DOKUMENTALNY
Jak bedzie wygladac Ziemia za 50 lat? W jakim miejscu znajdzie sie czlowiek? Czy spelni sie katastroficzna wizja przyszlosci: wody z roztopionych lodowców zaleja swiat, oszalale slonce wypali zyzne grunty, zapanuje wielki glód, a gatunki zaczna po kolei wymierac? Wiek glupoty to ambitnie zrealizowana próba przepowiedzenia naszej nieodleglej przyszlosci. Po kataklizmie ostatni z ludzi buduja schron, w którym jak w biblijnej Arce przechowywane sa ostatnie okazy zwierzat, owadów i roslinnosci. Postac kustosza tego przedziwnego miejsca tworzy brytyjski aktor Pete Postlethwaite (znany polskiej widowni z Orkiestry i W imie ojca). Jest rok 2055, mezczyzna przeglada archiwalne materialy z przeszlosci i stawia pytanie, dlaczego nie powstrzymalismy zmian klimatycznych na Ziemi, kiedy jeszcze bylo to mozliwe. Odpowiedzi szuka w calym stylu zycia wspólczesnego czlowieka, szczególnie zas – nastawionego na konsumpcje czlowieka Zachodu. W filmie znajdziemy wiele pomyslowo i niekiedy dowcipnie zrealizowanych animacji, które pokazuja ewolucje gatunku ludzkiego, historie wojen o surowce, proporcje zuzycia energii przez mieszkanców USA, Europy i krajów Trzeciego Swiata. Przygnebiajaca wymowe swego filmu autorzy przelamuja kilkoma portretami wspólczesnych Don Kichotów: Guya Piersa walczacego o budowe wiatraków (sic!) na terenie jednego ze szkockich hrabstw czy Fernanda Pareau, wieloletniego przewodnika górskiego z Chamonix, który sprzeciwia sie rozbudowie tuneli pod Alpami. Film Franny Armstrong to kino powstale ze szlachetnych pobudek, zaangazowane w dzielo odbudowy naszej zbiorowej swiadomosci. Nie unika demagogii, ale wydaje sie ona w pelni usprawiedliwiona aktualnoscia stawianego problemu.