Wejść między ludzi.avi

magrajg / FILM DOKUMENTALNY / - Mistrzowie dokumentu / Danuta Halladin / Wejść między ludzi.avi

Download: Wejść między ludzi.avi

Pobierz plik

123,84 MB

Czas trwania: 13 min 21 s

Film z 1973 roku.

Film, który nie pasuje do stereotypowego, czarno-białego obrazu PRL. Jego bohater, Marcin Kaczorek, młody naczelnik gminy Stromiec, nie ma w sobie nic z partyjnego karierowicza. Jest za to pełnym zapału, dobrze wykształconym urzędnikiem, który świadomie przyjął posadę w jednej z najbardziej zaniedbanych gmin w województwie mazowieckim, aby doprowadzić ją do rozkwitu. Czy mu się uda? Na razie jest na początku drogi. Stromiec istotnie nie prezentuje się efektownie. Na każdym kroku widać przykłady marnotrawstwa i nierzetelności. Młodzi wyjeżdżają do pracy w Warszawie, na zebraniach pojawiają się tylko starzy. Naczelnik wcale się tym nie zraża. Scena załatwiania spraw w urzędzie gminy odbiega od tego, co zobaczyliśmy chociażby w 90 dniach w roku Gryczełowskiej. Nikt tu nie zatrzaskuje okienka przed nosem petenta. Rolnik, który przychodzi ze skargą na niesłusznie zawyżony podatek, ze zdziwieniem spogląda na młodego naczelnika, który przyznaje mu rację i nakazuje urzędniczce szybkie skorygowanie błędu. Halladin zrealizowała swój film krótko po uchwaleniu przez Sejm, we wrześniu 1972 roku, ustawy administracyjnej powołującej gminy w miejsce zlikwidowanych gromad. Postać naczelnika idealisty, po stażu w Szwajcarii, wydaje się równie egzotyczna jak jego biały Volkswagen Garbus na błotnistych wiejskich drogach. Jednak w tej postaci nie ma cienia fałszu, a jego wiara w możliwości dokonania zmian brzmi przekonująco. Może rzeczywiście udało mu się doprowadzić do realizacji wszystkie planowane inwestycje i sprawić, aby żaden kawałek gminnej ziemi nie leżał odłogiem?

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

magrajg

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Łódzki życiorys.avi

Film z 1984 roku wraz z Lidią Zonn. Kolejny ujmujący ...

Film z 1984 roku wraz z Lidią Zonn. Kolejny ujmujący film o dobrych ludziach, których tak chętnie pokazywała Halladin. Dokumentalny portret małżeństwa z Łodzi nakreślony na tle półwiecznej historii miasta. Na początku pojawia się napis: „Państwo Eugenia i Zygmunt Jóźwiakowie są łodzianami. Poznali się na Widzewie – tu założyli rodzinny dom, tu mieszkają do dziś. Poprosiliśmy, aby nam opowiedzieli o swoim życiu...”. Choć nie ma w tym życiorysie oszałamiających sukcesów, ani wielkiego dramatu, to jeśli uważnie przyjrzeć się bohaterom, wsłuchać w ich opowieść, odnajdziemy w niej prawdę o losie ludzi idących konsekwentnie przez życie drogą prostą, choć niełatwą. Oglądamy stare fotografie Łodzi i współczesne ujęcia miasta. Państwo Jóźwiakowie na przemian opowiadają zza kadru o swej młodości w przedwojennej Polsce, okupacji, życiu po wojnie. Opowieść o życiu prywatnym przeplata się z wątkiem dotyczącym życia zawodowego. Wielka historia przetoczyła się gdzieś bokiem. Dramatyzm kolejnych polskich dekad z tych pięciu, na których tle toczyło się życie Jóźwiaków, pobrzmiewa tu dalekim echem. Bohaterowie nie dali się uwieść ideologii, wybrali „życie dla kogoś” w skali jednej rodziny, którego opisem nie zajmują się kronikarze i historycy. Starsi państwo mają własny domek, ustabilizowane życie rodzinne, skromne, ale stałe dochody. Doskwiera tylko jeden, ale za to dokuczliwy brak. Wyschło źródło wody zasilające dom Jóźwiaków i kilka innych w okolicy. Każdego dnia, bez względu na porę roku i pogodę, mieszkańcy, najczęściej ludzie starzy, udają się z wiadrami, beczkami i garnkami po wodę do wspólnej ulicznej studni. Miejsce to jest jakby znakiem wspólnego losu mieszkańców dzielnicy, którzy tworzą społeczność ludzi dzielących podobne trudy, ale i gotowych wspierać i nieść pomoc swoim sąsiadom.

