Zero 2009.avi

obsada: Robert Więckiewicz, Marian Dziędziel, Rafał Mohr, Roma Gąsiorowska
reżyseria: Paweł Borowski,
scenariusz: Paweł Borowski,
zdjęcia: Arkadiusz Tomiak,
muzyka: Adam “Burza” Burzyński
szczegóły: dramat obyczajowy, Polska, 2009, 110 min

Debiutancki obraz Pawła Borowskiego pod tytułem "Zero" zaskakuje swoją nowoczesnością. Film, jakby z innej szerokości geograficznej niż nasza. Staranny, zagospodarowany kadr. Sprawny montaż. Towarzysząca akcji rockowa muzyka. Zdjęcia autorstwa Arkadiusza Tomiaka na najwyższym poziomie, przywodzące obrazy charakteryzujące kino Tarantino czy Rodrigueza. "Zero" jest po prostu atrakcyjnym obrazkiem, który dzięki swemu eterycznemu klimatowi ogląda się całkiem przyjemnie. Problem w tym, że po raz kolejny dzieje się to kosztem fabuły.

Borowski, również autor scenariusza, skomplikował sobie życie i wpuścił do tej historii bohatera zbiorowego. W ciągu jednego dnia widzimy przeplatające się losy sporej grupy ludzi, którzy czasami świadomie, innym razem przypadkowo mijają się na drodze życia. Zaczyna wszystko pewien zasępiony biznesmen, który zleca delikatne zadanie dwóm bardzo niewyjściowym i samozwańczym detektywom. Ci ruszają w miasto, a wraz z tym na ekranie otwiera się kalejdoskop postaci, zdarzeń, ludzkich reakcji i uczuć. Kolejno pojawiają się: para kochanków, rodzice czekającego na przeszczep chłopca, taksówkarz, elegancka zamożna kobieta korzystająca z usług żigolaka, nobliwy starszy pan pracujący w fundacji na rzecz dzieci, co to w dalszym toku akcji pokaże swoje prawdziwe oblicze. Alfons i jego "podopieczna". I tak dalej i dalej. Kolejni i następni. Każde, również takie mimowolne spotkanie, będzie miało jakieś konsekwencje. Czasami rządzić tym będzie przypadek, innym razem zasada przyczyny i skutku.

"Zero" ma w sobie coś z kina Altmana. To takie odgórne spojrzenie na pewną społeczność i efekt mrowiska, w którym żyjemy. Nasz reżyser nie jest jeszcze tak wysublimowany i wrażliwy, jak nieżyjący już mistrz kina, ale i tak radzi sobie dobrze. Utrzymuje widza w ryzach nie tylko dzięki narracyjnej konstrukcji, ale również kryminalnemu czy obyczajowemu charakterowi całej opowieści. Film Borowskiego to kosmos, w którym możemy podpatrzeć, co tam kto robi i kim jest. Nie odsłania przy tym masek. Raczej pokazuje sprawy takimi jakie one są. Podpowiada, że w tym codziennym gąszczu, mijanych ludziach, widzianych sytuacjach jest coś jeszcze. Każdy ma jakąś historię, jakieś uczucia, może nawet tajemnicę.

Pomysł był to ciekawy. Zrealizowany sprawnie, w pełni profesjonalnie przykuwa uwagę, ale jednocześnie woła o konkret. Coś, co by mogło poruszyć posady, wstrząsnąć widzem. Wyznaczony na początku rytm opowieści jednak się nie zmienia. Nie jest to obraz nudny, jednak sprawiający spory apetyt na coś, co nie następuje. Ale chyba o to chodziło właśnie autorowi. To jest ta przewrotność i tym należy tłumaczyć tytuł filmu. Nie ma zysków, nie ma strat. Bilans jest zawsze na zero. Dmuchamy te balony, nadymamy je, aż wreszcie pękają z hukiem.