Giorgio de Chirico (ur. 10 czerwca 1888 w Volos - zm. 20 listopada 1978 w Rzymie) - włoski malarz, najbardziej znany jako twórca malarstwa metafizycznego (pittura metafisica). Uznawany za prekursora surrealizmu.
Urodził się w Grecji jako pierwszy syn włoskich rodziców. Matka pochodziła z Genui a ojciec, inżynier kolejnictwa z Palermo. W wieku lat 12 Giorgio rozpoczął naukę na Politechnice Ateńskiej a wieczorami uczęszczał na lekcje rysunku. W roku 1905 po śmierci ojca rodzina De Chirico powróciła do Włoch. W 1906 Giorgio przeniósł się do Monachium i rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych. Tam zainteresowały go prace Arnolda Boecklina i Maxa Klingera oraz dzieła Fryderyka Nietzchego i Arthura Schopenhauera.
Latem 1909 roku wyjechał na sześć miesięcy do Mediolanu gdzie zapoznał się z rodzącym się właśnie futuryzmem, a następnie do Florencji gdzie pod wpływem ‘objawienia’ na Piazza Santa Croce powstał pierwszy obraz z serii metafizycznych placów, Enigma jesiennego popołudnia.
W 1911 Giorgio dostał wezwanie do odbycia służby wojskowej, razem z matką uciekli do Francji. W Paryżu zamieszkali z bratem Giorgio, Andreą de Chirico (znanym jako Andrea Savinio), również malarzem. Jako pierwszy napisał o nim pochlebnie Guillaume Apollinaire i również za jego sprawą De Chirico poznał mecenasa Paula Guillaume, z którym podpisał kontrakt. Będąc w Paryżu ignorował wezwania do odbycia służby wojskowej we Włoszech i uznany został za dezertera. Wkrótce po wybuchu I wojny światowej ponownie dostał powołanie i skorzystał z amnestii obiecującej uniknięcie kary wcześniejszym dezerterom. De Chirico uznany został za niezdolnego do walki i trafił do szpitala w Ferrarze.
Po wojnie przeniósł się na kilka lat do Rzymu. Szybko zyskał sławę w Europie. W 1924 ożenił się z rosyjską baleriną Raissą Guriewicz. W roku 1928 odbyła się jego pierwsza wystawa w Nowym Jorku, a wkrótce także w Londynie. W roku 1930 ożenił się po raz drugi, z Rosjanką Isabellą Pakszwer, z którą pozostał do końca życia. Po 1944 na stałe osiedlili się w Rzymie. Zmarł w Rzymie w 1978 roku, parę miesięcy po 90 urodzinach.

De Chirico stworzył koncepcję malarstwa metafizycznego. Inspiracje czerpał zarówno z mitologii, dzieł filozoficznych jak i własnych doświadczeń. Zarówno miejsce urodzenia jak i profesja ojca silnie zaważyły na późniejszej twórczości De Chirico. De Chirico uważał, że nie przez przypadek urodził się w Volos, w mieście, z którego wyprawę po złote runo rozpoczęli Argonauci. Mimo to bardziej niż z Jazonem identyfikował się z Odyseuszem. Na obrazach z najważniejszego okresu 1909-1918 panuje niepokojąca, złowroga atmosfera melancholii, samotności i tajemnicy. Na autoportrecie z 1911 roku napisał Et quid amabo nisi quod aenigma est? (Co ukocham, jeśli nie tajemnicę?). Na obrazach widać enigmatyczne place z ogromnymi, samotnymi budynkami, pokazane z irracjonalnej perspektywy, wszechobecne arkady, złowieszcze, wydłużone, nie mające nic wspólnego z prawami fizyki cienie, fontanny, nawiązujące do dzieł Nietzschego, tajemnicze posągi i manekiny interpretowane czasem jako symbolizujące zmarłego ojca oraz pociąg, symbol podróży, w jaką wyruszył De Chirico jako artysta. Po roku 1918 De Chirico zmienił styl, stał się malarzem klasycznym. Uważał się ze spadkobiercę Tycjana. Zmiana stylu ściągnęła na niego krytykę tych, których wcześniej zafascynowała nowatorskość pittura metafisica. Na słynnej solowej wystawie w Galerie Lénce Rosenberg w 1926 Andre Breton nazwał nową sztukę De Chirico zdegenerowaną a samego artystę zagubionym geniuszem. De Chirico odciął się od surrealizmu oraz modernizmu i przez blisko sześćdziesiąt lat malował obrazy w manierze klasycznej oraz, jak eufemistycznie zwykło nazywać się kopiowanie przez De Chirico własnych dzieł, ‘późniejsze wersje’ motywów z lat świetności. Pociągało to za sobą pytania o ocenę autentyczności, datowanie oraz wartość jego dzieł.