Próg.avi

Film z 1975 roku. Film wyjątkowy już choćby dlatego, ...

Film z 1975 roku. Film wyjątkowy już choćby dlatego, że to jedyny dokument poświęcony upośledzonym intelektualnie dzieciom, jaki powstał w PRL! Temat ten stanowił wówczas tabu. Można było realizować filmy o głuchoniemych i niewidomych, ale nie o upośledzonych umysłowo. W sytuacji, gdy ten ważny społecznie problem powszechnie marginalizowano, nie dziwi, że Próg został przez ówczesną cenzurę zakwalifikowany jedynie do wąskiego rozpowszechniania. Scenarzystki filmu doskonale zdawały sobie sprawę, jak istotny i trudny temat biorą na warsztat: „Nasz film adresujemy do ludzi myślących i dojrzałych. Prezentujemy wam drastyczny problem, przed którym nie da się uciec.” – mówi zza kadru Danuta Halladin w pierwszej scenie filmu. Współczesnego widza, który zna już ten temat z dziesiątków filmów fabularnych i dokumentalnych, Próg z pewnością poruszy wnikliwością spojrzenia. Choć przez cały film przyglądamy się niepełnosprawnym dzieciom podczas lekcji w „szkole życia”, ich kalectwo schodzi powoli na drugi plan. Dla Halladin ważniejsze okazuje się stworzenie w ramach filmu, będącego reportażem z jednej lekcji, indywidualnych portretów kilkorga małych bohaterów. Z ujęcia na ujęcie coraz lepiej ich rozpoznajemy – Stefana, Basię, Elę, czy Małgosię. Każde z nich zostaje przedstawione jako wyrazista indywidualność. Nim minie kwadrans seansu, zdążymy je poznać i polubić. Szczególnie Stefana, u którego postęp w nauce dokonuje się na naszych oczach. Jakim cudem? Odpowiedzi należy zapewne szukać w wyjątkowej więzi między uczniami a nauczycielką, która jest dla nich niekwestionowanym autorytetem („Są ludzie, którzy podjęli się przywrócić te dzieci społeczeństwu, by mogły wśród nas znaleźć swoje miejsce, by potrafiły kiedyś samodzielnie żyć”). Ta bliskość jest czasem dosłowna: nauczycielka siada przy dzieciach, by starannie instruować i cierpliwie wspierać każde z nich z osobna w ich żmudnym trudzie nauki.

Rodzina.avi

Film z 1971 roku. Prosty, piękny i poruszający film o ...

Film z 1971 roku. Prosty, piękny i poruszający film o sile rodzicielskiej miłości. Jego bohaterami są państwo Helakowie prowadzący Rodzinny Dom Dziecka w Trzciance Lubuskiej. Przyglądamy się obrazom szczęścia w wielodzietnej rodzinie: wspólne posiłki, odrabianie lekcji, zabawy, praca przy domu. Główna bohaterka filmu, pani Helakowa, odsłania w swoim monologu zza kadru to, czego nie widać, opowiada o trudzie ratowania zaniedbanych sierot, cierpliwej i czułej trosce o dzieci głęboko zranione, zdradzone i opuszczone przez najbliższych: Ja nie wybierałam, ja prosiłam o najnieszczęśliwsze dzieci. Więc dali te, które w domach dziecka nie były „chodliwe”, które były chore, które się słabo rozwijały. To takie dzieci właśnie dostałam. W filmie widzimy efekt cudownej przemiany, jaka w tych dzieciach niechcianych, najbardziej zranionych i nie rokujących szans rozwoju, zaszła w wyniku spotkania z autentyczną, gorącą, cierpliwą i wyrozumiałą miłością przybranych rodziców. Halladin rejestruje drobne i codzienne zdarzenia ze świadomością, że dla przygarniętych przez Helaków dzieci nie są one wcale zwyczajne i banalne. Sprawdzanie zeszytów, wspólne przeglądanie klaserów, zabawa z gitarą, czy pomoc przy pracach w ogrodzie – za każdym z tych z pozoru banalnych zdarzeń kryje się radość odkrywania rodzinnego szczęścia, którego żadne z tych dzieci wcześniej nie doświadczyło. W ostatniej scenie dzieci ofiarowują swojej nowej mamie imieninowy tort. I tu także za zwyczajnością zdarzenia skrywa się głęboka i prosta prawda: miłość przybranych rodziców nie pozostała bez odpowiedzi. Napis umieszczony na końcu filmu każe zobaczyć to wyjątkowe miejsce w odpowiedniej skali – takich rodzinnych domów dziecka było wówczas w Polsce zaledwie kilka.

Moja ulica.avi

Film z 1965 roku. Liryczna opowieść o ulicy Twardej w ...

Film z 1965 roku. Liryczna opowieść o ulicy Twardej w Warszawie, w której słyszymy dziecięce wypowiedzi jej małych mieszkańców. „Ta ulica jest taka staroświecka, bo tam są stare domy, takie stare sklepiki, w ogóle tak wygląda, jakby było stare wszystko”. Dziecięce głosy zza kadru opowiadają o lokalnej społeczności żyjącej pośród małych sklepików i zakładów rzemieślniczych. Tu wszyscy dobrze się znają i każdy może liczyć na sąsiedzką pomoc. Dzieci dobrze wiedzą, że znajomy listonosz lubi z każdym pogadać „i tak jeszcze powoli i się jąka w dodatku”. Kamera Antoniego Staśkiewicza obserwuje i notuje sceny z życia tego unikalnego rezerwatu starej Warszawy, gdzie pośród wiekowych aut, reperowanych przez miejscowych fachowców, kopców węgla, sklepowych witryn i zakładowych szyldów (jakże zagadkowo brzmi dziś napis „Oczka na poczekaniu”), toczy się wolnym rytmem egzystencja ludzi, jak mówią dzieci, niezamożnych, nieeleganckich, takich co nie zatrudniają gosposi, nie posiadają samochodów i nie wyprawiają uczt, „tylko do pracy ciągle chodzą”. Danuta Halladin pokazała świat odchodzący w przeszłość, ustępujący smukłym i wyniosłym wieżowcom wznoszonym w miejsce wyburzanych czynszówek. Nie jest to jednak spojrzenie kronikarza odnotowującego lapidarnie pewne fakty z marginesu życia stolicy. Oglądając film czujemy nastrój tamtego miejsca i czasu. Dziecięcy komentarz wzbogacił obraz o osobisty ton, jak z domowego filmu wideo o własnym podwórku.

I klasa.avi

Film z 1960 roku. Dyplomowy film Danuty Halladin prze ...

Film z 1960 roku. Dyplomowy film Danuty Halladin przedstawia jedną lekcję w pierwszej klasie szkoły podstawowej. Dokumentalistka z uwagą notuje zachowanie małych uczniów, dla których wszystko jest pierwsze: zadanie przy tablicy, odpowiadanie na pytania nauczycielki, próby czytania i pisania. Na początku lat 60. nakręcenie tego z pozoru prostego filmu, opartego w przeważającej mierze na zdjęciach obserwowanych, stanowiło nie lada wyzwanie ze względu na istniejące ograniczenia techniczne. Kamera i kilkuosobowy zespół filmowy prawie zawsze naruszały naturalność zachowań. Próby uchwycenia autentycznych gestów i reakcji wymagały długich przygotowań i cierpliwości. Praca na planie tego krótkiego filmu trwała aż trzy tygodnie! Autorka filmu wspominała w 1961 roku: Pierwsze pięć czy sześć dni poświęciliśmy na oswajanie dzieci z kamerą, przyzwyczajanie ich do naszej obecności. O żadnej inscenizacji nie mogło być mowy. Byłam tylko zorientowana co do planu lekcji prowadzonej przez nauczycielkę. Ale przecież nie wszystko można przewidzieć. (...) Nieraz musieliśmy uzgadniać z nauczycielką niektóre sceny. (...) Jest tam na przykład scena wydzierania z papieru kota. W rzeczywistości trwa ona zaledwie kilka minut i nie sposób było ją sfilmować. Umówiliśmy się więc z nauczycielką, że każe dzieciom powtórzyć tę czynność. To wymagało oczywiście z jej strony dużego taktu i umiejętności, żeby dzieci nie podejrzewały w tym jakiejś sztuczki, lub nie zniechęciły się. Ze względu na ówczesne ograniczenia technologiczne, przy udźwiękawianiu filmu trzeba było posłużyć się postsynchronizacją. Nauczycielce użyczyła na ekranie głosu Halina Prugar, montażystka z WFD. Do uczniów ze szkoły na warszawskiej Saskiej Kempie Danuta Halladin powróciła w 1971 roku, gdy ci zdawali już egzamin dojrzałości. W filmie Maturzyści zestawiła ze sobą fragmenty I klasy z wypowiedziami dawnych bohaterów tamtego filmu, którzy stojąc teraz na progu dorosłego życia mówią o swoich planach na przyszłość. Jest wśród nich młody Robert Gliński – dziś wybitny reżyser filmowy – który wówczas marzył o karierze architekta. I klasa zdobyła Nagrodę Międzynarodowej Federacji Klubów Filmowych (FICC) na Międzynarodowym Festiwalu Filmów Dokumentalnych i Krótkometrażowych w Mannheim w 1960 roku.

MIASTO 44 - zwiastun.mp4

oglądaj online

Miasto 44 MIASTO 44 Film "Miasto44" to opowieść o mł ...

Miasto 44 MIASTO 44

Film "Miasto44" to opowieść o młodych, pełnych życia i namiętności warszawiakach. Żyją tak, jakby każdy ich dzień miał się okazać tym ostatnim. Nie wynika to jednak z nadmiernej brawury czy młodzieńczej lekkomyślności - taka postawa jest czymś naturalnym w otaczającej ich rzeczywistości. Głównych bohaterów filmu poznajemy na krótko przed wybuchem Powstania. Konspiracja to dla nich nie tylko patriotyczny obowiązek, ale i młodzieńcza przygoda, okazja do zabłyśnięcia przed rówieśnikami, zaimponowania dziewczynom. Na podziemnych szkoleniach romansują, popisują się, snują plany. Nie wiedzą, że nadchodzące lato będzie dla nich prawdziwym egzaminem życia. Nie wiedzą, że Historia ma wobec nich pewne plany... Połączeni przyjaźnią bohaterowie "Miasta44" tworzą jeden z najodważniejszych powstańczych oddziałów. Stają się świadkami poświęcenia czy bohaterstwa, ale także okrucieństwa, zdrady i zbrodni. Uczą się miłości i poznają, czym jest nienawiść. Wbrew woli otrzymują od Historii krwawą i brutalną lekcję dojrzewania. [opis dystrybutora kino] Akcja filmu rozpoczyna się tuż przed wybuchem powstania warszawskiego 1 sierpnia 1944 roku. Film opowiada o grupie związanych ze sobą przyjaciół, którzy przemierzają stolicę w czasie trwania walk powstańczych. Stefan pracuje w fabryce Wedla i utrzymuje matkę oraz młodszego brata, codziennie doznaje upokorzeń od Niemców. W czasie konspiracyjnych spotkań Stefanem zaczynają się interesować Kama i Biedronka. Młodzi szybko przekonają się, że historia zweryfikuje ich marzenia.

Powstanie Warszawskie Film - (2014) - zwiastun.mp4

oglądaj online

Film określany przez twórców jako "pierwszy na świecie ...

Film określany przez twórców jako "pierwszy na świecie fabularny dramat wojenny non-fiction", zmontowany w całości z materiałów dokumentalnych, opowiadający o tytułowym wydarzeniu poprzez historię dwóch młodych reporterów, świadków powstańczych walk. Film wykorzystuje autentyczne kroniki filmowe z sierpnia 1944 roku.

Hymn Polski. 1901.mpg

Najstarsze zarejestrowane wykonanie Mazurka Dąbrowskiego ...

Najstarsze zarejestrowane wykonanie Mazurka Dąbrowskiego z 1901 r.,w wykonaniu Stanisława Bolewskiego.

Miasto ruin 2010.AVI

Wiosna, rok 1945. "Liberator" zmniejsza pułap lotu, po ...

Wiosna, rok 1945. "Liberator" zmniejsza pułap lotu, poniżej warstwy chmur. Leci na północ wzdłuż Wisły, aby chwilę później znaleźć się nad rejonem niedawnych walk powstańców, zburzoną Warszawą... Tak rozpoczyna się "Miasto ruin", pierwsza w Polsce cyfrowa rekonstrukcja miasta zniszczonego podczas II wojny światowej, wykonana w technice 3D (tzw. stereoskopii). Realizację swojej idei Muzeum Powstania Warszawskiego powierzyło Platige Image. Celem projektu było przede wszystkim oddanie grozy zniszczonej, wyludnionej Warszawy, przytłoczenie widza realizmem z perspektywy człowieka siedzącego w samolocie. "Miasto ruin" w liczbach: # 63 000 ręcznie wstawianych modeli budynków # 7 500 klatek – każda składająca się z 50 warstw # 1 600 zdjęć # 35 odwzorowanych szczegółowo obiektów historycznych # 30-osobowa ekipa grafików # 6 miesięcy kompozycji (łączenia obrazu w jedną całość) # 2 miesiące nieprzerwanego renderingu http://filmpolski.pl/fp/index.php/4223889

Animowana Historia Polski - BAGIŃSKI ART.avi

. HISTORIA POLSKI W PIGUŁCE "Historię Polski" przygot ...

HISTORIA POLSKI W PIGUŁCE "Historię Polski" przygotował Tomasz Bagiński i zespół z firmy Platige Image na zlecenie Polskiej Agencji Rozwoju Przedsiębiorczości (PARP), która jest organizatorem udziału Polski na Expo w Szanghaju, w 2010 roku. W krótkim, ośmiominutowym filmie zaprezentowane zostało tysiąc lat historii naszego kraju.Tomasz Bagiński to autor animacji, o których na pewno słyszeliście - "Katedry" i "Sztuki spadania". Za tę pierwszą został nominowany do Oskara. Jeżeli popatrzymy na całokształt dzieła to odpowiedź będzie jednoznaczna – jest to produkt najwyższych lotów, który powinien obejrzeć każdy Polak. Mamy tutaj w skrócie przedstawioną niemal całą historię naszego kraju począwszy od wydarzeń przed chrztem przyjętym przez Mieszka I, a skończywszy na wolnej Polsce po roku 1989.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin