Dźwięki natury Poludnie przez las w górę strumienia.mp3 - leopardg

ZRAZY WOŁOWE W SOSIE GRZYBOWYM Zrazy od wieków zna cała ...

ZRAZY WOŁOWE W SOSIE GRZYBOWYM Zrazy od wieków zna cała Polska, stąd tak różnorodność ich przyrządzania. My proponujemy jedne z najprostszych sposobów a zarazem najlepszy. Cały kunszt przygotowania tkwi w farszu, tylko z wyśmienitych kiszonych ogórków i misternym sposobie zwijania zrazów. Bez użycia wykałaczek czy nitek. Na początek potrzebujemy cały rostbef, czyli schab wołowy. Oczyszczamy go z błon i kroimy na grube plastry, które rozbijamy tłuczkiem. Na mięsie proponujemy położyć folię spożywczą, to prosty sposób by zrobić to czysto i wygodnie. Teraz szykujemy farsz. Do drobno pokrojonej cebuli, kiszonych ogórków, dodajemy skrojony wędzony boczek. Wszystko przyprawiamy musztardą, dużą ilością majeranku, pieprzem i mielonym zielem angielskim. Tak przygotowany farsz nakładamy na rozbite płaty mięsa. I to, co najważniejsze starannie zwijamy, najpierw boki składamy do środka, potem całość rolujemy. Zrazy obtaczamy w mące i podsmażamy. A następnie przekładamy do rondla i podlewając wywarem warzywnym dusimy na małym ogniu. Już na sam koniec dolewany czerwonego wina i błyskawicznie przykrywamy pokrywką tak, aby cały aromat trunku został w garnku. Do zrazów najbardziej pasuje sos grzybowy, przygotowany z blanszowanych grzybów, czyli zamrożonych po krótkim obgotowaniu. Drobno posiekaną cebulkę szklimy na maśle, podlewamy rosołem, dodajemy pokrojone grzyby i przyprawy takie jak ziele angielskie, liść laurowy. Całości zabielamy śmietaną, można także zagęścić sos zasmażką. Zrazy już gotowe, a my szykujemy kaszę gryczaną na sypko. Na 2 szklanki wody potrzebujemy szklankę kaszy. Dorzucamy przyprawy ziele angielskie i liść laurowy. Zrazy, kasza gryczana i do tego sos grzybowy – to danie proste, i bardzo smaczne, wspaniale komponuje się na przykład z surówką z kiszonych ogórków i cebuli. Smacznego!

tynka wołowa w sosie wiśniowym.mpg

TYNKA WOłOWA W SOSIE WIŚNIOWYM Dzisiejszy odcinek nawią ...

TYNKA WOłOWA W SOSIE WIŚNIOWYM Dzisiejszy odcinek nawiązuje do staropolskiej tradycji, niestety dziś już chyba zapomnianej. Przygotujemy znakomitą polędwicę wołową w sosie wiśniowym. Sos niegdyś bardzo często gościł na polskich stołach, dziś wyparł go choćby słynny sos słodko-kwaśny. My przekonamy, że warto jednak wrócić do tradycji. Ale najpierw zaczniemy od polędwicy, którą koniecznie trzeba zamarynować. Marynatę przygotowujemy mieszając musztardę, ocet balsamiczny, czerwone wino, czosnek, ziele angielskie, liść laurowy oraz i ulubione zioła np. cząber i tymianek. Mięso doskonale skruszeje i nabierze wspaniałego aromatu. Pamiętajmy, aby nie solić wołowiny, bo straci ona swój smak. A sól wyciągnie soki. Nie ma potrzeby rozbijania mięsa tłuczkiem, plastry mięsa wystarczy ugnieść ręką. Tak przygotowana polędwica nie wymaga długiego pieczenia. Trzeba obsmażyć ją na złoty kolor na bardzo rozgrzanym tłuszczu, potem można jeszcze włożyć ją do piekarnika, ale temperatura nie może być za wysoka. Teraz czas na znakomity dodatek, lekki sos wiśniowy. Jego przygotowanie zaczynamy od zrobienia karmelu, czyli rozpuszczenia na patelni cukru. Zamiast cukru możemy użyć także miodu. Podstawą sosu będzie esencjonalny wywar warzywno-mięsny, ale koniecznie odtłuszczony i oczywiście wiśnie. Najlepiej tzw. sokówki, ale owoce mogą być także mrożone. Do sosu dodajemy ocet balsamiczny i przyprawy z korzenną nutą. Tu możemy puścić wodze swojej fantazji. Wszystko łączymy na patelni, a na koniec zagęszczamy mąką ziemniaczaną ewentualnie zasmażką. Do naszej tynki wołowej proponujemy kopytka. Na kilogram osolonych i ugotowanych ziemniaków potrzebujemy jedno maksymalnie dwa jajka, odrobinę soli i 300 gramów mąki. Dosypujemy ją stopniowo, cały czas wyrabiając masę. Z ciasta formujemy wałeczki, kroimy i wrzucamy do wrzącej wody. Kopytka można podać tylko ugotowane, ale można także po gotowaniu przypiec je jeszcze w głębokim tłuszczu. Nabiorą wtedy nie tylko złocistego koloru, ale i chrupiącej skórki. Uzupełnieniem kompozycji na talerzu będą warzywa z wody. Takiej propozycji nie sposób się oprzeć...

bigos.mpg

BIGOS Hultajski, myśliwski, staropolski, tradycyjny - d ...

BIGOS Hultajski, myśliwski, staropolski, tradycyjny - dziś sama klasyka – bigos. A śmiało można powiedzieć, że gdzie trzech Polaków tam pięć bigosów. Ale żelazne zasady jego przygotowania są zawsze te same. Podstawa to dobry początek. Kapustę i to najlepiej ekologiczną gotujemy na esencjonalnym bulionie nigdy nie na wodzie! Proporcja kapusty słodkiej i kwaśnej jest dowolna. My proponujemy pół na pół. Kolejny ważny składnik to grzyby, które najpierw moczymy potem gotujemy. Wodę trzeba zachować, bo posłuży nam ona do podlewania kapusty, nadając potrawie smaku i aromatu. Teraz przyszedł czas na wędliny, w stosunku do mięsa powinno być ich 30 %. Przesmażamy je intensywnie na smalcu razem z cebulą i tak przyrządzone trafiają do garnka z kapustą. Dodajemy pieczoną karkówkę i inne mięsa, im więcej rodzajów tym lepiej. Znakomitym składnikiem naszego bigosu jest też antonówka, której dodatek wzbogaci go o szlachetną kwaśność. Jabłko się rozgotuje, ale pozostanie doskonały smak. Teraz surowe mięso, schab albo polędwicę najwyższej jakości, wystarczy je tylko lekko przesmażyć. Dodajemy jeszcze suszone śliwki, koniecznie polskie wędzone, smażone pomidory lub koncentrat, czerwone wino i przyprawy: liść laurowy, ziele angielskie, majeranek, pieprz. Można ułatwić sobie sprawę dodając także gotową kompozycje przypraw do bigosu. Do tego siekany czosnek, kilka łyżek musztardy oraz miód. Teraz wszystkie składniki muszą się „przegryźć”. Bigos gotować musi się powoli i długo, tu nie wolno się spieszyć. Ale za to efekt murowany, za każdym razem inny, za każdym razem wspaniały. Pamiętajmy – im lepszych użyjemy składników tym bardziej bigos nam się „odwdzięczy”. A gotowe danie proponujemy podać tradycyjnie, czyli w wydrążonym chlebie. Smacznego!

karczochy na dwa sposoby.mpg

KARCZOCHY NA DWA SPOSOBY Dziś wydawałoby się dość „egzo ...

KARCZOCHY NA DWA SPOSOBY Dziś wydawałoby się dość „egzotyczna” propozycja, ale jednak swoimi korzeniami sięga kuchni staropolskiej. Trudno w to uwierzyć, ale niegdyś słynęliśmy z produkcji…karczochów. Stąd nasza oferta. Podamy Państwu karczochy na dwa sposoby, ale w obydwu przypadkach przygotowanie jest takie samo. Podamy karczochy z sosem winegret i karczochy faszerowane prawdziwkami. A zaczynamy od obcięcia podstawy i góry, a także przycięcia listków, jeśli zakończone są kolcami. Trzeba pamiętać, aby dokładnie przesmarować je sokiem z cytryny. To zapobiegnie przed czernieniem i zapewni ładny, świeży wygląd. Pozostaje nam jeszcze usunięcie niejadalnych części, które znajdują się w środku karczocha. Zagotowujemy wodę i wkładamy karczochy. Nasze są dość duże, dlatego wymagają około 40 minut gotowania. W tym czasie możemy przygotować farsz. To stara, sprawdzona propozycja – farsz z prawdziwków. Grzyby siekamy i przesmażamy na maśle klarowanym. Dodajemy śmietanę, sól, pieprz i gotowe. A teraz sos winegret. W miseczce mieszamy pół na pół ocet winny z oliwą z oliwek. Do tego wędruje posiekany czosnek, natka pietruszki, koperek i sok z cytryny. Solimy, pieprzymy i dokładnie mieszamy. Czekamy już tylko, aż karczochy będą gotowe. Po wyjęciu z garnka, przewracamy je do góry nogami, żeby pozbyć się nadmiaru wody. Połowę karczochów faszerujemy grzybami i wstawiamy na chwilę do rozgrzanego piekarnika. Resztę układamy na półmisku i podajemy z winegretem. Co jest najlepsze w karczochach? To, że zapominamy o sztućcach i jemy je przy użyciu rąk. Odrywamy listki i wysysamy wspaniały miąższ. A na deser pozostaje nam jeszcze samo serce karczocha. Coś wspaniałego! To nie tylko prawdziwy rarytas, ale i danie bardzo bogate w składniki odżywcze. Samo zdrowie! Smacznego Drodzy Państwo!

Kotleciki rybne - Kuchnia po śląsku.mov