nie obwiniałam się. Nie wolno tego robić - dodaje. Gość Grażyny Dobroń zauważa, że każda toksyczna myśl zabiera nam energię. - Myśląc tak, sami się krzywdzimy - konstatuje. Czas trwania: 114 min Format: mp3, 128 kbps, stereo

Dobronocka 2014-01-20.mp3

Tajemnice mózgu: lepsza pamięć

Jagoda Wąsowska i Małgorzata Liszyk-Kozłowska W zależności od okoliczności mózg działa różnie, żeby zapamiętać dane rzeczy. - Półkule mózgowe bardzo się od siebie różnią, ale na szczęście są połączone. I tu leży klucz do ćwiczenia pamięci - przekonywała w Trójce Jagoda Wąsowska, szkoleniowiec z zakresu mnemotechniki. Jak zatem działa schemat zapamiętywania? - Na przykład jeśli zapamiętujemy jakiś obraz, uaktywniają się te obszary mózgu, które odpowiadają za przetwarzanie obrazów. Jeśli natomiast zapamiętujemy słowa, włącza się półkula lewa, która jest "werbalna" - tłumaczyła w audycji "Dobronocka" Jagoda Wąsowska. Dlatego możliwe jest, że ludzie "specjalizują się" w zapamiętywaniu pewnego typu informacji. Jeżeli u danej osoby dominuje prawa część mózgu, to łatwiej jest jej zapamiętać obrazy i wyobrażenia. - To też zwykle osoby bardziej emocjonalne, kierujące się przeczuciem. Natomiast te z dominującą lewą półkulą lepiej zapamiętają cyfry, szybciej też uczą się języków - mówiła Jagoda Wąsowska. Sposobem na lepsze zapamiętywanie jest jednoczesne pobudzanie do pracy obu półkul. - Okazuje się, że jeśli jesteśmy w sytuacji powodującej stres, jedna półkula może być zablokowana. Koncertujemy się wtedy na emocjach i efekt może być taki, że o ile normalnie zapamiętujemy nazwiska czy numery i kody, o tyle w stresie nie możemy sobie przypomnieć numeru PIN czy czyjegoś nazwiska - dodała ekspertka z zakresu mnemotechniki. Półkula prawa, czyli odpowiedzialna za emocje, ma także zdolność ukrywania przed nami części zapamiętanych danych. Działa w ten sposób, że nawet jeśli zapamiętamy jakąś informację, ona ją wypiera z naszej świadomości w sytuacji, gdy jest to dla nas zbyt trudne do przyjęcia. - Czasami do pewnych wspomnień nie mamy dostępu i to jest bardzo mądre, bo nas chroni. Zapominamy albo rzeczy mało istotne, albo wręcz przeciwnie - bardzo ważne, ale których z jakiegoś powodu nie jesteśmy w stanie udźwignąć. Tak się dzieje na przykład przy traumach dziecięcych. Jeśli dziecko nie może sobie z czymś poradzić, ta informacja zostaje zamknięta, dopóki nie będzie ono w stanie jej przeżyć - tłumaczyła psycholog Małgorzata Liszyk-Kozłowska. Jednak - jak podkreśliła ekspertka - nie ma takiego zdarzenia, które całkowicie znika z naszego mózgu. - Te informacje pozostają ukryte, zamknięte jak w sejfie, ale nadal są. Wyjątkiem są sytuacje, w których doszło do mechanicznego uszkodzenia mózgu - dodała. Czy pamięć można przeładować? Jak nauczyć się przywracania pamięci? Jak zapamiętują dzieci, a jak dorośli? Dlaczego z wiekiem pamięć się pogarsza? Co jeść, żeby wspomagać pamięć? Odpowiedzi na te i wiele innych pytań znaleźć można w nagraniu audycji. "Dobronockę" prowadził (w zastępstwie Grażyny Dobroń) Jerzy Sosnowski. Czas trwania: 112 min Format: mp3, 128 kbps, stereo

Dobronocka 2014-01-27.mp3

Medytacja lepsza od antydepresantów

Alicja Krata i Michael Sanderson Zabiegani, zapracowani, przez co nerwowi szukamy źródła równowagi psychicznej i zdrowia. Trenerzy medytacji wyciągają pomocną dłoń i podpowiadają: - Umiejętność nakierowania naszej uwagi na ciało powoduje, że organizm uzyskuje spokój - zdradza gość "Dobronocki" Michael Sanderson, nauczyciel techniki medytacyjnej mindfulness. To, że medytacja pomaga w życiu, udowodniono już wiele lat temu, ale nawet psychoterapeuci początkowo nie chcieli w to uwierzyć. Medytuje coraz więcej osób i nie dziwią już plakaty informujące, że "medytacja jest lepsza od antydepresantów". Medytować może każdy, bo sztuka ta nie jest już zarezerwowana jedynie dla buddystów, joginów i mnichów w klasztorach kontemplacyjnych. Coraz popularniejszą metodą staje się tzw. mindfulness, czyli sztuka świadomego życia. Mindfulness to termin tłumaczony jako "uważność" lub "uważna obecność". Ze względu jednak na brak idealnego słowam w języku polskim, terapeuci zachowują oryginalny termin. Najczęściej cytowana definicja mindfulness wyjaśnia, że to szczególny rodzaj uwagi: świadomej i skierowanej na bieżącą chwilę. - Nasze życie dzieje się w teraźniejszości, w pojedynczych bieżących chwilach. Jednakże, ponieważ przez większość czasu jesteśmy "w kołowrocie" aktywności ukierunkowanych na jakieś cele, a przez nasz umysł przepływa nieustanny potok myśli, jesteśmy mało świadomi tego, czego doświadczamy w danym momencie. W tym stanie zmniejszonej świadomości, często działamy jakby automatycznie, nawykowo kierowani przez lęki i pragnienia - przekonują propagatorzy metody. - Dlatego, by żyć efektywnie, musimy być zdyscyplinowani - wyjaśnia w Trójce Michael Sanderson, nauczyciel medytacji. - I właśnie wtedy z pomocą przychodzi medytacja mindfulness, która uczy nas nabierania dystansu - dodaje gość Dariusza Bugalskiego. Mindfulness jest sztuką świadomego życia, gdyż poprzez systematyczną samoobserwację i badanie natury własnego umysłu daje możliwość znalezienia harmonii, radości i mądrości w życiu. Polega na rozwijaniu umiejętności pełnego skupiania uwagi na tym, czego się w danej chwili doświadcza. Zapraszamy do wysłuchania całej audycji, którą poprowadził Dariusz Bugalski (w zastępstwie Grażyny Dobroń). Czas trwania: 114 min Format: mp3, 128 kbps, stereo

Dobronocka 2014-02-03.mp3

Gniew - jak żyć z cholerykiem?

Katarzyna Miller Choleryk to osoba, która często te same, pełne emocji sytuacje odbiera zupełnie inaczej, niż otoczenie. - Taki człowiek nie słyszy siebie. Natomiast wewnętrznie uznaje tylko swoje racje i niosą go emocje - mówiła w Trójce psychoterapeutka Katarzyna Miller. Od lat uznaje się, że są cztery, podstawowe typy osobowości: melancholik, flegmatyk, choleryk i sangwinik. Katarzyna Miller tłumaczyła w Trójce, że te pojęcia cały czas funkcjonują i nie zdezaktualizowały się. - Niby są to określenia staroświeckie i trochę niedzisiejsze, a jednak nie powstało nic, co by wytępiło te nazwy. Są to wyjątkowo trafne określenia, ludzie je kojarzą i przyporządkowują do siebie - zaznaczyła ekspert. Przyjęło się, że cholerycy przejawiają tendencje do ciągłego niezadowolenia i agresji. Silnie przeżywają emocje oraz mają dużo energii życiowej. Głównym pragnieniem choleryków jest dominacja, a od innych oczekują podporządkowania się i uznania dla swojej ciężkiej pracy. Skąd u nich takie cechy? Zdaniem Miller, nie ma na to jednoznacznej odpowiedzi. - Wszystko jest wieloczynnikowe, człowiek jest bardzo skomplikowany i utkany z przeróżnych rodzajów nici. Cholerycy część zachowań przejmują w genach - po przodkach - ale część nabywają z wiekiem, wynikają z ich doświadczeń życiowych - tłumaczyła ekspert. Gość Trójki mówiła, że cholerycy są niezwykle nieprzewidywalni, ale paradoksalnie w ich zachowaniu złość jest potrzebna. - Złość jest niejako dopełnieniem naszych uczuć. Trzeba umieć się złościć, wyrazić sprzeciw. Dziecko, które jest zastraszone, zniewolone, nie potrafi mówić "nie", a jego "tak" to tylko objaw podległości - podkreśliła psychoterapeutka. - Od złości łatwo się jednak uzależnić. Ona niesie na fali, która pędzi i trzeba umieć pewne rzeczy równoważyć - dodała. Miller stwierdziła, że choleryk często zupełnie inaczej odbiera dane sytuacje niż osoby w jego otoczeniu. - On wewnętrznie uznaje tylko swoje racje i niosą go emocje. Ciężko mu cokolwiek przetłumaczyć - wyjaśniła. Jak opanować napady gniewu? Jak postępować z miłym na co dzień człowiekiem, który - zazwyczaj bez żadnych zwiastunów zbliżającego się wybuchu - potrafi zacząć krzyczeć, żeby po chwili się uspokoić i powiedzieć, że mu głupio? Zapraszamy do wysłuchania całej audycji, którą poprowadził Jerzy Sosnowski (w zastępstwie Grażyny Dobroń). Czas trwania: 116 min Format: mp3, 128 kbps, stereo

Dobronocka 2014-02-10.mp3

Co ze mną jest nie tak?

Ewa Mażul Każdy z nas zadał sobie kiedyś to pytanie. Jednak najtrudniej jest wtedy, gdy zmagamy się z nim codziennie. W którym momencie naszego życia pojawia się to pytanie? Dlaczego czasem ciągnie się za nami przez całe życie? Próbowaliśmy o tym opowiedzieć w audycji "Dobronocka". Grażyna Dobroń mówiła, że co jakiś czas umysł musi odpocząć od bitów informacji, spekulacji, a nawet od tworzenia rozwiązań. Wszystko dla naszego dobra. - Kto myśli, że tego nie potrzebuje zapędził się za daleko. To znaczy, że nie czuje, że przekroczył barierę ochronną. Zamiast chronić siebie jest już po drugiej stronie. Osądy na własny temat jeszcze bardziej kruszą nadszarpnięte zdrowie. Tak czy inaczej trzeba zidentyfikować szkodnika, który podrzuca złe myśli i nie czekać na to, że ktoś pomoże nam to zmienić. Trzeba się zabrać do pracy. To jest jedyna droga wyjścia na prostą - dodaje autorka audycji "Dobronocka". - Co ze mną jest nie tak? Najtrudniej robi się wtedy, gdy to pytanie pojawia się na porządku dziennym, ciągle przewija nam się w głowie. To jeden z powodów, dla których milion Polaków bierze leki antydepresyjne. Tylko czy one wyleczą z braku poczucia bezpieczeństwa i z bezradności? Gdzie po raz pierwszy pojawia się to pytanie? W którym momencie naszego życia i dlaczego czasem ciągnie się za nami przez całe życie? - pytała Grażyna Dobroń. Zdaniem Ewy Mażul, coacha i trenera komunikacji, ciężko sobie uświadomić, kiedy to pytanie się pojawia po raz pierwszy. Dzieci bardzo często czują się zawstydzone i wystraszone. Wtedy pojawia się pytanie, że coś z nimi jest nie tak. - Do socjalizacji, czyli wychowania stosuje się takie metody, jak zawstydzanie, zastraszanie. W ten sposób łatwo okiełznać dziecko. Ono zaczyna działać tak jak chcemy dlatego, że przestaje być spontaniczne. Dowiaduje się, że coś z nim jest nie tak, jeśli robi inaczej niż oczekuje tego otoczenie - dodaje Ewa Mażul. Ekspertka twierdzi, że część osób ma skłonność do wycofywania się wewnątrz siebie. Myślenia, że to z nimi jest coś nie tak. W sytuacji kryzysowej, te osoby są skłonne "uciec na drzewo". To one są potencjalnymi biorcami leków antydepresyjnych. - Gdy trudno jest nam ufać, że świat jest przyjazny, że mogą się wydarzyć rzeczy pozytywne, wtedy budujemy sobie wszystkie negatywne obrazy w głowie i one stają się naszą rzeczywistością. Ciągle myślimy o tym, czego nie chcemy mieć w swoim życiu. To powoduje odwrotny efekt do tego, co byśmy chcieli - twierdzi Ewa Mażul. Czas trwania: 116 min Format: mp3, 128 kbps, stereo

Dobronocka 2014-02-17.mp3

Jak radzić sobie ze stratą?

Joanna Heidtman, Sonali Deraniyagala Rankiem 26 grudnia 2004 roku Sonali Deraniyagala straciła rodziców, męża i dwóch synków w tsunami, które uderzyło w południowe wybrzeże Sri Lanki. Swoje niewiarygodne cierpienie opisała w książce "Tsunami". - A przeżywała różne fazy, od odrętwienia, przez próby samobójcze, maniakalne chęci zemsty na świecie, aż do próby otumanienia się alkoholem - mówiła w Trójce psycholog dr Joanna Heidtman. Jak z cierpieniem po tragicznym tsunami w 2004 roku poradzili sobie tamtejsi mieszkańcy? Dr Joanna Heidtman miała okazję sprawdzić to osobiście. - Kiedy dwa lata temu poleciałam na Sri Lankę, postanowiłam kilka dni spędzić tam, gdzie przed 8 laty tsunami wdarło się gwałtownie w głąb lądu. Okazało się, że ludzie tam już się śmiali, szukali życia, ale tragedia była nadal widoczna - opowiadała w audycji "Dobronocka". Zdaniem psycholog Azjaci, szczególnie z niektórych regionów, szybciej się podnoszą, "jak przygnieciona trawa". - Opłakują stratę, to jasne, ale trochę szybciej wstają po niej do życia. Pewnie częściowo wynika to z kultury, trochę z religii, poza tym tam wiele rzeczy przeżywa się zbiorowo, rodzinnie. Sieć takich relacji na pewno dodaje siły - mówiła Joanna Heidtman. Gość Grażyny Dobroń zwracała przy tym uwagę, że tsunami należy rozumieć symbolicznie, bo dla jednych to cierpienie wywołane kataklizmem, a dla innych np. śmiercią kogoś bliskiego albo utratą pracy. Autorka książki miała wspaniałą rodzinę, kochającą się, ciekawą. - I te dobre wspomnienia na pewno pomogły jej stanąć po jakimś czasie na nogi - mówiła psycholog. Sonali Deraniyagala na początku myślała, że tsunami było pokutą za jej winy z poprzedniego życia. Później było jej wstyd, nie rozumiała, dlaczego to ona przeżyła i dlaczego to ją dotknęła tragedia. - To naturalny element całego procesu. Kiedy spada na nas cierpienie, pojawiają się odwieczne pytania: dlaczego ja, dlaczego taka niesprawiedliwość, co jest ze mną nie tak? Oczywiście nie ma na nie odpowiedzi - przyznała Joanna Heidtman. Psycholog opowiadała też o fazach, jakie przechodziła cierpiąca pisarka. - Od odrętwienia, przez próby samobójcze i maniakalne chęci zemsty na świecie, po próby otumanienia się alkoholem. Temu wszystkiemu przyglądała się jej rodzina, która podświadomie wyczuwała i rozumiała, że trzeba trwać, nie należy oceniać, czasami trzeba pilnować. Ale wiedziała też, że nie da się takiego procesu ani przyspieszyć, ani wytłumaczyć cierpiącej osobie - dodała psycholog. Czy lekarstwem na taka traumę może być zupełna zmiana otoczenia i rozpoczęcie życia od nowa? Jak poradzić sobie ze sprzecznymi emocjami, jeśli przetrwało się grupową katastrofę? Jak na ciężkie przeżycia powinni reagować znajomi z pracy? Ile czasu potrzeba na przeżycie największej straty? Zapraszamy do wysłuchania całej audycji, w której padają odpowiedzi miedzy innymi na te pytania. Czas trwania: 115 min Format: mp3, 128 kbps, stereo

Dobronocka 2014-02-24.mp3

Jak oczyścić organizm?

Grażyna Pająk Niektórzy uważają, że nie ma sensu oczyszczać organizmu, bo on reguluje się sam. Jednak jak się okazuje, obecnie tak się nie dzieje. Odkwaszając organizm już po tygodniu możemy poczuć się lepiej. Jeśli mamy się oczyścić, to jak i z czego? Dietetyk, dr Grażyna Pająk uważa, że trzeba przede wszystkim zwracać uwagę na to, co jemy. - Tym bardziej, że trudno jest utrzymać właściwe pH krwi ze względu na różne czynniki np. nadmiar cukru, niewłaściwe tłuszcze, czy przetworzone produkty. To wszystko obciąża wątrobę i ułatwia zakwaszenie organizmu - zauważyła. Gość "Dobronocki" mówiła o tzw. spirali śmierci komórki, która związana jest z zakwaszonym organizmem. - W momencie, gdy komórka nie ma energii, nie jest w stanie przyswoić składników odżywczych, a także nie ma siły wyrzucić toksyn. Pracujemy na to przez dłuższy czas, a w pewnym momencie zaczyna się to przekładać na nasze samopoczucie - podkreśliła. O znacznym zakwaszeniu organizmu może świadczyć wypadnie włosów, problemy z paznokciami, ciągłe zmęczenie, częste przeziębienia, a nawet bóle głowy czy cienie pod oczami - mówiła dr Pająk. - Nawet przy zdrowym trybie życia także wytwarzamy odpowiednią ilość kwasów. Cały problem polega na zachwianiu równowagi kwasowo-zasadowej. W momencie, gdy mamy nadmiar kwasów w organizmie, to łatwiej rozwijają się bakterie, wirusy i grzyby - dodała. Dietetyk mówiła, że może to być groźne, bo takie związki, jak grzyby i gluten zaburzają barierę krew-mózg. - Zawsze nas uczono, że do mózgu nic się nie przedostaje, to nie prawda, dostają się związki, które nie powinny się przedostać i mają one wpływ na nasz stan psychiczny - dodała. Ekspertka podkreśliła, że wpływ na pozytywne myślenie ma także to, co jemy i jak jemy. - Jest szereg badań, które uświadamiają, że w momencie, gdy wyłączymy cukier z diety oraz, gdy ograniczymy gluten zmienia się całkowicie nastawienie do życia. Wycofuje się wiele problemów psychicznych - powiedziała. Dr Pająk powiedziała, że zakwaszenie organizmu jest pierwszym bodźcem, który powoduje całą kaskadę problemów. - Zawsze przy pierwszym zachwianiu odzywa się serce, ale także wątroba, jelita i nerki. W momencie, gdy środowisko nie odpowiada naszemu organizmowi, to mamy objawy na skórze, problemy z górnymi drogami oddechowymi albo układem pokarmowym - podkreśliła. Według gościa Grażyny Dobroń przy odkwaszaniu organizmu, na początku, możemy zastosować wodę z cytryną, naturalny sok, czy herbatę z ziół. Ekspertka poleciła, też picie wody z sodą, bo wówczas zmienia się pH naszych płynów ustrojowych, w związku z tym ułatwiamy uwalnianie toksyn. Czas trwania: 116 min Format: mp3, 128 kbps, stereo

Dobronocka 2014-03-10.mp3

Rolfing - przywróć równowagę w swoim ciele

Mariusz Solpa Ta metoda poprawia wygląd naszej sylwetki, podwyższa koordynację ruchową, zwiększa witalność, odpręża. Wspiera także nasz wzrost i rozwój na poziomie mentalnym i duchowym. Czym jest Rolfing? Rolfing wymyśliła 50 lat temu biochemiczka Ida Rolf. Walcząc z własnymi problemami zdrowotnymi zauważyła, że pomagają jej ćwiczenia rozciągające. Stosując wypracowane przez siebie techniki udało jej się pomóc kobiecie, która straciła czucie w rękach. Wówczas postanowiła się zająć tym na poważne. - Pokazała światu, że powięź ma ogromne znaczenie - mówi gość audycji "Dobronocka" w radiowej Trójce, Mariusz Solpa, terapeuta Integracji Strukturalnej, certyfikowany Rolfer, psycholog. - Powięź to błona zbudowana z tkanki łącznej, której zadaniem jest zewnętrzna osłona poszczególnych mięśni i grup mięśniowych. Daje ona formę ciału, utrzymuje je w jedności. Spina narządy, wypełnia i stabilizuje wnętrze naszego ciała. Powięź daje nam stabilizację - tłumaczy gość Trójki. Jak podkreśla rozmówca Grażyny Dobroń, nasze samopoczucie w dużej mierze zależy od tego, w jakim stanie jest powieź. - Jeśli jesteśmy zestresowani i ten stres odkłada nam się na przykład w szyi, to ta część ciała przestaje być elastyczna, czujemy sztywność. To wpływa na cały nasz organizm. Staje się on mniej zdolny do reagowania - mówi Solpa. Gość Trójki zaznacza, że nasze ciało potrafi przystosować się, zaakceptować to, że wewnątrz odczuwa jakąś blokadę. Może dostosować się do sytuacji, w której brakuje tej swobody. Jednak może to prowadzić do negatywnych skutków w przyszłości, na przykład do szybszego zwyrodnienia kręgów szyjnych. Rolfing polecany jest m.in. osobom, które mają wady postawy, odczuwają sztywność w ciele, cierpią z powodu przewlekłych dolegliwości bólowych związanych z narządem ruchu, przeszły niedawno operację, próbują odzyskać sprawność po doznanym urazie, żyją w stresie i napięciu, szybko się męczą oraz mają poczucie, że brak im energii. Po 10 sesjach - jak zapewniają Rolferzy - osoba, która zdecydowała się na tę metodę odczuwa ulgę, zwiększa się jej elastyczność i giętkość, podwyższa się jej koordynacja ruchowa i zręczność, poprawia się wygląd sylwetki i swoboda oddechu. Zwiększa się też witalność i poczucie własnej wartości. - Rolfing to też edukacja, zwiększanie świadomości czym jest nasze ciało i jak funkcjonuje. My z tą wiedzą inaczej później idziemy przez życie. Jesteśmy bardziej aktywni ruchowo - dodaje Solpa. Czas trwania: 116 min Format: mp3, 128 kbps, stereo

Dobronocka 2014-03-24.mp3

"Obiecuję, że nie utonę". Jak poradzić sobie ze śmiercią bliskich?

Agnieszka Kaluga Agnieszka Kaluga obiecała umierającej córeczce, że poradzi sobie w życiu. Teraz niesie nadzieję i wsparcie w miejscu, gdzie ze śmiercią ma do czynienia na co dzień - w hospicjum. "Jeśli nie masz siły zostać, to pozwalam Ci odejść i obiecuję Ci, że nie utonę" - te słowa Agnieszka Kaluga wypowiedziała do swojej 10-dniowej córki, wiedząc już, że dziewczynki nie da się uratować. Kolejne lata spędziła, realizując tę obietnicę. Została wolontariuszką w hospicjum, a także współzałożycielką organizacji "Dlaczego". Na co dzień pomaga tym, którzy niedługo odejdą i ich rodzinom. Przeżywane codziennie historie opisuje na blogu zorkownia.blogspot.com, którego fragmenty zostały też opublikowane w książce "Zorkownia". Jak wyjaśniła , blog pomaga jej się oczyścić i znaleźć miejsce na kolejne przeżycia. - Życie przynosi tyle pięknych historii i wystarczy patrzeć, słuchać i ocalać - mówi Agnieszka Kaluga. Ogromnej życiowej tragedii autorka "Zorkowni" doświadczyła jako 25-latka. Jej zdaniem wiek nie ma tu jednak dużego znaczenia, ponieważ nigdy nie jesteśmy dostatecznie dojrzali i przygotowani na utratę bliskich. Choć ból po starcie dziecka był niewyobrażalny, blogerka przyznaje, że nawet z takich doświadczeń można wynieść jakieś wartości. - Decyzja, co z tym zrobimy, należy do nas. Czy utoniemy, zatrzymamy się w tym punkcie i nasze życie już właściwie będzie tylko się degradować, czy przepracujemy żałobę, dźwigniemy ciężar, a może zrobimy też z tego pewną wartość w naszym życiu - wyjaśniła rozmówczyni Grażyny Dobroń. Jak przyznała, po śmierci córeczki miała potrzebę znalezienia innych kobiet w podobnej sytuacji. Z jednej strony tylko one mogły ją naprawdę zrozumieć, a z drugiej liczyły się też bardziej prozaiczne względy. - Musimy się przejrzeć w oczach innych kobiet - podkreśliła Agnieszka Kaluga. Dzięki porównaniu z innymi wiemy, jak sobie radzimy z własną tragedią. Autorka "Zorkowni" przyznała, że założenie organizacji "Dlaczego" dla rodziców, którzy stracili dzieci, nie było formą autoterapii. Kaluga wiedziała już wtedy, jak przejść żałobę i jak może pomóc innym w podobnej sytuacji. - Jeśli przepracujemy własną tragedię i dźwigniemy się, to coś nam się otwiera i jesteśmy też w stanie bardziej dźwignąć innych ludzi i ich historie - powiedziała w Trójce. Z kolei pisanie bloga było formą radzenia sobie z tym, z czym na co dzień Kaluga spotykała się w hospicjum - cierpieniem, śmiercią i mnóstwem ludzkich historii, które poznawała. - Opisywanie tego, co mi się wydarza, kogo spotykam i jak sobie radzę, było sposobem, żeby nie utonąć w tym hospicjum, a być gotową na dalsze historie - wyjaśniła. Zdaniem Agnieszki Kalugi w naszej kulturze mało miejsca poświęca się mówieniu o śmierci, dlatego nie jesteśmy na nią przygotowani i nie wiemy, jak przeżyć żałobę. Czas trwania: 117 min Format: mp3, 128 kbps, stereo

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin