Wańkowicz Melchior - Klub Trzeciego Miejsca (1949).pdf

Melchior Wańkowicz, ur. 10 I 1892, Kałużyce (Mińszczyzna), zm. 10 IX 1974, Warszawa, publicysta i pisarz.

Żołnierz w I wojnie światowej (1917–18 w Korpusie Polskim w Rosji); założyciel i 1927–39 współwłaściciel Towarzystwa Wydawniczego „Rój”; 1939–58 na emigracji, 1943–46 korespondent wojenny Armii Polskiej na Wschodzie i 2. Korpusu Polskiego we Włoszech, 1949–58 w USA; w związku z Listem 34 (1964) aresztowany pod zarzutem przekazywania informacji Radiu Wolna Europa, otrzymał wyrok z zawieszeniem. Mistrz opowieści reportażowej, w której relację o faktach łączył z elementami fikcji fabularnej i swobodą narracyjną wyrosłą z tradycji gawędy szlacheckiej; przed 1939 napisał m.in. głośną książkę dokumentującą polskość ziemi mazurskiej Na tropach Smętka (1936), cykle reportaży o rozwoju gospodarczym Polski (C.O.P.… 1938, Sztafeta 1939), opowieść wspomnieniową Szczenięce lata (1934), reportaże z podróży do ZSRR Opierzona rewolucja (1934); z twórczości powojennej rozgłos zyskały opowieści z dziejów walk Polaków w II wojnie światowej (Hubalczycy 1959, Westerplatte 1959, dokumentalna monografia Bitwa o Monte Cassino, t. 1–3 1945–47, skrócone wyd. krajowe Monte Cassino 1957); ponadto powieści z dziejów emigracji (cykl Panorama losu polskiego, cz. 1–3 1954–55, m.in. Tworzywo 1954), opowieści wspomnieniowe (Ziele na kraterze 1951, wyd. krajowe 1957, Tędy i owędy 1961), reportaże z USA (cykl W ślady Kolumba, cz. 1–3 1967–69), publicystyka, szkice z teorii publicystyki (Prosto od krowy 1965, Karafka La Fontaine’a, t. 1–2 1972–81); wybory reportaży i publicystyki Od Stołpców po Kair (1969), Anoda i katoda (t. 1–2 1980–81).