[X2][D.Gray-man][34][HDTV][BIG5][XVID].ass
Pobierz
Inne foldery z plikami do pobrania
-
Akatsuki no yona -
AmadeuS -
Ao Haru Ride -
Arario -
Barakamon -
Beyond the limit -
Blessing of the future -
Border -
BTL -
Classical element -
Dark Wings -
Dizzy -
Dodawane jesień 2014 -
Dodawane Lato 2014 -
Dogg's out -
Donten ni warau -
Dramatical Murder -
Girugamesh -
Gugure! Kokkuri san -
Hamatora 2 -
Incomplete -
Jupiter -
Kamijo -
Kuroshitsuji The Book of Circus -
Last Moment -
Live Best -
Log Horizon 2 -
Louis〜Enketsu no la Vie en Rose〜 -
Love Stage -
Mimic -
Miyavi -
Monster -
Nightmare -
Now -
ookami shoujo to kuro ouji -
Orenchi no Furo Jijou -
OVA -
Persona 4 The Golden Animation -
Psycho Pass 2 -
Rewrite -
Rosenstrauss -
Sailor Moon Crystal -
Samurai session -
Scums -
Symphony of The Vampire -
To be or not to be -
Tokyo Ghoul -
ToppDogg -
Whats my name -
Zankyou no Terror
Allen Walker to nie taki zwykły piętnastolatek. Tak właściwie to do zwykłości mu sporo brakuje. Poznajemy go w momencie, gdy w drodze do kwatery głównej Black Order walczy z demonem i… ląduje na posterunku policji. Ale po kolei.
Europa, XIX wiek. Po świecie panoszą się demony, „dzieła” niejakiego Earla Millenium, którego celem jest oczyszczenie Ziemi z rasy ludzkiej w iście biblijny sposób. Misji powstrzymania Earla podjęła się tajna religijna organizacja powiązana z Watykanem, zwana Black Order. Jej najważniejszymi członkami są egzorcyści, czyli ludzie obdarzeni niezwykłym darem, pozwalającym pokonać demony. Historia natomiast skupia się na wspomnianym już Allenie Walkerze i wybranej przez niego życiowej ścieżce.
Po pierwsze, chciałabym z radością ogłosić: proszę państwa, jest fabuła. I to porządna. Może nie jakoś szczególnie odkrywcza, ale z pewnością ciekawa i przyciągająca uwagę. Wszystko już przecież było: i egzorcyści, i walka z demonami, ba, nawet zakonnicy (zakonnice). Tym, co wyróżnia D. Gray‑mana, jest świeże podejście do sprawy. Jest mrocznie (ale nie do przesady, która by po prostu śmieszyła). Jest klimatycznie. Jest i zabawnie (a humor prezentuje przyzwoity poziom). Czego więc nie ma? Nie ma dłużyzn. Owszem, w stosunku do mangi dość często występują odcinki‑zapychacze, nic niewnoszące do fabuły lub popychające ją do przodu o jakiś symboliczny metr. Walki nie ciągną się jednak przez kilka do kilkunastu odcinków tak, że widz zdąży już zapomnieć, o co poszło. Bohaterowie nie wygłaszają patetycznych przemów do trupów. Do żywych też nie. No, może czasem im się zdarzy, jednak nie jest to rzucający się w oczy patos. Wszystko zaś okraszone zostało sporą porcją smaczków w postaci odwołań religijnych – ale nie nachalnych, wyjątkowo obrazoburczych czy też tandetnych (wielkie krzyże w ręku i hajda na demony!).
Bohaterowie to egzorcyści, ale ich „egzorcyzmy”, jak na serię tego typu przystało, to po prostu walki ze specyficznie wyglądającymi demonami. Od razu mogę zaznaczyć, że bitwy bynajmniej nie polegają na „zdobywaniu expa i wbijaniu kolejnych poziomów”, jak to zwykle bywa. Doświadczenie egzorcystów rośnie, a ich umiejętności zwiększają się, ale wszystko odbywa się płynnie, a za swoje błędy bohaterowie często dostają solidną nauczkę. To raczej demony mają „poziomy” i – na nieszczęście dla naszych egzorcystów – zdobywają je o wiele szybciej niż bohaterowie doświadczenie.
Główny bohater, czyli Allen, pomimo całej niezwykłej otoczki wydaje się… normalny. W przeciwieństwie do większości bohaterów serii shounen nie jest idiotą, nie jest emo, nie jest nadzwyczaj uzdolniony w każdej dziedzinie, nie uważa się za zbawcę świata i na pewno nie prezentuje postawy „klękajcie przede mną narody”. W ogóle o postaciach mogłabym napisać osobny esej. Są barwne, różnorodne, niesztampowe, choć na pierwszy rzut oka mogą się wydawać schematyczne. Oprócz głównego bohatera mamy więc zimnego, nieokazującego uczuć mruka Kandę, wesołka Laviego, troskliwą, choć nieco płaczliwą Lenalee i całą tonę innych, mniej lub bardziej istotnych członków Czarnego Zakonu oraz ich przeciwników. Jednak są to wszystko postacie wielowymiarowe, a ich historie, motywy działań czy aspiracje poznajemy w miarę rozwoju fabuły i zapewniam, że nie zabraknie niespodzianek, śmiechu i wzruszeń. Chociażby bohaterowie, wydawałoby się, stricte komediowi, jak wspomniany Lavi czy Komui (brat Lenalee i kierownik kwatery głównej Czarnego Zakonu), nie raz i nie dwa nas zaskoczą. Niekoniecznie pod względem gagów i żartów słownych. Nie brakuje też szwarccharakterów, wśród których prym wiedzie Millenium Earl. Jest on przerażający… ale co najwyżej dla najmłodszych widzów. Spotkałam się z opiniami, że to właśnie z jego powodu niektórzy widzowie przerwali oglądanie tej serii i nie dziwię im się w najmniejszym stopniu. Jednak wytrwali zostają nagrodzeni ciekawszymi antagonistami – klanem Noego, gdzie z kolei na uwagę zasługuje przede wszystkim rewelacyjnie przedstawiony Tyki Mikk, a także Road, Skin Boric i rodzeństwo Jasdebi. Można by się przyczepić, że jak na XIX wiek postacie zachowują się bardzo nowocześnie (najbardziej „osadzonym” w epoce bohaterem zdaje się być Kanda). D. Gray‑mana broni jednak fakt, że świat przedstawiony mimo pozorów realności jest jednak w pewnym stopniu alternatywny.
Aby oglądać z polskimi napisami nalerzy pobrać plik ass o tej samej nazwie co odcinek. Dla poprawnego odtwarzania polecam zestaw kodeków K-Lite Mega Codec Pack 8.4.0 lub nowszą wersje i otwierać za pomocą odtwarzacza media player clasic lub wersja cinema.
Europa, XIX wiek. Po świecie panoszą się demony, „dzieła” niejakiego Earla Millenium, którego celem jest oczyszczenie Ziemi z rasy ludzkiej w iście biblijny sposób. Misji powstrzymania Earla podjęła się tajna religijna organizacja powiązana z Watykanem, zwana Black Order. Jej najważniejszymi członkami są egzorcyści, czyli ludzie obdarzeni niezwykłym darem, pozwalającym pokonać demony. Historia natomiast skupia się na wspomnianym już Allenie Walkerze i wybranej przez niego życiowej ścieżce.
Po pierwsze, chciałabym z radością ogłosić: proszę państwa, jest fabuła. I to porządna. Może nie jakoś szczególnie odkrywcza, ale z pewnością ciekawa i przyciągająca uwagę. Wszystko już przecież było: i egzorcyści, i walka z demonami, ba, nawet zakonnicy (zakonnice). Tym, co wyróżnia D. Gray‑mana, jest świeże podejście do sprawy. Jest mrocznie (ale nie do przesady, która by po prostu śmieszyła). Jest klimatycznie. Jest i zabawnie (a humor prezentuje przyzwoity poziom). Czego więc nie ma? Nie ma dłużyzn. Owszem, w stosunku do mangi dość często występują odcinki‑zapychacze, nic niewnoszące do fabuły lub popychające ją do przodu o jakiś symboliczny metr. Walki nie ciągną się jednak przez kilka do kilkunastu odcinków tak, że widz zdąży już zapomnieć, o co poszło. Bohaterowie nie wygłaszają patetycznych przemów do trupów. Do żywych też nie. No, może czasem im się zdarzy, jednak nie jest to rzucający się w oczy patos. Wszystko zaś okraszone zostało sporą porcją smaczków w postaci odwołań religijnych – ale nie nachalnych, wyjątkowo obrazoburczych czy też tandetnych (wielkie krzyże w ręku i hajda na demony!).
Bohaterowie to egzorcyści, ale ich „egzorcyzmy”, jak na serię tego typu przystało, to po prostu walki ze specyficznie wyglądającymi demonami. Od razu mogę zaznaczyć, że bitwy bynajmniej nie polegają na „zdobywaniu expa i wbijaniu kolejnych poziomów”, jak to zwykle bywa. Doświadczenie egzorcystów rośnie, a ich umiejętności zwiększają się, ale wszystko odbywa się płynnie, a za swoje błędy bohaterowie często dostają solidną nauczkę. To raczej demony mają „poziomy” i – na nieszczęście dla naszych egzorcystów – zdobywają je o wiele szybciej niż bohaterowie doświadczenie.
Główny bohater, czyli Allen, pomimo całej niezwykłej otoczki wydaje się… normalny. W przeciwieństwie do większości bohaterów serii shounen nie jest idiotą, nie jest emo, nie jest nadzwyczaj uzdolniony w każdej dziedzinie, nie uważa się za zbawcę świata i na pewno nie prezentuje postawy „klękajcie przede mną narody”. W ogóle o postaciach mogłabym napisać osobny esej. Są barwne, różnorodne, niesztampowe, choć na pierwszy rzut oka mogą się wydawać schematyczne. Oprócz głównego bohatera mamy więc zimnego, nieokazującego uczuć mruka Kandę, wesołka Laviego, troskliwą, choć nieco płaczliwą Lenalee i całą tonę innych, mniej lub bardziej istotnych członków Czarnego Zakonu oraz ich przeciwników. Jednak są to wszystko postacie wielowymiarowe, a ich historie, motywy działań czy aspiracje poznajemy w miarę rozwoju fabuły i zapewniam, że nie zabraknie niespodzianek, śmiechu i wzruszeń. Chociażby bohaterowie, wydawałoby się, stricte komediowi, jak wspomniany Lavi czy Komui (brat Lenalee i kierownik kwatery głównej Czarnego Zakonu), nie raz i nie dwa nas zaskoczą. Niekoniecznie pod względem gagów i żartów słownych. Nie brakuje też szwarccharakterów, wśród których prym wiedzie Millenium Earl. Jest on przerażający… ale co najwyżej dla najmłodszych widzów. Spotkałam się z opiniami, że to właśnie z jego powodu niektórzy widzowie przerwali oglądanie tej serii i nie dziwię im się w najmniejszym stopniu. Jednak wytrwali zostają nagrodzeni ciekawszymi antagonistami – klanem Noego, gdzie z kolei na uwagę zasługuje przede wszystkim rewelacyjnie przedstawiony Tyki Mikk, a także Road, Skin Boric i rodzeństwo Jasdebi. Można by się przyczepić, że jak na XIX wiek postacie zachowują się bardzo nowocześnie (najbardziej „osadzonym” w epoce bohaterem zdaje się być Kanda). D. Gray‑mana broni jednak fakt, że świat przedstawiony mimo pozorów realności jest jednak w pewnym stopniu alternatywny.
Aby oglądać z polskimi napisami nalerzy pobrać plik ass o tej samej nazwie co odcinek. Dla poprawnego odtwarzania polecam zestaw kodeków K-Lite Mega Codec Pack 8.4.0 lub nowszą wersje i otwierać za pomocą odtwarzacza media player clasic lub wersja cinema.
