Dżuma

Klasyka

Albert Camus, laureat nagrody Nobla w 1957 r., był najgłośniejszym przedstawicielem nurtu egzystencjalizmu w literaturze. Akcja Dżumy, powieści, która przyniosła pisarzowi światowy rozgłos, rozgrywa się wopanowanym przez epidemię Oranie. Miasto, zamknięte i całkowicie pozostawione swej tragedii, stanowi alegorię nie tylko okupowanej Francji, ale w ogóle losu ludzkiego. Wprowadzając postać doktora Rieux, Camus przedstawia możliwość przezwyciężenia sytuacji egzystencjalnej człowieka w absurdalnym świecie...

Z lomentarza:
"Powieść ta należy do serii książek mających tzw. podwójne dno (sens dosłowny i metaforyczny). W mieście Oran wybucha epidemia dżumy. Wszyscy są zrozpaczeni - nikt nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. Na początku są to nieliczne przypadki zakażenia, wobec czego ludzie nie zdają sobie sprawy z powagi sytuacji oraz zagrożenia. Lecz z biegiem czasu dżuma zaczyna pochłaniać coraz to więcej ofiar. Umierają całe rodziny (cmentarz miejski zostaje całkowicie zapełniony), brakuje miejsc w szpitalach, brakuje lekarzy, leków (epidemii nie można zatrzymać, rozwija się ona w zadziwiająco szybkim tempie, jednak nie znaleziono na nią antidotum, które zatrzymałoby jej rozprzestrzenianie się). Bohaterem Dżumy jest doktor Rieux, boryka się on z problem epidemii. Nie śpi, nie je - praktycznie sam próbuje wyleczyć ludzi, uzdrowić zarówno ich ciała jak i dusze. Choć tak naprawdę niewiele da się zrobić, doktor nie uznaje bezczynnej, biernej aprobaty zaistniałej sytuacji, nie chce też być heroicznym bohaterem, o którym pisze się książki. Jest bardzo skromnym, uczciwym człowiekiem, któremu zależy na właściwym, rzetelnym wykonywaniu swojej pracy. Jest to swego rodzaju fenomen. Oczywiście podczas czytania powieści poznajemy innych bohaterów takich jak: Rambert, ojciec Paneloux itd. Camus przedstawia sposób wewnętrznej walki z dżumą każdego z nich. Jedni poświęcają się dla dobra ogółu (Rieux), innym epidemia krzyżuje prywatne plany (dziennikarz), inni ograniczają się do pustych słow i oskarżania (na początku Paneloux). Dżuma ma odniesienie do dziesiejszego świata. Nazywa jest ona parabolą, ze względu na swój uniwersalny charakter (uważny czytelnik na pewno zwróci uwagę na umowne daty podane w książce, które nijak się mają do czasów rozgrywającej się w powieści akcji). Może być ona metaforą zła, wojny, ale także dosłownym znaczeniem wielkości epidemii. Myślę, że książka spodoba się większości czytelników. Zachęcam serdecznie do przeczytania lektury."

czyta Zbigniew Zapasiewicz

Nie ma plików w tym folderze