Stanisław Mackiewicz h. Bożawola, pseudonimy: Cat, Gallieni Gallus, Quand meme, Gaston de Cerizay (ur. 18 grudnia 1896 w Petersburgu, zm. 18 lutego 1966 w Warszawie) – polski publicysta polityczny, konserwatysta zaliczany do stronnictwa "Żubrów Kresowych", monarchista.

Starszy brat Józefa Mackiewicza.
Życiorys

Pochodził ze zubożałej rodziny ziemiańskiej pieczętującej się herbem Boża Wola. W 1907 rodzina Mackiewiczów przeniosła się do Wilna, gdzie Stanisław uczęszczał do Gimnazjum im. Cara Aleksandra I, a od 1910 do prywatnego Gimnazjum im. N.A. Winogradowa. W 1913 przerwał naukę w gimnazjum i wyjechał do Krakowa, gdzie był wolnym słuchaczem Uniwersytetu Jagiellońskiego. W maju 1914 powrócił do Wilna.

Od 1916 był członkiem "Zetu", a od 1917 związał się z Polską Organizacją Wojskową. Podczas wojny polsko-bolszewickiej 1919–1920 wstąpił ochotniczo do partyzanckiego oddziału jazdy mjr. Władysława Dąbrowskiego (późniejszy 13. Pułk Ułanów Wileńskich). W 1920 ożenił się z Wandą Krahelską, z którą miał dwie córki: Barbarę Rzepecką i Aleksandrę Niemczykową. W latach 1922–1939 był założycielem, wydawcą i redaktorem naczelnym gazety "Słowo", wychodzącego w Wilnie dziennika konserwatywnego popieranego i finansowanego przez kresowe środowiska ziemiańskie, głównie przez Jana Tyszkiewicza. W 1931 odbył podróż po ZSRR, której owocem była publicystyczna książka "Myśl w obcęgach", rzetelnie opisująca i krytykująca tamtejsze stosunki. Zwolennik Józefa Piłsudskiego; po zamachu majowym w 1926 doprowadził do spotkania Piłsudskiego z arystokracją na zamku Radziwiłłów w Nieświeżu 25 października 1926. W okresie od 1928 do 1935 był posłem na Sejm z ramienia BBWR. Po śmierci Józefa Piłsudskiego znajdował się w opozycji wobec ostatnich rządów sanacji, za co w 1939 przez 17 dni więziony był w obozie w Berezie Kartuskiej pod zarzutem osłabiania ducha obronnego Polaków, gdyż ostro krytykował politykę obronną i zagraniczną ówczesnych władz (szczególnie ministra spraw zagranicznych Józefa Becka).

18 września 1939 opuścił kraj i wyjechał na Zachód. Był zajadłym przeciwnikiem polityki gen. Władysława Sikorskiego.

W latach 1946–1950 wydawał w Londynie tygodnik "Lwów i Wilno". Był premierem Rządu na Uchodźstwie od 7 czerwca 1954 do 21 czerwca 1955.

W sierpniu 1955 został zarejestrowany przez Departament I Komitetu do spraw Bezpieczeństwa Publicznego jako kontakt operacyjny "Rober". Po uzgodnieniach z władzami PRL 14 czerwca 1956 powrócił do Polski[1].

Po powrocie publikował głównie w wydawnictwie PAX; pisywał też (pod pseudonimem) do paryskiej Kultury, za co wytoczono mu proces o działalność na szkodę socjalistycznego państwa. Proces ten został umorzony ze względu na śmierć oskarżonego.

Pseudonim "Cat" zaczerpnął z opowiadania Rudyarda Kiplinga o kocie, który chodził własnymi ścieżkami.

Ważniejsze książki

* "Historia Polski od 11 listopada 1918 r. do 17 września 1939 r."
* "Historia Polski od 17 września 1939 r. do lipca 1945 r."
* "Myśl w obcęgach"
* "Londyniszcze"
* "Europa in flagranti"
* "Był bal"
* "Zielone oczy"
* "Muchy chodzą po mózgu"
* "Dostojewski"
* "Stanisław August" (Universitas, Kraków 2009)
* "Dom Radziwiłłów"
* "Herezje i prawdy"
* "Klucz do Piłsudskiego"
* "Kto mnie wołał czego chciał"
* "Odeszli w zmierzch"
* "Grudzień 1941" (broszura)
* "O jedenastej – powiada aktor – sztuka jest skończona (polityka Józefa Becka)"
* "Nowogródek"
* "Polityka Becka" (Universitas, Kraków 2009)
* "Lata nadziei 17 września 1939 r. – 5 lipca 1945 r."