DZIEWCZYNKA, KTÓRA NIGDY NIC NIE JADŁA
31lipca2008 Kategorie: dokument, komedia, sensacyjny Autor: orzech

7-letnia Tia McCarthy jest medyczną zagadką: urodziła się 12 tygodni przed terminem z rzadką wadą wrodzoną, występującą u jednego na 40 tys. noworodków - długoodcinkowym niedorozwojem przełyku. Oznacza to, że jej przełyk nie miał połączenia z żołądkiem. Mimo że wkrótce po urodzeniu dziewczynka przeszła poważną operację, w trakcie której lekarze usunęli tę wadę, Tia nigdy w życiu niczego nie zjadła, nie zna smaku żadnego pokarmu i wydaje się w ogóle nie odczuwać głodu. Brytyjscy lekarze nie są jednak w stanie znaleźć przyczyny takiego stanu. Inne dzieci z tym schorzeniem w rok po operacji jedzą już normalnie. Z pozoru Tia wygląda jak zwykła, zdrowa 7-latka. Wprawdzie słabo chodzi i nie biega, a także nadal nosi pieluchy, ale jest szczęśliwa i pogodna. Mieszka z matką Sue i młodszym braciszkiem Finlayem. Od urodzenia jest odżywiana za pomocą cewnika umieszczonego na wysokości żołądka. Specjalne urządzenie pompuje płynny pokarm wprost do jej przewodu pokarmowego. Chociaż ma wszystkie narządy niezbędne do normalnego odżywiania się, odmawia przyjmowania pokarmów i napojów. Wydawać by się mogło, że nie rozwinął się u niej odruch połykania, ale Tia nie ślini się, a to znaczy, że potrafi ślinę połknąć. Nie chcąc, by córka do końca życia była skazana na korzystanie z cewnika, Sue wszędzie szuka pomocy. O swoim dziecku opowiedziała dziennikarzom, w prasie ukazały się artykuły na temat dziewczynki, która nigdy nie jadła. Na adres Sue zaczęły napływać listy i maile. Z jednego z nich dowiedziała się o klinice w Grazu, gdzie lekarze zajmują się leczeniem tego typu schorzeń. Kuracja jest bardzo kosztowna i samotnej matki nie stać na nią, ale na szczęście austriaccy specjaliści, zaintrygowani przypadkiem Tii, zgadzają się leczyć ją za darmo. Cała rodzina rusza do Grazu. W tamtejszej klinice dr Marguerite i Peter Scheerowie opracowali nowatorski program kuracji dla dzieci odżywianych przez cewnik. Wobec małych pacjentów stosuje się tam kontrolowaną głodówkę, psychoterapię i inne zabiegi. Tia spędzi tam 3 tygodnie. Od pierwszego dnia nie jest już odżywiana przez cewnik. Lekarze oczekują, że gdy poczuje głód, poprosi o jedzenie. Dziewczynka codziennie bierze udział w “pikniku”, podczas którego obserwuje inne dzieci uczące się jeść. Lekarze starają się też rozluźnić jej silną więź z matką. Dziewczynka ma jeść dla siebie, nie dla niej. Po trzech dniach Tia wypija wreszcie, pierwszy raz w życiu, odrobinę wody, ale nadal nie prosi o pokarm. W ogóle nie interesuje się jedzeniem, inne dzieci też niewiele ją obchodzą. Okazuje się, że ma łagodną formę autyzmu. Po dwóch tygodniach dziewczynka pije już także inne napoje: oprócz wody również soki i pierwsze koktajle mleczne, ale wciąż nie je, choć jej organizm - jak sprawdzono - jest do tego przygotowany. Lekarze decydują się usunąć cewnik, aby uświadomić dziewczynce, że tą drogą nie dostanie już pokarmu. Nawet jeśli nadal będzie odżywiać się tylko napojami, nie umrze z głodu. Cewnik jest więc zbędny. Pod koniec trzeciego tygodnia Tia zaczyna wkładać od ust pożywienie. Jeszcze go nie je, ale już ssie i smakuje. To dobry znak na przyszłość. Sue wierzy, że pewnego dnia jej córeczka zje z nią i z bratem normalny posiłek.