Bohaterowie Sybiru.avi

Eugeniusz Bodo, właśc. Bogdan Eugène Junod (ur. 28 grudnia 1899 w Genewie, zm. 7 października 1943 w Kotłasie w obwodzie archangielskim) – polski aktor filmowy, rewiowy i teatralny, reżyser, scenarzysta, także tancerz, piosenkarz i producent filmowy pochodzenia szwajcarskiego.
Swój pseudonim „Bodo” stworzył z pierwszych sylab imion: swojego pierwszego imienia (Bogdan) i matki (Dorota).
Istnieją sprzeczne informacje na temat miejsca jego urodzenia: najczęściej wymienia się Genewę, lecz czasem podawana jest Warszawa lub Łódź. Jego ojcem był szwajcarski inżynier Teodor Junod (właściciel łódzkiego kina "Urania"), a matką Polka Jadwiga Anna Dorota Dylewska (zm. 1944). Bodo przez całe życie zachował obywatelstwo Szwajcarii (co przyczyniło się do jego śmierci), jednak fakt ten nie był powszechnie znany w okresie międzywojennym. Jego ojciec był ewangelikiem reformowanym, a matka katoliczką, sam był wyznania swego ojca.
O jego młodości wiadomo niewiele. W 1917 zaczął występować jako pieśniarz i tancerz na scenach rewiowych, początkowo w Poznaniu i Lublinie, a od 1919 w Warszawie. Występował tam m.in. w kabaretach: "Qui Pro Quo", "Morskie Oko", "Cyganeria" i "Cyrulik Warszawski". W 1925 zadebiutował w filmie Rywale i od tego momentu rozpoczęła się jego ogromna popularność. Ogółem zagrał w ponad 30 filmach. Grał zarówno role amantów, tragiczne, komediowe i w filmach muzycznych. Śpiewane przez niego w filmach piosenki stawały się w Polsce szlagierami.
27 maja 1929 prowadząc swój samochód chevrolet, którym podróżował z kolegami z "Morskiego Oka", spowodował koło Łowicza wypadek, w którym zginął na miejscu aktor Witold Roland. W ciemnościach wpadł samochodem na nieoznakowaną stertę kamieni. Został skazany na 6 miesięcy więzienia w zawieszeniu.
Gdy dorobił się w Warszawie mieszkania, sprowadził do siebie matkę. Uważany był za osobę dowcipną, szarmancką i uwodzicielską, co przysparzało mu wielu wielbicielek. Przez kilka lat był związany z aktorką Norą Ney. Miał ożenić się z ekscentryczną aktorką amatorką, Tahitanką Reri (Anne Chevalier). Poznali się, gdy Reri przyjechała do Warszawy na jedyny w Polsce występ. Bodo namówił ją do pozostania w Polsce. W 1934 obsadził ją w filmie Czarna perła. Mieszkali w domu przy ul. Marszałkowskiej. Ostatecznie - z powodu różnic kulturowych i nadużywania alkoholu przez narzeczoną - do małżeństwa nie doszło.
Reklamował krawaty od Chojnackiego, kapelusze Młodkowskiego i marynarki Old England. Był miłośnikiem kobiet. Był abstynentem, za to był miłośnikiem jedzenia. Posiadał doga niemieckiego - arlekina o imieniu Sambo (Sambo przeżył Bodo, został zabity przypadkowo podczas powstania warszawskiego).
W latach 30. zaczął pisać scenariusze, a tuż przed wybuchem II wojny światowej zaczął reżyserować filmy, w których grał główne role. Był producentem i jednym ze współwłaścicieli (od 1931) wytwórni filmowej B.W.B. (skrót od nazwisk właścicieli Bodo, Waszyński i Brodzisz), która zrealizowała m.in. "Bezimiennych bohaterów" (1932) i "Głos pustyni" (1932) oraz właścicielem od 1933 wytwórni "Urania-Film" (nazwał ją na cześć firmy nieżyjącego już ojca), w której powstały jego największe przeboje. W 1939 podpisał bardzo korzystny kontrakt z amerykańską wytwórnią filmową.
W kwietniu 1939 otworzył w Warszawie przy ul. Foksal 17, kawiarnię Café-Bodo, a na piętrze kupił czteropokojowy apartament. Rozpoczął przygotowania do reżyserii nowego filmu Uwaga - szpieg!. W sierpniu 1939 podpisał kontrakt z nowym teatrem Tip-Top.
Po wybuchu wojny, we wrześniu 1939 oddał kawiarnię w dzierżawę i uciekając przed wojną przeniósł się do Lwowa. Tam, znając biegle rosyjski, został konferansjerem i występował w teatrze Tea-Jazz Henryka Warsa, dokonywał nagrań swoich piosenek w wersji rosyjskiej. Wtedy też, po powrocie z jednego z tournée po ZSRR, postanowił wyemigrować do USA i złożył w tej sprawie dokumenty, ujawniając obywatelstwo szwajcarskie. Zamieszkał w podlwowskich Brzuchowicach.
Nie zdążył wyjechać; co do dalszych jego losów istnieje kilka wykluczających się wersji. Według jednych świadków po agresji III Rzeszy na ZSRR został aresztowany przez przypadkowy patrol NKWD 25 czerwca 1941 na ulicach Lwowa, a według innych relacji NKWD aresztowało go 26 czerwca w domu. Decyzją specjalnej narady przy NKWD ZSRR został skazany na 5 lat ciężkiego obozu wychowawczego jako element społecznie niebezpieczny. Pojawiają się ślady, że przebywał w więzieniu w Ufie i Moskwie. W czasie pobytu w Moskwie o jego uwolnienie starali się w imieniu ambasady polskiej Stanisław Kot i Tadeusz Romer. Jednak władze radzieckie nie wyraziły na to zgody ze względu na szwajcarskie obywatelstwo Bodo. Z tych samych przyczyn nie objęła go amnestia dla obywateli polskich. Z Moskwy odtransportowano go do łagru, w którym zmarł z wycieńczenia i głodu. Według radzieckich dokumentów miało to miejsce 7 października 1943. Ten fakt całkowicie obalił wersję głoszoną w czasach PRL-u, kiedy to twierdzono, że Bodo został rozstrzelany przez Niemców po ich wkroczeniu do Lwowa. Został pochowany w zbiorowym grobie.
2 października 2011 w Kotłasie na cmentarzu Makaricha odsłonięty został pomnik, będący także symboliczną mogiłą artysty.