Noe_1959.mp4

manymarek / Kondratiuk / Noe_1959.mp4

Download: Noe_1959.mp4

Pobierz plik

Oglądaj online

37,09 MB

Czas trwania: 10 min 5 s

Etiuda fabularna z 1959 roku, zrealizowana przez Andrzeja Kondratiuka i Macieja Kijowskiego (przy współpracy Adama Hollendra) podczas studiów w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej i Filmowej w Łodzi.
Muzyka - Krzysztof Komeda.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

manymarek

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

all about Kondratiuk!

Inne pliki do pobrania z tego chomika

PKF.1971.13a (768x576).avi

Niezawodny sposÃ³b (1963).avi

2001 Cora marnotrawna cd1.avi

1959_(Roman Polański) Gdy spadają anioły.avi

Piękny, nastrojowy film, w którym współczesna czarno-bia ...

Piękny, nastrojowy film, w którym współczesna czarno-biała egzystencja 'babci klozetowej' przeplata się z jej kolorowymi wspomnieniami młodych lat. „Ułani, ulani, malowane dzieci, niejedna panienka za wami poleci...”, a potem już tylko smutek i zgryzota. I ciężka praca. I płacz, kiedy syna zabiorą na wojnę. A. Kondratiuk w roli zolnierza.

Roman Polański - Dwaj ludzie z szafą (1958).avi

Tragikomiczna etiuda szkolna Polańskiego. Z morza wychod ...

Tragikomiczna etiuda szkolna Polańskiego. Z morza wychodzi dwóch ludzi z szafą i wędruje do miasta. Jednak ani hotele, ani restauracje, ani tramwaje, a przede wszystkim ludzie nie są przygotowani na ich przyjęcie. Można się zastanawiać, co jest większą przeszkodą – szafa czy naiwne i ufne osobowości obu mężczyzn?

1959_Obrazki z podrozy_Kondratiuk.avi

etiuda kondratiuka

1991_Mleczna Droga_Kondratiuk(1).avi

Współczesna wersja mitu o Fauście. Poetycka opowieść o s ...

Współczesna wersja mitu o Fauście. Poetycka opowieść o starym człowieku, który przeczuwa zbliżającą się śmierć, lecz jednocześnie za wszelką cenę pragnie pozostać młody. Podobnie jak bohater Goethego, by cofnąć czas, ucieka się do pomocy Złego. W filmie Kondratiuka uosobieniem nieczystych mocy jest znachorka, uznawana przez okoliczną ludność za "wiedźmę". Jej magiczne zabiegi przywracają starcowi poczucie witalności i siły. Oczyszczonego i pokrzepionego pokarmem młodej kobiety "wiedźma" przygotowuje do mistycznych zaślubin ze śmiercią, która bohaterowi jawi się pod postacią pięknej, nagiej dziewczyny... W "Mlecznej drodze" Kondratiuk potwierdził, że w pełni zasługuje na miano jednego z najciekawszych polskich reżyserów. Zrealizował kolejny oryginalny film pełen symboliki (waga, zegar, młyn, woda etc.) i filozoficznych podtekstów. Krytyka porównywała go nawet do poezji Bolesława Leśmiana i bergmanowskiego arcydzieła "Tam, gdzie rosną poziomki". "Mleczna droga" to jednak nie tylko wykład światopoglądu i świadectwo intelektualnych poszukiwań reżysera. To także mistrzowsko fotografowane, nasycone subtelnymi, pastelowymi barwami pejzaże. Kondratiukowi udało się po raz kolejny skłonić widza do głębszej zadumy nad światem i kierującymi nim prawidłami. Na nowo postawić pytania o granice ingerencji człowieka w odwieczne prawa natury. Kondratiuk ma już na nie swą prywatną odpowiedź. Jest nią zgoda na los, postawa pokornej akceptacji wyroków Fatum. Nie oznacza to wszakże, że co jakiś czas ktoś nie będzie chciał ich zmienić. Ale być może i losy takich straceńców zostały już dawno przez Kogoś zaplanowane... [PAT]

1997_Sloneczny Zegar_Kondratiuk.avi

Trzecia i ostatnia (choć reżyser czasem przebąkuje o cią ...

Trzecia i ostatnia (choć reżyser czasem przebąkuje o ciągu dalszym) część rodzinnej sagi Andrzeja Kondratiuka. Najpierw były "Cztery pory roku" (1984) - film szokujący swą otwartością i szczerością w ukazywaniu prywatnych, wręcz intymnych szczegółów z życia rodziny Kondratiuków, pędzącej leniwy żywot w drewnianej chałupie we wsi Gzowo nad Narwią. Potem przyszło "Wrzeciono czasu" (1995). To, co wcześniej dziwiło i denerwowało, teraz wzbudziło zachwyt krytyki i wiernej reżyserowi widowni. W powodzi amerykańskiej, perfekcyjnej technicznie, lecz myślowo żenującej tandety "Wrzeciono czasu" fascynowało jako dzieło jednego człowieka, mającego do pomocy jedynie żonę i garstkę zaprzyjaźnionych współpracowników. Fantastyczne, ukazujące piękno przyrody plenery; czasem gorzka, czasem humorystyczna refleksja na temat czasu, przemijania i znaczenia filmowej twórczości sprawiły, że o Kondratiuku znów zrobiło się głośno. Mimo programowej afabularności jego "Wrzeciono..." zyskało miano jednego z najciekawszych filmów roku. Zrealizowany zaledwie dwa lata później (zawrotne tempo jak na autora "Hydrozagadki") "Słoneczny zegar" nie miał już tak przychylnego przyjęcia. Być może powstał zbyt szybko, by widownia zdołała ponownie przełknąć taką dawkę niełatwego przecież kina. Akcja (jeśli w ogóle można o niej mówić) ostatniej części tryptyku toczy się znowu w Gzowie. Głównym tematem filmu są wzajemne relacje Kondratiuka i jego żony, znanej aktorki Igi Cembrzyńskiej. Łączy ich nie tylko małżeństwo, ale i wspólna miłość do sztuki. W autoironicznym, często humorystycznym tonie reżyser ukazuje słabość do znacznie młodszych od siebie kobiet; przywołuje wspomnienia z dzieciństwa spędzonego na Syberii; przejmująco mówi o niemal mistycznej więzi, łączącej dwoje ludzi. Więzi, której nie są w stanie rozerwać ani chwilowe odejścia, ani przejściowe kryzysy, ani zdrady. "Słoneczny zegar", podobnie jak dwie poprzednie części tryptyku, jest niejednorodny stylistycznie. Sceny inscenizowane przeplatają się z niemal dokumentalnymi, zgrywa i celowe pozerstwo sąsiadują z powagą i bliską ekshibicjonizmowi szczerością. I chociaż w końcówce filmu są już bardzo starzy, kręcą z uporem dalej ten sam film - film ich życia . . . "Słoneczny zegar".

1973_Wniebowzieci_KOndratiuk.avi

Jedna z lepszych komedii Andrzeja Kondratiuka z pamiętny ...

Jedna z lepszych komedii Andrzeja Kondratiuka z pamiętnym duetem Maklakiewicz - Himilsbach w rolach głównych. Komedia to zresztą szczególna, bo oprócz autentycznego humoru, sporo tu nostalgii i materiału do nie zawsze wesołej refleksji. Bohaterami filmu są dwaj dojrzali mężczyźni, którym w życiu więcej się nie udało niż udało. Pewnego dnia dostają od losu niezwykłą szansę. Wygrywają dużą sumę w toto-lotka. Za uzyskane pieniądze postanawiają wybrać się w pierwszą w życiu podróż samolotem. Spróbowawszy smaku podniebnej peregrynacji, trwonią resztę gotówki na kolejne samolotowe eskapady. Stylistycznie film Kondratiuka miejscami przypomina dokument, przede wszystkim za sprawą gry naturszczyków, stanowiących większą część obsady oraz dialogów, które często robią wrażenie improwizowanych. Realistyczna narracja doskonale wydobywa nieporadność dwójki bohaterów w próbie przekroczenia własnego losu. Pieniądze dają im możliwość zaznania innego życia, wcielenia się w inne role społeczne. Obaj chętnie korzystają z nowych możliwości, by na końcu przekonać się, że tak naprawdę najlepiej czują się, gdy są sobą. Film Kondratiuka przewrotnie pokazuje, że czasem spełnione wielkie marzenie nie czyni ludzi ani lepszymi, ani szczęśliwszymi. Pomaga natomiast zaakceptować własny los, jakikolwiek by on był.

Fluidy (1967).avi

reżyseria: Andrzej Kondratiuk

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin